Η Φρανσουάζ Ζιλό έζησε με τον Πικάσο για 10 χρόνια και μαζί απέκτησαν δύο παιδιά.
H μούσα του Πικάσο με την οποία απέκτησε δύο παιδιά
Η μούσα του Πικάσο πέθανε σε νοσοκομείο του Μανχάταν και τον θάνατό της επιβεβαίωσε στους «New York Times» η κόρη της, Aurelia Engel, η οποία είπε ότι η Γαλλίδα καλλιτέχνιδα αντιμετώπιζε καρδιακές και πνευμονικές παθήσεις.
Η Φρανσουάζ Ζιλό, επίσης ζωγράφος, ποζάρει το 1965 πλάι στα έργα της
Είχε 40 χρόνια διαφορά με τον Πικάσο
Γεννημένη σε μια εύπορη παριζιάνικη οικογένεια, η Ζιλό ήταν ήδη αφοσιωμένη ζωγράφος όταν γνώρισε τον 40 χρόνια μεγαλύτερό της Πικάσο, σε ένα γαλλικό εστιατόριο, όταν ήταν μόλις 21 ετών. Δέκα χρόνια μετά, και αφού είχε υποστεί κάποιες ακόμα ερωμένες, τον εγκατέλειψε με τα δύο της παιδιά, την Παλόμα και τον Κλοντ.
Η δυναμική καλλιτέχνις, μιλώντας για τη σχέση τους, είχε πει πως ο Πικάσο ήταν μια ηφαιστειακή δύναμη της φύσης. «Ετσι φέραμε στον κόσμο τα δύο παιδιά μας, την Παλόμα, που είναι φημισμένη σχεδιάστρια, και τον Κλοντ, που είναι φτυστός ο πατέρας τους».
Η γυναίκα που απέρριψε τον Πικάσο
Ο Πικάσο την έλεγε «Η γυναίκα που λέει ‘Όχι”», γιατί ήταν η μόνη που τολμούσε να του φέρει αντίρρηση.
Στα 21 της η Ζιλό γνώρισε τον Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος ήταν τότε 61 ετών, σε ένα εστιατόριο, την άνοιξη του 1943.
Η Ντόρα Μάαρ, η φωτογράφος που ήταν η μούσα και η αγαπημένη του εκείνη την εποχή, ένιωσε συντετριμμένη όταν έμαθε ότι ο Πικάσο την αντικατέστησε με μια πολύ νεότερή του.
Η Ζιλό μετακόμισε στο σπίτι του Πικάσο το 1946 και πέρασαν σχεδόν 10 χρόνια μαζί.
Ο Πικάσο και η Ζιλό δεν παντρεύτηκαν ποτέ, αλλά απέκτησαν μαζί δύο παιδιά: Τον γιο τους, Κλοντ (που γεννήθηκε το 1947), και την κόρη τους, Παλόμα, που γεννήθηκε δύο χρόνια αργότερα.
Σύμφωνα με πηγές, κατά τη δεκαετή συμβίωσή τους, η νόμιμη σύζυγος του Πικάσο, Όλγα Κόχλοβα, μια Ρωσίδα πρώην χορεύτρια μπαλέτου, της έκανε σκηνές στους δρόμους του Παρισιού, ενώ και ο ίδιος ο Πικάσο φέρεται να είχε κακοποιήσει σωματικά τη Ζιλό.
Το 1964, 11 χρόνια μετά τον χωρισμό τους, η Ζιλό έγραψε τα απομνημονεύματά της για τη ζωή με τον Πικάσο, ένα βιβλίο που πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε δεκάδες γλώσσες, παρά την προσπάθεια του διάσημου ζωγράφου να σταματήσει τη δημοσίευση.
Από τότε, ο Πικάσο αρνήθηκε να ξαναδεί τον Κλοντ ή την Παλόμα.
Όλα τα κέρδη από το βιβλίο χρησιμοποιήθηκαν από τον Κλοντ και την Παλόμα Πικάσο για να επιτύχουν δικαστικά γίνουν οι νόμιμοι κληρονόμοι του Πικάσο. Μετά τη μεγάλη δικαστική διαμάχη που ξέσπασε ανάμεσα στις οικογένειες τη δεκαετία του ’70 επήλθε συμβιβασμός μεταξύ των κληρονόμων και τα παιδιά του Πικάσο πήραν το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του.
Στην αυτοβιογραφία της «Η ζωή με τον Πικάσο», η Ζιλό έγραφε:
«Από τότε που συνειδητοποίησα ότι αυτός ζούσε σε έναν κόσμο κλειστός στον εαυτό του και ότι, κατά συνέπεια, η μοναξιά του ήταν πλήρης, θέλησα να εξερευνήσω τη δική μου μοναξιά. Σύντομα κατάλαβα ότι ο πυρήνας του προβλήματος ήταν ότι με τον Πικάσο πρέπει πάντα να υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Δεν μπορούσα να είμαι ικανοποιημένη με το να είμαι νικητής και πιστεύω ότι δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος με αυτό κάποιος που είναι συναισθηματικά ώριμος. Κι ούτε υπήρχε κάτι να κερδίσεις με το να είσαι ηττημένος, γιατί με τον Πικάσο τη στιγμή που ήσουν ηττημένος έχανε κάθε ενδιαφέρον. Μιας και τον αγαπούσα, δεν είχα περιθώριο να ηττηθώ. Τι μπορεί να κάνει κανείς μπροστά σε ένα τέτοιο δίλημμα;».
Η Ζιλό εγκατέλειψε τον Πικάσο για τον Κώστα Αξελό
Η Ζιλό εγκατέλειψε τον Πάμπλο Πικάσο για να συνδεθεί αισθηματικά με τον Έλληνα φιλόσοφο Κώστα Αξελό, ο οποίος εκείνη την περίοδο ξεκινούσε τη μεγάλη του καριέρα στα γαλλικά γράμματα.
Στη συνέχεια, το 1955, η Ζιλό παντρεύτηκε τον καλλιτέχνη Luc Simon, από τον οποίο απέκτησε μία κόρη, την Αουρέλια. Το ζευγάρι χώρισε το 1962.
Το 1969, η Ζιλό γνώρισε τον δρ. Τζόνας Σολκ, τον Αμερικανό πρωτοπόρο του εμβολίου πολιομυελίτιδας, σε σπίτι κοινών φίλων. Σύντομα έγιναν ζευγάρι και παντρεύτηκαν το 1970 στο Παρίσι. Κατά τη διάρκεια του γάμου τους, ο οποίος διήρκεσε μέχρι το θάνατο του Salk το 1995, το ζευγάρι ζούσε χωριστά τον μισό χρόνο, καθώς η Ζιλό ζωγράφιζε στη Νέα Υόρκη, τη Λα Τζόλα και στο Παρίσι.