“Infinito” Χριστίνα Φυτιλή
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει την ατομική έκθεση ζωγραφικής της Χριστίνας Φυτιλή με τίτλο Infinito, σε επιμέλεια της Κριτικού Τέχνης Μαρίας Ξυπολοπούλου.
Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 17:30-22:30, ενώ η έκθεση θα είναι ανοιχτή για το κοινό έως την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2025.
Με τη νέα σειρά έργων της η Χριστίνα Φυτιλή προσφέρει στον θεατή τη δυνατότητα να βιώσει μια εμπειρία στο άχρονο, μακριά από την πραγματικότητα του σήμερα, μέσω της οπτικής παρατήρησης και της αφής. Κύριο μέλημα της οι επισκέπτες της έκθεσης να έρθουν σε επαφή με τον βαθύτερο συναισθηματικό τους κόσμο και τις μνήμες του παρελθόντος χωρίς περιορισμούς στις σκέψεις, τα συμπεράσματα και τα αισθήματα που τους γεννώνται. Αυτό δηλώνει άλλωστε και ο τίτλος της έκθεσης Infinito, που μόνο τυχαίος δεν είναι, θέλοντας να μας υπενθυμίσει πως η αντίληψη της ζωγραφικής και τα συναισθήματα που προκαλούνται δεν έχουν όριο, κινούνται στο άπειρο και άπτονται της προσωπικής φαντασίας του καθενός. Τα χρώματα και η ιδιαίτερη τεχνική της με τη χρήση πολυποίκιλων υλικών αποτελούν τα όπλα της στη διαδικασία σύνδεσης του θεατή τόσο με τον ίδιο του τον εαυτό όσο και με την ίδια την καλλιτέχνη. Αν και η έμπνευση της έκθεσης είναι πρωτίστως βιωματική, είναι αδύνατο να μην αναβιώσει κανείς τις δικές του εμπειρίες, έχοντας μάλιστα τη δυνατότητα να αγγίξει τα έργα και μέσω της εναλλαγής των λείων και τραχιών επιφανειών να αναλογιστεί τις διακυμάνσεις της ζωής.
Η Μαρία Ξυπολοπούλου αναφέρει για την έκθεση: «Η δουλειά της Χριστίνας Φυτιλή χαρακτηρίζεται από την ιδιαίτερη επεξεργασία του χρώματος καθώς και από τον τρόπο που επιλέγει να οργανώσει την ζωγραφική επιφάνεια. Αδιαφορώντας για μια πιστή και αντικειμενική αναπαράσταση της πραγματικότητας, μέσα από έντονες χρωματικές αντιθέσεις και ποικίλες υφές, η καλλιτέχνις εστιάζει στην οπτικοποίηση της πραγματικότητας όπως βιώνεται εσωτερικά στην ψυχή και νοητικά στη φαντασία της. Σεβόμενη πάντα την κληρονομιά της ζωγραφικής παράδοσης, με άρτια δεξιοτεχνία, συνεχή έρευνα και αξιοθαύμαστες γνώσεις στην θεωρία των χρωμάτων, η Φυτιλή επιτυγχάνει να αποδώσει φόρο τιμής στα συναισθήματα, τις αισθήσεις, τις μνήμες αλλά και την ίδια την ζωγραφική πράξη και διαδικασία. Ταυτόχρονα αποκρυπτογραφεί με ευαισθησία βαθύτερες πτυχές του εσωτερικού της κόσμου και αποτυπώνει με συμβολικό τρόπο στιγμές και σημαντικά γεγονότα από την προσωπική της διαδρομή.» και συνεχίζει λέγοντας «Αν και εκ πρώτης όψεως, λόγω της επιλογής απλών φυσικών υλικών και της αφαιρετικής διάθεσης της καλλιτέχνιδος, τα έργα μοιάζουν να ακολουθούν μια μινιμαλιστική κατεύθυνση, αρκεί μια πιο προσεκτική ματιά για να μας πείσει για την ελευθερία που αποπνέουν στην προσπάθεια της ερμηνευτικής τους προσέγγισης. Χωρίς καθοδηγήσεις από την πλευρά της δημιουργού ως προς την ανάλυσή τους, με τίτλους γραμμένους στα ιταλικά, βρισκόμαστε ως θεατές μπροστά σε έργα απαλλαγμένα από κάθε είδους εννοιολογικό φορτίο.»
