Η διαχρονικότητα του ελληνισμού μέσω της γλώσσας

Σημείωμα της Τόνιας Μανιατέα στο  facebook

Κάποτε, πριν από περίπου 200 χρόνια (1830) ο Βαυαρός ιστορικός Φαλλμεράυερ αμφισβήτησε την αρχαιοελληνική καταγωγή των νεοελλήνων. Υποστήριξε ότι με την κάθοδο και εγκατάσταση των Σλάβων (6ος -10ος αι.) στις ελληνικές περιοχές το ελληνικό γονίδιο νοθεύτηκε έχοντας υποστεί φυλετική επιμειξία! Οι νεοέλληνες, είπε, δεν είναι γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων!

Εκείνη την εποχή, λοιπόν, προκειμένου να καταρρίψουν τις απόψεις του Βαυαρού, οι Έλληνες ιστοριογράφοι επικέντρωσαν την προσπάθειά τους στο να αποδείξουν (δεν ήταν δύσκολο) ότι ο ελληνισμός είναι διαχρονικός, ενιαίος και μοναδικός, διότι ως πολιτισμός, καθ΄ όλη τη διάρκεια της ιστορικής του πορείας εμφανίζεται να έχει μεγάλες αφομοιωτικές δυνατότητες. Αλλά βασικό «εργαλείο» στη διαδικασία απόδειξης της αδιάλειπτης παρουσίας του ελληνισμού στο πέρασμα των αιώνων, αποτέλεσε η γλώσσα.

Η γλώσσα!

Η μήτρα της νεοελληνικής!

Η αρχαία ελληνική γλώσσα, που απαξιώνουμε ως «νεκρή» στα σχολειά μας, που «εξαμερικανίζουμε» στο όνομα του συρμού, που ακρωτηριάζουμε στον βωμό της απλούστευσης.

(ΣΣ. Επειδή κάπου είδα τα περί διδασκαλίας της… «μακεδονικής γλώσσας»)