Τα Φθινόπωρα του Νιαγάρα
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Ο πατερούλης από την ώρα που ήμασταν παιδιά μας έδειχνε στο viewmaster τους καταρράκτες του Νιαγάρα σαν ένα φυσικό φαινόμενο που τον μάγευε και τον έκανε να υποκλίνεται στη θεία φύση.
Ετσι όταν τον φέραμε στο Μόντρεαλ εκείνο το φθινόπωρο μετά την απώλεια της μαμάς, ο πρώτος μας προορισμός ήταν οι Καταρράκτες , ήταν η πραγμάτωση εκείνου του ονείρου, που είχε πάθος και ορμητικότητα και το σύνθημα ‘πάντα εν σοφία εποίησεν’.
Φθάσαμε λοιπόν στο πολύπόθητο σημείο όπου τα νερά έπεφταν σφαδάζοντας κι εκείνος έμεινε αμίλητος να καμαρώνει την ακατάπαυστη δύναμη της φύσης. Το φθινόπωρο είχε ντύσει το τοπίο με χρώματα που δεν ζωγραφίζονται — μόνο βιώνονται. Χρυσοκόκκινα φύλλα ήταν στρωμένα παντού ορίζοντας ένας πολύχρωμο χαλί και ο ουρανός είχε εκείνο το βαθύ γαλάζιο που μοιάζει με υπόσχεση.
Στεκόμασταν εκεί, εγώ και ο παπα Νίκος. Δεν ήταν απλώς ο πατέρας μου. Ήταν ο φάρος μου. Με το ράσο του να ανεμίζει έντονα και το βλέμμα του βρεγμένο από τα ορμητικά νερά ,έμοιαζε σαν να συνομιλούσε με τον Θεό. Κρατούσε το καλλιμαύκι του να μην το πάρει ο αέρας και το σκορπίσει στη δύναμη των υδάτων.
«Ο Θεός δεν φωνάζει», μου είπε. «Μιλάει μέσα από το νερό, τα φύλλα, το φως. Αρκεί να έχεις καρδιά να ακούσεις.»
Περπατήσαμε πλάι στους καταρράκτες. Ο ήχος τους ήταν σαν μια ωδή σε διαρκές κρεσέντο. Το νερό έπεφτε με πάθος, έντονα,σφραγισμένο με θυμό. Σαν να ήξερε πως η πτώση είναι μέρος της πορείας, όχι το τέλος της. Ο πατερούλης μου σταμάτησε σε ένα σημείο όπου το φως έσπαγε πάνω στο νερό και δημιουργούσε ουράνιο τόξο. «Εκεί είναι η υπόσχεση», είπε. «Ότι μετά την πτώση, έρχεται η ανάσταση.»
Καθίσαμε σε έναν ξύλινο πάγκο, με τα νερά να ουρλιάζουν πέφτοντας από ψηλά και τα φύλλα να φυλλορροούν σε άλλους πιό ήπιους ρυθμούς. Ο παπα Νίκος μου μίλησε για τη Λευκάδα, για τα Θεοφάνεια, για τις στιγμές που αγίαζε τα αστικά σπίτια με το σταυρό στο χέρι και το χαμόγελο στα χείλη. Μου μίλησε για τις νύχτες που ξαγρυπνούσε δίπλα σε άρρωστους, για τις Κυριακές που η λειτουργία ήταν πιο δυνατή κι από το φως του ήλιου.
«Η αγάπη είναι σαν το νερό», μου είπε. «Δεν σταματάει ποτέ. Απλώς αλλάζει μορφή.»
Κοίταξα το πρόσωπό του. Οι ρυτίδες του ήταν σαν χαρακιές μνήμης. Κάθε γραμμή, μια ιστορία. Κάθε βλέμμα, μια ευλογία. Και τότε κατάλαβα: δεν είχε έρθει στους καταρράκτες για να δει την ορμή των νερών. Είχε έρθει για να αποκαλύψει στον ώριμο εαυτό του πως τα πάντα ρεί. Και πως η φυγή της κόρης του και της γυναίκας του ήταν θέλημα Θεού. Κι εγώ πλάι του να ζω την πίστη του, την υπομονή του, την αγάπη του να καθρεφτίζεται σε κάθε σταγόνα.
Ο ήλιος έγερνε, και το φως έγινε πιο ζεστό, πιο βαθύ. Τα φύλλα συνέχισαν να πέφτουν, χορεύοντας, ακολουθώντας τη βουή των υδάτων . Ο παπα Νίκος σηκώθηκε, τίναξε ελαφρά το ράσο του και μου χαμογέλασε. «Πάμε», είπε. «Η ζωή είναι ωραία όταν την περπατάς με πίστη.»
Κι εγώ, παιδί ακόμα στην ψυχή, ένιωσα πως η αγάπη δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι μνήμη. Είναι παρουσία. Είναι ο πατέρας που στέκεται δίπλα σου, σιωπηλός, αλλά πιο δυνατός από κάθε λέξη.
Πάνε δεκαπέντε χρόνια. Δεκαπέντε φθινόπωρα από τότε που ο πατερούλης μου, ο παπα Νίκος Φραγκούλης, στάθηκε μπροστά στους καταρράκτες του Νιαγάρα. Δεν ήταν απλώς ένα ταξίδι. Ήταν μια λειτουργία χωρίς ψαλμούς, μια προσευχή χωρίς λόγια, μια συνάντηση με το μεγαλείο της φύσης που μόνο η ψυχή μπορεί να κατανοήσει.
Κάθε φθινόπωρο, επιστρέφω εκεί. Όχι με το σώμα, αλλά με τις αναμνήσεις . Με τη μνήμη που δεν ξεθωριάζει, με τις εικόνες που δεν ζητούν φωτογραφία για να υπάρξουν. Κλείνω τα μάτια και τον βλέπω: με το ράσο του να ανεμίζει, το βλέμμα του να χάνεται στο νερό που πέφτει ασυγκράτητο, σαν να συνομιλεί με τον Θεό.
Καληνύχτα αλησμόνητε πατερούλη!