Σύντομο Βιογραφικό:
Η Χριστίνα Φυτιλή γεννήθηκε στη Λάρισα το 1987. Έχει σπουδάσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του τμήματος Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Α.Π.Θ. (2005-2010), ζωγραφική με καθηγητές τους Γιώργο Τσακίρη και Κυριάκο Μορταράκο και χαρακτική με καθηγητή τον Μανόλη Γιανναδάκη. Παράλληλα και μέσω του προγράμματος Erasmus εξειδικεύτηκε στην τοιχογραφία (fresco), στο Universidad Complutense de Madrid (U.C.M). Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία και συγκεκριμένα στην Accademia di Belle Arti di Macerata, με ειδίκευση στην Εικαστική Θεραπεία (2010-2011). Κατά το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013 φοίτησε ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Università degli Studi di Roma Tre από όπου και έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών με ειδίκευση στη Metodologia e Didattica Speciale per l` Integrazione degli Allievi con Disabilità (Μεθοδολογία και Ειδική Διδακτική για την Ένταξη των Μαθητών με Ειδικές Ανάγκες). Τελος το ακαδημαϊκό έτος 2017-2018 εξειδικεύτηκε στην Μουσικοθεραπεία, στο Ωδείο Όπερα Αθηνών, στη σχολή μοντέρνων σπουδών του τμήματος Μουσικοθεραπείας. Από το 2012 μέχρι σήμερα εργάζεται ως Εικαστική Παιδαγωγός σε δημόσια σχολεία ειδικής και γενικής αγωγής. Ταυτόχρονα έχει εθελοντική δράση ως Art Therapist στο Σύλλογο Φίλων Παιδιών με Καρκίνο ΕΛΠΙΔΑ. Έχει παρακολουθήσει, σεμινάρια, ημερίδες και επιμορφώσεις σχετικά με την Τέχνη και την Εικαστική Θεραπεία και σε κάποια από αυτά έχει συμμετάσχει ως εισηγήτρια. Έργα της έχουν εκτεθεί σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ευρώπη και συγκεκριμένα σε Γαλλία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Βέλγιο και Ελλάδα και βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Η επιμελήτρια της εκθεσης Μαρία Ξυπολοπούλου γράφει:
Η δουλειά της Χριστίνας Φυτιλή χαρακτηρίζεται από την ιδιαίτερη επεξεργασία του χρώματος καθώς και από τον τρόπο που επιλέγει να οργανώσει την ζωγραφική επιφάνεια. Αδιαφορώντας για μια πιστή και αντικειμενική αναπαράσταση της πραγματικότητας, μέσα από έντονες χρωματικές αντιθέσεις και ποικίλες υφές, η καλλιτέχνις εστιάζει στην οπτικοποίηση της πραγματικότητας όπως βιώνεται εσωτερικά στην ψυχή και νοητικά στη φαντασία της. Σεβόμενη πάντα την κληρονομιά της ζωγραφικής παράδοσης, με άρτια δεξιοτεχνία, συνεχή έρευνα και αξιοθαύμαστες γνώσεις στην θεωρία των χρωμάτων, η Φυτιλή επιτυγχάνει να αποδώσει φόρο τιμής στα συναισθήματα, τις αισθήσεις, τις μνήμες αλλά και την ίδια την ζωγραφική πράξη και διαδικασία. Ταυτόχρονα αποκρυπτογραφεί με ευαισθησία βαθύτερες πτυχές του εσωτερικού της κόσμου και αποτυπώνει με συμβολικό τρόπο στιγμές και σημαντικά γεγονότα από την προσωπική της διαδρομή.
