Εμμανουήλ Γιουβανόπουλος, «Ο κούκος και τ’ αηδόνι», μυθιστόρημα, εκδόσεις Γκοβόστη,
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *
«…Η καλοσύνη έγινε και αυτή εταιρική, ανήκει και αυτή σε ομίλους, σε οργανωμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις, με ονόματα που μοιάζουν με διαφημιστικά σλόγκαν. Ξέφτισε πια το αντάρτικο τών καλών πράξεων τής γειτονιάς. Σταμάτησαν πια να πηγαινοέρχονται τα ζεμπίλια με τα αγαθά από τον εύπορο, στον δυστυχή τής γειτονιάς. Τώρα προτιμάμε η βοήθεια να είναι απρόσωπη, μαζική, ο διπλανός μπορεί να μας φτάσει, τι λέω να μας φτάσει, μπορεί και να μας ξεπεράσει αν τον βοηθήσουμε, πού ξέρεις,, όλα γίνονται σε αυτόν τον κόσμο. Αυτός που βρίσκεται σε άλλη ήπειρο όμως, και να μας ξεπεράσει δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ο Μαμωνάς πιο φιλεύσπλαχνος από ποτέ, τον εικοστό πρώτο αιώνα, βρίσκεται στην υπηρεσία τού παιδιού, των ζωών, των ηλικιωμένων. Εν τω μεταξύ γεμίζουν οι παιδικοί σταθμοί, γιατί οι μαμάδες δουλεύουν και οι γιαγιάδες πρέπει να διασκεδάσουν λίγο, πριν φύγουν διαπαντός από τον μάταιο τούτο κόσμο. Γεμίζουν τα άσυλα και τα γηροκομεία, μιας και τα παιδιά δεν θεωρούν ντροπή και ξεπεσμό να πετάξουν σε έναν οίκο ευγηρίας τον γονιό τους, αφού αυτός πρώτος τα είχε πετάξει στην πιο τρυφερή ηλικία σ’ ένα παιδότοπο να μεγαλώνουν με ξένους» (σελ. 19).
Από παιδί μαθαίνεις την αλήθεια.
«Η απόδειξη τής ύπαρξης τού Θεού είναι ο Μότσαρτ», είχα γράψει κι εξακολουθώ να πιστεύω όσο πληθαίνουν οι φυσικές καταστροφές κι ο άνθρωπος βιώνει τα αποτελέσματα τής αυτοχειρίας όταν σκότωνε κάθε έννοια τού «θεϊκού» (τού Θείου) εντός του. Οι ευριπίδειες «Βάκχες» προφητικώς καταδεικνύουσιν πως όταν χαθεί κάθε σέβας προς το Άγνωστο μήτε κράτος πλέον υπάρχει μήτε χώρα μήτε καν χώρος για να σταθείς για να απλώσεις τα πόδια σου και τις φιλοδοξίες σου, σαν φρεσκοπλυμένο σεντόνι με λουλάκι.
Αυτός ο λόγος ο κρουστός προέρχεται από ένα δωδεκάχρονο παιδί (γεννήθηκε το 2011 κι έγραψε αυτό το μυθιστόρημα-ποταμό όταν πήγαινε στην Τετάρτη Τάξη τού Δημοτικού Σχολείου). Βεβαίως, η έννοια «τάξη» έχει διασαλευτεί προ πολλού, προς όφελος τού αδηφάγου Χάους και της πανδοκεύτρας Εντροπίας. Οι νέες γενιές, με εξαίρεση αυτές τις φωτεινές, λαμπρές εξαιρέσεις, δεν σκέφτονται, μιμούνται τρόπους και συμπεριφορές, καταναλώνουν, υπνοβατούν, ζουν με δανεικά ψεύτικα όνειρα και χημικές παραισθήσεις και πεθαίνουν δίχως καν να το συνειδητοποιήσουν, χωρίς να καταγράψουν τίποτα από το μεσοδιάστημα.
Κι ο Χριστός, που μπήκε δωδεκαετής στον Ναό κι εδίδαξε, εξεθείασε την αγνή οξυδέρκεια και την αμόλυντη αντίληψη των παιδιών.
