Προσανατολισμοι

Η οικονομία της…Σελήνης

Η επιτυχημένη εκτόξευση του πυραύλου της NASA στη Σελήνη την περασμένη εβδομάδα θα είναι μια ευλογία για τις ιδιωτικές εταιρείες, αναφέρουν οι Miriam Kramer και Hope King του Axios.

Η επιτυχής εκτόξευση του Artemis I “ανοίγει την πόρτα για την επέκταση της σεληνιακής οικονομίας”, λέει ο Takeshi Hakamada, διευθύνων σύμβουλος της ispace, η οποία σχεδιάζει να εκτοξεύσει την πρώτη ιδιωτική αποστολή στη Σελήνη στις 28 Νοεμβρίου.

Καθώς η παγκόσμια οικονομική ανάπτυξη επιβραδύνεται, η εξερεύνηση του διαστήματος και της Σελήνης θα μπορούσε να γίνει μια αυξανόμενη πηγή για νέες επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας.

Η μη επανδρωμένη αποστολή Artemis I της NASA έδειξε στις εταιρείες που επιθυμούν να δραστηριοποιηθούν στη Σελήνη και γύρω από αυτήν ότι πιθανότατα θα έχουν έναν σημαντικό πελάτη εκεί τα επόμενα χρόνια.

Η NASA σχεδιάζει να στείλει ανθρώπους στη σεληνιακή επιφάνεια μέχρι το 2025 και τελικά να δημιουργήσει μια “διαρκή” σεληνιακή παρουσία.

Ιδιωτικές εταιρείες – μεταξύ των οποίων η ispace και η Astrobotic – σχεδιάζουν ήδη να στείλουν αποστολές στη σεληνιακή επιφάνεια, παραδίδοντας φορτία όχι μόνο για κυβερνητικούς πελάτες, αλλά και για άλλες εταιρείες.

Από την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων στην κρίση του Πούτιν. Εξήντα χρόνια μετά τον παρ’ολίγον πυρηνικό όλεθρο, η ανθρωπότητα κρατάει ξανά την αναπνοή της. 

Όταν ο σοβιετικός ηγέτης Νικήτα Χρουστσόφ εκδιώχθηκε το 1964, οι συνάδελφοί του στο Πολιτικό Γραφείο τον κατηγόρησαν ότι έκανε την ΕΣΣΔ να φανεί αδύναμη κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων της Κούβας. Όμως, σε αντίθεση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Χρουστσόφ είχε τη σοφία να μην ξεκινήσει έναν αποκαλυπτικό πόλεμο απλώς και μόνο για να σώσει τα προσχήματα.

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ – Εξήντα χρόνια μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας, ο κόσμος βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπος με το φάσμα μιας πυρηνικής σύγκρουσης. Με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν να φαίνεται να χάνει τον πόλεμο στην Ουκρανία, πολλά μπορεί να συμβούν. Ο Πούτιν κλιμακώνει τις απειλές του. Και όλο και πιο συχνά στις ομιλίες του χρησιμοποιεί τον όρο πυρηνικά όπλα για να προστατεύσει, όπως ο ίδιος διατείνεται, το ρωσικό στοιχείο στις πρόσφατα προσαρτηθείσες περιοχές της Ουκρανίας, φέρνοντας έτσι τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού. Το ερώτημα τώρα που βρίσκεται στα χείλη όλων των σοβαρών ηγετών του κόσμου είναι αν ο Ρώσος πρόεδρος θα κάνει πίσω όπως έκανε ο Νικίτα Χρουστσοφ, το 1962.

Εκείνο το καλοκαίρι, ως απάντηση στην απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών να τοποθετήσουν πυρηνικά όπλα σε χώρες του ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένης της Τουρκίας, και να τα στρέψουν εναντίον σοβιετικών πόλεων, ο Χρουστσόφ είχε προσπαθήσει να εξισορροπήσει τους όρους ανταγωνισμού διατάσσοντας τη μυστική τοποθέτηση πυρηνικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς στην Κούβα. Τα όπλα θα προστάτευαν επίσης το καθεστώς της Κούβας από μια αμερικανική εισβολή.

Όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι έμαθε τι είχε κάνει ο Χρουστσόφ – στις 16 Οκτωβρίου – έγινε έξαλλος. Οι Σοβιετικοί όχι μόνο είχαν εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα λίγο έξω από τις αμερικανικές ακτές, αλλά τα είχαν κρατήσει εκεί για μήνες χωρίς να το γνωρίζουν οι ΗΠΑ.