Η τεχνική της δημιουργίας των έργων και ο τρόπος επικοινωνίας τους με το κοινό απασχολούν την καλλιτέχνιδα από τα φοιτητικά της χρόνια και την ωθούν να αναζητήσει τους κατάλληλους τρόπους ώστε να πετύχει ένα υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα για τους θεατές. Ο γύψος, η άμμος, το ξύλο, το αλουμίνιο, οι σκόνες αγιογραφίας και ο γαλλικός καφές αποτελούν μερικά από τα βασικά της υλικά. Η επιλογή της Φυτιλή να δημιουργήσει μια ανάγλυφη και χειροπιαστική υφή στα έργα της συνιστά προϊόν πολύχρονης έρευνας πάνω στα υλικά μέσα και προκύπτει από την βαθύτερη ανάγκη της να επινοήσει μια γέφυρα άμεσης επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης μεταξύ του κοινού και των έργων τέχνης. Το ενδιαφέρον της Φυτιλή για την ανάδειξη της ζωγραφικής ως μια βιωματική πράξη και πολυαισθητηριακή εμπειρία για τον θεατή μέσω της απτικής αντίληψης μαρτυρά την αυθεντικότητα της εικαστικής της πρακτικής. Ο θεατής στις εκθέσεις της Φυτιλή έχει την δυνατότητα να βιώσει την τέχνη αγγίζοντας με σεβασμό τα ίδια τα έργα. Επιπλέον, μια ακόμη ένδειξη της πρωτοτυπίας των έργων της είναι η επιλογή να προσθέσει σε μερικά από αυτά κομμάτια της τεχνικής διαδικασίας της φιλοτεχνίας τους όπως τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η ίδια. Για παράδειγμα, στο έργο Il Giardino dei desideria (2024) η σύνθεση αναδεικνύει την κεντρική σημασία που έχει στην παραγωγική και καλλιτεχνική διεργασία η χειρωναξία. Σε αντίθεση με κάποιες σύγχρονες πρακτικές που εστιάζουν στην εννοιολογική διάσταση των αντικειμένων και των υλικών, η Φυτιλή ενδιαφέρεται να τονίσει και να υμνήσει μέσα από τη δουλειά της την δύναμη του να αγγίζει κανείς όσα δημιουργεί, να έρχεται σε άμεση επαφή με τα υλικά για να εκφράσει την ποιητική διάσταση της φόρμας.
Ο τίτλος Infinito της πρόσφατης σειράς έργων της έρχεται να επιβεβαιώσει πως το εύρος των συναισθημάτων που αισθανόμαστε είναι σε τέτοιο βαθμό ανυπολόγιστο όσο και οι συνδυασμοί των χρωμάτων που μπορεί να τα εκφράσουν. Τα χρώματα εδώ είναι κάτι περισσότερο από ένα οπτικό στοιχείο: γίνονται παράθυρα ανοιχτά στο άπειρο, αγγελιοφόροι της διαχρονικότητας των αναμνήσεων και της εμπειρίας των βιωμάτων που μας καθορίζουν και μας διαμορφώνουν. Κάθε έργο της έκθεσης λειτουργεί ως μια πρόσκληση να ταξιδέψουμε πέρα από τα όρια του απτού, κάθε εικόνα γίνεται αφορμή για ένα Viaggare a colore όπως είναι ο ομώνυμος τίτλος ενός από αυτά.
Ο ρόλος του χρώματος στη ζωγραφική υμνήθηκε από σημαντικούς καλλιτέχνες ενώ ταυτόχρονα αποτελεί σημείο αναφοράς στη μελέτη του Γάλλου Michel Pastoureau και του Βρετανού David Batchelor[1] που ανέδειξαν τον κεντρικό του ρόλο στην πολιτιστική, συμβολική και κοινωνική ιστορία της ανθρωπότητας και ανέδειξαν πώς τα χρώματα, πολύ περισσότερο από απλά οπτικά φαινόμενα, είναι πολιτιστικές κατασκευές που μεταφράζουν πεποιθήσεις, συναισθήματα και αξίες συγκεκριμένες για κάθε εποχή.
Αν και εκ πρώτης όψεως, λόγω της επιλογής απλών φυσικών υλικών και της αφαιρετικής διάθεσης της καλλιτέχνιδος, τα έργα μοιάζουν να ακολουθούν μια μινιμαλιστική κατεύθυνση, αρκεί μια πιο προσεκτική ματιά για να μας πείσει για την ελευθερία που αποπνέουν στην προσπάθεια της ερμηνευτικής τους προσέγγισης. Χωρίς καθοδηγήσεις από την πλευρά της δημιουργού ως προς την ανάλυσή τους, με τίτλους γραμμένους στα ιταλικά, βρισκόμαστε ως θεατές μπροστά σε έργα απαλλαγμένα από κάθε είδους εννοιολογικό φορτίο.
