DR. THANASSIS DRITSAS COMBINES LOGIC & MAGIC WITH A SURGICAL MASTERY.
Since I was a little girl, when something/someone spoke to my heart and my soul, I felt a great emotional tension, an inner passionate force. Until I found what to do with this feeling and how to express-decode it, I could not calm down.
The same happened when I recently saw on a TV show Dr. Thanassis Dritsas*, who with surgical mastery bridges the knowledge of Science with the emotion and creativity of Art. My questions do not focus on the outstanding skills of Dr. Dritsas as a cardiologist, composer & writer – but on the one and only quality that contributes to all the others, the one of the human being.
6 Questions
- E.Alexaki: One of my favorite phrases-conditions is that contradictions create harmony as long as we manage them in a balanced way. Do you feel that the combination of science and art creates a kind of harmony in your life?
Dr. Dritsas: I am not sure that the combination of these two attributes can, in general and in all cases, lead to harmony in the sense that you are putting it. In my case, I believe that this combination has indeed brought harmony into my life. To explain myself, it is like when you have a solution and the chemical reaction of its components produces a new homogeneous solution. Because if they don’t mix into something homogeneous, the two components remain visually distinguishable in a (heterogeneous) mixture and no new identity emerges from their combination. For me, art as creation and expression of emotion has always been an antidote to the constant encounter with death and decay that – unavoidably – forms part of the everyday life of a clinical doctor. When I was young, I was concerned about my “double identity” and struggled to decide if, after all, I was an artistic nature or a scientist, a doctor. At some point, I posed this agonizing identity question to an ascetic monk in the Monastic Community of Mount Athos, who gave me an answer that consoled me and encouraged me to continue with both of my practices, without obsessing about choosing one or the other. He shared with me a piece of wisdom that moved me deeply: “Son, in order to experience harmony in life, one should have a function to offer to society and fellow humans, as well as a handicraft to heal his/her own soul.”
- E. Alexaki: How would you describe the feeling that worked/still works for you, as a driving force for dedicate your life to the human being?
Dr. Dritsas: The emotion that drives me to help others is that of “compassion”, along with the notion of feeling for someone. So, when I have to deal with a person who is suffering, I put myself in his/her shoes and that’s how I can comprehend how much he/she needs my help at that very moment. I try to answer the question “If I were him/her, what would I want others to do for me.” That gives me the motivation, the patience and the will to provide medical services or any other type of support and help.
- E. Alexaki: What characteristics/feelings do you remember from your childhood, which are still common elements and important “points” of your being. Do you believe that your genetic material was a determining factor in who you are today and that somehow this would manifest itself sooner or later regardless of the environment in which you grew up?
Dr. Dritsas: The insatiable curiosity, the never-ending desire for play and exploration, the anxiety about the loss of pure innocence, the humorous view on all aspects of life, the passion for aesthetic beauty that can be traced in a mathematical equation, in cobalt blue, in a jazz-like piano chord, in a glass of fine red wine. The maintenance of childishness in a good sense is an asset for artistic creation, but clearly a drawback when it comes to parenthood and the practicalities of life and family. It is necessary to distinguish things in life, so that one can be aware of the long-term impact that his/her thoughts and mainly his/her actions can have on him/herself, his/her family and fellow humans. This is something that is extremely hard to learn and requires lots of work with our self.
I recognize the importance of the genetic material in terms of the identity of your parents and their human quality and education. However, our DNA is not a static, but instead a very dynamic notion. The DNA is a chance for our genes to manifest themselves; still, they might never do so if the appropriate environment is not there. The most significant thing that can help a child express some skills that (might) be deriving from his/her genetic material is to experience love and acceptance with no constraints. I grew up in an environment full of love (and, often, genuine admiration), which boosted my self-esteem as I knew that the others would embrace whatever I did. If I had grown up in a family that didn’t accept me, I might have turned out to be a much worse person and definitely different. Neither money, nor economic prosperity, nor the education of the parents are as fundamental for a child as the unconditional love and acceptance by his close surroundings. History has demonstrated, though, another very interesting thing: some children that have been somehow “traumatized” during their childhood, as teenagers and adults develop a tendency towards artistic creation; in this case, art seems to serve as a form of personal psychotherapy.