Επί δύο εβδομάδες, ο Κένεντι και ο Χρουστσόφ αντάλλασσαν επιστολές και δημόσιες δηλώσεις. Από τη σκοπιά του Χρουστσόφ, η απάντηση του Κένεντι αντανακλούσε την απειρία του, και ο σοβιετικός ηγέτης προσπάθησε να αποφύγει την πρόκληση, κυρίως αποφεύγοντας να επισημάνει τους αμερικανικούς πυραύλους στην Τουρκία. Αν και κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του εξισώνοντας και το ηθικό πεδίο ανταγωνισμού, θα μπορούσε επίσης να προκαλέσει μια αμερικανική επίθεση στην Κούβα. Αντ’ αυτού, ο Χρουστσόφ εξήγησε ότι επρόκειτο απλώς για μια προσπάθεια ισοτιμίας και ότι δεν είχε καμία πρόθεση να αναπτύξει τους πυραύλους.

Όμως ο Κένεντι δεν υποχωρούσε, οπότε ο Χρουστσόφ, που δεν επιθυμούσε να διακινδυνεύσει πυρηνικό πόλεμο, προσάρμοσε τη στρατηγική του. Επιτεύχθηκε συμφωνία: οι Σοβιετικοί θα απέσυραν τα όπλα τους από την Κούβα και οι ΗΠΑ θα απομάκρυναν τους βαλλιστικούς πυραύλους Jupiter από την Τουρκία και δεν θα εισέβαλαν στην Κούβα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόσυρση των αμερικανικών πυραύλων από την Τουρκία έγινε γνωστή μόνο χρόνια αργότερα- ο Χρουστσόφ επέτρεψε στον Κένεντι να διεκδικήσει τη νίκη. Όπως σημείωνε ο αείμνηστος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ το 1985, “Οι δύο πλευρές και οι ηγέτες τους είχαν αρκετή σοφία και τόλμη για να πάρουν κάποιες πολύ σημαντικές αποφάσεις. Η ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα από αυτή την άποψη, όταν προσπαθείς να αντλήσεις διδάγματα από αυτήν”.

Δυστυχώς, λίγοι ηγέτες σήμερα προσπαθούν να αντλήσουν διδάγματα από την ιστορία. Προφανώς προτιμούν να περιμένουν την ιστορία να μας τιμωρήσει για τα μαθήματα που δεν μάθαμε, όπως σημείωνε ο Ρώσος ιστορικός του 19ου αιώνα Vasily Klyuchevsky. Αυτό δεν είναι πουθενά πιο εμφανές από ό,τι στο Κρεμλίνο του Πούτιν.

Τα παράπονα που προηγήθηκαν της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία απηχούν εκείνα που ώθησαν τον Χρουστσόφ στην απόφαση να τοποθετήσει πυρηνικά όπλα στην Κούβα: Το ΝΑΤΟ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εισβάλλει σε αυτό που το Κρεμλίνο θεωρεί ως σφαίρα επιρροής του και περικυκλώνει τη Ρωσία με τα οπλικά του συστήματα. Και όπως ο Χρουστσόφ υποτίμησε τον Κένεντι, ο Πούτιν φαίνεται να έχει υποτιμήσει τη δέσμευση του προέδρου των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν να βοηθήσει την Ουκρανία.

Σε αυτό το σημείο οι δύο ιστορίες αποκλίνουν. Αντί να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική του για να αποφύγει την καταστροφή, όπως έκανε ο Χρουστσόφ, ο Πούτιν διπλασιάζει τις απειλές του, οι οποίες επισκιάζουν την περιστασιακή διαβεβαίωση του Κρεμλίνου ότι δεν σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα.

Επιπλέον, ενώ ο Χρουστσόφ και ο Κένεντι δεν προσέβαλαν ποτέ ο ένας τον άλλον προσωπικά (παρά τις έντονες δημόσιες ομιλίες τους), οι προσωπικότητες και των δύο πλευρών δεν έχουν καταβάλει καμία προσπάθεια να περιορίσουν τη ρητορική τους. Ο Πούτιν έχει κατηγορήσει τη Δύση για κάθε είδους αμαρτίες – μάλιστα, για “καθαρό σατανισμό”. Από την πλευρά του, ο Μπάιντεν έχει ουσιαστικά υποστηρίξει την αλλαγή καθεστώτος στη Ρωσία, και ο Ζοζέπ Μπορέλ, Ύπατος Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας, καλεί σε νίκη της Ουκρανίας στο πεδίο της μάχης.

Εν τω μεταξύ, σε αντίθεση με το 1962, δεν φαίνεται να υπάρχει διπλωματία στα μετόπισθεν. Όλες οι γέφυρες για ρεαλιστικές συζητήσεις, δημόσιες ή άλλες, έχουν κοπεί – ένα ακόμη μάθημα από την κρίση των πυραύλων της Κούβας που αγνοήθηκε.

Για να είμαστε ακριβείς, ο Μπάιντεν έχει αποφύγει μέχρι στιγμής την παγίδα να εκτοξεύσει τις δικές του πυρηνικές απειλές. Αντιθέτως, έχει τονίσει τον κίνδυνο, προειδοποιώντας ότι ο κόσμος θα βρισκόταν αντιμέτωπος με “Αρμαγεδδώνα” αν ο Πούτιν χρησιμοποιήσει ένα τακτικό πυρηνικό όπλο στην Ουκρανία.

