Κίεβο: Ένας πύραυλος στην αντικαρκινική πτέρυγα

Κάποιες φορές, δεν μπορείς παρά να απελπίζεσαι· τίποτε άλλο

Οβομβαρδισμός του νοσοκομείου παίδων από τους τρομοκράτες χθες στο Κίεβο, και του μαιευτηρίου αργότερα, με τσάκισε, ανέτρεψε κάθε μου πρόγραμμα —πόσο φτηνό ακούγεται το πρόγραμμά μου στους πρόποδες του θρήνου— και με άφησε να κοιτώ τον ακάλυπτο έξω το γραφείο μου μέσα σε πλήρη απελπισία.

Προ ολίγων ημερών ήμουν κι εγώ σε ένα νοσοκομείο, απλός συνοδός του πατέρα μου. Κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα δημόσιο νοσοκομείο βιώνω και αισθάνομαι τα ίδια πράγματα, όπως άλλωστε όλοι μας: αυτή τη βουβή απελπισία του κόσμου που πονάει, που είναι ανήμπορος, που φοβάται και παραδίνεται στα χέρια των νοσοκόμων και των γιατρών. Οι συνθήκες ποτέ δεν είναι άριστες, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες όλων. Τις ξέρουμε. Ο κόσμος είναι πολύς, υπάρχει καθυστέρηση, η ταλαιπωρία είναι δεδομένη, το άγχος εντείνεται και πολλαπλασιάζεται κάθε λεπτό αναμονής στους διαδρόμους. Ακόμη και η ανακούφιση του συνοδού, όταν πια βγαίνεις από το κτίριο και τραβάς τη μάσκα από το πρόσωπό σου, είναι σχεδόν απτή, κάτι που μπορεί να σε συνοδεύσει στον δρόμο σου για το σπίτι, παρηγορητικά. Και όλο αυτό, για κάτι που εντέλει μπορεί να ρυθμιστεί, μπορεί να γιατρευτεί, μπορείς λίγο-πολύ να το ξεχάσεις. Για κάτι που θα περάσει.

Αν πάλι έχεις το παιδί σου με καρκίνο σε μια νοσοκομειακή κλίνη, συνδεδεμένο με ένα μηχάνημα αιμοκάθαρσης, με αναλώσιμα μετρημένα ένα-ένα με το χέρι, και με ρεύμα από τη γεννήτρια στο υπόγειο, κι αν εσύ περιμένεις στον διάδρομο μαζί με ένα σωρό άλλους απελπισμένους, και πέσει ένας φονικός πύραυλος στην πτέρυγα, και μετά ακόμη ένας — αυτό δεν είναι κάτι που ξεπερνιέται. Είναι κάτι που μένει όπως μένουν οι πλάκες στους παλιούς τάφους.

Οι χθεσινοί βομβαρδισμοί των Ρώσων τρομοκρατών —ούτε οι πρώτοι άλλωστε, ούτε οι τελευταίοι— με τσάκισαν. Γίνονται μέρα μεσημέρι, σε μια λαμπρή ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, στοχεύουν αμάχους, σημαδεύουν την όποια ευρυθμία της πόλης, και έχουν αδιανόητες προεκτάσεις πολύ έξω από το Κίεβο και την Ουκρανία: βυθίζουν ένα βρόμικο, σκουριασμένο μαχαίρι μέσα στην κοιλιά μας και το στρίβουν γύρω-γύρω, ολοένα γύρω-γύρω, για να προκαλέσουν τη μεγαλύτερη δυνατή αιμορραγία και τις περισσότερες δυνατές και μη ανατάξιμες καταστροφές. Και δεν κάνουμε ΤΙΠΟΤΕ γι’ αυτό. Τίποτε ΑΠΟΛΥΤΩΣ. Κανείς μας. Ούτε μισός. Μόνο καθόμαστε και κοιτάμε και διαβάζουμε με το στόμα ανοιχτό.

Ξέρω πόσο δύσκολο είναι να συντηρηθεί αυτό το όχημα ορθού λόγου και συμπόνιας, πόσο τιτάνιος άθλος είναι να προχωρήσει, να δυναμώσει, και να αμυνθεί αποτελεσματικά.

Πιστεύω με όλο μου το είναι στην Ευρώπη και στη Δύση συνολικά, δεν έχω πλέον καμία ιδεολογία πλην αυτού που λέμε «Δυτικές αξίες» —την πίστη στηφιλελεύθερη δημοκρατία και στα ανθρώπινα δικαιώματα, στην ισότητα, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη, στην επιδίωξη της ευτυχίας, στη χαρά της μοναξιάς—, ούτε θα αποκτήσω ξανά στη ζωή μου καμιά, αλλά ξέρω επίσης πόσο δύσκολο είναι να συντηρηθεί αυτό το όχημα ορθού λόγου και συμπόνιας, πόσο τιτάνιος άθλος είναι να προχωρήσει, να δυναμώσει όσο γίνεται να δυναμώσει, και να αμυνθεί αποτελεσματικά απέναντι σε όσους το επιβουλεύονται — περί αυτού ακριβώς πρόκειται, άλλωστε. Δεν θα σβήσει ποτέ από μέσα μου το όραμα μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας: δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εξακολουθήσει να υπάρχει ελεύθερη Ευρώπη: όλα τα περί του αντιθέτου λεγόμενα είναι ρεκάσματα γιββώνων. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει προτού η Ευρώπη γίνει εκκωφαντικά ισχυρή σε στρατιωτικό επίπεδο. Και προτού το αποδείξει στο πεδίο της μάχης συντρίβοντας αυτούς που πρέπει να συντριβούν πρώτοι, για να υποχωρήσουν στις φωλιές τους οι επόμενοι. Όπως δηλαδή γίνεται από πάντα στην ιστορία των ανθρώπων.

Ως τότε, κουράγιο, δύναμη, υπομονή, και πίστη.