Προβολή του ντοκιμαντέρ “Γεγονότα στη Φώκαια 1914 των Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη στο Γαλλικό Ινστιτούτο Σίνα 31 στις 20.00./ Εισιτήριο 6 ευρώ.

Ιούνιος 1914 στα παράλια της Μικράς Ασίας. Το σκηνικό θυμίζει από τη μια στιγμή στην άλλη εμπόλεμη ζώνη: καμένα σπίτια, πνιγηρός καπνός στην ατμόσφαιρα, άνθρωποι κατατρομαγμένοι που τρέχουν να σωθούν, αρπάζοντας όσα υπάρχοντα μπορούν να κουβαλήσουν με τα δυό τους χέρια. Δύο μήνες πριν από την κήρυξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου, επιθέσεις τουρκικών ομάδων οδηγούν μεγάλη μερίδα του ελληνικού πληθυσμού να εγκαταλείψει τα σπίτια και τις περιουσίες του και να βρει καταφύγιο στην Ελλάδα. Προπομπός της Μικρασιατικής καταστροφής σκέφτονται όσοι έζησαν και μελέτησαν τα άγνωστα ως σήμερα για πολλούς Ελληνες “Γεγονότα στη Φώκαια”.

Την ίδια περίοδο, ο Φελίξ Σαρτιό, ερασιτέχνης αρχαιολόγος που το 1912-14 έκανε ανασκαφές στην Παλαιά Φώκαια της Μικράς Ασίας αναζητώντας την αρχαία μητρόπολη της Μασσαλίας, αποικία των Φωκαέων Μικρασιατών γίνεται με τους συνεργάτες του μάρτυρας της αναπάντεχης θηριωδίας. ” Ιούνιος 1914. Ώρα 10 το πρωί συμπλήρωνα το ημερολόγιο ανασκαφής. Ακούω φωνές. Βλέπω στην αμμουδιά ποτάμι ανθρώπων να σπεύδουν προς τα καΐκια που ήταν δεμένα στο λιμάνι και να σηκώνουν πανιά. Συνέβη τον περασμένο Ιούνιο στις ακτές της Μικράς Ασίας και το σκέπασες μέχρι τώρα η σιωπή” παραδέχεται στον κινηματογραφικό φακό των σκηνοθετών Ανιές Σκλάβου και Στέλιου Τατάκη ο Φελίξ Σαρτιό με τη φωνή του Nicolas Mugni.

Το αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ προβάλλεται σήμερα στο Γαλλικό Ινστιτούτο….

Πηγή : Τα Νέα

Γεωργία Γεωργακαράκου

[Widget_Twitter id=”1″]

Tου Νίκου Κουρμουλή. – Ο Πολ Όστερ βυθισμένος χαλαρά στη πολυθρόνα του αρχοντικού σαλονιού στο Ίδρυμα Ωνάση στη Πλάκα, κάπνιζε αρειμανείως το ηλεκτρονικό του τσιγάρο. Από πάνω του κρεμόταν ο γεμάτος χειρονακτική στωϊκότητα, πίνακας του Εμμανουήλ Ζαϊρη: «Γυναίκα που γνέθει». Αντίθετα ο ίδιος με όρεξη εφήβου, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Έκανε χιούμορ και εξομολογήθηκε εκείνα που τον παθιάζουν. Ένας στιβαρός συγγραφέας, που έχει αυτοπεποίθηση και δεν το κρύβει. Η φράση που τον εκφράζει διαχρονικά, την έχει κλέψει από τον μεγάλο Ρώσο σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι: «Κάνω τέχνη γιατί ο κόσμος δεν είναι τέλειος»

.

