Geoffrey Johnson: Αστικό τοπίο και εσωστρέφεια
Για περισσότερες από δύο δεκαετίες, ο Geoffrey Johnson έχει μαγέψει τους θεατές με τους ήσυχα εσωστρεφείς πίνακές του που αποτυπώνουν τη διάθεση και τον χαρακτήρα του σύγχρονου αστικού τοπίου καθώς και διαχρονικών εσωτερικών χώρων. Χρησιμοποιώντας ένα ιμπρεσιονιστικό ύφος, το έργο του Johnson βρίσκεται σε εκείνο το σαγηνευτικό χώρο μεταξύ ρεαλισμού και αφαίρεσης. Όπως και ο Hopper πριν από αυτόν, οι πίνακες του Johnson θυμίζουν την απομόνωση και τη μοναξιά της μεγαλούπολης. Ή τη διάθεση ενός ιδιωτικού χώρου.
Ο Geoffrey Johnson είναι ένας σύγχρονος ιμπρεσιονιστής ζωγράφος, ο οποίος γεννήθηκε στο Greensboro της Βόρειας Καρολίνας το 1965. Αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Πενσυλβάνια. Εχει διακριθεί και έχει λάβει πολλά βραβεία για την καλλιτεχνική του αξία.
Το στυλ του Johnson έχει ως αποτέλεσμα ισχυρές εικόνες που προσφέρουν λίγες λεπτομέρειες στη μορφή και τη μορφή. Έχοντας έλθει στη Νέα Υόρκη για τα πολλά αναγνωρίσιμα αρχιτεκτονικά ορόσημα που προσφέρει, ο Johnson “(θέλει) να δείξει ανθρώπους σε αντιπαράθεση με την αρχιτεκτονική και να δημιουργήσει διαφορετικές διαθέσεις και συναισθήματα για κάθε έργο”. Όταν ζωγραφίζει τα αστικά τοπία-σήμα κατατεθέν του, τείνει προς μια μονοχρωματική προσέγγιση για να αναδημιουργήσει την αίσθηση της ανωνυμίας στην πόλη. Η περιορισμένη παλέτα “είναι αποτέλεσμα του πώς την βλέπω και δεν νομίζω ότι αυτές οι σκηνές απαιτούν χρώμα. Διατηρώ τις φιγούρες σε σιλουέτα και την αρχιτεκτονική επίσης περιορισμένη, επειδή οι πίνακες δεν αφορούν αυτά τα πράγματα. Βασίζονται περισσότερο στα συναισθήματα που αποκομίζει κανείς από την πόλη. Το περιορισμένο ή η έλλειψη χρώματος είναι το μόνο που απαιτούν”.
Ο Johnson επίσης “πάντα τον έλκυαν οι εσωτερικοί χώροι, οι χώροι εργασίας ….. οι προσωπικοί χώροι”, όπου μπορεί να πειραματιστεί με πιο φωτεινά χρώματα και με τη λεπτομέρεια και την ομορφιά των ιστορικών σπιτιών. Εμπνευσμένος από ένα κουτί με φωτογραφίες με σέπια που βρήκε σε μια σοφίτα, ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει πολλές εσωτερικές σκηνές με σέπια, καθώς και εκείνες “όπου χρησιμοποίησα αρκετό χρώμα…….είναι μια ωραία απόδραση, προσωρινά για να ξεφύγω από τη μονοχρωματική παλέτα”.
Για τον Johnson, “κάθε πίνακας είναι 1000 διαφορετικές αποφάσεις, σκέψεις και συναισθήματα”. Το αποτέλεσμα γίνονται διαχρονικές σκηνές “που χορεύουν στο νερό της αφαίρεσης ή της απλής ύπαρξης”.