Η διαφήμιση σήμερα (επιστημονικώς δομημένη και θεμελιωμένη σε έναν σαθρό υλιστικό πολιτισμό, χτισμένον κυριολεκτικά «στην άμμο») δημιούργησε και τροφοδοτεί μία πυρετική μανιοκαταθλιπτική καταναλωτική υστερία για αγαθά που δεν χαροποίησαν ποτέ κανένα έλλογον ον.
Και το Άγνωστο, το Άρρητο, το Άφατο, εξορίστηκε προ πολλού από τον καθημερινό πραγματιστικό λόγο των συναλλαγών μας και κατέφυγε (πού αλλού, παρά) στην Λογοτεχνία, στην ελιτίστικη τέχνη για λίγους χρυσοπληρωμένους αποδομητές που βυσσοδομούν πάνω σε κάθε συμπαντική έννοια Αρμονίας υποτιμώντας κάθε συναίσθημα… Μάλιστα. Εκεί φτάσαμε.
Κι έρχονται κάποιες φωνές, ευτυχώς, αμάλαγες από την ψώρα τού Φθόνου, αχαράκωτες από την αμμοβολή τού Χρόνου και βλέπουν τα πράγματα καθαρά και βρίσκουν το θάρρος (με την αναγκαία οικογενειακή στήριξη) και φωνάζουν: «Μα ο βασιλέας είναι γυμνός!».
Η Πληροφορία, η ελεύθερη διάχυση των ιδεών και των πολιτισμικών προϊόντων, η Αλήθεια οδηγούν αναπόφευκτα κι αναπόδραστη στην Δικαιοσύνη, αφού εξασφαλίσουμε την Ισονομία, την Ισότητα και την Ανεκτικότητα, την Ενσυναίσθηση στην πράξη (απέναντι σε όλα τα έμψυχα και άψυχα)…
Από αυτή την άποψη, χαιρετίζω κι επικροτώ αυτή την εκδοτική τόλμη και χαιρετίζω την εμφάνιση ενός νέου φωστήρα. Η όποια «επιμέλεια» θα αδικούσε αυτό το αυθόρμητο, αυτογενές κι αυτόφωτο επίτευγμα. Δεν πρόκειται για πόνημα αλλά για «ποίημα» (με την αρχική έννοια τού όρου). Δρόσος ευπρόσδεκτη για τις ψυχές τις φρυγμένες από δημόσιες ανομίες κι ιδιωτικές έξεις…
Εμμανουήλ Γιουβανόπουλος
Συμβολικοί τίτλος και υπότιτλος. Καθυστερημένη αυτή η υποδοχή. Ας μας συγχωρέσει αυτός ο καινοφανής (επί όνου) Μεσσίας, αλλά είμαστε πολύ γέροι, πολύ πωρωμένοι, πολύ απογοητευμένοι, ακόμα κι εμείς που δεν έχουμε κανέναν λόγο να είμαστε έντρομοι (ή έστω φοβισμένοι), αφού έχουμε συμφιλιωθεί προ πολλού με την αέναη, πρωτεϊκή ροϊκότητα τής Υλοενέργειας.
Εύχομαι αυτή η φωνή να θεριέψει και να κατακυριεύσει το λογοτεχνικό χωράφι που τής δόθηκε να καλλιεργήσει.
Περιορίζομαι να υποδεχτώ με άκρα ταπεινότητα αυτό το απολλώνιο στοιχείο σε καιρούς βακχικής, απόκοσμης, απάνθρωπης βαρβαρότητας.
Περισσότερες αναλύσεις σε λίγο…
Για την ώρα εντοπίζω (σε επίπεδο ιδιολέκτου) εκείνο το καταπληκτικό «Η ΒΑΡΑΘΡΩΔΗΣ ΕΛΞΗ» (σελ. 32).
Όμως εδώ δεν αρμόζουν φιλολογικές ανατομίες σε κάτι τόσο ζωντανό, εν τη γενέσει.
Έργο εν εξελίξει…
* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)