Παραδέχθηκε χωρίς περιστροφές, ότι ζούμε σε ταραγμένους καιρούς. Σε μια εποχή, που έχει χάσει τις ισορροπίες της. Στις Η.Π.Α ιδιαίτερα όπως τόνισε, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα από την Ευρώπη. Για παράδειγμα «τα πανεπιστήμια κοστίζουν πολύ. Είναι πανάκριβα. Οι νέοι για να σπουδάσουν, χρειάζονται μια περιουσία. Δανείζονται για να σπουδάσουν και με υψηλό επιτόκιο. Είναι τραγικό, αρπάζεται στιγμιαία ο Πολ Όστερ, φανταστείτε ένα μικρό παιδί να ξεκινά τη ζωή του, χρεωμένο. Και αν δεν είναι αυτό, θα είναι σίγουρα η οικογένεια του. Ας σημειώσουμε δε, ότι το επίπεδο των σπουδών έχει πέσει αισθητά».

Ένα επίσης σημαντικό πρόβλημα που εντοπίζει ο Πολ Όστερ, δεν είναι άλλο από την ανεργία. Τόσο στις μεσ οδυτικές πολιτείες, όπου η καρδιά της βιομηχανικής Αμερικής χειμάζεται όσο και στην Νέα Υόρκη, που τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. «Δυστυχώς πλέον οι Η.Π.Α είναι μια χώρα που δεν παράγει πνευματικό έργο. Ίσως πάντα έτσι να ήταν εκτός από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις, κατά τη διάρκεια της ιστορίας μας. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ιδέες, λέει κατηγορηματικά. Μας ενδιαφέρουν μόνο οι εμπορικές συναλλαγές και ότι μπορεί να αποφέρει χρήματα με οποιοδήποτε κόστος. Για μένα όμως που έχω την ιδιότητα του συγγραφέα τόσα χρόνια, δεν είναι απαραίτητα κακό. Με διατηρεί σε εγρήγορση, αυξάνει τα επίπεδα της οργής μου και κρατά τα μάτια μου ανοιχτά».

Μιλώντας για την οικογένεια του σημειώνει, πως «δεν προέρχομαι από φύτρα διανοουμένων. Μπορεί και να είναι καλύτερα έτσι. Από μικρός όμως πήγαινα στην κοντινότερη βιβλιοθήκη και διάβαζα με τις ώρες». Τον συνάρπαζε ο κόσμος του βιβλίου. «Όταν γράφεις από μικρός, αναλογίζεται, νιώθεις πιο κοντά στο να συνδεθείς με τον κόσμο και να κατασκευάσεις ευκολότερα έναν δικό σου». Αν και ο ίδιος ο Πολ Όστερ, αποτρέπει τους νεότερους στο να ασχοληθούν με τη τέχνη. «Θέλει χρόνο λέει, σκληρό στομάχι και χρήμα. Επίσης είναι διαπιστωμένο, μονολογεί, το να γράφεις και να ζεις σ’ένα δωμάτιο όλη τη μέρα παλεύοντας με δαίμονες, δεν είναι ο πιο «ενδεδειγμένος» τρόπος να μεγαλώνει κανείς. Χρειάζεται να έχεις έναν πολύ ισχυρό καταναγκασμό για να γίνεις συγγραφέας», συμπληρώνει ο Πολ Όστερ. «Εξάλλου στα είκοσι, εύκολα γίνεσαι ποιητής. Στα τριάντα που αρχίζουν οι συμβατικές υποχρεώσεις, τα πράγματα δυσκολεύουν. Αν περάσεις τα σαράντα δε και έχεις εκδώσει αξιόλογα βιβλία, τότε μπορείς να λέγεσαι λογοτέχνης και με τη βούλα». Τα βιβλία του περιλαμβάνουν πλήθος αυτοβιογραφικών στοιχείων, χωρίς να συγκαταλέγονται στα αυτοαναφορικά. «Σκέφτομαι τον εαυτό μου σαν τον καθένα, ένας «anybody», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. Μου αρέσει να μοιράζομαι πράγματα και όχι να κρατώ για έμενα βαθυστόχαστες αναλύσεις».

