Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης στην γκαλερί Ζουμπουλάκη. Εγκαίνια, 13 Ιανουαρίου
Ο Χριστόφορος Κατσαδιώτης παρουσιάζει τη νέα του ενότητα με χαρακτικά έργα (οξυγραφίες), καθώς και ένα animation που δημιουργήθηκε από το ίδιο σώμα δουλειάς, ως προέκταση της αμιγώς χαρακτικής εργασίας του. Οι παρεμβάσεις του πάνω στις οξυγραφίες με ένθετα κομμάτια άλλων, δικών του πάντα, χαρακτικών με τη μέθοδο του ραψίματος, προσδίδουν μοναδικότητα στο κάθε έργο. Ταυτόχρονα, με το animation του, εισάγει στην στατικότητα του χαρακτικού, τον ήχο και την κίνηση, δημιουργώντας ένα πειραματικό θέατρο εικόνων. Στα χαρακτικά του παρελαύνουν γνώριμες και ανοίκειες εικόνες προερχόμενες από την θεατρική παράδοση της Ευρώπης, τη θρησκευτική μυθολογία, την ζωγραφική παράδοση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, τα παιδικά παραμύθια, τους ξυλοπόδαρους του θεάτρου δρόμου, την Commedia dell’arte και την τρέχουσα πολιτικοκοινωνική κατάσταση.
Όπως αναφέρει και στο κείμενο καταλόγου της έκθεσης, η ιστορικός τέχνης Ελισάβετ Πλέσσα: «Ανύποπτες νότες ξυλόφωνου, απειλητικά γέλια, αναπάντεχα αλληλούια, μεγαλειώδεις άριες, ακορντεόν του Παρισιού και του τσίρκου, το τελετουργικό τρίξιμο της αυλαίας, προειδοποιήσεις εκκλησιαστικού οργάνου, το κούρδισμα των παιχνιδιών, το αμείλικτο τικ τακ του χρόνου – είναι οι ετερόκλητοι ήχοι που ακούγονται στα έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη πολύ πριν εκείνος αποφασίσει να κινηματογραφήσει τη θεατρική παράσταση των ηρώων του […] Ο Κατσαδιώτης σκηνοθετεί αυτό τον θίασο μιας προσωπικής δυστοπικής μυθολογίας με έκδηλες τις αναφορές στον απόλυτο χαρακτήρα του ιαπωνικού θεάτρου, στην ανατρεπτική οξύτητα του Dada, στον κυνισμό των σύγχρονων κόμικς, στο μεταλλασσόμενο σχέδιο του William Kentridge, στη μυστηριακή ατμόσφαιρα του Μαύρου Θεάτρου της Πράγας, στον θάνατο που διαπερνά όλο το θέατρο του Tadeusz Kantor. Οι πρωταγωνιστές του προέρχονται από τον κόσμο της χαρακτικής του, που ήδη φέρει έντονη τη θεατρικότητα, με τις συνθέσεις πάνω στο κενό φόντο να θυμίζουν μακέτες σκηνικών. Μορφές γνωστές μας από υπάρχοντα τυπώματά του εμφανίζονται στο τωρινό ανιμέισον, σε διαφορετικές εικαστικές συνθέσεις από εκείνες στις οποίες γεννήθηκαν αρχικά, υποδεικνύοντας διαφορετικούς τρόπους θέασής τους. […] Όπως στα χαρακτικά του Κατσαδιώτη, όπου οι φιγούρες –ολόκληρες ή μέρη τους– μεταπηδούν κομμένες και ραμμένες από το ένα έργο στο άλλο, στο animation φιλμάρονται ντεκουπαρισμένες και επικολλημένες και στη συνέχεια συρράβονται ψηφιακά από μια σεκάνς σε μιαν άλλη».