Αντ’ αυτού, λοιπόν, ο Πούτιν έχει αλλάξει την προσέγγισή του στην κλιμάκωση, κατηγορώντας τους Ουκρανούς ότι σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν μια ραδιολογική “βρώμικη βόμβα”, καθώς η Ρωσία στοχεύει μεθοδικά τους πολίτες και τις πολιτικές υποδομές της Ουκρανίας με συμβατικά όπλα. Με δεδομένο αυτό το προφανές τέχνασμα, απλά δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι μια πυρηνική επίθεση αποκλείεται για τον Πούτιν.

Για τον Χρουστσόφ, αντίθετα, ήταν. Στις 27 Οκτωβρίου 1962 – το λεγόμενο Μαύρο Σάββατο- ένα αμερικανικό αναγνωριστικό αεροσκάφος U-2 καταρρίφθηκε πάνω από την Κούβα, παρά τις εντολές του Χρουστσόφ. Ο ηγέτης της Κούβας Φιντέλ Κάστρο απαίτησε από τον Χρουστσόφ να ξεκινήσει άμεσα πυρηνικό πλήγμα κατά των ΗΠΑ για να αποτρέψει την επίθεση κατά της Κούβας, για την οποία ήταν βέβαιος ότι επίκειται.

Φυσικά, ο Χρουστσόφ δεν έλαβε υπόψη του το κάλεσμα του Κάστρο – ούτε ανταποκρίθηκε όταν, αργότερα την ίδια ημέρα, ένα άλλο U-2 εισήλθε για λίγο στον σοβιετικό εναέριο χώρο κατά λάθος. Αντιθέτως, άντλησε ένα κρίσιμο μάθημα: όταν πρόκειται για πυρηνικά όπλα, ακόμη και μικρά ατυχήματα μπορούν να έχουν τρομακτικές συνέπειες. Και όταν οι εντάσεις είναι υψηλές, αυτό το αποτέλεσμα γίνεται σχεδόν αναπόφευκτο. Αυτό τον παρακίνησε να διαπραγματευτεί μια λύση στην κρίση.

Όταν ο Χρουστσόφ ανατράπηκε το 1964, οι συνάδελφοί του στο Πολιτικό Γραφείο τον κατηγόρησαν ότι έκανε τη Σοβιετική Ένωση να φανεί αδύναμη αποσύροντας τους πυραύλους της από την Κούβα. Αλλά είχε τη σοφία να μην ξεκινήσει έναν αποκαλυπτικό πόλεμο απλώς και μόνο για να σώσει τα προσχήματα. Καλύτερα να διαπραγματευτεί μια λύση που να εξυπηρετεί τα βασικά συμφέροντα της ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας ενός συμμάχου, της απομάκρυνσης των αμερικανικών όπλων μαζικής καταστροφής από την Τουρκία και της έναρξης μιας συζήτησης για τον πυρηνικό αφοπλισμό. Ο Πούτιν δεν έχει δείξει τέτοια σοφία.

Ίσως δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το Κρεμλίνο δεν έχει μάθει τίποτα από τα γεγονότα του 1962. Ο Χρουστσόφ ήταν βασικά ένας πολιτικός. Ο Πούτιν ήταν, και θα είναι πάντα, ένας μεσαίου επιπέδου αξιωματικός της KGB.

 Shabana Basij-Rasikh στην Whasington Post

Οι καρδιές μπορεί να απογοητεύονται, αλλά το πνεύμα ποτέ. Ακούστε λοιπόν, εσείς που δολοφονείτε αφγανές. Να ξέρετε ότι είμαστε φτιαγμένες από ατσάλι που σφυρηλατήθηκε μέσα από αλλεπάλληλες φωτιές από γενιά σε γενιά. Μην υποτιμάτε τη δύναμη του ατσαλιού. Στην Καμπούλ, το πρωί της 30ής Σεπτεμβρίου, σχεδόν 400 νέοι Αφγανοί, κυρίως μέλη της εθνικής μειονότητας των Χαζάρα της χώρας μου, είχαν μεταβεί σε φροντιστήριο για να δώσουν εξετάσεις για το κολέγιο. Ήταν χωρισμένοι ανά φύλο σύμφωνα με τους περιορισμούς που είχαν επιβάλει οι Ταλιμπάν. Τα κορίτσια σε μια αίθουσα, τα αγόρια σε άλλη. Τα κορίτσια ήταν περισσότερα από τα αγόρια, καθώς το κλείσιμο των σχολείων για κορίτσια από τους Ταλιμπάν είχε καταστήσει τα ιδιωτικά κέντρα, όπως το συγκεκριμένο, τα μόνα μέρη όπου τα κορίτσια μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα συνέχιζαν την εκπαίδευσή τους. Ήταν Παρασκευή. Η ιερή ημέρα του Ισλάμ. Οι μαθητές συμμετείχαν ήσυχα στις εξετάσεις όταν ένας άνδρας μπήκε στο τμήμα των κοριτσιών και πυροδότησε τα εκρηκτικά που ήταν δεμένα στο σώμα του”.