Η πλοκή στα βιβλία του που διαπερνά τους χαρακτήρες, «είμαι περισσότερο storyteller παρά novelist» όπως τόνισε, προσεγγίζει έναν οικείο ρεαλισμό, για να τον ανατρέψει στη συνέχεια. Αυτό που διαβάζουμε είναι μια παλλόμενη μεμβράνη, μέσα σε μια αυξανόμενη σιωπή. Εκεί όπου οι ανθρώπινες ταυτότητες αλλάζουν, μετατίθενται ραγδαία. Μπορεί και να μην έχουν καμία σημασία εντέλει. «Η έννοια της ταυτότητας με απασχόλησε σοβαρά, ιδιαίτερα στην «Τριλογία της Νέας Υόρκης». Εν είδη ισοδυνάμων, την τοποθετώ να είναι μέρος μιας κυκλικής αλυσιδωτής αντίδρασης: Ταυτότητα-Μεταμφίεση-Απαλειφή-Κρίση».

Είναι γνωστό ότι ο Πολ Όστερ έχει «κατηγορηθεί» για τεχνοφοβία. Έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία πίσω από αυτό, ενώ παραδέχεται ότι είναι εκτός τεχνολογίας. «Χρησιμοποιώ ελάχιστα τον υπολογιστή, καθόλου το κινητό και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Παραμένω πιστός στην παλιά μου γραφομηχανή, μάρκας Olympia. Παλεύω με το μολύβι και το μελάνι να καρφιτσώσω τις λέξεις, χαράσσοντας τις με κόπο πάνω στο χαρτί. Από το μέσο που χρησιμοποιείς, εξαρτάται και ως ένα βαθμό ο τρόπος σκέψης σου. Με τον υπολογιστή, οι λέξεις τρέχουν. Μπορείς να τις βάλεις όπου θέλεις να να παίξεις μαζί τους. Με την αναλογική μέθοδο, για να παραδώσεις στο τέλος της μέρας ένα καθαρό χειρόγραφο, πρέπει να το γράψεις μπόλικες φορές από την αρχή», σημειώνει. Πρόσφατα εκφράστηκε αναφανδόν υπέρ του μποϋκοτάζ στην Amazon. «Έχουν καταντήσει πορτιέρηδες» λέει με το γνωστό του φλέγμα ο Πολ Όστερ. «Εκτός του ότι τα βιβλιοπωλεία έχουν άμεσο κίνδυνο λουκέτου, οι κύριοι της Amazon θα αποφασίζουν τι θα εκδίδεται και τι όχι. Ποιοι συγγραφείς θα διανέμονται και ποιοι όχι.  Μια κατάσταση απαράδεκτη, που εφαρμόζει κατά γράμμα τις σκοτεινότερες μορφές λογοκρισίας».

Οι ιδέες δεν έρχονται όποτε τις θέλει. Ή μάλλον δεν ξέρει το παραμικρό γι αυτές πριν τον επισκεφτούν. «Έρχονται πάντως αργά. Δεν ξέρω λίγο πριν έρθει η στιγμή να ξεκινήσω ένα βιβλίο, αρχίζει να γεννιέται μέσα μου κάτι σαν μουσική. Ίσως ο ήχος της πρώτης πρότασης. Και μετά οι λέξεις αρχίζουν και μου φωνάζουν: Κοίταξε μας, εμείς είμαστε οι κατάλληλες για σένα. Και κάπως έτσι αρχίζει να γράφω». Ο Πολ Όστερ θεωρεί πως το αστείο ως δομή και ως εκφορά, είναι η βασική αφηγηματική φόρμα. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να το πετύχεις στην εντέλεια. Στην κοινή ερώτηση των τελευταίων χρόνων τουλάχιστον, για τον ρόλο των διανοουμένων στις Η.Π.Α και στο κόσμο γενικότερα, ο Πολ Όστερ, χαμογελά ειρωνικά λέγοντας: «Μα σας είπα, μην κουράζεστε άδικα. Δε ακούν εμάς, αλλά τους σταρ του Χόλυγουντ». Ένας κορυφαίος συγγραφέας που με λόγια σταράτα αποδίδει με ευκρίνεια, το περίγραμμα της μοναδικής συλλογιστικής του.

