Γιατί αυτή η ΔΕΘ είναι η πιο κρίσιμη για τον Μητσοτάκη
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Στην πολιτική, το timing σχεδόν πάντα διαδραματίζει τον κύριο, αποφασιστικό ρόλο. Διόρθωσης λαθών, αλλά και σηματοδότησης μιας νέας αρχής…Υπ’ αυτό το πρίσμα, λοιπόν, η φετινή «πολιτική» ΔΕΘ, ίσως να είναι η πλέον ενδιαφέρουσα των τελευταίων ετών.
Το «έθιμο» ο πρωθυπουργός κάθε Σεπτέμβρη, με την έναρξη της Διεθνούς Έκθεσης, να κάνει ένα οικονομικό απολογισμό, αλλά κυρίως να διαγράφει τις οικονομικό-κοινωνικές κυβερνητικές πολιτικές για το νέο χρόνο ( για την κοινωνία, σε απλά ελληνικά: τι θα «δώσει», σε ποιους και πότε…), έχει φέτος , πέραν της ουσιαστικής, και μια ιδιαίτερη σημειολογική σημασία…
Βγαίνουμε από ένα πολύ δύσκολο και θλιβερό καλοκαίρι, που… φαινόταν ότι θα είναι άλλο από αυτό που βιώσαμε. Και η συνειρμική των περιστάσεων, δεν είναι υπέρ της κυβέρνησης. Κλείνουν σχεδόν δυο χρόνια μια φοβερής πανδημίας που είχαμε πιστέψει (με κεντρική ενθάρρυνση…) ότι οσονούπω αποδημεί, για να διαπιστώσουμε έντρομοι ότι «να’ την πετιέται από ξ’ αρχής…», απειλώντας δυναμικά όχι μόνο την κοινωνική «κανονικότητά μας, αλλά και την οικονομία που μόλις έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της.
Καπάκι, και ένα παγκόσμιο (κι’ ας λέει τις παλαβομάρες της η εμμονική αντιπολίτευση των στερεοτύπων…) κύμα ακρίβειας και ανατιμήσεων που πλήττει τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα.
Και την κυβέρνηση που διαχειρίζεται όλη αυτή την προβληματικότητα, στο μέσον της θητείας της να γνωρίζει μια κάμψη, μια «κούραση», πέραν της φυσιολογικής φθοράς της εξουσίας, λόγω και δικών της ημαρτημένων…
Χωρίς αμφιβολία, η κυβέρνηση δεν… απολαμβάνει μέρες κρασιού και λουλουδιών! Όλες οι απανωτές κρίσεις που της έλαχαν, δημιούργησαν αναταραχή, υπερβολικό συναισθηματισμό, υπερβολικές ενοχές και έλλειψη ψυχραιμίας- αδικαιολόγητης σε μεγάλο βαθμό. Ο πύρινος όλεθρος της χρεώθηκε- και το «επιβεβαίωσε» και ο πρωθυπουργός με την καθ’ υπερβολή αναδοχή όλων των ευθυνών. Ο ανασχηματισμός, δεν της «βγήκε» (το αντίθετο μάλιστα…) όχι μόνο με την «γκάφα» Αποστολάκη, αλλά και με κινήσεις εσωκομματικού εφησυχασμού και αποκατάστασης «ισορροπιών», με την αναίτια αποπομπή Χρυσοχοΐδη και την αχρείαστη υπουργοποίηση Πλεύρη. Υπήρχαν και άλλα «δεξιά» πρόσωπα να τοποθετηθούν για να καλμάρουν την εσωκομματική γκρίνια. Δεν χρειαζόταν ένα όνομα (που πέρα κι’ άσχετα από τις ικανότητες που πιθανόν έχει…) φέρει ένα συγκεκριμένο αμφιλεγόμενο ακραίο φορτίο, Που, επιτέλους, ήδη… εκπροσωπείται στην κυβέρνηση, η «ενίσχυση» ήταν περιττή και πάντως άκαιρη.
Αυτό το όχι ευχάριστο (τουλάχιστον…) κλίμα, ο πρωθυπουργός αναμένεται να επιχειρήσει να το ανατρέψει σημαντικά, με τις «εξαγγελίες» που θα κάνει (σε τελευταία ανάλυση ο κόσμος νοιάζεται για το πώς περνάει, όχι για… τον Αποστολάκη και τον Πλεύρη!), για να αποκαταστήσει ζημιές της πανδημίας και της συνακόλουθης κρίσης- ελπίζοντας ότι έχει υπολογίσει τις δυνατότητες και τις προοπτικές της οικονομίας, που πάντως εμφανίζει σημεία ανάκαμψης, όσο και αν ο κ. Τσίπρας επιμένει να… πολεμάει τους αριθμούς και να μην τους δέχεται εφ’ όσον δεν τον συμφέρουν…
Και η σχεδόν προεξοφλημένη μείωση του ΦΠΑ (θυμίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση ΚΑΙ, αν όχι κυρίως, από τον ΦΠΑ του Στουρνάρα…) εφ’ όσον θα είναι ουσιαστική και όχι προς εντυπωσιασμό, αλλά και η σχεδιαζόμενη κατάργηση σε συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους της «εισφοράς αλληλεγγύης», σε συνδυασμό με μια ουσιαστική και γενναία κυβερνητική ανασυγκρότηση, μπορούν ν’ αντιστρέψουν το κλίμα και ν’ αποδώσουν καρπούς…
Όχι, η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει μέρες κρασιού και λουλουδιών. Αλλά δεν έχει χάσει ολοκληρωτικά το momentum που εξασφάλισε εντυπωσιακά τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησής της. Την «βοηθάει» και η αλλοπρόσαλλη, αντιφατική αντιπολίτευση που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, που δυο χρόνια από την εκλογική του ήττα, και παρά τις ευκαιρίες που… εκ παραλείψεων του έχει προσφέρει η κυβέρνηση, δεν έχει κατορθώσει να καταλήξει στο ποιος είναι και τι θέλει να γίνει!
Το κυβερνητικό σχήμα και το πρωθυπουργικό περιβάλλον, ως όρο εκ των ων ουκ άνευ, θα πρέπει να ηρεμήσει, να μην αγχώνεται πέραν του επιβεβλημένου ορίου, να σταματήσει να διακατέχεται από οίηση μεγαλείου και «ανίκητου», ν’ ανασυγκροτηθεί σε πολιτικές ίσως και σε πρόσωπα, και να γυρίσει σελίδα. Πάντα έχοντας κατά νου ότι η μόνη πολιτική για την Ελλάδα του σήμερα, δεν είναι μια συντηρητική αντίληψη που οδηγεί σε ατολμία, αλλά τόλμη, πρωτοπορία, ριζοσπαστισμός και περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Σπάσιμο αβγών, δηλαδή. Ότι έκανε ο κ. Μητσοτάκης τον πρώτο χρόνο της διακυβέρνησης και «χτύπησε ταβάνι»…