Η “ολλανδή δημοσιογράφος” και τα παρελκόμενα

Γράφει η Πέπη Ραγούση στα ΝΕΑ 

Aπό προχθές, φιγουράρει στην πρώτη σειρά της ειδησεογραφίας η – ας την πούμε έτσι χάρη συντομίας – διένεξη μεταξύ της γνωστής πλέον «ολλανδής δημοσιογράφου» και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ας μην επανέλθω στο συμβάν, το ξέρουμε πια με όλες τους τις λεπτομέρειες και από όλες τις γωνίες λήψης. Ας μείνω όμως στα εισαγωγικά που έβαλα στην ιδιότητα της κυρίας. Και με πηγαίνουν πίσω, στα βασικά αυτής της δουλειάς. Κάτι που θεωρώ ότι, όσο και να ‘ναι, τα ξέρω ύστερα από 39 χρόνια που εργάζομαι συνεχώς, αδιαλείπτως και αποκλειστικά ως δημοσιογράφος.

Το «ολλανδή δημοσιογράφος» λοιπόν είναι επαρκέστατο για να συστήσεις αυτήν που νοίκιασε το διπλανό Airbnb. «Ποια μένει δίπλα;». «Α, μια ολλανδή δημοσιογράφος. Εκτακτη κυρία». Μέχρι εκεί όμως. Σε επαγγελματικό περιβάλλον το ολλανδή ή σκανδιναβή ή ζουαζιλανδή δημοσιογράφος δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ολοι πια έχουμε ακούσει τις συνεντεύξεις Τύπου πρωθυπουργών και αρχηγών αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πλαίσιο της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης. Και ό,τι δεν ξέραμε, το μάθαμε και το εμπεδώσαμε στις καθημερινές συνεντεύξεις στην πρώτη φάση της πανδημίας και της καραντίνας. «Η κυρία τάδε από την εφημερίδα τάδε». «Ο κύριος δείνα από τον ραδιοφωνικό σταθμό και το σάιτ δείνα». Ετσι είναι και έτσι πρέπει να είναι. Ειδικά στην εποχή μας που πάρα πολλοί μπερδεύουν τη δημοσιογραφία με τη «δημόσια γραφή» και θεωρούν τους εαυτούς τους «δημοσιογράφους» επειδή γράφουν στο Facebook.

Πάμε τώρα στην κυρία που έκανε την προχθεσινή ατραξιόν.

Τον πρωθυπουργό της Ολλανδίας Μαρκ Ρούτε, κατά την επίσημη επίσκεψή του στην Ελλάδα, δεν συνόδευσε δημοσιογραφική αποστολή. Κατά κανόνα, σε αυτές τις περιπτώσεις, η πρεσβεία δίνει κατάλογο με ονόματα δημοσιογράφων που θα συμμετάσχουν στη συνέντευξη Τύπου. Ετσι υποθέτω ότι βρέθηκε και η «ολλανδή δημοσιογράφος» στο Μαξίμου. Μαθαίνω δε ότι πήρε τα διαπιστευτήρια ως freelancer. Υπάρχουν σπουδαίοι freelancer δημοσιογράφοι. Θα μπορούσε και η συγκεκριμένη κυρία να είναι μία από αυτούς. Δεν είδα όμως στους λογαριασμούς της αναφορά σε άρθρα ή έρευνές της δημοσιευμένες κάπου. Μόνη της τα γράφει, μόνη της τα ανεβάζει. Τα υπόλοιπα αφορούν την προσωπική της ζωή και δεν έχουν καμία θέση εδώ.

Επί της ουσίας

Επιτρέψτε μου μια προσωπική αναφορά. Πριν από πολλά χρόνια είχα πάει να πάρω συνέντευξη από έναν σπουδαίο λογοτέχνη και διανοούμενο (δεν αναφέρω το όνομά του διότι δεν είναι πια ανάμεσά μας). Από το τρακ μου, από την αγωνία μου να του δείξω ότι ήξερα κι εγώ κατιτί, μιλούσα πάρα πολύ. Δεν του έκανα απλώς ερωτήσεις, τη γνώμη μου του έλεγα επί αυτών που τον ρωτούσα. Μέχρι που κάποια στιγμή μου είπε. «Κυρία μου, ήρθατε εδώ να μου πείτε το δικό σας νταλκά ή να ακούσετε τον δικό μου; Διότι, αν πρόκειται για το πρώτο, δεν χρειαζόταν να κάνετε τόσο δρόμο».

Ηταν ένα σπουδαίο μάθημα από αυτά που, συνήθως, δεν τα συνειδητοποιείς όταν σου τα λένε οι μεγαλύτεροι συνάδελφοι. Ο δημοσιογράφος δεν πάει σε μια συνέντευξη Τύπου για να κάνει τις δικές του δηλώσεις. Βεβαίως και μπορεί να προσάψει στον συνε- ντευξιαζόμενο το οτιδήποτε αρκεί να είναι εμπεριστατωμένο και τεκμηριωμένο. «Κύριε τάδε μου λέτε ψέματα. Και ένα, δύο, τρία, ιδού οι αποδείξεις». Το «Λέτε ψέματα επειδή είστε νάρκισσος» το πολύ πολύ να το πεις σε κανέναν περυσινό αρραβωνιαστικό. Και δεν είναι δημοσιογραφική ερώτηση. Είναι ατραξιόν.

Και επί των παρελκόμενων

Θα έπρεπε να είναι αλλά δεν είναι εντυπωσιακός ο αυτοματισμός με τον οποίον η αξιωματική αντιπολίτευση αγκάλιασε την «ολλανδή δημοσιογράφο». Αναμενόμενο, θα τον έλεγα. Στο δικό της μήκος κύματος είναι και το επαναλαμβανόμενο «η χειρότερη κυβέρνηση μετά τη Μεταπολίτευση», αγαπημένο μότο των κυριών της Κουμουνδούρου και των περιχώρων. Ετσι στον βρόντο. Χωρίς ένα στοιχείο, μια τεκμηρίωση για τα μάτια του κόσμου. Και αυτό υποτίθεται ότι είναι πολιτικός λόγος.