[Widget_Twitter id=”1″]

Νίκος Ξυδάκης – Πέρυσι αισθάνθηκα αύρα παλαιοβαλκάνια να πνέει πάνω από το μαραμένο κέντρο της Αθήνας. Το ξανάνιωσα. Κατήφεια και εσωστρέφεια, εγκατάλειψη, καθυστέρηση, φτώχεια. Ολο το Σάββατο και την Κυριακή περπατούσα πάλι στο κέντρο. Εξάρχεια, Χαυτεία, Στουρνάρη, Κάνιγγος, Βάθη, Ομόνοια, Ακαδημίας, Σόλωνος, Χ. Τρικούπη, Ασκληπιού. Από την Αθηναϊκή Τριλογία έως την πλατεία Βάθη, κι από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας έως την Ιερά Οδό.

Αρκετά μαγαζιά στα Χαυτεία ήταν ανοιχτά την Κυριακή, τα περισσότερα κλειστά. Πολύς κόσμος στους δρόμους, λίγος στα μαγαζιά για ψώνια. Γεμάτοι οι φούρνοι, γεμάτα τα καφενεία με τραπέζια στη λιακάδα. Η πλατεία Ομονοίας έλαμπε, παράξενα ωραία, κυριακάτικη. Στους δρόμους που δεν τους λάμπρυνε ο ήλιος, δυσοίωνη υγρασία τρύπωνε στα κόκαλα: σπασμένα ρείθρα, βρώμικα πεζοδρόμια, κλειστές βιτρίνες σκεπασμένες με αφίσες και γκράφιτι, αραιά και πού κανένα πωλείται ή ενοικιάζεται, σχισμένα, δεν περιμένουν πια αγοραστές και ενοίκους. Πόλη παρατημένη.

Η αγορά στο υπογάστριο του ιστορικού κέντρου έχει χαρακτήρα τριτοκοσμικό, μικρό Κάιρο· τα φτηνοεμπορεύματα απλωμένα στον δρόμο, κινέζικα με χάρτινες ταμπέλες φωνάζουν την τιμή, πέντε ευρώ φούτερ, είκοσι ευρώ παπούτσια, τυρόπιτες, σουβλάκια, φραπέδες όλα ένα ευρώ. Οι κυριακάτικοι πελάτες σε αυτό το παζάρι μιλούν γλώσσες της μετανάστευσης, τη μοναδική ημέρα σχόλης ξοδεύουν φειδωλά τα λιγοστά του μόχθου.

Το βράδυ της Κυριακής, η Ακαδημίας είναι σκοτεινή, έρημη, μόνο τα σινεμά και η Λυρική κρατούν φως και ανθρώπους. Αδεια, σκοτεινά τα Εξάρχεια, η Νεάπολη, μέχρι την Αλεξάνδρας. Στις σκαλωσιές, Βουλής και Κολοκοτρώνη, άστεγοι-στρουθία έχουν καταλάβει τις θέσεις στα μαδέρια της σκαλωσιάς, έστρωσαν το κρεβάτι τους, κλείνουν τα μάτια κι ακούνε τις μουσικές απ’ τα μπαρ.