Τα χρώματα, στην καλλιτεχνική πρακτική της Φυτιλή, ξεπερνούν την απλή εικαστική φύση τους για να γίνουν ένας φορέας συναισθημάτων και βαθιών νοημάτων. Κάθε απόχρωση φέρει μέσα της μια δόνηση, μια συμβολική φόρτιση του διαλόγου με την ψυχή του θεατή. Το χρώμα, απαραίτητο εργαλείο στη δουλειά της Φυτιλή, λειτουργεί στον λευκό καμβά ως κανάλι ενέργειας, εμπειριών και συναισθημάτων αλλά και προσωπικών αγωνιών. Κάθε χρώμα γίνεται μια κραυγή, ένα ενσαρκωμένο συναίσθημα που ξεπερνά την ορατή πραγματικότητα για να αγγίξει άμεσα την ουσία της ύπαρξης. Η Φυτιλή με γνήσια αγάπη για την ζωγραφική ενορχηστρώνει χρωματικούς τόνους που δονούνται στον καμβά, αφήνοντας στον θεατή να νιώσει, να αντηχήσει, να καταλάβει χωρίς λόγια – Senze parole (2024) όπως αναφέρει και ο τίτλος ενός από τα έργα – τι μπορούν να πουν μόνο τα χρώματα. Σε αυτή την αλχημεία μεταξύ του καλλιτέχνη, του χρώματος και του θεατή, η τέχνη γίνεται ένας χώρος οικείας ανταλλαγής, μια παγκόσμια γλώσσα όπου κάθε απόχρωση ψιθυρίζει ή φωνάζει μια βαθιά ανθρώπινη αλήθεια.
Στη νέα σειρά έργων της η Φυτιλή καταφέρνει να μετουσιώσει σε χρώμα ακόμη και δύσκολα συναισθήματα όπως είναι η απογοήτευση, η απώλεια, ο αποχωρισμός και το πένθος. Αν και η παλέτα της ανανεώνεται με την εισαγωγή του λευκού και του μαύρου, η καλλιτέχνις διαχειρίζεται τα δύο νέα αυτά χρώματα με απροσδόκητους θεματικούς συνδυασμούς. Με λευκό και μαύρο, η Φυτιλή δημιουργεί μια σκηνή από παράδοξα πεφταστέρια (Stelle Cadenti, 2024) που ως φυσικό φαινόμενο λόγω της φευγαλέας λάμψης τους, ενσαρκώνουν τόσο το θαύμα όσο και τη μελαγχολία του εφήμερου. Αυτές οι φυσικές ραβδώσεις φωτός, που σκίζουν τον νυχτερινό ουρανό σε μια μαγική στιγμή, προκαλούν την υπόσχεση μιας κρυφής επιθυμίας ή μιας ανεσταλμένης ελπίδας. Ωστόσο, το γρήγορο πέρασμά τους, τόσο λαμπρό όσο και σιωπηλό, θυμίζει την αδυσώπητη φυγή του χρόνου, την ασυνέπεια των επιθυμιών και των ψευδαισθήσεων μας. Στο ομώνυμο έργο της Χριστίνας Φυτιλή μέσα από την οπτική σύγκρουση του λευκού και του μαύρου και την εμφάνιση ενός είδους ανθρωπόμορφων φιγούρων που συναντιούνται και πλησιάζουν η μια την άλλη, γίνονται συμβολικές μεταφορές για μια ομορφιά που κρατάει όσο μια ανάσα, για μια στιγμή θαυμασμού που μας διαφεύγει μόλις την αντιληφθούμε. Η αλληγορική μεταφορά της εικόνας των πεφταστέρων αποτυπώνει την ένταση μεταξύ απεραντοσύνης και εφήμερου ενός σπάνιου φυσικού φαινομένου όταν το άπειρο του ουρανού, σχεδόν άυλο, συγκρούεται με την εύθραυστη ένταση μιας λάμψης που εξαφανίζεται πριν αιχμαλωτιστεί. Το έργο Stelle cadenti μας θυμίζει πως κάθε πεφταστέρι, στη μοναξιά και την ταχύτητά του, γίνεται σύμβολο της ανθρώπινης επιθυμίας προς μια ατέρμονη αναζήτηση για νόημα και φως, που, αν και συχνά φευγαλέα, αφήνει πίσω του ένα ανεξίτηλο ίχνος, μια ανάμνηση μιας στιγμής.
