Η Γαλλία, ο Μακρόν και η νέα γερμανική κυβέρνηση. Υπάρχει πεδίο συνεννόησης για την ενδυνάμωση της ΕΕ;
Το 2017 η Γερμανία χρειάσθηκε σχεδόν ένα εξάμηνο μετεκλογικών διαπραγματεύσεων για να αποκτήσει κυβέρνηση, ένα εξάμηνο μέσα στο οποίο αποδομήθηκε ο ευρωπαϊκός ζήλος του Μακρόν όπως είχε αποτυπωθεί στις ομιλίες του στην Πνύκα και στην Σορβόννη τον Σεπτέμβριο του 2017.
Σήμερα, οι μετεκλογικές διεργασίες στην Γερμανία κράτησαν δύο μήνες όμως η συνολική εικόνα των Γαλλογερμανικών σχέσεων δεν επιτρέπει ούτε καν συγκρατημένη αισιοδοξία.
Το Σύμφωνο της συγκυβέρνησης που υπέγραψαν οι τρείς εταίροι της κυβέρνησης του «Φωτεινού Σηματοδότη», Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι και Φιλελεύθεροι, σε ότι αφορά την ευρωπαϊκή πολιτική του Βερολίνου σχεδόν μηδενίζει τις προσδοκίες για δημοσιονομική χαλάρωση, καθώς δεν γίνεται λόγος για χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Δίχως υπερβολή, η Γερμανία επιμένει στην ευρωπαϊκή ακινησία με την νέα κυβέρνηση πρόθυμη όχι για ένα δύο βήματα προς τα εμπρός αλλά για βήμα σημειωτόν.
Την ίδια στιγμή, η πολυδιαφημισμένη Γαλλική Προεδρία της Ε.Ε των 27 στο πρώτο εξάμηνο του 2022, δεν έχει μόνον να αντιμετωπίσει την γερμανική αλλεργία σε κάθε κίνηση που θα άλλαζε το στάτους κβο στην Ευρωζώνη. Έχει να αντιμετωπίσει και τα της προεκλογικής εκστρατείας εν όψει των προεδρικών εκλογών και των βουλευτικών εκλογών στην Γαλλία.
Ο Μακρόν γνωρίζει πολύ καλά ότι η πίεση που ασκεί στο Βερολίνο για περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης θα μπορούσε να του είναι εξαιρετικά επιζήμια στο εσωτερικό μέτωπο με ωφελημένους τους οπαδούς της εθνικής κυριαρχίας της Δεξιάς αλλά και της Αριστεράς.
Έτσι, ο πραγματικός ωφέλιμος ευρωπαϊκός χρόνος του Μακρόν είναι το πολύ ενάμιση μήνας, αν βέβαια έχει επανεκλεγεί για δεύτερη πενταετία.
Από την άλλη μεριά ο Μακρόν έχει τροφοδοτήσει μεγάλες προσδοκίες για την Γαλλική Προεδρία, καθώς δεν προσπαθεί μόνον να συσπειρώσει τις χώρες του Νότου αλλά και τις χώρες του Βορρά, και την Ολλανδία σε μια προληπτική επίθεση που αποσκοπεί στην αποσυσπείρωση των φειδωλών του Βορρά.
Η σημερινή, άλλωστε, υπογραφή στη Ρώμη της Συνθήκης του Κυρηνάλιου από τους Μακρόν και Ντράγκι, λογικά υποχρεώνει το αναδυόμενο νέο ευρωπαϊκό δίδυμο να αναλάβει κοινές πρωτοβουλίες τους επόμενους μήνες.
Από την ακινησία στο βήμα σημειωτόν ή όπως λένε πιο αδρά στην άλλη ακτή του Ατλαντικού να κλωτσήσουμε το τενεκεδάκι –kick the can– λίγο παρακάτω;
Μπορεί η Γαλλία, αν δεν πείσει τη Γερμανία για ευρωπαϊκά βήματα προς τα εμπρός, να διαμορφώσει συσχετισμούς που θα επιβάλλουν στο Βερολίνο το τέρμα της περιχαράκωσης στην οποία βρίσκεται από το 2008, από την επαύριον της έναρξης της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης;
Πρόκειται για ερώτημα υπαρξιακού χαρακτήρα για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.