Η θλίψη αυτής της πτωχευμένης, αχτένιστης, παρατημένης πόλης αντισταθμίζεται από κρυφές χάρες, αυτές που δεν πολυνιώθαμε στους αμέριμνους καιρούς. Πόλη σε μέτρα ανθρώπινα, μια γειτονιά, αγκαλιά, ακόμη και το κέντρο, μικρές πολυκατοικίες, απρόοπτα ξέφωτα όπου προβάλλουν με χάρη και μεγαλείο οι λόφοι, ο Βράχος. Πόλη με κλίμα διαρκώς γλυκύ, θερμή άνοιξη με διαβαθμίσεις. Πόλη διαρκώς αναμμένη – να, αυτό λιγοστεύει τώρα, το φως, ο βόμβος, η κίνηση, αυτοί οι ζωτικοί χυμοί εγκαταλείπουν τις αρτηρίες του κέντρου. Αυτή η εγκατάλειψη πλακώνει το στήθος και πονάει. Πόλη μου παρατημένη.

Τη Δευτέρα η πόλη ξυπνάει άλλη. Το πρωινό την ωθεί, της σταλάζει κουράγιο. Να όμως και η συμφόρηση: στα χαμηλά της Σόλωνος η αριστερή λωρίδα είναι μονίμως κατειλημμένη από σταθμευμένα οχήματα· λεωφορεία και γιώτα-χι ελίσσονται, αργοπορούν, εκνευρίζονται, το ποτάμι φρακάρει στο δέλτα αντί να ανοίγει. Στην Ακαδημίας τα φορτηγά ξεφορτώνουν μέρα μεσημέρι. Στο κέντρο δεν υπάρχει Τροχαία, ποτέ. Δεν χρειάζεται. Μόνο πάνοπλοι φρουροί.

Η Κομνηνών είναι όρυγμα σε πεδίο πολέμου, ο χειρότερος δρόμος των Αθηνών. Από την Αλεξάνδρας και μετά, σε όλα τα φανάρια που αργούν, άνθρωποι συνωστίζονται για μερικά δεκάλεπτα. Καποδιστρίου: Λεωφόρος της Επαιτείας και της Πρέζας. Αθόρυβα, ταπεινά πλησιάζουν τ’ ανοιχτά παράθυρα των οδηγών. Λέει: «Με τα πενήντα λεπτά, κύριε, συμπλήρωσα να πάρω τσιγάρα, είμαι εκατομμυριούχος, υγεία να ’χετε…». Ενας κούριερ ξεπεζεύει σοβαρός, ανοίγει το πορτ μπαγκάζ της βέσπας, στο εσωτερικό του καπακιού τρεις εικόνες προσεκτικά κολλημένες, η μεγάλη του Χριστού, οι μικρές των προστατών αγίων.

Στην Πειραιώς μια γυναίκα: «Ευλογημένος του Θεού να είσαι, καλό δρόμο, υγεία στην οικογένειά σου, όλες τις ευλογίες του Θεού, κύριε».

Η πόλη λειτουργεί μαγικά, με την εγκαρτέρηση των κατοίκων.

Πηγή: Καθημερινή

Νίνος Φένεκ Μικελίδης  – Αλληγορίες πάνω σε καταπιεστικά κομουνιστικά αλλά και μετα-κομουνιστικά καθεστώτα, προβλήματα δυσλειτουργικών οικογενειών και πολιτικά μανιφέστα ήταν τα θέματα που κυριάρχησαν στις ταινίες του πρώτου τριημέρου του 55ου Διεθνούς Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Την έναρξη κήρυξε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης, ενώ ο διευθυντής του φεστιβάλ, Δημήτρης Εϊπίδης (απουσίαζε ο πρόεδρος του φεστιβάλ Γιάννης Σμαραγδής) παρουσίασε το φετινό πρόγραμμα, τονίζοντας πως το «ορόσημο της φετινής οργάνωσης» είναι το αφιέρωμα στην επέτειο των 100 χρόνων του Ελληνικού Κινηματογράφου. Το ερώτημα όμως που, πολύ σωστά, θέτουν αρκετοί, είναι πώς και από ποιούς επελέγη το 1914 ως το ξεκίνημα του ελληνικού κινηματογράφου, τη στιγμή που οι πρώτες ελληνικές ταινίες γυρίστηκαν πολύ νωρίτερα, από τους ελληνικής (βλάχικης στην πραγματικότητα) καταγωγής αδερφούς Μανάκη, που γύρισαν τις πρώτες τους ταινίες τους στην υπό τουρκική κατοχή Μακεδονία το 1905 – εκτός και αν θέλουμε να τους χαρίσουμε στα Σκόπια που επιμένουν πως οι Μανάκη ήταν Σλαβομακεδόνες. Ενώ, εκτός από τους αδερφούς Μανάκη, ελληνικές ταινίες γυρίζονταν από το 1908, μαζί και διάφορες κωμωδίες («Κβο Βάντις Σπυριντιόν», 1911).