Η μνήμη έχει σημαντικό ρόλο στη δουλειά της Φυτιλή όπου το παρόν συνυπάρχει πάντα με το παρελθόν. Μέσα από την αποκλειστική χρήση των χρωμάτων καταφέρνει να καταργήσει τόσο την χρονικότητα όσο και την χωρικότητα. Τα χρώματα γίνονται τα κλειδιά για ένα ονειρικό σύμπαν, όπου τα όρια της πραγματικότητας σβήνουν για να δώσουν τη θέση τους στο διαχρονικό. Τα έργα της Φυτιλή δεν επιδιώκουν να παγώσουν μια ακριβή στιγμή ή να μεταγράψουν μια σκηνή πιστή στην πραγματικότητα, αλλά αποβλέπουν να ανοίξουν ένα παράθυρο στο άπειρο και να εξερευνήσουν μέσα από τα μάτια των θεατών το μωσαϊκό των ανθρώπινων συναισθημάτων. Το χρώμα, απαλλαγμένο από τον μιμητικό του ρόλο, γίνεται ένα καθαρό υλικό, μια δόνηση που ανακαλεί ασαφείς μνήμες. Σε αυτόν τον μη προσδιορισμένο χώρο, κάθε απόχρωση λειτουργεί ως φορέας υπέρβασης και βυθίζει τον θεατή σε έναν σχεδόν πνευματικό διαλογισμό. Η νέα δουλειά της Φυτιλή προτείνει εικόνες από το χθες αλλά και το αύριο, όπως το τοπίο των Μυκηνών (Micene 2024) η δημιουργία του οποίου προηγήθηκε της επίσκεψης της καλλιτέχνιδος στην τοποθεσία.
Άλλοτε πάλι πρόκειται για εικόνες ποιητικές, όπως οι χαρταετοί (Aquiloni, 2024), που ως εύθραυστοι αγγελιοφόροι των ανέμων, χορεύουν μεταξύ ουρανού και γης σαν αιωρούμενα όνειρα. Τα πολύχρωμα πανιά τους σχεδιάζουν εφήμερα αραβουργήματα χαράσσοντας μονοπάτια που μόνο η φαντασία μπορεί να ακολουθήσει. Κουβαλούν μαζί τους τις ευχές, τις ελπίδες και τις αναμνήσεις εκείνων που τους πετούν, μεταμορφώνοντας και στην ρεαλιστική τους διάσταση ως αντικείμενα τον ουρανό σε καμβά όπου το εφήμερο και το άπειρο συμπλέκονται. Το να παρατηρείς έναν χαρταετό σημαίνει να αφήνεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από τον χορό του, να νιώθει αυτή τη νοσταλγία για το πέταγμα. Είναι ο καθρέφτης των δικών μας φιλοδοξιών, που φτάνει προς τα ύψη, δονείται κάτω από τις ιδιοτροπίες των ανέμων, αλλά πάντα κρατιέται από αυτό το νήμα της ανθρωπότητας που μας συνδέει με τη γη.
