«Ο χορός των εραστών»: Επαναλαμβάνεται για δεύτερη χρονιά (κάτι που σπανίως συμβαίνει σε παραστάσεις της Στέγης) η παράσταση «Ο χορός των εραστών» σε κείμενο και σκηνοθεσία του Τιάγκο Ροντρίγκες. Και είναι το ένα σκέλος του τρίπτυχου φετινού αφιερώματος στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν, Τιάγκο Ροντρίγκες, από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Και πρόκειται για το πρώτο θεατρικό έργο του Ροντρίγκες, το πιο αυτοβιογραφικό του, που ξεκίνησε να το γράφει το 2006 και το ολοκλήρωσε πολλά χρόνια μετά, το 2020.
Στη Μικρή Σκηνή της Στέγης θα δείτε (και φέτος) δύο ηθοποιούς που μπορούν να αποδώσουν στο πολλαπλάσιο το συναίσθημα και την τρυφερότητα, τον Νίκο Καραθάνο και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Και θα δείτε μια σκηνή σχεδόν άδεια, στρωμένη με μαλακό κοκκινωπό χώμα. Και μόνο ένα τραπέζι και δύο καρέκλες υπάρχει στην άκρη της σκηνής. Οι δύο ηθοποιοί είναι ζευγάρι. Που μιλάει ταυτόχρονα, λέει τα ίδια λόγια, αλλά σε άλλο πρόσωπο: «ξύπνησε και με ρώτησε αν την ακούω /ξύπνησα και τον ρώτησα αν με ακούει», «η φωνή της χανόταν/ η φωνή μου χανόταν», «χρειάστηκε βοήθεια για να φορέσει το παντελόνι της / χρειάστηκα βοήθεια για να φορέσω το παντελόνι μου»…
Ένα ζευγάρι σε μια κρίσιμη στιγμή.. Λίγο πριν φτάσει το ασθενοφόρο. Λίγο μετά από ένα χαλαρό βράδυ που έβλεπαν στον καναπέ, «χωμένοι στο πάπλωμα», μια ταινία του Αλ Πατσίνο, το «Scarface». Λίγο πριν από ένα τέλος. Όχι της ταινίας.
Έτσι ξεκινάει το έργο του Τιάγκο Ροντρίγκες, που είδα πέρυσι. Με μια κατάσταση στην οποία δύο άνθρωποι μοιράζονται το άγχος, το φόβο, την έγνοια, την αγωνία, την ψυχραιμία, κι έναν τρυφερό πανικό (αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο) για κάτι που δεν μπορούν να ελέγξουν, που αλλάζει τα πάντα, που δημιουργεί τέλος και αρχή. Και στην επόμενη ώρα –όσο διαρκεί η παράσταση- αυτοί οι δύο άνθρωποι που έχουν μάθει να βαδίζουν μαζί, ξανασυναντιούνται μέσα από την «απουσία (που) είναι τόσο παρούσα». Αναζητούν το χρόνο που δεν έχουν, ξαναβρίσκουν τον τρόπο να κερδίζουν τον χαμένο χρόνο, τις στιγμές που έζησαν, το τέλος της ταινίας που δεν είδαν, τη συνέχεια, που τελικά ανακαλύπτουν εκεί που δεν φαντάζονταν…
Και σιγά σιγά αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε με δύο και συνεχίζεται με έναν, που έχει όμως συντροφιά την κοινή διαδρομή και τις αναμνήσεις, μετατρέπεται σ’ έναν ύμνο στη συμπόρευση, στον έρωτα, στη συνέχεια, στον πόνο, στη θλίψη, την απελπισία, τη χαρά, το χιούμορ, το γλυκό τίποτα της καθημερινότητας, στον κύκλο της ζωής τελικά. Και στον κύκλο του θεάτρου και στον κύκλο της φύσης, γιατί όλα υπάρχουν σ’ αυτό το κείμενο. Ισχυρά ή υπαινικτικά. Να το δείτε και να αφεθείτε στο συναίσθημα στο οποίο προσκαλεί.
Από τις 4 Δεκεμβρίου μέχρι τις 18 Ιανουαρίου στη Μικρή Σκηνή της Στέγης.
Από τις 22 ως τις 25 Ιανουαρίου 2026 η παράσταση θα φιλοξενηθεί στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
ΟΛΓΑ ΣΕΛΛΑ / Kreport.gr
