ΟΙ ΣΤΙΓΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ
Της Μαρίας Δρίμη
Όλο και πιο συχνά συναντώ, σε κριτικές για βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων κυρίως συγγραφέων, σχόλια, που συχνά αγγίζουν τα όρια μομφής, για το ότι ο συγγραφέας χρησιμοποιεί χαρακτηριστικά αφηγηματικής τεχνικής που διδάχθηκε σε μαθήματα δημιουργικής γραφής. Τις περισσότερες φορές το σχόλιο εμπεριέχει ειρωνεία, χρησιμοποιείται για να ψέξει, όχι για να εξάρει τις συγκεκριμένες αφηγηματικές τεχνικές. Νομίζω ότι αυτή η στάση τείνει να γίνει στερεότυπο. Αν στο βιογραφικό του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα αναφέρεται η “επαίσχυντη” πληροφορία, είναι θέμα χρόνου να εμφανιστεί το σχετικό σχόλιο.
Έχω κάνει μαθήματα δημιουργικής γραφής κοντά σε συγγραφείς που χαίρουν του σεβασμού των ομοτέχνων τους και νιώθω την ανάγκη να υπερασπιστώ την υπόθεση “μαθήματα δημιουργικής γραφής”. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν σε κάνουν συγγραφέα. Πρέπει να διαβάσεις πολύ, να ζηλέψεις κείμενα, να γράψεις και να σκίσεις σελίδες επί σελίδων. Μια σειρά, συνήθως το πολύ δέκα, μαθημάτων δεν σου μαθαίνει αφηγηματικές τεχνικές ούτε ελκυστικούς τρόπους έκφρασης, ούτε σου τονώνει τον εγωισμό για να προχωρήσεις. Οι δικοί μου “δάσκαλοι”, ιδίως οι πιο αγαπημένοι, μόνο καλά λόγια δεν είχαν για τα κείμενά μου, όλο παρατηρήσεις, αντιρρήσεις και διορθώσεις. Κάποιες από αυτές τις κράτησα, άλλες τις άκουσα προσεκτικά και τις απέρριψα. Όμως μου έμεινε η περίσκεψη μπροστά στο γραπτό, το παίδεμα, το ανικανοποίητο που έχουν οι άξιοι συγγραφείς. Έμαθα ότι η λευκή σελίδα είναι παγίδα, το ίδιο όπως οι ενθουσιώδεις γνώμες των φίλων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ένα εργαστήριο δημιουργικής γραφής δεν είναι δοκιμαστικός σωλήνας για τη γέννηση συγγραφέων. Είναι μια παρέα εραστών της λέξης με επικεφαλής τον πιο έμπειρο εξ αυτών. Ό,τι και να σου πει, είσαι πάντα μόνος μπροστά στη λευκή σελίδα και ακόμα πιο μόνος απέναντι στους αναγνώστες και στους κριτικούς. Και είσαι υπεύθυνος για το σύμπαν που γεννάς πάνω στο χαρτί, έχοντας κυοφορήσει αναγνώσεις μιας ζωής, τις οποίες δεν μπορούν να ανατρέψουν δέκα τρίωρα μαθήματα γύρω από ένα μακρόστενο τραπέζι.
πηγή, facebook Maria Drimi