“Η επίθεση στην Καμπούλ σκοτώνει κορίτσια με μεγάλα όνειρα” ήταν ο τίτλος της εφημερίδας The Post. Είναι ένας τίτλος που περιγράφει τόσο το έγκλημα όσο και το κίνητρό του. Περισσότεροι από 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνο το πρωί της Παρασκευής στη γενέτειρά μου, και σχεδόν όλες τους ήταν κορίτσια για τα οποία η εκπαίδευση ήταν ο δρόμος για να γίνουν ανεξάρτητες γυναίκες. Είχαν τολμήσει να ονειρευτούν. Και γι’ αυτό πέθαναν. Αλλά αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν ζει.Το σχολείο μου για κορίτσια από το Αφγανιστάν και εγώ λειτουργούμε στην εξορία από τότε που επέστρεψαν οι Ταλιμπάν, και από την ημέρα που οι μαθήτριές μου και εγώ φτάσαμε με ασφάλεια στη Ρουάντα το περασμένο καλοκαίρι, έχω κάνει ένα αίτημα στον κόσμο: Μην αποστρέφετε τα βλέμματά σας από το Αφγανιστάν.

Μην αποστρέφετε το βλέμμα από τις γυναίκες που διαδήλωσαν στους δρόμους της Καμπούλ την επομένη του βομβαρδισμού, καταγγέλλοντας την ανικανότητα των Ταλιμπάν να προστατεύσουν τις ίδιες και τις ελευθερίες τους. Σε απάντηση, οι Ταλιμπάν τις χτύπησαν και έριξαν σφαίρες για να τις σκορπίσουν και τις αποκάλεσαν πόρνες που…χρηματοδοτούνται από τη Δύση.

Παρόλα αυτά, “δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε”, δήλωσε μια γυναίκα.

Μην αποστρέφετε το βλέμμα σας από τα κορίτσια του Αφγανιστάν που έκαναν αίτηση για να ενταχθούν στο σχολείο μας στη Ρουάντα,καθώς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να έρθουν σε μας που ήδη είμαστε εξόριστες. Η 14χρονη θέλει να φοιτήσει στο ΜΙΤ και να γίνει χειρουργός και η οποία, σύμφωνα με τα λόγια της, θαυμάζει “το κουρασμένο πρόσωπο ενός γιατρού”. Η 15χρονη έχει γράψει 30 σελίδες ενός μυθιστορήματος. Η 17χρονη μου είπε στη συνέντευξη για την εισαγωγή της ότι αν μπορούσε να πάει οπουδήποτε στον κόσμο, “θα επέστρεφα στο Αφγανιστάν. Είμαστε η νέα γενιά και η χώρα μας χρειάζεται.” Το Αφγανιστάν τη χρειάζεται, το ίδιο και ο κόσμος. Αν είναι αλήθεια ότι τα μορφωμένα κορίτσια παντρεύονται αργότερα, αποκτούν λιγότερα παιδιά και κερδίζουν υψηλότερα εισοδήματα -και είναι- τότε προκύπτει ότι η εκπαίδευσή τους αποφέρει οφέλη που δεν είναι μόνο οικογενειακά ή κοινωνικά, αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος. Η εκπαίδευση των κοριτσιών πρέπει να θεωρείται επιτακτική ανάγκη της εξωτερικής πολιτικής, όπως ακριβώς θεωρείται ορθά ως ηθική αναγκαιότητα και βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

Δεν είμαι η μοναδική φωνή που εκφράζει αυτή την αλήθεια και ξέρω ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να ακούσουν. Μόλις αυτό το μήνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν περιορισμούς στη χορήγηση βίζας στην ηγεσία των Ταλιμπάν που “εμπλέκονται στην καταπίεση των γυναικών και των κοριτσιών”. Είναι μια αρχή – αλλά μόνο μια αρχή. Άλλα έθνη πρέπει να ακολουθήσουν και πρέπει να δράσουν επειγόντως για να εξασφαλίσουν ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στην τάξη.

Επείγον. Είναι αυτό που λείπει και αυτό που είναι απαραίτητο. Τόσα πολλά κορίτσια περιμένουν. Κορίτσια όπως η 16χρονη που μου μίλησε από το Αφγανιστάν, ελπίζοντας ότι υπήρχε κάποιος τρόπος να φοιτήσει στο σχολείο μας. “Έχω πραγματικά πολλές επιθυμίες”, είπε. “Θέλω να ασχοληθώ με την υπηρεσία της κοινωνίας μου, όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ισότιμα και με σεβασμό. Για ένα κορίτσι που αγαπάει την εκπαίδευση, δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη σκληρότητα από το να κλείνουν τις πόρτες των σχολείων μπροστά της”.

“Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι κάτω από τη σημαία των Ταλιμπάν”, είπε. “Αλλά ακόμη κι αν βρεθώ κάτω από το σπαθί τους, δεν θα εγκαταλείψω τα όνειρά μου”.

Στις 30 Σεπτεμβρίου, και τις ημέρες που ακολούθησαν με πόνο ψυχής, διάβασα τον μακρύ κατάλογο με τα ονόματα των νεκρών Αφγανών κοριτσιών που ανασύρθηκαν από τα συντρίμμια του φροντιστηρίου τους. Έψαχνα το όνομα αυτού του κοριτσιού.

Δεν ήταν εκεί.

Σε αυτές τις μέρες του πόνου, παλεύει, ένα κορίτσι με μεγάλα όνειρα. Ένα κορίτσι από ατσάλι.

Shabana Basij-Rasikh, a Washington Post Global Opinions contributing columnist, is co-founder and president of the School of Leadership, Afghanistan.

ZARA: Πουλάμε ρούχα από δεύτερο χέρι, κάνουμε και επιδιορθώσεις.

 Εκτός από τα Zara στην Βρετανία και τα διάσημα Selfridges ετοιμάζονται να κάνουν στροφή προς τα ρούχα – και όχι μόνο – από δεύτερο χέρι που φαίνεται να αποτελεί το «next big thing» της μόδας

Στις business των μεταχειρισμένων ρούχων μπαίνουν και τα καταστήματα Zara, ακολουθώντας την τάση της εποχής που θέλει ακόμα και τις εταιρείες fast fashion να κάνουν προσπάθειες βιωσιμότητας.

Από τον επόμενο μήνα, οι καταναλωτές στη βρετανική αγορά θα μπορούν να επιδιορθώσουν ρούχα που έχουν αγοράσει από τα καταστήματα Zara, ανεξαρτήτως του πότε τα αγόρασαν. Η υπηρεσία θα περιλαμβάνει αντικατάσταση κουμπιών, φερμουάρ, επιδιόρθωση στριφωμάτων και άλλα και θα διατίθεται τόσο στα καταστήματα όσο και online.

Επίσης, οι καταναλωτές στη Βρετανία θα μπορούν να πουλήσουν τα μεταχειρισμένα ρούχα τους αλλά και να αγοράσουν ρούχα Zara από δεύτερο χέρι, χρησιμοποιώντας μία νέα πλατφόρμα. Παράλληλα, θα μπορούν να δωρίζουν ρούχα που δεν θέλουν, ανεξαρτήτως του brand, σε φιλανθρωπικές οργανώσεις, όπως αναφέρει το Bloomberg.

Η προσπάθεια της Zara να επεκτείνει τη διάρκεια ζωής των ρούχων της έρχεται σε μία εποχή που οι αλυσίδες του fast fashion δέχονται έντονες επικρίσεις για τον περιβαλλοντικό τους αντίκτυπο, καθώς ευθύνονται έως και για το 10% των εκπομπών ρύπων παγκοσμίως.

Με online καταστήματα σε περίπου 200 χώρες, τα προϊόντα της Zara είναι ήδη ανάμεσα στα πρώτα στις πωλήσεις μεταχειρισμένων ρούχων. Ρούχα και αξεσουάρ Zara από δεύτερο χέρι μπορεί κανείς να αγοράσει από πλατφόρμες όπως οι Depop, Vestiaire, Asos Marketplace και Re-fashion.

Στην πλατφόρμα της Zara, οι πωλητές θα ανεβάζουν τις δικές τους φωτογραφίες, ενώ οι πληροφορίες για το αρχικό προϊόν θα διατίθενται από την εταιρεία.

Σημειώνεται ότι και τα βρετανικά πολυκαταστήματα Selfridges σχεδιάζουν στροφή στην αγορά μεταχειρισμένων, καθώς στοχεύουν το 45% των συναλλαγών τους να προέρχονται από τις πωλήσεις δεύτερο χέρι, τις ενοικιάσεις και τις επιδιορθώσεις ρούχων έως το τέλος της δεκαετίας.

Μια αγορά δισεκατομμυρίων

Κατά πολλούς, τα μεταχειρισμένα ρούχα είναι το «next big thing» της μόδας, καθώς για την Generation Z, τα ρούχα από δεύτερο χέρι είναι cool. Η εξαγορά της Depop αντί 1,63 δισ. δολαρίων από την Etsy, πέρυσι, αποδεικνύει τη δυναμική μιας αγοράς που σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Etsy, μόνο στις ΗΠΑ θα πραγματοποιεί τζίρο 64 δισ. δολαρίων έως το 2024.

