Ορκίζομαι στον Κύριο τον Θεό μας (έτσι, για να ακούει και ο Παναθηναϊκός Αλέξης), ότι κάθε φορά που σχολιάζω ατοπήματα παραγόντων, τεχνικών και αθλητών, νιώθω αρκετά στενόχωρα. Ίσως γιατί θα προτιμούσα να το συζητήσω νωρίτερα πρόσωπο με πρόσωπο, ώστε να ακούσω και την εκδοχή τους για το λάθος, αν τελικά κιόλας είναι τέτοιο.
Κάποιες φορές μάλιστα αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο αυτοί που μου λένε ότι κάνουμε γενικότερο κακό, όταν ασχολούμαστε με θέματα που δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψη πολλών, διότι τα βάζουμε στο επίκεντρο της προσοχής και δίνουμε το έναυσμα για ατέρμονες συζητήσεις και αποπροσανατολισμό από τα πραγματικά προβλήματα.
Μάλλον δεν έχουν δίκιο. Για τα λάθη ευθύνονται αυτοί που τα έκαναν και όχι αυτός που το καταγράφει. Αυτοί είναι που ζημιώνουν και το προσωπικό προφίλ και το συλλογικό πρεστίζ και όχι αυτός που δεν τα άφησε ασχολίαστα. Εκτός κι αν δεν έκαναν λάθος, οπότε το λάθος είναι όλο δικό σου αλήτη ρουφιάνε δημοσιογράφε.
Λάθος θα ήταν ας πούμε να ξεπεράσουμε άνευ σχολίου την ανανέωση του συμβολαίου του Μάρκους Μπεργκ, επειδή κατά βάθος δεν είναι ανανέωση αιχμής, αλλά επέκταση. Έληγε δηλαδή σε δυόμιση χρόνια και τώρα πλέον σε τρισίμιση. Κι εγώ δηλαδή γιατί βρίσκω μία σειρά από λόγους, για τους οποίους το συγκεκριμένο κεφάλαιο συνιστά τεράστια επιτυχία για τον σύλλογο και βέβαια τη διοίκηση του;
Τεράστια επιτυχία
Ίσως γιατί αν παραχωρούσαν τον Μπεργκ, ακόμη και με πρόταση που θα έλυνε πολλά από τα οικονομικά προβλήματα της ομάδας, θα ήταν σεισμικές οι αντιδράσεις.
Ίσως πάλι γιατί θεωρώ ότι μεγαλύτερη σημασία από το να έχεις “δεμένο χειροπόδαρα” με συμβόλαιο έναν ποδοσφαιριστή σου, είναι να τον έχεις ευτυχισμένο. Πόσο μάλλον την πρώτη φίρμα σου.
Ίσως ακόμη ακόμη, γιατί είναι μεγαλύτερη μαγκιά το να ανοίγεις έναν κύκλο συζητήσεων που δεν ξέρεις εκ των προτέρων ότι θα οδηγήσει σε συμφωνία, προκειμένου να επιβραβεύσεις έναν παίκτη που δεν πήρε δα και το τεράστιο ρίσκο, όταν στη φάση που βρισκόταν πήρε την απόφαση να έρθει μεν σ’ ένα υποβαθμισμένο πρωτάθλημα, αλλά μ’ ένα συμβόλαιο δε, που ούτε αμελητέο είναι στις μέρες μας αλλά και συνιστά το ταβάνι των οικονομικών συμφωνιών σου.
Κι επικυρώνοντας με μια νέα υπογραφή την ικανοποίησή του για το επαγγελματικό περιβάλλον και τις προοπτικές, ώστε να κάνει ακόμη μελλοντικότερα σχέδια εδώ, στέλνεις κι ένα μήνυμα σε όσους τον θυμήθηκαν και τον ορέγονται ξανά.
Είναι λοιπόν μία ουσιαστικότατη από κάθε πλευρά κίνηση και όχι ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, με πρόσκαιρα οφέλη. Και κυρίως μία ενέργεια που έρχεται να υπενθυμίσει ότι μπορεί ο Παναθηναϊκός να μην διάγει την πιο ευτυχισμένη περίοδο της εκατονταετούς και βάλε, ιστορίας του, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να συμπεριφέρεται και να αντιμετωπίζεται ως Panathinaikos.
Υ.Γ. Πολλή συζήτηση γίνεται από το βράδυ της Κυριακής, για το τι σημαίνει η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία ως προς το γηπεδικό ζήτημα του Παναθηναϊκού και την -εν εξελίξει- δικαστική διερεύνηση για την “εγκληματική οργάνωση που λυμαίνεται το ποδόσφαιρο”.
Ας ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα, για να επισημάνουμε ότι ένας νομιμόφρων (για τον γήπεδο στον Βοτανικό) έως και τυπολάτρης (για την ανακαίνιση της Λεωφόρου) πολιτικός οργανισμός, δεν θα μπορούσε να επέμβει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στο έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, ως εκ τούτου είναι μάλλον άτοπο να εξυφαίνονται σενάρια συνωμοσίας και υπόγειας συνεργασίας του με μερίδα εκ των κατηγορουμένων.
Όπως επίσης θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι ο Παναθηναϊκός δεν θα αντιμετωπίσει πρόβλημα στα έργα καλλωπισμού του “Απόστολος Νικολαΐδης”, εφ’ όσον βέβαια ξεπεράσει οριστικά τον νομικό σκόπελο με τη Διπλή Ανάπλαση και την εικονική πραγματικότητα ότι δεν νοούνται έξοδα εκατομμυρίων αφού του χρόνου μετακομίζει στο νέο υπερσύγχρονο γήπεδό του στον Βοτανικό!
http://www.contra.gr/