Ο Πύργος των Αθηνών προέρχεται από μία εποχή που Ελλάδα είχε μπει σε τροχιά ραγδαίας ανάπτυξης, από μια εποχή που τα όνειρα και οι προσδοκίες έφταναν πραγματικά στα ύψη.
Ο Πύργος των Αθηνών ήταν το ψηλότερο κτίριο στα Βαλκάνια την εποχή που αναγέρθηκε. Βρίσκετε στην λεωφόρο Μεσογείων στους Αμπελοκήπους και έχει ύψος 103 μέτρα και αποτελείται από 28 ορόφους, ενώ δίπλα του υπάρχει ένα χαμηλότερο κτίριο ύψους 65 μέτρων.
Προκειται για ένα μινιμαλιστικό φουτουριστικό κτίριο με υαλοπετάσματα, που θα γίνει ο κανόνας στα επόμενα χρόνια για κτίρια εμπορικών χρήσεων στην Αθήνα. Ο πύργος των Αθηνων που αποτελεί μια αρκετά επιτυχή μίμηση των αντίστοιχων αμερικανικών προτύπων, με κάποια στοιχεία ελληνικής “νεοϊστορικότητας”.
Όλο αυτό το κτιριακό συγκρότημα φιλοξενεί γραφεία και καταστήματα. Κατασκευάστηκε μεταξύ του 1970-1973 βάσει σχεδίων των αρχιτεκτόνων Ιωάννη Βικέλα και Ιωάννη Κυμπρίτη, ενώ η υλοποίηση έγινε από την οικοδομική εταιρεία «Αλβέρτης – Δημόπουλος Α.Ε.», μία από τις μεγαλύτερες της εποχής εκείνης, με σημαντικά έργα στην Ελλάδα (Αμερικανική, Βρετανική Πρεσβεία, Ευγενίδειο Πλανητάριο κ.ά.).
Τη στατική μελέτη (όπως επίσης και του Πύργου του Πειραιά) την έκανε ο καθηγητής Στατικής και Δυναμικής της Πολυτεχνικής Σχολής Πανεπιστημίου Πατρών, Αρίσταρχος Σ. Οικονόμου, Δρ. Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π., ο οποίος μάλιστα ήταν γύρω στα 30 όταν έκανε αυτή την πρωτοποριακή (για τα Ελληνικά δεδομένα τουλάχιστον) μελέτη (το 1968). Πάντως, το κτίριο αποδείχτηκε ιδιαίτερα ανθεκτικό στους σεισμούς του 1981 και 1999 και δεν ακούστηκε το παραμικρό, σε αντίθεση με άλλα χαμηλότερα κτήρια, που είτε κατέρρευσαν είτε έπαθαν σοβαρές ζημιές. Η ταλάντωση στην κορυφή του κτιρίου, στον σεισμό του 1981, ήταν 1,2 μέτρα. Ο πρωτοπόρος καθηγητής Αρίσταρχος Σ. Οικονόμου, ήταν ο εφευρέτης του συστήματος της θεμελίωσης, της λεγόμενης και πλαστικής θεμελίωσης (όχι ακριβώς αποσβεστήρες). Ο πύργος, είναι απίστευτο επίτευγμα γιατί είναι από σκυρόδεμα και όχι μεταλλική κατασκευή όπως οι άλλοι πύργοι.
Ο Θανάσης Βλάσσης, μηχανικός ξηράς δόμησης, του Πολυτεχνείου του Βερολίνου, σημειώνει ότι είναι το πρώτο κτίριο στα Βαλκάνια που χρησιμοποιήθηκε η τεχνική της σύμμεικτης κατασκευής, με μεγαλύτερη έμφαση στο μπετό, καθώς δεν υπήρχαν επαρκείς γνώσεις στον τομέα των βαρέων μεταλλικών κατασκευών. Η σύμμεικτη κατασκευή έκανε τότε τα πρώτα, δειλά, βρεφικά της βήματα, στον κατασκευαστικό τομέα. Ένα ακόμη υλικό που πρωτοπαρουσιάστηκε κατασκευαστικά, είναι τα συστήματα γυψοσανίδων. Η ξηρά δόμηση βοήθησε στη μείωση του βάρους και έδωσε νέα ώθηση στον σχεδιαστικό τομέα.
Ο αναπτυξιακός νόμος 395/68 «Περί του ύψους των οικοδομών και ελευθέρας δομήσεως» που ψηφίστηκε στην εποχή της Χούντας, προέβλεπε την ανέγερση υψηλών κτηρίων σε πανταχόθεν ελεύθερο χώρο. Μέχρι τότε το μέγιστο ύψος των κτιρίων ήταν τα 35 μέτρα ενώ σήμερα είναι τα 27 μέτρα.
Ο χώρος επιλογής του οικοπέδου για την ανέγερση του πρώτου ελληνικού ουρανοξύστη, ήταν για εκείνη την εποχή το όριο της Αθήνας του κέντρου και των προαστίων.
Δ. Φιλιππίδης, Η ζωή και το έργο του αρχιτέκτονα Λύσανδρου Καυταντζόγλου (1811- 1885), Δοκίμια για τη Νέα Ελληνική Αρχιτεκτονική, Αθήνα 2001 Ελένη Φεσσά-Εμμανουήλ.