TEATRO DI SAN CARLO / Η ιερή ιστορία της Νάπολι

TEATRO DI SAN CARLO/ Η ιερή ιστορία της Νάπολι

Το πιο σημαντικό θέατρο στην πόλη της Napoli, ένα από τα πιο διάσημα στον κόσμο και ένα από τα παλαιότερα θέατρα όπερας στην Ευρώπη, που λειτουργεί και μεγαλουργεί, όπως και το θέατρο Malibran στη Βενετία και το Θέατρο Manoel της Βαλέτα. Μπορεί να φιλοξενήσει τρεις χιλιάδες θεατές. Σπάνια θα βρείτε άδειες θέσεις σε παραστάσεις. Η διαδρομή του θεάτρου αυτού κοσμεί την ιστορία της λυρικής τέχνης παγκοσμίως.

Το Θέατρο San Carlo χτίστηκε με την προτροπή του Charles de Bourbon πάνω σε ένα σχέδιο του Giovanni Antonio Medrano και εγκαινιάστηκε στις 4 Νοεμβρίου 1737 με την όπερα Achille in Sciro του Domenico Sarro, σε λιμπρέτο του Metastasio. Ο συνθέτης Sarro δεν επιλέχτηκε τυχαία, ήταν ναπολιτάνος με λαμπρές σπουδές και από νεαρός είχε κερδίσει θερμές κριτικές. Γεννήθηκε το 1679, πέθανε το 1744.

Το 1809 ο Joachim Murat αναθέτει στον αρχιτέκτονα Antonio Niccolini να διαμορφώσει τη νέα πρόσοψη, που αποφασίστηκε να υπακούει στις αρχές του νεοκλασικού στυλ. Το έργο ολοκληρώθηκε αλλά η καταστροφή περίμενε τη στιγμή.Μετά από πυρκαγιά που κατέστρεψε το θέατρο στις 13 Φεβρουαρίου 1816, ξαναχτίστηκε πανομοιότυπα από τον ίδιο αρχιτέκτονα. Η νέα αίθουσα εγκαινιάστηκε στις 12 Ιανουαρίου 1817. Μεταξύ 1815-1822 μουσικός διευθυντής του θεάτρου ήταν ο Gioacchino Rossini. Η θητεία του εκεί συνέπεσε με την πιο δημιουργική και εμπνευσμένη φάση της συνθετικής του ζωής.

Πολλές είναι οι λυρικές παραστάσεις που σηματοδότησαν τη σπουδαία διαδρομή του θεάτρου. Εκεί πρωτοπαίχτηκαν έργα όπως: Medea in Corinto του Giovanni Simone Mayr (1813), η Elisabetta, regina d’Inghilterra του Gioachino Rossini (1815). Η Armida του Rossini (1817), ο Mosè in Egitto του Rossini (1818), ο Ricciardo e Zoraide του Rossini (1818). Και ο καταλογο9ς δεν τελειώνει:Ermione του Rossini (1819).La donna del lago του Rossini (1819). Maometto II του Rossini (1820). Zelmira του Rossini (1822). Alfredo il grande του Gaetano Donizetti (1823). L’ultimo giorno di Pompei του Giovanni Pacini (1825). Bianca e Fernando του Vincenzo Bellini (1826). Elvida του Donizetti (1826), L’esule di Roma του Donizetti (1828). Il paria του Donizetti (1829). Elisabetta al castello di Kenilworth του Donizetti (1829). I pazzi per Progetto του Donizetti (1830). Il diluvio universale του Donizetti (1830). Imelda de Lambertazzi του Donizetti (1830). Francesca di Foix de Donizetti (1831). Fausta de Donizetti (1832).

«Mes yeux sont éblouis, mon âme ravie, γράφει ο Stendahl στο Rome, Naples et Florence, το 1817 για να περιγράψει την ομορφιά και τη σημαντικότητα του χώρου. Il n’y a rien en Europe, je ne dirai pas d’approchant, mais qui puisse même de loin donner une idée de ce théâtre.».Από το 1993 το Teatro real di San Carlo ευτύχησε να έχει ικανούς καλλιτεχνικούς διευθυντές, όπως τον Salvatore Αccardo (1993-1995), τον Gabriele Ferro (1999-2004), τον Gary Bertini (2004 – 2005), τον Jeffrey Tate (2005-2010) και τον Maurizio Benini από το 2010 και για αρκετά χρόνια.

Πολύ σημαντικό είναι το μουσείο, που γεννήθηκε από το θέατρο: το Memus – Museo Memoria e Musica που από το 2011 λειτουργεί μετά από ανακαίνιση και εμπλουτισμό ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων αλλά και με την τεχνολογική πλέον συνεισφορά. Για τους φίλους που συναντούν φίλους, το θέατρο διαθέτει έναν υπέροχο χώρο, το Λυρικό του καφενείο. Το Opera Cafe είναι ανοιχτό καθημερινά 8 πμ έως 21μμ, η είσοδος βλέπει την Piazza Trieste e Trento. Στους τοίχους υπέροχοι πίνακες, ιστορικής σημασίας αφίσες παραστάσεων, φωτογραφίες του θεάτρου, κεραμικά, γλυπτά σχεδιασμένα από τον Mimmo Paladino.

Opera Cafe και θέατρο San Carlo είναι οικείοι χώροι για εκατοντάδες ανθρώπους κάθε μέρα. Είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει άμουσος Ιταλός και δη Ναπολιτάνος, αλλά δεν υπάρχει και Ιταλός που δεν δίνει χρόνο για έναν καφέ στην καρδιά της πόλης με φίλους, ακόμα περσσότερο σε μια όμορφη τοποθεσία, όπως εδώ, όπου «η όπερα στάζει στους τοίχους», όπως λένε οι Ναπολιτάνοι. Εδώ όμως δίνονται και διαλέξεις με καφέ ή ποτό, γίνονται συναντήσεις σε θεματικούς κύκλους, παρουσιάσεις βιβλίων και παραστάσεων κλπ. Με λίγα λόγια, όποτε περνάς κάτι βρίσκεις να ακούσεις και να μοιραστείς.