«Η Μουσική ξεκλειδώνει Όνειρα» – Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στο Μόντρεαλ για το Hellenic Initiave

 Ιουστίνη Φραγκούλη-Αργύρη

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες της γενιάς της ετοιμάζεται να έρθει στο Μόντρεαλ στις 25 Οκτωβρίου, καταθέτοντας μια μεγάλη συναυλία για την οργάνωση HELLENIC INITIATIVE CANADA, η οποία συγκεντρώνει χρήματα για στήριξη νεοφυών επιχειρήσεων στην Ελλάδα αλλά και για ενίσχυση οργανισμών που απευθύνονται στους μη προνομιούχους οικονομικά Έλληνες.

Μια ερμηνεύτρια που έχει επιλέξει αυστηρά τα τραγούδια της, από βαθειά συναισθηματικές μπαλάντες, σε στριφογυριστά ταγκό, σε έργα με πολυάνθρωπες ορχήστρες, σε τραγούδια της διπλανής πόρτας, η Αλκηστι Πρωτοψάλτη πρόκειται να παρουσιάσει όλες τις εποχές της στο Place des Arts, που αποτελεί το Μέγαρο Μουσικής του Μοντρεάλ.

– Αλκηστι, ετοιμάζεσαι για μια υπερπαράσταση στην πόλη του Μοντρεάλ στις 25 Οκτωβρίου αυτού του φθινοπώρου. Θα βρεθείς επί σκηνής στο Place des Arts. Περί τίνος πρόκειται;

«Αυτό το φθινόπωρο για εμάς θα είναι υπέροχο. Είναι πάντα συγκινητικό να επιστρέφω στο Μοντρεάλ, μια πόλη που ξεχωρίζει για τον ζωντανό ελληνικό της παλμό…

Χαίρομαι αφάνταστα που θα ξαναβρεθούμε, στη σκηνή του υπέροχου θεάτρου Maisonneuve και μαζί με έξι σολίστες μουσικούς, θα δημιουργήσουμε ένα μουσικό πίνακα με όλα τα χρώματα και τα συναισθήματα. Θα «πλημμυρίσει» το Place des Arts «Ελλάδα». Επίσης χαίρομαι πάρα πολύ που σε αυτή τη μουσική εκδήλωση θα παρευρεθούν και θα τραγουδήσουν μαζί μου και τα παιδιά της χορωδίας Socrates -Demosthenes III και ο σπουδαίος μαέστρος Δημήτρης Ηλίας».

– Ποιός είναι ο σκοπός αυτής της υπερσυναυλίας σου; Ποιό φιλανθρωπικό και μαζί αναπτυξιακό οργανισμό της Ελληνικής Ομογένειας θα υποστηρίξεις;

«Η βραδιά είναι αφιερωμένη στο Hellenic Initiative του Καναδά προκειμένου να ενισχύσουμε τις δράσεις του και τους σημαντικούς οργανισμούς Regeneration, Ecogenia, και Έμφασις.

Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν θα υποστηρίξουν αυτούς τους οργανισμούς που ενισχύουν τη νεολαία, προστατεύουν το περιβάλλον και βοηθούν τους «ευάλωτους πολίτες». Είναι τιμή και χαρά να συμμετάσχω σε αυτή την πρωτοβουλία της Ελληνικής Διασποράς του Καναδά και να γίνω ένας κρίκος σε αυτή την υπέροχη προοπτική. Μέσα από την μουσική μπορούμε να δημιουργήσουμε Γέφυρες Αλληλεγγύης και συνεργασίας που συμβάλλουν στην πρόοδο και την ανάπτυξη.

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω πολύ όλους για την συμμετοχή σας τους χορηγούς και εσάς, ειδικά δε γι’ αυτή τη βραδιά προσωπικά τον πρώην Πρέσβη του Καναδά στην Ελλάδα τον κ. Robert Peck που ήρθε σε επαφή μαζί μου.».

– Πάνε περίπου επτά χρόνια από την τελευταία σου συναυλία στην πόλη μας, μια συναυλία που έδωσες εκεί στο ιστορικό θέατρο Rialto. Ποιές ήταν οι εντυπώσεις σου από το κοινό του Μοντρεάλ;

«Το κοινό είναι φανταστικό, νομίζεις ότι είσαι στη Ελλάδα, είσαι στην Ελλάδα (χαμογελώ) εκείνες τις στιγμές, και οι Καναδοί και όποιοι άλλοι «ξένοι» που παρακολουθούν γίνονται ένα με μας, είναι τόσο δυνατή η μουσική επικοινωνία που σε συνεπαίρνει, σε στροβιλίζει, σε κάνει να αισθάνεσαι τα πάντα …Η Μουσική είναι ένας Αόρατος Μεταφραστής της Ελληνικής γλώσσας και του συναισθήματος που εκπέμπουν τα τραγούδια».