- E. Alexaki: I believe life is art. What “tools” do you think man needs to experience and respect in his life so as to live it as a form of art.
Dr. Dritsas: As I have already said, in order for someone to respect his/her own life, he/she should have initially experienced respect in his/her family environment. From that point on, what really helps is a humanitarian culture (notice that I am differentiating culture from education) and the perception that our life is not a race towards success, but a journey in happiness with periods of pain and sorrow. Education focuses today on competition and economic success, on the altar of which the art of life is being sacrificed. The predominance of economic values has imposed – mostly in the Western world – a burnout model on people, who are experiencing a life of living death by working on a 24/7 basis not to their benefit, but to the benefit of the heads of the occupational hierarchy. Nowadays, the majority of people is working more hours for less and less money in a world where this is happening, as the song goes: “I am afraid of everything that will happen to me without me”. For me, the art of life is a life away from impersonal cities, close to nature, with free time, frugality and focus on the simple and essential. I don’t know how this could come true in a society that is transforming you (with your consent) to its slave legitimately. Freedom takes virtue and daring, according to the poet.
- E. Alexaki: You are a tangible example of a person who is constantly evolving and who “serves” to the fullest one of the etymologies of the word man (The one who looks up, who evolves). Do you ever feel an internal battle between freedom and the values that contribute to your development, such as for example: perseverance, discipline, consistency, patience, commitment, dedication?
Dr. Dritsas: When I was young, I thought that talent and charisma could by themselves be the key to achieve goals. This is a huge lie, as a charisma is a spark that requires incessant work and goal-orientation in order to produce fire. The thing is to get over the idea that discipline, patience, persistence and commitment are taking part of your freedom away. It is as hard as it is for a heavy person who leads a sedentary life – a couch potato – to start exercising. At first, this task feels like hell, and, all this person wants to do is go back to his couch. But, then, when his life starts changing and his body reflects the benefits of physical exercise, he doesn’t want in any way to return to his couch. Through commitment, systematic work and responsibility undertaking, you feel freer after all. For the sun to turn it takes a lot of work, to quote Odysseus Elytis from The Axion Esti.
- E. Alexaki: What raises your serotonin in your everyday life and in you life in general.
Dr. Dritsas: A good sense of humour that can convey several messages, as well as release tension in the workplace; to sing a song, accompanying myself on the piano; a rare dish without meat, such as artichokes a la Polita (possibly because it is prepared for me with love by the woman I love); a glass of fine cold beer; open-air cinema; always a book; a get-together with a childhood friend; a walk with our dog, Sandy. Obviously, expressing my sincere feelings and thoughts in a gathering is something that raises my serotonin levels. I would say that, when I am true to myself, my serotonin goes up and, so, I feel happy and complete. Evidently, immersed again in art, I recover from the labour of creating it, as C.P. Cavafy has put it. Art and culture always boost my serotonin levels to the sky.
(*)Athanasios Dritsas was born in Athens. He finished high school at Varvakeio Model School. He studied medicine at the Medical School of the University of Athens and specialized in cardiology at Guy’s & Hammersmith Hospital, RPMS, London, UK. Alongside his medical studies, he studied advanced theory and composition with Kostas Kydoniatis and Yiannis Ioannidis. He founded and served as president of the Quality of Life & Psychosocial Cardiology Working Group of the Hellenic Cardiology Society. He is an active member of the European Association of Preventive Cardiology (EAPC) of the European Society of Cardiology (ESC) and a distinguished member of the European Society of Cardiology (FESC). He has been recognized internationally as a pioneer for his clinical and research activity in the use of music as a therapeutic tool (music medicine) and is a distinguished member of the International Association of Music and Medicine (IAMM). He has been internationally recognized as a «bridge» personality between medicine and art and has been honored with the international Fontane Di Roma prize (2013). Producer of the historical radio live show «Magic Flute» of the Third Program of Hellenic Radio (1999-2001). His music was used by the internationally renowned choreographic group Gelabert-Azzopardi Companya de Danca at the Edinburgh International Art Festival 2004, Arthur’s Feet in a ground-breaking performance featuring disabled dancers. His compositions have been released on CDs: «String Images» (Musica Viva 2002), «Watercolors» (Protasis Music 2004), Two Musical Fairy Tales (Lyra 2005), «Morpheus» Therapeutic CD that uses fetal womb sounds to induce sleep in collaboration with the American anesthesiologist Fred Schwartz (Info Health 2004), «Healing sounds from around the world» (published by newspaper Eleftherotypia /E-Iatrika 2004), a collection of songs based on Greek poetry entitled «At the edge of fairy tales-songs and fragile sounds» for voice and piano (CD Protasis Music 2008), Images-Kyklos Hellenikos (CD Protasis Music 2015), «A portrait in three colors» (Digital CD-Protasis Music 2019) and recently «The search for the perfect blue» (CD Protasis Music 2021). He is also the author of the books: «Code Blue: stories on the edge of life and death (published by Bartzoulianos 2008), «The Dream of Athinoula» fairytale stories for young and old children (published by Bartzoulianos 2009), «The Disease of Health» (published by Papazisi 2010), «Two Poetic Monologues» (published by Bartzoulianos 2017).