Η χειρονομία της ζωγράφου συμβάλλει σημαντικά στην εικαστική σύνθεση. Ένα ευρύ, γρήγορο, σχεδόν θυμωμένο άγγιγμα προβάλλει ακατέργαστη ενέργεια, θυμό ή επείγουσα ανάγκη που είναι αδύνατο να συγκρατηθεί. Αντίθετα, μια προσεκτική, ρευστή και λεπτή εφαρμογή αποκαλύπτει μια ενδοσκόπηση, μια στιγμή περισυλλογής που αναστέλλεται στο χρόνο. Η εναλλαγή ανάμεσα σε τραχιές και λείες επιφάνειες αποτελεί μια συνειδητή επιλογή που αποσκοπεί να θυμίσει στο θεατή τις διακυμάνσεις της ίδιας της ζωής από τις μεγαλύτερες δυσκολίες και τα εμπόδια σε ευχάριστες και ξέγνοιαστες στιγμές. Η ζωή για την Φυτιλή είναι γεμάτη εκπλήξεις όπως μας υπενθυμίζει και ο τίτλος του έργου Quando meno te l’aspetti (2024) που παρουσιάζεται στην τρέχουσα έκθεση. Πόσες φορές ο θεατής είχε την ευκαιρία να αγγίξει ένα έργο τέχνης; Να αφουγκραστεί τα χρώματα που το απαρτίζουν, να χαϊδέψει καθοδηγούμενος από την καλλιτέχνιδα τις πρώτες ύλες που το συνθέτουν και να ακολουθήσει με τα δάχτυλα του απροσδόκητες πορείες πάνω στον καμβά και την δουλεμένη επιφάνεια;
Ύλη και χρώμα, αφή, βλέμμα και ακοή συνυπάρχουν ισότιμα και συνθέτουν μαζί την τελική εμπειρία της έκθεσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι η καλλιτέχνις προτείνει μια πολυεπίπεδη αντίληψη του έργου της : οπτική αλλά και απτική. Η απουσία συγκεκριμένων μορφών στα έργα της υποδηλώνει μια συνεχή τάση αυτοπροσδιορισμού, μια ανάγκη για καλλιτεχνική χειραφέτηση, ενώ ταυτόχρονα αποκαλύπτει μια αναζήτηση του «Άλλου». Οι πίνακες της Φυτιλή παρουσιάζουν την προσωπική ερμηνεία της πραγματικότητας μέσα από μια προσπάθεια της καλλιτέχνιδος να εκφράσει το άρρητο, να μεταφράσει βαθύτερες νοητικές καταστάσεις σε μια χρωματική συμφωνία. Κάθε έργο είναι μια νέα ταυτότητα, ένα βήμα προς τον «Άλλο» ή άλλους κόσμους, μια συνειδητή απόδειξη της ατέρμονης πρόκλησης της αντικειμενικότητας και της ατέρμονης αναζήτησης των προσωπικών διαστάσεων της αλήθειας. Κάθε κίνηση επεξεργασίας των υλικών διαγράφει την αλήθεια της λευκής επιφάνειας φέρνοντας νέες προκλήσεις που ξεδιπλώνονται σταδιακά στο ευρύ φάσμα των χρωμάτων που έχουν επιλεγεί από την καλλιτέχνιδα.
Μαρία Ξυπολοπούλου
Υποψήφια Διδάκτωρ Ιστορίας, Panthéon – Sorbonne
Ανεξάρτητη επιμελήτρια και κριτικός τέχνης (Μέλος της AICA FRANCE)
[1] Στη μελέτη Chromophobia (2000), ο David Batchelor διερευνά τη δυσπιστία και μερικές φορές την απόρριψη του χρώματος στην ιστορία του δυτικού πολιτισμού, μια τάση που αποκαλεί «χρωμοφοβία». Αυτή η στάση έχει τις ρίζες της στην Αρχαιότητα, αλλά έγινε ιδιαίτερα έντονη από την Αναγέννηση και μετά και επεκτάθηκε στη σύγχρονη εποχή. Σύμφωνα με τον Batchelor, η χρωμοφοβία εκδηλώνεται με δύο βασικούς τρόπους: αφενός, μέσω της περιθωριοποίησης του χρώματος, που θεωρείται δευτερεύον σε σχέση με το σχέδιο, τη μορφή ή την έννοια. Από την άλλη πλευρά, από έναν σιωπηρό φόβο ότι το χρώμα, πολύ «πρωτόγονο» ή «συναισθηματικό», αποσταθεροποιεί την ορθολογική τάξη. Πιο συγκεκριμένα, ο Batchelor αναλύει πώς, στη δυτική φιλοσοφία, την τέχνη και τη λογοτεχνία, το χρώμα συνδέεται συχνά με την υπερβολή, τον εξωτισμό ή το θηλυκό, και ως εκ τούτου υποτιμάται υπέρ της πιο διανοητικής και «καθαρής» μονοχρωμίας. Επικρίνει την ιδέα ότι το χρώμα είναι ένα διακοσμητικό συμπλήρωμα, σε αντίθεση με την αυστηρότητα και τη σκέψη.
Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι Art22, artpointview.gr
Χορηγός οίνου είναι το Wine o clock.
Εγκαίνια έκθεσης: Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου 17:30-22:30
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη 11:00-17:00, Σάββατο 11:00-16:00
Κυριακή, Δευτέρα κλειστά
Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 12, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18
www.technohoros.org | info@technohoros.org