Με την Άλκηστι γνωριζόμαστε 38 χρόνια, από εκείνη την εμπειρία του Παρισιού το 1988, όπου για τον τότε νέο δίσκο της «Ανθρώπων Έργα» ταξίδεψε μαζί μου στο Παρίσι και πόζαρε ντυμένη, στολισμένη με μηδέν βαθμούς Κελσίου πάνω στη Γέφυρα του Αλεξάνδρου ΙΙΙ και στην Αψίδα του Θριάμβου για το φακό του Βαγγέλη Ρασσιά προκειμένου να λανσάρει το καινούριο θηλυκό της στύλ με ρούχα της υψηλής ραπτικής, ψηλά τακούνια, γάντια, καπέλα για την κυκλοφορία της εφημερίδας 24 Ώρες.

– “Γεννηθήτω Αλκηστις”. Σε θυμάμαι σαν τώρα, απίστευτα υπομονετική, ανθεκτική, δυναμική μέσα στο υγρό κρύο του Παρισιού να υφίστασαι τα μακιγιάζ, το άλλαγμα των βραδυνών ρούχων, το χτένισμα, το ποζάρισμα εν μέση οδώ. Αδιαμαρτύρητα να τα υφίστασαι όλα και να χαμογελάς. Πές μου ποιά ήταν η Αλκηστις τότε;

«Την θυμάμαι αυτή την υπέροχη φωτογράφηση και τη συνέντευξή μου μαζί σου. Ηταν μια επαναστατική στιγμή αλλαγής μου στο Styling, θυμάμαι το κρύο στο Παρίσι, τους Γιαπωνέζους που τραβούσαν φωτογραφίες και τα φλας τους που χαλούσαν την δική μας φωτογράφηση…. το δωδεκάποντο τακούνι που έβγαλα στις σκάλες της Notre Dame και ξυπόλητη ανέβηκα τρέχοντας όλους τους ορόφους , (πόσες σκάλες Θεέ μου) για να προλάβουμε το φως …Θυμάμαι τα πάντα και κυρίως την επαφή με όλους τους συνεργάτες. Ήταν πολύ όμορφα. Από τότε θα κατάλαβες ότι δεν με πτοεί κανένα καιρικό φαινόμενο…. Θέλω να γίνεται αυτό που έχω ονειρευτεί με τον καλύτερο τρόπο. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου, αλλιώς δεν το κάνω…Αυτό το ρεπορτάζ θα το θυμάμαι με τρυφερότητα και για πάντα.

– Ποιά είναι η Άλκηστις σήμερα;

«Επένδυσα στα μάτια μου, στα αυτιά μου, στο ένστικτό μου και στους ανθρώπους. Στα «πιστεύω μου έχει προστεθεί μεγάλη δόση εμπειρίας, εξακολουθώ να παθιάζομαι με την ομορφιά της ζωής, με την μουσική και την επικοινωνία με τους ανθρώπους , μου αρέσει να Ζω κάθε λεπτό της μέρας . Μότο μου το «carpe diem».

Επίσης ο αθλητισμός μου διέπλασε ένα ισχυρό και καθαρό χαρακτήρα και το κυριότερο ένα ΥΓΙΗ ανταγωνισμό. Συγκέντρωση στο στόχο με πολύ προπόνηση, πάθος για τη νίκη, πείσμα, ιδανικά και όνειρα.

