Seduction αποκαλούν οι Γάλλοι τη σαγήνη, σ έναν κόσμο που μέρα με την ημέρα απομαγεύεται, όπως πολύ ρεαλιστικά το τοποθετεί ο Ζαν Μποντριγιάρ. Όπως και να εξελιχτεί η ερωτοτροπία των ανθρώπων, όμως, η τεχνική θα παραμείνει μέθοδος προσέγγισης – κατάκτησης του άλλου.
| Γράφει η Ρίτσα Μασούρα Αν είχα το σθένος που απαιτούν οι καιροί, θα μιλούσα για τον άρτο ζωής. Αυτόν που πολλοί από μας κυνηγήσαμε, κατακτήσαμε, τον πήγαμε ένα βήμα παραπέρα και ξαφνικά τον είδαμε να χάνεται μέσα απ’ τα χέρια μας. Αν είχα την ευστροφία που απαιτούν οι καιροί, θα πετούσα από πάνω μου το στενό μου το τζιν και θα αφηνόμουν στα ρεύματα της εποχής, ακόμη κι αν κατέληγα μόνη και αιρετική στην εκβολή του ποταμού. Δεν έχω, όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά, εκτός από μια διαπίστωση: Κι εγώ, μαζί με χιλιάδες συμπολίτες μου που ταλαντευτήκαμε για χρόνια ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, που έως ένα βαθμό ζήσαμε την εκρηκτική στιγμή της ατομικής και συλλογικής απελευθέρωσης, αίρω τώρα τη δική μου κοινωνική υποκρισία και άθελά μου συμμετέχω στη σήψη των καιρών. Μη βρίσκοντας, λοιπόν, λόγια να περιγράψω τις έγνοιες μου, επιλέγω να αναφερθώ σε μια «τεχνική» που δεν είναι ανώδυνη, ούτε απογυμνωμένη από τα στοιχεία της εξουσίας, αλλά που παραμένει κυρίαρχο συστατικό της ανθρώπινης συμπεριφοράς, γιατί μέσω αυτής ο άνθρωπος επιβεβαιώνεται. Πρόκειται για τη σαγήνη! Ναι, η σαγήνη. Που μπορεί να ξεκινήσει σαν παιγνίδι, σαν ερωτική παρόρμηση και να καταλήξει σε οδύνη, σε εγκλεισμό, σε πειθαναγκασμό, ενδεχομένως και σε θάνατο. Προ ετών, είχα παρακολουθήσει στη σκηνή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου την παράσταση «Ο Συλλέκτης» με τον Γιώργο Κιμούλη. Μεταφορά στο σανίδι του έργου του Τζον Φόουλς που έγινε και κινηματογραφική επιτυχία στα μέσα της δεκαετίας του ’60, με πρωταγωνιστές τη Σαμάνθα Εγκαρ και
Παγκόσμιου ενδιαφέροντος θέμα η σαγήνη και γοητευτικό νεφέλωμα συνάμα, απασχολεί τον άνθρωπο από κτήσεως κόσμου. Η Ιστορία ξεχειλίζει από παραδείγματα. H βιβλική Εύα με τον Αδάμ, η Κλεοπάτρα, ο Φάουστ και η Μαργαρίτα, ο παρεξηγημένος Καζανόβα. Η ιστορική πορεία της σαγήνης απασχολεί τον Βέλγο συγγραφέα Ζαν Κλοντ Μπολόν στο βιβλίο του «Ιστορία της ερωτικής κατάκτησης». Ο Μπολόν, σε παλιότερη συνέντευξή του στον Ηλία Μαγκλίνη στην «Κ», είχε εκφράσει την αγωνία του για το σήμερα, λέγοντας ότι ζούμε την εποχή της αποδραματοποίησης των ερωτικών σχέσεων. Λογικό, θα προσθέσω, από τη στιγμή που υιοθετήσαμε το «ύποπτο» σύνθημα: όλα στο φως. Την ίδια αγωνία έχει εκφράσει και ο Μποντριγιάρ, ο οποίος μιλάει για τον θρίαμβο της μαλθακής σαγήνης, την εκθήλυνση, τη λευκή και συγκεχυμένη ερωτικοποίηση όλων των σχέσεων σε ένα απονευρωμένο σύμπαν. Ομως, κλείνω με τον Ζαν Κλοντ Μπολόν, τη στιγμή που λέει ότι το σημείο G μιας ερωτικής κατάκτησης βρίσκεται στη δυνατότητα της άρνησης. «Χωρίς αυτήν δεν υφίσταται ερωτική κατάκτηση. Δεν νοείται ερωτική κατάκτηση όταν ο αφέντης ρίχνει στο κρεβάτι την υπηρέτριά του ή μια πόρνη. Γι’ αυτό και η τέχνη της αποπλάνησης αναπτύχθηκε στις δημοκρατίες». Ναι, μια ελεύθερη γυναίκα, η οποία μάλιστα έχει τη δυνατότητα της επιλογής, πείθεται μάλλον δύσκολα από τον άνδρα, οδηγώντας τον να αναπτύξει τις τεχνικές του, κάτι βεβαίως που στις μέρες μας οδήγησε στην… ασέξουαλ σεξουαλική παρενόχληση. |