Dr. Dritsas Music Composition
“Homo Novus Epidemicus” paintings
Thanassis Dritsas YouTube Channel
https://www.youtube.com/@thanosdritsas
Από μικρή όταν κάτι/κάποιος μιλούσε στη καρδιά και στη ψυχή μου ένιωθα μια πολύ μεγάλη συναισθηματική ένταση, μια εσωτερική παθιασμένη δύναμη που μέχρι να βρω τί θα την κάνω, πώς θα την εκφράσω-αποκωδικοποιήσω δεν μπορούσα να ηρεμήσω.
Αυτό συνέβη όταν είδα πρόσφατα σε μια τηλεοπτική εκπομπή τον κο Θανάση Δρίτσα*, ο οποίος με χειρουργική μαεστρία αναμειγνύει την γνώση της επιστήμης με το συναίσθημα και τη δημιουργικότητα της τέχνης. Οι ερωτήσεις μου δεν εστιάζουν στις εξαιρετικές ιδιότητες του κου Δρίτσα ως καρδιολόγου, μουσικοσυνθέτη & συγγραφέα- αλλά στη μια και μοναδική ιδιότητα που συνεπαίρνει όλες τις άλλες, αυτή του ανθρώπου.
6 ερωτήσεις
- E. Αλεξάκη: Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις-συνθήκες είναι ότι οι αντιφάσεις δημιουργούν αρμονία αρκεί να τις διαχειριστούμε ισορροπημένα. Νιώθετε ότι ο συνδυασμός επιστήμης και τέχνης δημιουργεί ένα είδος αρμονίας στη ζωή σας;
Θ. Δρίτσας: Δεν είμαι βέβαιος ότι ο συνδυασμός αυτών των δύο ιδιοτήτων μπορεί, γενικευμένα και σε όλες τις περιπτώσεις, να φέρνει αρμονία όπως εσείς βάζετε το ζήτημα αυτό. Στην περίπτωση μου θεωρώ ότι ο συνδυασμός όντως έφερε ισορροπία στη ζωή μου. Για να σας δείξω τι εννοώ είναι όπως όταν έχεις ένα διάλυμα και η χημική αλληλεπίδραση των συστατικών του οδηγεί σε ένα νέο ομογενές διάλυμα. Διότι αν δεν καταφέρουν να συνενωθούν σε κάτι ομογενές τα δύο συστατικά παραμένουν διακριτά σε ένα (μη ομογενές) μίγμα χωρίς κάποια νέα ταυτότητα η οποία παράγεται από την συνένωση τους. Για εμένα η τέχνη ως δημιουργία και ως έκφραση συναισθήματος υπήρξε διαχρονικό αντίδοτο στην συνεχή επαφή με τον θάνατο και την φθορά που- αναπόδραστα-αποτελεί την καθημερινότητα ενός κλινικού γιατρού. Κάποτε ως νεαρός με απασχολούσε αυτή «η διπλή μου ταυτότητα» και αγωνιζόμουν να αποφασίσω αν τελικά είμαι μια καλλιτεχνική ύπαρξη ή ένας επιστήμονας γιατρός. Το αγωνιώδες αυτό ερώτημα ταυτότητας είχα κάποτε διατυπώσει σε έναν ασκητή μοναχό του Αγίου Όρους ο οποίος με την απάντηση του με παρηγόρησε και με ενθάρρυνε να συνεχίσω, ασκώντας τελικά και τις δύο ιδιότητες χωρίς εμμονή για την επιλογή μιας εκ των δύο. Μου είχε πει το εξής σοφό το οποίο με άγγιξε βαθύτατα: « Ο άνθρωπος παιδί μου για να έχει αρμονία στη ζωή του πρέπει να έχει ένα διακόνημα για να προσφέρει στην κοινωνία και τον συνάνθρωπο αλλά και ένα χειροτέχνημα για την θεραπεία της δικής του ψυχής».
