Με αφορμή τη γενέθλιο ημέρα του Μίκη Θεοδωράκη / Ο Μίκης και ο μύθος. Ένα σύντομο, από καρδιάς κείμενο.
Τι άλλο να πει κανείς; Πάντα θα υπάρχει κάτι ακόμη, κάτι που θα συμπληρώνει τα λεχθέντα.
Έχω να θυμάμαι τόσα… Η πρώτη φορά που ανταμώσαμε, στο σπίτι του, ήταν κι εκείνη μέρα γενεθλίων — χρόνια πριν. Κάποια στιγμή θα τα καταγράψω. Όσοι με είδαν στο θέατρο την Άνοιξη, κατάλαβαν ήδη πολλά.
Ο Μίκης θα διεκδικείται από πολλούς — και λέω «θα» γιατί οι εποχές στενεύουν το μύθο.
Στην προ-μονοθεϊστική περιοχή του μύθου κυριαρχούσε η ζωτική χαρά, η ορμή και η θέληση για κατάκτηση. Μέσα από αυτή την ορμή —που αποτυπώθηκε ποιητικά με τη γλώσσα στον Όμηρο και τον Ησίοδο— γεννήθηκε η σκέψη του Κόσμου με τον Ηράκλειτο, και κατόπιν, η Φιλοσοφία με τον Πλάτωνα.
Μακριά μου οι ανώφελες συγκρίσεις· δεν υπάρχουν «χρυσές εποχές». Υπάρχει όμως μια κρίσιμη διάκριση: ανάμεσα σ’ αυτό που περνάει μπροστά μας και σ’ εκείνο που βιώνουμε. Και γι’ αυτό μας αφορά τόσο φανατικά η αλήθεια· επειδή αναζητούμε διαρκώς την επικύρωση του υπαρξιακού μας ερωτήματος.
Το να βιώνεις αυτό που σε συγκινεί προϋποθέτει συντονισμό με έναν κοσμικό ρυθμό.
Και τούτο —ας εκληφθεί— είναι η δική μου μομφή προς τον περιβόητο «υποκειμενισμό» που μας έχει κουράσει.
Ο Μίκης, λοιπόν, συνομιλεί όχι απλώς με τις επόμενες γενιές, αλλά με τη σεμνή αριστοκρατία της ποιητικής διέγερσης που μας κατοικεί.