Το νούμερο μπορεί να φαντάζει υπερβολικό για όσους ανήκουν στις προηγούμενες γενιές. Όμως η Generation Z αλλάζει τα δεδομένα και στην κατανάλωση. Η γενιά αυτή έχει πολύ μεγαλύτερη επίγνωση του αποτυπώματος της fast fashion και του σύγχρονου μοντέλου κατανάλωσης στο περιβάλλον. Για αυτό και τα βίντεο με τις «ανακαλύψεις» διάφορων influencers σε μαγαζιά μεταχειρισμένων ρούχων συγκεντρώνουν εκατομμύρια views στο YouTube και στο TikTok.

Οι πωλήσεις μεταχειρισμένων πολυτελών ρούχων και άλλων ειδών αυξήθηκαν πέρυσι 65% σε σχέση με τα επίπεδα του 2017 συγκριτικά με την αύξηση 12% των νέων πολυτελών ειδών, σύμφωνα με την Bain & Co.

Για τα μεγάλα πολυτελή brands, η τάση απειλεί να πλήξει τις πωλήσεις των νέων προϊόντων τους ή να υπονομεύσει την τιμολογιακή τους ισχύ, αναφέρουν στελέχη του χώρου. Πολυτελή brands, όπως Hermes, LVMH Moet Hennessy Louis Vuitton και Chanel, έχουν ήδη γνωστοποιήσει ότι δεν ενδιαφέρονται να μεταπωλούν τα εμπορεύματά τους.

Ωστόσο, υπάρχουν ευκαιρίες. H Kering, γνωστή από το brand Gucci, η Burberry και η Stella McCartney έχουν αρχίσει να συμμετέχουν στην αγορά μεταχειρισμένων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, προσφέρθηκαν να επαναγοράσουν κάποια κομμάτια από τους πελάτες και να μεταπωλήσουν οι ίδιες τα είδη αυτά ή να τα προωθήσουν σε online πλατφόρμες που πωλούν μεταχειρισμένα επώνυμα ρούχα.

moneyeview.gr

Εντι Ζεμενίδης: Εάν οι Τούρκοι δεν αλλάξουν τακτική δεν βλέπουν F-16

Ξέρετε ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον στις σχέσεις ΗΠΑ- Τουρκίας- Ελλάδα; Ό,τι πριν από ένα χρόνο στα αμερικανικά ΜΜΕ ουδείς συνέδεε την προμήθεια F-16 στην Τουρκία με τις τουρκικές παραβιάσεις και υπερπτήσεις σε ελληνικά νησιά. Εμφανιζόταν ένα θέμα που δεν ενδιέφερε και τόσο τους Αμερικανούς. Σήμερα όπως μου λέει ο εκτελεστικός διευθυντής του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), Εντι Ζεμενίδης, τα πράγματα έχουν αλλάξει: «Το περασμένο Σαββατοκύριακο, ακόμα και οι New York Times που δεν ήταν πάντα κολακευτικές προς την Ελλάδα, αναφέρθηκαν στα τουρκικά F-16 σε συνδυασμό με τις τουρκικές παραβιάσεις», λέει ο κ. Ζεμενίδης. Ο «Έντι», όπως τον αποκαλούν οι φίλοι του λέει όμως και κάτι άλλο: Ό,τι εάν δεν αλλάξουν πολιτική οι Τούρκοι έναντι της Ελλάδος, δεν πρόκειται να πάρουν τα F-16, αφού ισχύει πλήρως τα βέτο που έθεσε για το μείζον αυτό θέμα ο γερουσιαστής Μενέντεζ.

Ενώ οι περισσότεροι στις ΗΠΑ (περιλαμβανομένων των ομογενών) ασχολούνται με τις ενδιάμεσες εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, υπήρξαν στην Ουάσιγκτον και άλλες αποδοκιμασίες για την πολιτική που ακολουθεί η Άγκυρα στο Ουκρανικό. Οι Αμερικανοί ανησυχούν για την συμφωνία Πούτιν- Ερντογάν που θα καταστήσει την Τουρκία διεθνές κέντρο διανομής φυσικού αερίου, αλλά ανησυχούν και για κάτι άλλο. Μόλις χθες δόθηκαν στη δημοσιότητα στοιχεία με τα οποία αποδεικνύεται ότι οι εμπορικές συναλλαγές Τουρκίας- Ρωσίας αυξήθηκαν από τότε που άρχισε ο πόλεμος στην Ουκρανία. Από τότε δηλαδή που οι χώρες της ΕΕ έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Μόσχα και στους φίλους του Πούτιν, με αποτέλεσμα οι χώρες αυτές (ανάμεσά τους και η χώρα μας) να αντιμετωπίζουν θέματα, όπως είναι το ενεργειακό και η ακρίβεια.. Αυτά μου είπε ο κ. Ζεμενίδης, αυτά σας μετέφερα πάραυτα.