- Ε. Αλεξάκη: Πώς θα περιγράφατε το συναίσθημα εκείνο που λειτούργησε-λειτουργεί ως κινητήριος δύναμη για να αφιερώσετε τη ζωή σας στον άνθρωπο;
Θ. Δρίτσας: Αυτό που εμένα παρακινεί ως συναίσθημα προκειμένου να μπορώ να βοηθάω είναι κυρίως η «συμπόνοια» και η έννοια του συμπάσχω. Όταν αντιμετωπίζω για παράδειγμα έναν άνθρωπο που υποφέρει φέρνω τον εαυτό μου στη θέση του και έτσι μόνον μπορώ να αντιληφθώ πόσο ανάγκη έχει την βοήθεια μου εδώ και τώρα. Δίνω απάντηση στο ερώτημα «αν εγώ ήμουν αυτός τι θα ήθελα να κάνουν οι άλλοι για εμένα». Αυτό μου δίνει το κίνητρο, την υπομονή και την θέληση να παρέχω ιατρικές υπηρεσίες ή άλλης μορφής στήριξη και βοήθεια.
- Ε. Αλεξάκη: Ποια χαρακτηριστικά/συναισθήματα θυμάστε από την παιδική σας ηλικία, τα οποία αποτελούν μέχρι και σήμερα κοινά στοιχεία και σημαντικά «σημεία» του είναι σας. Πιστεύετε ότι το γενετικό σας υλικό αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για το ποιος είστε σήμερα και ότι με κάποιο τρόπο αυτό θα εκδηλωνόταν αργά ή γρήγορα ανεξάρτητα από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσατε;
Θ. Δρίτσας: Η ακόρεστη περιέργεια, η συνεχής διάθεση για παιχνίδι και εξερεύνηση, η ανησυχία για την απώλεια της καθαρής αθωότητας, η χιουμοριστική ματιά σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής, το πάθος για την αισθητική ομορφιά που μπορεί να ανιχνευθεί σε μια μαθηματική εξίσωση, σε ένα μπλε του κοβαλτίου, σε μια jazz ύφους συγχορδία στο πιάνο, σε ένα ποτήρι πολυετούς κόκκινου κρασιού. Η διατήρηση μιας καλώς εννοούμενης παιδικότητας αποτελεί προσόν για την καλλιτεχνική δημιουργία αλλά σαφώς μειονέκτημα όσον αφορά την ιδιότητα του γονέα και τα πρακτικά ζητήματα της ζωής και της οικογένειας. Χρειάζεται διάκριση στη ζωή έτσι ώστε να έχει κανείς επίγνωση των μακροχρόνιων επιπτώσεων που έχουν οι σκέψεις και κυρίως οι πράξεις του στον ίδιο, στην οικογένεια του και στους συνανθρώπους του. Αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να το μάθει κανείς καλά και απαιτεί πολύ δουλειά με τον εαυτό μας. Θεωρώ ότι το γενετικό υλικό είναι σημαντικό, δηλαδή ποιοι ήταν οι γονείς σου και ποια ήταν η ανθρώπινη ποιότητα και η εκπαίδευση τους, το DNA μας όμως δεν είναι μια στατική έννοια αλλά δυναμική. Το DNA δίνει μια πιθανότητα να εκφραστούν τα γονίδια μας αλλά μπορεί να μην εκφραστούν ποτέ αν δεν υπάρξει το ανάλογο περιβάλλον. Το πιο σημαντικό που μπορεί να βοηθήσει