Η Geraldine Mucha είναι ένα τεράστιο δείγμα της αδικίας στο θέμα αναγνώρισης των γυναικών συνθετριών.

Η Mucha είχε την τύχη να ενθαρρυνθεί ως συνθέτρια σε ασυνήθιστα νεαρή ηλικία. Πριν αρχίσει τις επίσημες σπουδές της στη Βασιλική Ακαδημία Μουσικής, είχε ήδη διδαχθεί ιδιωτικά από τον συνθέτη Μπέντζαμιν Ντέιλ, ενώ τις εφηβικές της συνθέσεις επέβλεψε ο Άρνολντ Μπαξ, ένας από τους πιο γνωστούς Βρετανούς συνθέτες της εποχής του. Έτσι ήταν ήδη εξοικειωμένη με το ύστερο ρομαντικό μουσικό ύφος αυτών των δύο σημαντικών προσωπικοτήτων.

Το πρώτο της μπαλέτο με τον τίτλο “Ναυσικά”, προτάθηκε στον μαέστρο Constant Lambert, για πιθανή παρουσίαση στο κοινό, αλλά αυτός ήταν εντυπωσιασμένος μεν, δύσπιστος δε, για το ότι μια γυναίκα θα μπορούσε να το είχε γράψει».

Ο καθηγητής της έλεγε ότι «αυτό το κορίτσι έχει τόσο πολύ ταλέντο που δεν ξέρεις αν έχει μυαλό ή όχι».

Με την είσοδό της στην R.A.M. διδάχθηκε από δύο αξιόλογους νέους συνθέτες, τον Alwyn και τον Bush. Το πιο αυστηρό, μεταρομαντικό ύφος τους αναμφίβολα χρωμάτισε τον τρόπο γραφής της ίδιας της Mucha. Όμως, με τη βαθιά αγάπη της για τη σκωτσέζικη παραδοσιακή μουσική, την οποία συχνά ανέφερε στα έργα της, παρέμεινε πιο κοντά στα ενδιαφέροντα των παλαιότερων συνθετών, όπως ο Ralph Vaughan Williams (1872-1958) ή ο Béla Bartok (1881-1945), τους οποίους θαύμαζε ιδιαίτερα. Ο Ιγκόρ Στραβίνσκι ήταν ένας άλλος “μοντέρνος” του οποίου η μουσική την γοήτευε πολύ και την ενδιέφερε ακατάπαυστα ο τρόπος με τον οποίο οι συνθέτες κατασκεύαζαν και βαθμολογούσαν τα έργα τους.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος το 1939, η Mucha μπόρεσε να συνθέσει μουσική για ένα αντιφασιστικό έργο, το οποίο έτυχε θετικής υποδοχής, και ζούσε κάνοντας μουσικές διασκευές για το BBC.