Να λοιπόν που με το Hobbit: The Battle of the Five Armies αποχαιρετάμε τους ήρωες του Χόμπιτ, σε μια τριλογία που ξεκίνησε από το… πουθενά, με την έννοια ότι το Χόμπιτ είναι μόλις ένα βιβλίο και προέκυψαν 3 ταινίες με τα θετικά τους και τα αρνητικά τους που θα πούμε στην κριτική που ακολουθεί.
Όταν πριν από δυο χρόνια ξεκινούσαμε το ταξίδι με το Unexpected Journey, σίγουρα πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα αναρωτήθηκαν αν μπορεί η συγκεκριμένη τριλογία να συναγωνιστεί την προηγούμενη που είχε βάλει τον πήχη ψηλά. Πολλές φορές αυτό το ερώτημα είναι και κάπως άκαιρο (με την έννοια ότι μιλάμε για δυο διαφορετικές σχετικά τριλογίες), αλλά και υποκειμενικό.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή τα πράγματα για το Hobbit: The Battle of the Five Armies.
Το Hobbit: The Battle of the Five Armies ξεκινάει εκεί ακριβώς που σταμάτησε η δεύτερη ταινία Hobbit – The Desolation of Smaug, με την δράση να ξεκινάει δυναμικά από τα πρώτα λεπτά και όσο περνάει η ταινία να κορυφώνεται, χαρίζοντας μας μερικές καλογυρισμένες και χορταστικές σκηνές μάχης.
Όπως είναι λογικό οι χαρακτήρες της ταινίας έχουν περάσει σε εντελώς δεύτερη μοίρα, καθότι δόθηκε βάση στις προηγούμενες δυο ταινίες. Το τελευταίο κεφάλαιο από την μια είναι χορταστικό και κρατάει την αγωνία και την ένταση εκεί που πρέπει ώστε να τελειώσει η τριλογία όπως της αρμόζει, από την άλλη όμως νιώθεις κάπου ότι δεν «τραβάει» η ιστορία για 3 ταινίες.
Ναι μεν δεν μπορείς να πεις ότι αυτό που βλέπεις δεν σε ελκύει, ωστόσο σε κάποια σημεία κουράζει. Σε αυτό φταίει το γεγονός ότι αποφασίστηκε από την αρχή η δημιουργία μιας τριλογίας, κάτι το οποίο ήταν από την αρχή τραβηγμένο, όπως συμπεραίνουμε και στο Hobbit: The Battle of the Five Armies, διότι ενώ στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας περνάς πολύ καλά, νιώθεις ότι υπάρχει μια υπερβολή και παρατραβάει το όλο θέμα.
Οι μάχες είναι εκπληκτικές για ακόμα μια φορά και σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα, με την κάμερα να είναι σε διαρκή κίνηση και να μην σε… αφήνει σε ησυχία. Με την καλή έννοια βέβαια, καθότι το μάτι χορταίνει και οι πολλές εναλλαγές των πλάνων με τις παράλληλες μάχες δεν σε κουράζουν σε πολλά σημεία, αντίθετα σε κάνουν να ανυπομονείς για την συνέχεια. Άλλωστε σε αυτά είναι μάστορας ο Peter Jackson και δεν σε απογοητεύει ποτέ.
Δυστυχώς όμως σε κάτι τέτοια σημεία, οι συγκρίσεις με το πρωτότυπο είναι αναπόφευκτες (όσο και αν δεν θες να μπεις σε αυτή τη διαδικασία) και η τριλογία αυτή αν την κρίνουμε μεμονωμένα είναι ικανοποιητική, αλλά σαν σύνολο δεν μπορεί να πει κανείς ότι μας άφησε με την ίδια αγωνία, ικανοποίηση και λοιπά συναισθήματα (κάτι αναμενόμενο βέβαια), αντίθετα έχεις την αίσθηση ότι οι τρεις ταινίες ήταν υπερβολικός αριθμός τόσο για ένα και μόνο βιβλίο, όσο και για το περιεχόμενο που είχε να δώσει.
Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα γενικά κατά την διάρκεια της προβολής της ταινίας, γιατί η δεύτερη ταινία δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες (αποδεικνύεται η καλύτερη της τριλογίας), τις οποίες προσπαθεί να καλύψει το Hobbit: The Battle of the Five Armies και τα καταφέρνει ως ένα βαθμό, από την άλλη όμως έχεις την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, διότι πριν την έναρξη της περίμενες κάτι πιο επικό.
Για να επαναλάβω, η ταινία βλέπεται πολύ ευχάριστα και είναι διασκεδαστική αλλά άμα την δεις σαν φινάλε τριλογίας κάπου χωλαίνει και έχεις την αίσθηση ότι χρειαζόταν το κάτι παραπάνω. Οι χαρακτήρες παραμένουν συμπαθητικοί, η δράση είναι υπέρ του δέοντος χορταστική, αλλά το όλο concept παρατραβάει σε χρονική διάρκεια και σε αυτό σίγουρα δεν φταίει το Hobbit: The Battle of the Five Armies.
Σπουδαίος σκηνοθέτης ο Peter Jackson, αλλά θεωρώ ότι κάπου έκανε λάθος με την διαχείριση της όλης τριλογίας. Διότι η πρώτη ταινία που δεν ήταν κακή, αποδεικνύεται εκ των υστέρων όχι μόνο ότι ήταν η κατώτερη της τριλογίας, αλλά δημιούργησε προβλήματα ρυθμού και οικονομίας χρόνου στις επόμενες δυο. Δεκτό το γεγονός να κάνεις τριλογία σε μια ταινία που δεν άξιζε να γίνει, αλλά το «μοίρασμα» του υλικού κάπου ήταν λανθασμένο.
Η πρώτη ήταν παρατραβηγμένη σε υλικό και αρκετά αργή σε μερικά σημεία ώστε να γνωρίσουμε τους καινούργιους χαρακτήρες, η δεύτερη χορταστική, αλλά και «μπουκωμένη» και η τρίτη ναι μεν διαθέτει τις περισσότερες και καλύτερες μάχες, αλλά σε συγκινήσεις και δυναμισμό είναι κάπως φειδωλή και δεν τα καταφέρνει να δώσει όσα θα περιμέναμε.
Οι ωραίες στιγμές της ταινίας είναι αρκετές και υπάρχουν μερικές από τις καλύτερες μάχες που έχουμε δει στον κινηματογράφο, αυτό δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς και εκεί οφείλεις να παραδεχθείς τον Peter Jackson. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Για τους χαρακτήρες δεν θα αναφέρω κάτι, μιας και έχουν εξαντληθεί από τις προηγούμενες ταινίες και έχουν εδώ δευτερεύοντα ρόλο.
Σε γενικές γραμμές, το Hobbit: The Battle of the Five Armies είναι μια χορταστική περιπέτεια που δεν βαριέσαι όσο έχει μάχες και σίγουρα προσφέρεται για τον κινηματογράφο. Η άλλη όψη του νομίσματος λέει ότι θα μπορούσε να έχει ένα πιο επικό φινάλε και λίγο περισσότερη… ανθρωπιά στο φινάλε της, μιας και εκεί νιώθεις ότι υπήρξε κάποιο κενό. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις. Απλά είχε λίγο παραπάνω απαιτήσεις για κάποια συγκεκριμένα σημεία της ταινίας, κατά τα άλλα μια χαρά.