ΠΗΓΗ Βηματοδότης ΒΗΜΑ 

Για το ίδιο θέμα σας παραπέμπουμε σε όσα ο ‘Εντι Ζεμενίδης – ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες θέλουν τον κ. Ζεμενίδη να τοποθετείται από τη ΝΔ στο της Επικρατείας –  δήλωσε μιλώντας στην Καθημερινή και στον Βασίλη Κωστούλα 

Σε διαδικαστικούς λόγους αποδίδει ο εκτελεστικός διευθυντής του Συμβουλίου Ελληνοαμερικανικής Ηγεσίας (HALC), Εντι Ζεμενίδης, το γεγονός ότι δεν συμπεριελήφθη στο νομοσχέδιο επί του αμυντικού προϋπολογισμού των ΗΠΑ η ρήτρα για όρους και προϋποθέσεις πριν από μια αναβάθμιση των τουρκικών F-16. Μιλώντας στην «Κ», εξηγεί γιατί δεν έχει «τελειώσει» η τροπολογία Μενέντεζ, ο οποίος σε κάθε περίπτωση έχει τη δυνατότητα να ασκήσει βέτο σε μια αμυντική συμφωνία της αμερικανικής κυβέρνησης με την Αγκυρα.

Ο ίδιος θεωρεί ότι η Τουρκία θα πρέπει να δείξει δείγματα γραφής συνολικά στην εξωτερική πολιτική της αν επιθυμεί να καθίσει ξανά στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με την Ουάσιγκτον. Γι’ αυτό και εκτιμά ότι δεν θα προσέφερε διέξοδο το σενάριο ενός συμβιβασμού με ταυτόχρονη εξοπλιστική αναβάθμιση Τουρκίας αλλά και Ελλάδας· «εκτός από τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το πρόβλημα των ΗΠΑ με την Αγκυρα αφορά και πολλά άλλα θέματα».

– Δύο τροπολογίες, οι οποίες ζητούν να τεθούν όροι και προϋποθέσεις στην Τουρκία πριν από μια αναβάθμιση των τουρκικών F-16 από το αμερικανικό Πεντάγωνο, έμειναν εκτός του νομοσχεδίου της Γερουσίας για τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ. Πώς οδηγηθήκαμε σε αυτήν την εξέλιξη και τι σηματοδοτεί για την ουσία της υπόθεσης;

– Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία τροπολογία, του γερουσιαστή Μενέντεζ. Η δεύτερη τροπολογία, του γερουσιαστή Βαν Χόλεν, κινείται ακριβώς στην ίδια γραμμή, θέτοντας απλώς κάποιες επιπλέον παραμέτρους που αφορούν τους Κούρδους, στη μορφή πολιτικού μηνύματος. Εν προκειμένω, ο λόγος για τον οποίο δεν συμπεριελήφθη η τροπολογία είναι ουσιαστικά διαδικαστικός. Το Σώμα άργησε πολύ να προβεί στα απαιτούμενα βήματα για την έγκριση του κύριου νομοσχεδίου και τώρα «τρέχει» τις διαδικασίες, τις οποίες θα πρέπει να ολοκληρώσει μέχρι το τέλος του έτους, εν μέσω γκρίνιας των βουλευτών, οι οποίοι θέλουν να ρίξουν το βάρος στην προεκλογική τους καμπάνια ενόψει των ενδιάμεσων εκλογών τον Νοέμβριο. Ως εκ τούτου, εκτός του νομοσχεδίου δεν έμεινε μόνο το συγκεκριμένο σημείο, αλλά και πολλά άλλα επιμέρους θέματα. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η διαδικασία δεν έχει τελειώσει. Αντιθέτως, μόλις αρχίζει. Πιο συγκεκριμένα, έχουμε ακόμη δύο στάδια στα οποία θα κριθεί η έγκριση της τροπολογίας Μενέντεζ. Πρώτον, τις τεχνικές διαβουλεύσεις που είναι ακόμη σε εξέλιξη – δεν είναι τυχαίο ότι ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών δυσανασχετεί για το γεγονός ότι δεν έχουν «κλείσει» ακόμη. Δεύτερον, θα πρέπει να ακολουθήσει ειδοποίηση στο Κογκρέσο, το οποίο μπορεί κάλλιστα να προβάλει ενστάσεις και να ανοίξει νέος γύρος διαδικασίας.

– Λέτε λοιπόν ότι το θέμα δεν έχει κλείσει ακόμη. Με βάση τις διαδικασίες, πότε θα έχουμε την τελική εικόνα;

– Ακριβώς, υπάρχει η πιθανότητα να περάσει τελικά η τροπολογία. Η διαδικασία θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος της θητείας του Κογκρέσου, δηλαδή μέχρι την πρώτη εβδομάδα του Ιανουαρίου. Ομως εκτιμώ ότι θα έχουμε την τελική εικόνα λίγο νωρίτερα, δηλαδή μετά τις ενδιάμεσες εκλογές, αλλά μέχρι τα Χριστούγεννα.