ένα παιδί να εκφράσει δεξιότητες που (ίσως) προέρχονται από το γενετικό του υλικό είναι να δεχθεί μεγάλη αγάπη και αποδοχή άνευ όρων. Εγώ μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον αγάπης (συχνά πηγαίου θαυμασμού) το οποίο μου ενίσχυσε την αυτοεκτίμηση γιατί ήξερα ότι θα αγκαλιάσουν ότι κάνω. Αν είχα μεγαλώσει σε μια οικογένεια που δεν μου έδειχνε αποδοχή ίσως να είχα γίνει πολύ χειρότερος άνθρωπος, σίγουρα διαφορετικός. Ούτε το χρήμα, ούτε η οικονομική ευμάρεια, ούτε η εκπαίδευση των γονέων είναι τόσο σημαντική για ένα παιδί όσο η άνευ όρων αποδοχή και αγάπη που παίρνει από το στενό του περιβάλλον. Η ιστορία έχει δείξει βέβαια και κάτι πολύ ενδιαφέρον, ότι κάποια παιδιά «τραυματισμένα» στην παιδική τους ηλικία αναπτύσσουν τάσεις προς την καλλιτεχνική δημιουργία ως έφηβοι και ενήλικες, εκεί η τέχνη αποτελεί ίσως μια μορφή προσωπικής ψυχοθεραπείας.
4.Ε. Αλεξάκη: Πιστεύω ότι η ζωή είναι τέχνη. Ποιά «εργαλεία» κατά την άποψή σας χρειάζεται ο άνθρωπος για να βιώσει αλλά και να σεβαστεί τη ζωή του ως μια μορφή τέχνης.
Θ. Δρίτσας: Για να σεβαστεί κάποιος τη δική του ζωή, όπως ήδη είπα, πρέπει αρχικά να έχει δεχθεί σεβασμό από το οικογενειακό περιβάλλον του. Από εκεί και πέρα βοηθάει πολύ η ανθρωπιστική παιδεία (διαφοροποιώ παιδεία από εκπαίδευση) και η αντίληψη ότι η ζωή μας δεν είναι μια ανταγωνιστική κούρσα επιτυχίας αλλά μια διαδρομή χαράς με περιόδους πόνου και θλίψης. Η κυρίαρχη εκπαίδευση τονίζει σήμερα τον ανταγωνισμό και την οικονομική επιτυχία στο βωμό της οποίας θυσιάζεται η ίδια η τέχνη της ζωής πλέον. Η κυριαρχία των οικονομικών αξιών έχει επιβάλλει, στον δυτικό κυρίως κόσμο, ένα μοντέλο εξουθένωσης των ατόμων που βιώνουν έναν βίο αβίωτο εργαζόμενοι σε 24ωρη βάση όχι προς όφελος τόσο των ίδιων όσο των κορυφών της εργασιακής ιεραρχίας. Σήμερα η πλειοψηφία εργάζεται περισσότερες ώρες με όλο και λιγότερες απολαβές, για έναν κόσμο στον οποίο συμβαίνει αυτό που λέει ένα τραγούδι: «φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για εμένα χωρίς εμένα». Η τέχνη της ζωής σημαίνει για εμένα ζωή μακριά από τις απρόσωπες πόλεις, κοντά στη φύση, με ελεύθερο χρόνο, με λιτότητα και προσήλωση στα απλά και αναγκαία. Δεν ξέρω πως σήμερα μπορούν να γίνουν όλα αυτά μέσα σε μια κοινωνία που σε μεταβάλλει (με την συγκατάθεση σου) σε νόμιμο δούλο της. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία όπως λέει κάπου και ο ποιητής.
