Η 17η γυναικοκτονία και η μεγάλη αμηχανία…
Ορισμός: «Γυναικοκτονία είναι η ανθρωποκτονία γυναικών από πρόθεση επειδή είναι γυναίκες». Πολλοί λένε ότι ο ορισμός είναι ασαφής ή και λανθασμένος ή και γραμματικά μη σωστός και, οι περισσότεροι, εκτιμούν ότι πάντως ποινικά ή αστικά δεν έχει διαφορά από μία ανθρωποκτονία.
Το δεύτερο ζήτημα είναι ίσως και πιο σημαντικό από το αν είναι πλήρης ή ατελής ο ορισμός: Τι έγινε ξαφνικά; Τώρα διαπράττονται ή τώρα δίνουμε σημασία; Και, άραγε, γιατί συμβαίνουν τώρα; Μήπως είναι το κέλυφος ασφάλειας της παραδοσιακής οικογένειας που σπάει σε συνθήκες κρίσης;
Η 17η γυναικοκτονία στην Ελλάδα φέτος συνοδεύτηκε από αμηχανία.
Τι να πεις; Ότι είναι πολλές; Τα στατιστικά το διαψεύδουν: Το 2015, είχαν σκοτωθεί 23 γυναίκες από άνδρες, οι 8 από αυτές στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο. Το 2016 σκοτώθηκαν 21 γυναίκες από άνδρες, οι 11 στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο. Το 2017 σκοτώθηκαν 16 γυναίκες από άνδρες, οι 8 στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο. Το 2018 σκοτώθηκαν από άνδρες 21 γυναίκες, οι 10 στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο. Το 2019 σκοτώθηκαν 17 γυναίκες από άνδρες, οι 12 στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο. Το 2020 σκοτώθηκαν από άνδρες 14 γυναίκες , οι 8 στο ενδοοικογενειακό πλαίσιο (πηγή Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη).
Δεν ήταν το τυχαίο, η κακιά στιγμή, ένας άγνωστός διαρρήκτης ή κλέφτης, ένας μεθυσμένος οδηγός, ένας απρόσεκτος εργολάβος. Οι θύτες ήταν οι πιο στενές σχέσεις των θυμάτων. Αυτή είναι η τραγικότητα αυτών των δολοφονιών: Να σε δολοφονεί ο πιο κοντινός σου άνθρωπος. Όπως και δεκάδες άλλοι «κοντινοί» άνθρωποι που ακούν αλλά δεν μιλούν.
Σε όλο τον κόσμο, 137 γυναίκες δολοφονούνται κάθε μέρα από τον σύντροφό τους ή κάποιο στενό συγγενή τους (ΟΗΕ, 2017) «Το σπίτι είναι ο πιο συχνός τόπος του εγκλήματος. Από τις 87.000 γυναίκες που δολοφονήθηκαν παγκοσμίως το 2017 (σ.σ. δηλαδή απ’ όπου υπάρχουν σχετικά αξιόπιστα στοιχεία) οι 49.800 γυναίκες δολοφονήθηκαν από τους άνδρες που τις «αγαπούσαν»: Οι 30.000 από συζύγους και οι περίπου 20.000 από στενό συγγενή.
Στην Ελλάδα, από το σύνολο των δραστών που διώχθηκαν ποινικά για άσκηση ενδοοικογενειακής βίας το 2016 το 86,2% ήταν άνδρες, το 2017 το 84% ήταν άνδρες και το 2017 το 85,4% ήταν άνδρες. Τα στατιστικά στοιχεία ίσως δεν δίνουν ορισμούς, ωστόσο τους προσδιορίζουν.
Κι όμως: Ακόμη υπάρχει αμηχανία. Πώς να αντιδράσεις σε τόσα και τόσο πανομοιότυπα εγκλήματα; Να βγαίνουν καταγγελίες απ’ όλους; Να σιωπήσεις και να μιλάς σε κάθε νέο ρεκόρ; (Ακόμη «υπολειπόμαστε» άλλες 8 δολοφονίες για ρεκόρ εξαετίας).
Μπορεί η όλο και πιο στενή παρακολούθηση και η όλο και πιο ευρεία κατακραυγή για την τραγικότητα αυτών των δολοφονιών να εμποδίσει νέες δολοφονίες; Βέβαιο είναι ότι μπορεί να προλάβει πολλές από αυτές. Να μιλήσουν έγκαιρα τα θύματα της ενδοοικογενειακής βίας. Δεν είναι εύκολο , εκεί χρειάζεται δουλειά: Συνθήκες ασφάλειας και προστασίας για τα θύματα από τη στιγμή της καταγγελίας.