– Στην Ελλάδα επικρατεί ανησυχία ότι η Τουρκία εντατικοποιεί το λόμπινγκ στην Ουάσιγκτον γύρω από αυτήν την υπόθεση, γεγονός που ενδέχεται να της εξασφαλίζει αποτελέσματα. Ποια είναι η γνώμη σας;

– Είναι αλήθεια ότι η Τουρκία κάνει μια τεράστια προσπάθεια αυτήν την περίοδο. Ομως το συγκεκριμένο ζήτημα προέκυψε καθαρά από διαδικαστικούς λόγους. Δεν έχει να κάνει με το λόμπινγκ της Τουρκίας στην προκειμένη περίπτωση.

– Πάντως, η κυβέρνηση Μπάιντεν ούτως ή άλλως δεν βλέπει με καλό μάτι ανάλογες τροπολογίες.

– Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν θεωρεί ότι αντίστοιχες ρήτρες τής δένουν τα χέρια. Οχι μόνο απέναντι στην Τουρκία, αλλά και στις περιπτώσεις άλλων χωρών. Θέλει να έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ευελιξία στη διαχείριση της αμυντικής πολιτικής.

– Οι Ρεπουμπλικανοί; Ποια είναι η θέση τους;

– Οι Ρεπουμπλικανοί σε αυτό το στάδιο δεν παίρνουν θέση επί της ουσίας. Λένε ότι θα τοποθετηθούν μόλις έχουν μπροστά τους την εκάστοτε αμυντική συμφωνία και με βάση αυτή θα πράξουν.

– Ας πάρουμε το σενάριο ότι τελικά η τροπολογία θα μείνει εκτός της αμερικανικής νομοθεσίας. Τι θα σημαίνει αυτό στην πράξη; Εχει άλλα εργαλεία διαθέσιμα ο γερουσιαστής Μενέντεζ;

– Ναι, έχει το δικαίωμα να ασκήσει βέτο στην υλοποίηση μιας αμυντικής συμφωνίας, αν έρθει εκείνη η ώρα. Πιο συγκεκριμένα, μπορούν να ασκήσουν βέτο τέσσερα άτομα που μας αφορούν στην προκειμένη περίπτωση: οι πρόεδροι και οι συμπρόεδροι στις Επιτροπές Διεθνών Σχέσεων της Γερουσίας και της Βουλής. Θεωρητικά, η κυβέρνηση μπορεί να προσπεράσει αυτό το μέρος της διαδικασίας και να εφαρμόσει τη δική της πολιτική, όπως έκανε ο Τραμπ. Ομως ο Μπάιντεν έχει ξεκαθαρίσει ότι θα κινηθεί μόνο με τη συναίνεση του Κογκρέσου.

Αλλαγή συμπεριφοράς

– Βλέπετε, ενδεχομένως, το σενάριο ενός συμβιβασμού ώστε να λάβει μεν η Τουρκία την αναβάθμιση των μαχητικών αεροσκαφών F-16, αλλά να λάβει και η Ελλάδα μια εξοπλιστική ανανέωση, η οποία θα της εξασφαλίζει το ποιοτικό πλεονέκτημα έναντι της Τουρκίας;

– Ενα τέτοιο σενάριο δεν θα αντιμετώπιζε τις ανησυχίες του Κογκρέσου, το οποίο τηρεί τη συγκεκριμένη στάση απέναντι στην Τουρκία όχι μόνο λόγω της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο, αλλά και για άλλα θέματα που αφορούν τις επιλογές της Αγκυρας: ρωσικοί S-400 στους εξοπλισμούς της, εμπόδια για την ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, στενές σχέσεις με το Κρεμλίνο, Κουρδικό. Επομένως, το θέμα είναι πιο σύνθετο. Η Τουρκία θα πρέπει σε κάθε περίπτωση να αλλάξει τη συμπεριφορά της, αν θα θέλει να διαπραγματευτεί με τις ΗΠΑ. Η Αγκυρα δεν θεωρείται σήμερα αξιόπιστος σύμμαχος από την Ουάσιγκτον. Η αμερικανική κυβέρνηση, ωστόσο, επιθυμεί να κρατήσει ανοιχτό ένα παράθυρο γι’ αυτό το ενδεχόμενο, είτε αφορά μια αλλαγή πλεύσης του Ερντογάν είτε μια αλλαγή φρουράς στη διακυβέρνηση της Τουρκίας. Ομως θα είναι δύσκολη η επιστροφή στη διμερή συνεργασία του παρελθόντος, με βάση την εικόνα που αποκομίζει κανείς και από την πλευρά της τουρκικής αντιπολίτευσης. Οι ΗΠΑ κρατούν πια μικρό καλάθι με την αντιαμερικανική Τουρκία, ελπίζοντας απλώς σε κάποια βελτίωση των σχέσεων.