- Ε. Αλεξάκη: Είστε χειροπιαστό παράδειγμα ενός ανθρώπου που συνεχώς εξελίσσεται και που «υπηρετεί» στο έπακρο μια από τις ετυμολογίες της λέξη άνθρωπος= άνω θρώσκω-κοιτώ ψηλά -εξελίσσομαι. Νιώθετε ποτέ εσωτερική πάλη μεταξύ ελευθερίας και των αξιών που συμβάλλουν στην εξέλιξη σας, όπως για παράδειγμα η επιμονή, η πειθαρχεία, η συνέπεια, η υπομονή, η προσήλωση και η αφοσίωση;
Θ. Δρίτσας: Όταν ήμουν νεαρός πίστευα ότι το ταλέντο και το χάρισμα εξασφαλίζουν από μόνα τους την επίτευξη σκοπών. Αυτό είναι μέγα ψεύδος διότι το χάρισμα είναι μια σπίθα που για να γίνει φωτιά θέλει ασταμάτητη εργασία και στοχο-προσήλωση. Το θέμα είναι να βγείς από τη φάση όπου η πειθαρχία, η υπομονή, η επιμονή και η αφοσίωση νομίζεις ότι σου στερούν κάτι από την ελευθερία σου. Είναι το ίδιο δύσκολο όπως ένας καθιστικός και δυσκίνητος άνθρωπος του «καναπέ» αποφασίζει να αρχίσει να ασκείται, στην αρχή το εγχείρημα είναι κόλαση και θέλει να ξαναγυρίσει στον καναπέ, όταν όμως αλλάζει η ζωή του και το σώμα του αρχίζει να του δείχνει τις ευεργεσίες της φυσικής άσκησης δεν θέλει να ξαναγυρίσει στον καναπέ με τίποτα. Μέσα από την δέσμευση, την συστηματική εργασία και την ανάληψη ευθύνης γίνεσαι τελικά περισσότερο ελεύθερος. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ, γράφει ο Οδυσσέας Ελύτης στο Άξιον Εστί.
- Ε. Αλεξάκη: Τι είναι αυτό που ανεβάζει τη σεροτονίνη σας στη καθημερινότητά σας και γενικά στη ζωή σας;
Θ. Δρίτσας: Το καλό χιούμορ που μπορεί να περάσει πολλά μηνύματα αλλά και να ρίξει την ένταση στο εργασιακό περιβάλλον, να τραγουδήσω ένα τραγούδι συνοδεύοντας στο πιάνο τον εαυτό μου, ένα σπάνιο πιάτο που να μην περιέχει κρέας βλ. αγγινάρες αλά πολίτα (επειδή ίσως τα φτιάχνει με αγάπη για εμένα η γυναίκα που αγαπώ), ένα ποτήρι παγωμένη καλή μπύρα, το θερινό σινεμά, πάντα ένα βιβλίο, μια συνάντηση με παιδικό μου φίλο, μια βόλτα με το σκυλάκι μας την Σάντυ. Είναι αυτονόητο ότι η έκφραση των ειλικρινών συναισθημάτων και σκέψεων μου σε μια συνάντηση ανεβάζει την σεροτονίνη μου, θα έλεγα όταν είμαι ο εαυτός μου ανεβάζω την σεροτονίνη μου και τότε νοιώθω ευτυχής και πλήρης. Είναι αυτονόητο ότι ξεκουράζομαι από την τέχνη και την δημιουργία πάλι μέσα από την τέχνη, όπως ακριβώς έλεγε και ο Καβάφης. Η τέχνη και ο πολιτισμός ανεβάζουν-πάντοτε-στα ύψη την σεροτονίνη μου.
