Ο ΣΥΡΙΖΑ του 19ου αιώνα, για το εργασιακό του 21ου!
Γράφει ο Θάνος Οικονόπουλος
Παρακολουθώντας την συζήτηση στην Βουλή για το «εργασιακό», αναλογίστηκα με θλίψη αν το πολιτικό μας σύστημα συνειδητοποιεί πως βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα και πρέπει ν’ αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του, ή αν… βολεύεται να πιστεύει ότι ζούμε μακάριες «βεβαιότητες» και «κεκτημένα» των προηγούμενου και προ-προηγούμενου αιώνων…
Οι μελέτες των ειδικών, μας λένε (προειδοποιούν, στην πραγματικότητα…) ότι το 80% των «νέων εργασιών» που θα υπάρχουν το 2050, «αύριο», δηλαδή, δεν είναι σήμερα γνωστές και προβλέψιμες! Οι ανάγκες (παραγωγής, οικονομίας, κοινωνίας, περιβάλλοντος κλπ) θα είναι τόσο αβυσσαλέα διαφορετικές από τις σημερινές, που δεν ξέρουμε τι επαγγέλματα θα χρειασθούν για να τις αντιμετωπίσουμε! Ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνα, οι μελέτες έδειχναν ότι «τα προσεχή χρόνια», ένας εργαζόμενος θα υποχρεωθεί να αλλάξει ίσως και 5 φορές αντικείμενο και ειδικότητα εργασίας!
Και στην Βουλή, η κ. Γεννηματά καταγγέλλοντας τις ρυθμίσεις του «νέου, ότι πιο αναχρονιστικού και συντηρητικού, εργασιακού», υπερασπιζόταν την… μεταρρύθμιση που είχε κάνει το ΠΑΣΟΚ το 1982! Σαράντα χρόνια πίσω, σαράντα… έτη φωτός στον ραγδαία μετασχηματιζόμενο κόσμο μας! Ίσως για να μην φανεί ότι υστερεί σε «αριστερό προοδευτισμό» του ΣΥΡΙΖΑ, να επέλεξε ν’ ακολουθήσει τον κ. Τσίπρα στις περιδινήσεις του στον… παράλληλο κόσμο που πιστεύει ότι ζούμε…
Οι ρυθμίσεις του νέου «εργασιακού» (άτολμου, συμβιβαστικού, αμυντικού σε πολλά σημεία του-πρωτοποριακού, σχεδόν επαναστατικού σε άλλα…) φυσικά και δεν είναι… οι Πλάκες του Μωυσή! Εκτός των πρόδηλα θετικών και φιλεργατικών προβλέψεών τους, και ατέλειες και παραλείψεις έχουν, και βελτιώσεων επιδέχονται, ακόμη-ακόμη ίσως και κάποιες να κινούνται σε λάθος κατεύθυνση. Βέβαια, θα δοκιμασθούν στην πράξη και θα αλλάξουν στον βαθμό που θα κριθεί απαραίτητο. Μια ψύχραιμη και υπεύθυνη αντιπολίτευση, θα μπορούσε να συμβάλλει σε τέτοιες βελτιώσεις, όσο το νομοσχέδιο συζητιόταν και πριν ψηφισθεί ως νόμος, ώστε να κερδηθεί χρόνος, να αποφευχθούν εντάσεις.
Μια ψύχραιμη και υπεύθυνη αντιπολίτευση, που όμως… δεν υπάρχει στην Ελλάδα! Ο ΣΥΡΙΖΑ (τα άλλα κόμματα, πλην ΚΚΕ που ζει με τα απολιθώματα του, απλώς στοιχίζονται πίσω του…) πριν καλά-καλά μελετήσει το περιεχόμενο του νομοσχεδίου, ανέβηκε… στα οδοφράγματα και διακήρυξε ότι είναι έτοιμος για «την μητέρα όλων των μαχών» , στην Βουλή, στο πεζοδρόμιο στους χώρους δουλειάς (;) για… να μην αλλάξει τίποτε! Δεν είπε με τι δεν συμφωνεί ν’ αλλάξει, δεν πρότεινε τι αυτός θεωρεί χρήσιμο και απαραίτητο ν’ αλλάξει, απαίτησε… να μην αλλάξει τίποτε! Φανατικός της (πιο συντηρητικής και καταστροφικής…) αρχής της αδράνειας και της στασιμότητας, που αντιβαίνει ακόμη και μ’ αυτούς τους κανόνες της φύσεως!
Ο κόσμος αλλάζει ραγδαία (και η πανδημία λειτουργεί ως πρόσθετος επιταχυντής) και οι αντίστοιχες αλλαγές-προσαρμογές σ’ όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας πρέπει να είναι τουλάχιστον τολμηρά ανάλογες. Νέες καταστάσεις και προβλήματα αναδύονται που δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπισθούν και επιλυθούν με ξεπερασμένα εργαλεία που σήμερα πια είναι σκουριασμένα και άχρηστα.
Αν μιλούσες πριν ένα χρόνο για τηλεργασία και την ανάγκη θέσπισης κανόνων της, θα… σου φορούσαν ζουρλομανδύα! Τα ευέλικτα ωράρια προσαρμοσμένα στις ατομικές και οικογενειακές ανάγκες, τα θεωρούσαμε μέχρι πρόσφατα «υπερβολές» κάποιων προηγμένων χωρών. Η γονική άδεια σε πατεράδες, θεωρήθηκε στα κράτη που καθιερώθηκε πριν λίγα χρόνια ως… επανάσταση! Ο πατερναλιστικός συνδικαλισμός, έχει πεθάνει προ πολλού-δείτε ποιαν απήχηση έχουν στους εργαζόμενους οι «παλλαϊκές απεργίες», ιδίως του ιδιωτικού τομέα. Και επιμένουμε οι αποφάσεις των (μη εργαζόμενων…) εργατοπατέρων να λαμβάνονται εν κρυπτώ, μειοψηφικά, και ερήμην της άποψης των εργαζομένων; Το «ιερό 8ωρο» (που με το εργασιακό ΔΕΝ καταργείται, παρά τα ψέματα της αντιπολίτευσης!) είναι πολύ πιθανόν να μεταβληθεί, ν’ αλλάξει, να καταργηθεί σε λίγα μόλις χρόνια από σήμερα- εδώ δεν ξέρουμε τι φύσεως δουλειές θα υπάρχουν το 2050, και «εμείς» δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής για κεκτημένα… άλλων αιώνων;
Ο κόσμος αλλάζει, καλώς ή κακώς. Θα προσαρμοσθούμε για να επιβιώσουμε, ή κάποιοι ιδεοληπτικοί «αγωνιστές» θα μας κλείσουν στο καβούκι των εμμονών και «ψευδαισθήσεών» τους, να πεθάνουμε από ασφυξία και εμμονικό αναχρονισμό της αδράνειας;