Η ανάσα μου συνορεύει με ό,τι αξίζει στη ζωή. Είμαι λάτρις της αναζήτησης και της αδρεναλίνης. Εχω πάντα μεγάλη λαχτάρα για νέες ιδέες, προτάσεις και «ρεύματα»…

– Μεσολάβησε ένας γάμος δεκαετίας -αν θυμάμαι καλά- και μια σειρά εκπληκτικών τραγουδιών. Αφοβα και θαρραλέα πέρασες από τον Μούτση, τον Ανδριόπουλο, τον Σπανό και τις μπαλάντες στις έξαλλες μουσικές, στον ’Άδωνι, στα κουμπούρια της Μαλάμως, στα σύννεφα, στα Βενζινάδικα, στα ακριβά σου Διθέσια, στα Ονειροπόλα λόγια της Αλεξάνδρειάς σου, στην μελοποιημένη ποίηση του Ελύτη, του Σεφέρη, του Καβάφη, στο Τράβα Σκανδάλη, στον Άγγελο σου, στις συμφωνικές Ορχήστρες.… Πώς διάλεξες το μουσικό σου κύκλο; Τί σε συγκινεί σε ένα τραγούδι για να το συμπεριλάβεις σε κάθε δισκογραφική δουλειά σου;

«Εν αρχήν ήν ο λόγος. Ποιητές, συνθέτες, στιχουργοί, άνθρωποι πολύ σημαντικοί, που μου έδωσαν το πιο βαθύ τους αίσθημα, παρακαταθήκη για το παρόν και το μέλλον. Τα τραγούδια είναι τρίλεπτα μονόπρακτα και είναι ωραίο να παίζεις ρόλους ,είναι ωραίο να καταθέτεις το δικό σου ταλέντο και συναίσθημα και αυτό να μεταφέρεται στο κόσμο.

Είναι συγκλονιστικό να ακούς αυτό που σε συγκίνησε να συγκινεί χιλιάδες ανθρώπους και να ακούς τις φωνές τους να γίνονται ένα με την δική σου φωνή. Μελωδίες, εκρηκτικά μείγματα συναισθηματικές στιγμές, παύσεις …αυτό είναι ένα καθαρό καύσιμο για την ψυχή.

Η κάθε εποχή έχει το χρώμα της και ό,τι με συγκίνησε, όποια σκέψη δημιουργήθηκε στο μυαλό μου πραγματοποιήθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Πυξίδα το ένστικτο, η αγάπη, το πάθος, η τρέλα και ο σεβασμός απέναντι στο κόσμο, και οι μοναδικοί συνεργάτες μου.

– Πώς είναι η μουσική σκηνή της Ελλάδας σήμερα; Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης;

Ο ρόλος της τέχνης ήταν -είναι και θα είναι πάντα ισχυρός .Ποιο ισχυρός όμως είναι όταν οι εποχές είναι δύσκολες. Ο κόσμος ψάχνει που θα ακουμπήσει το συναίσθημα του. Κι αυτό είναι μαγικό.

– Η δισκογραφία πέθανε, πώς επιβιώνουν οι Έλληνες καλλιτέχνες σήμερα;

«Δεν περιμένει πλέον ένα καλλιτέχνης να επιβιώσει από τις πωλήσεις των δίσκων όπως στο παρελθόν. Τα τραγούδια βγαίνουν ένα ένα και «ανεβαίνουν» στο spotify στο insta, στο tik -tok, στο YouTube, στα ψηφιακά μέσα …Ετσι ένα τραγούδι πλέον όταν γίνεται γνωστό δίνει δύναμη στις live εμφανίσεις μας.

Δημιουργήθηκε ένας καινούργιος κόσμος που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πριν από λίγα χρόνια. Έχεις τις δικές σου λίστες στα ακουστικά σου, στο ραδιόφωνο της επιλογής σου….

Νέοι συνθέτες, τραγουδιστές, τραγουδοποιοί έχουν ξεπεταχτεί και αυτό είναι πολύ ωραίο. Ξεχωρίζωτον Χρήστο Μάστορα, την Μαρίνα Σπανού, την Κλαύδια, τον Αργυρό, τον Lex, τη Σοφία Μανουσάκη, τον Γιάννη Μαθέ,την Ελεωνόρα Ζουγανέλη, τον Θοδωρή Βουτσικάκη, την Μαρίνα Σάττι, τον Ζaf, την Νατασα Μποφίλιου, τις Σκιαδαρέσες ……».