(*) Ο Θανάσης Δρίτσας γεννήθηκε στην Αθήνα. Τελείωσε το Λύκειο στη Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή. Σπούδασε ιατρική στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ειδικεύθηκε στην καρδιολογία στα πανεπιστημιακά νοσοκομεία Guy’s & Hammersmith Hospital, RPMS, London, UK. Παράλληλα με τις ιατρικές του σπουδές μελέτησε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση με τους Κώστα Κυδωνιάτη και Γιάννη Ιωαννίδη. Έχει ιδρύσει και διετέλεσε πρόεδρος της Ομάδας Εργασίας Ποιότητας Ζωής & Ψυχοκοινωνικής Καρδιολογίας της Ελληνικής Καρδιολογικής Εταιρείας. Αποτελεί ενεργό μέλος του European Association of Preventive Cardiology (EAPC) της Ευρωπαικής Καρδιολογικής Εταιρείας (ESC) και διακεκριμένο μέλος της Ευρωπαικής Καρδιολογικής Εταιρείας (FESC). Έχει αναγνωρισθεί διεθνώς ως πρωτοπόρος για την κλινική και ερευνητική του δραστηριότητα στη χρήση της μουσικής ως θεραπευτικού μέσου (music medicine) καιαποτελεί διακεκριμένο μέλος της Διεθνούς Ένωσης Μουσικής και Ιατρικής (International Association of Music and Medicine, IAMM). Έχει διεθνώς αναγνωριστεί ως προσωπικότητα «γέφυρα» μεταξύ ιατρικής και τέχνης και έχει τιμηθεί με το διεθνές βραβείο Fontane Di Roma (2013). Παραγωγός της ιστορικής εκπομπής «Μαγικός Αυλός» του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας (1999-2001). Η μουσική του χρησιμοποιήθηκε από την χορογραφική ομάδα διεθνούς φήμης Gelabert-Azzopardi Companya de Danca στο Edinburgh International Art Festival 2004, Arthur’s Feet σε μία πρωτοποριακή παράσταση την οποία παρουσίασαν ως χορευτές άτομα με αναπηρίες. Εχουν κυκλοφορήσει σε δίσκους (CD) τα έργα του: Εικόνες-String Images (Musica Viva 2002), Υδατογραφίες (Protasis Music 2004), Δύο Μουσικά Παραμύθια (Lyra 2005), Μορφέας-Θεραπευτικό CD που χρησιμοποιεί εμβρυικούς ήχους για εισαγωγή ύπνου σε συνεργασία με τον αμερικανό αναισθησιολόγο Fred Schwartz (Info Health 2004), Θεραπευτικοί ήχοι απ’ όλο τον κόσμο (εκδ. Ελευθεροτυπία /Ε-Ιατρικά 2004), CD με συλλογή τραγουδιών πάνω σε ελληνική ποίηση με τίτλο Στην άκρη των παραμυθιών-τραγούδια και εύθραυστοι ήχοι για φωνή και πιάνο (Protasis Music 2008), Εικόνες-Κύκλος Ελληνικός (Protasis Music 2015), A portrait in three colors (Digital CD-Protasis Music 2019) και πρόσφατα Η αναζήτηση του τέλειου γαλάζιου (CD Protasis Music 2021). Επίσης είναι συγγραφέας των βιβλίων: Κωδικός Μπλε-ιστορίες στα όρια ζωής και θανάτου (εκδ. Μπαρτζουλιάνος 2008), Το όνειρο της Αθηνούλας-παραμυθένιες ιστορίες για μικρά και μεγάλα παιδιά (εκδ. Μπαρτζουλιάνος 2009), Η ασθένεια της Υγείας (εκδ. Παπαζήση 2010), Δύο Ποιητικοί Μονόλογοι (εκδ. Μπαρτζουλιάνος 2017), Το διακόνημα και το χειροτέχνημα (εκδ. Παπαζήση 2017), Η μουσική ως φάρμακο (εκδ. Παπαζήση 2018). Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του Πανδημιολόγιον Homo Novus Epidemicus (εκδ. Παπαζήση 2021). Ακόμη με Χορηγία του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Ωνάσης είχε την εκδοτική επιμέλεια των ιστορικών εκδόσεων Μουσικοκινητικά Δρώμενα ως Θεραπευτική Αγωγή (εκδ. Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών 2003) και η Τέχνη ως Μέσον Θεραπευτικής Αγωγής (εκδ. Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών 2004). Τα μουσικά του έργα έχουν παρουσιαστεί συχνά στην Ελλάδα και το εξωτερικό σε πολλές συναυλίες βλ. Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (ΜΜΑ) και Θεσσαλονίκης (ΜΜΘ), Αίθουσα Συναυλιών Φίλιππος Νάκας, Συνεδριακό Κέντρο Πανεπ. Πάτρας, Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά, Θέατρο Άλεκτον, Θέατρο Κολεγίου Αθηνών, Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Ιδρυμα Θεοχαράκη. Το 2019 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το επιστημονικό του έργο που αφορά την εφαρμογή της μουσικής στην θεραπεία καρδιολογικών ασθενών. Εργάζεται στο Ωνάσειο Καρδ. Κέντρο ως Καρδιολόγος, Αναπληρωτής Διευθυντής στο Τμήμα Αναίμακτης Καρδιολογίας του Καρδιολογικού Τομέα.
Thanassis Dritsas YouTube Channel