-Ποιό είναι το κίνητρό σου να συνεχίζεις να κάνεις αυτές τις μοναδικές υπερσυναυλίες σου; Ποιά είναι η επαφή σου με το κοινό; Πώς σε νιώθουν εκείνοι; πώς τους νιώθεις εσύ;

«Το κίνητρο είναι η επικοινωνία που είναι η κοινωνία της ψυχής μου, είναι μια δυνατή εσωτερική ανάγκη…Η μουσική ξεκλειδώνει όνειρα και κουνάει το λευκό μαντήλι σε όλο τον πλανήτη. Είναι εκπληκτικό το συναίσθημα της επαφής με το κοινό, έχω απεριόριστη χαρά που μέσα από αυτά τα «δύο εκατοστά» που είναι η περιουσία μου -οι φωνητικές μου χορδές — μπορώ να συνομιλώ, να βρίσκομαι με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης……Είναι η ζωή μου αυτή η «συνομιλία». Νοιώθω ψυχική ανάταση, βαθιά ευγνωμοσύνη και πληρότητα. Με γεμίζει η αγάπη του κόσμου!

Η ενέργεια της επικοινωνίας μας είναι πραγματικά μοναδική, γι αυτό και πολλές φορές έχω κατέβει από τη σκηνή και ενώνομαι με τον κόσμο για πιο άμεση ανάφλεξη στη συγκεκριμένη στιγμή.

Αυτή η σχέση, αυτός ο ήχος της φωνής κρατάει ζωντανή τη σχέση και αναλλοίωτη εδώ και πέντε δεκαετίες.

– Φοβάσαι τον χρόνο, είσαι συμφιλιωμένη μαζί του;

Δεν τον φοβάμαι. Οι ρυτίδες είναι οι δρόμοι της ζωής του ανθρώπου, με μόνιμο συνταξιδιώτη τον χρόνο. Δεν αφήνεις ίχνη στην άμμο όταν μένεις ακίνητος. Μου αρέσει που τον σκέφτομαι μέσα από τις παραστάσεις και του δίνω όνομα, τον παγώνω, τον γυρνώ πίσω ή τον πάω μπροστά. Μου αρέσει που τον σκέφτομαι μέσα σε ό,τι περικλείει την «ύπαρξή» μου, μπορώ να μοιραστώ μαζί του τα μυστικά μου, να μοιραστώ την ζωή μου, μέσα από αυτόν να συνεχίζω να δημιουργώ τα όνειρά μου να ζήσω τις εμπειρίες μου, να νοιώσω τα πάντα… Του κλείνω το μάτι και είμαι απόλυτα έτοιμη για παιχνίδι…

-Ποιοί είναι οι πιό μεγάλοι πόνοι της ζωής σου;

« Όταν έχασα τους γονείς μου …».

– Ποιά είναι η σχέση σου με την Ελληνική Ομογένεια ανά τον κόσμο;

«Είναι συγκλονιστική. Την αγαπώ βαθιά την Ελληνική Ομογένεια γιατί είμαι και ’γώ παιδί που ξεριζώθηκα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ηρθαμε με τους γονείς μου στην Ελλάδα, και έτσι έμαθα τι σημαίνει να τα χάνεις όλα και να ξεκινάς από το μηδέν … δεν το φοβάμαι το μηδέν, το ξέρω.

Με τους Ομογενείς σε όλη τη γη έχω μιλήσει άπειρες ώρες, είναι δυο φορές Έλληνες, έχω ακούσει, έχω συγκινηθεί βαθιά με όλα όσα μου εξομολογούνται, κυρίως γι΄ αυτό το μικρό αγκάθι στη ψυχή και στη καρδιά που έχουν για την Ελλάδα, την νοσταλγία για τα παιδικά τους χρόνια – Είναι ένα σαράκι που δεν έχει γιατρειά.

-Πώς θα περιέγραφες τη ζωή και την καριέρα σου σε μιά μόνο φράση;

«Δρομέας μεγάλων αποστάσεων..».

-Τι θα ήθελες να πεις στο κοινό του Μοντρεάλ που σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες;

«Περιμένω με ανυπομονησία την συνάντηση μας, θα είναι μια βραδιά συναισθηματική, γεμάτη δύναμη, πάθος και αυτοσχεδιασμό, μια βραδιά μεγάλης αγκαλιάς.

Θα αφήσουμε τη μουσική να μας παρασύρει σε δρόμους μαγικούς… Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την πρόσκληση στο Μόντρεαλ τον πρέσβη Robert Peck και όλους εσάς που θα βρεθείτε μαζί μου…».

Καλή επιτυχία!

ΥΓ. Οι σύγχρονες φωτογραφίες είναι από το αρχείο της Αλκηστις Πρωτοψάλτη

Οι φωτογραφίες από το Παρίσι είναι του φωτογράφου Βαγγέλη Ρασσιά