Δυνατή αλληγορία είναι η βραβευμένη στο «`Ενα κάποιο βλέμμα» των Κανών, ταινία «Λευκός θεός» του Ούγγρου σκηνοθέτη Κόρνελ Μούντρουτσο. Με αφορμή τον Χάγκεν, τον ημίαιμο σκύλο της 12χρονης Λίλης, που ο πατέρας της την αναγκάζει να τον εγκαταλείψει, ο Μούντρουτσο έφτιαξε μια συγκλονιστική ταινία, χρησιμοποιώντας τους σκύλους για να κάνει ένα καυστικό σχόλιο πάνω στα αντικομφορμιστικά, συχνά σπρωγμένα στο περιθώριο άτομα, που μια καταπιεστική κοινωνία θέλει να «εξημερώσει». Η ταινία αρχίζει με μια όμορφη, δοσμένη με λυρισμό, σκηνή, με τη Λίλη να τρέχει πάνω σε ένα ποδήλατο, σε έρημους δρόμους, ακολουθούμενη από εκατοντάδες σκυλιά, σκηνή που επαναλαμβάνεται προς το φινάλε, όπου και δίνεται η απρόβλεπτη εξήγηση. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό κοινωνικό δράμα, δοσμένο με έντονο ρεαλισμό και αρκετές σκηνές ωμής βίας, τόσο όταν ένας κυνικός «δαμαστής» προσπαθεί με διάφορα απάνθρωπα μέσα να μετατρέψει τον απαχθέντα, μέχρι τότε ήσυχο και συμπαθητικό Χάγκεν σε άγριο σκυλί για σκυλομαχίες, όσο και όταν τα εξεγερμένα σκυλιά αρχίζουν να κομματιάζουν τους βασανιστές τους.

Με μια το ίδιο δυνατή, γοητευτική, ταυτόχρονα τρομακτική, σοκαριστική για ορισμένους, ταινία ξεκίνησε το διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Η ουκρανική, βραβευμένη στην «Εβδομάδα της Κριτικής» των Κανών, ταινία «Η φυλή» του Μιροσλάβ Σλαποσπίτσκι, αφηγείται, χωρίς διαλόγους, με τη νοηματική γλώσσα, τις περιπέτειες ενός κωφάλαλου νεαρού που φτάνει σε μια σχολή κωφών και αναγκάζεται να ενταχθεί στη «φυλή», μια συμμορία αναρχικών κωφαλάλων με δικούς της κώδικες, που κλέβουν, επιδίδονται σε διάφορα εγκλήματα και εκδίδουν δυο από τα κωφάλαλα κορίτσια της σχολής. Με μεγάλα πλάνα-σεκάνς, με συνεχή τράβελινγκ, με την κάμερα στο χέρι, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης καταγράφει με τρόπο έντονα νατουραλιστικό, που σόκαρε πολλούς (τόσο στις ερωτικές σκηνές όσο και σε μια φριχτή, δοσμένη με κάθε λεπτομέρεια, σκηνή παράνομης έκτρωσης), τη βασανιστική πορεία του ήρωά του, που τελικά, χάρη στον έρωτά του για ένα από τα εκδιδόμενα κορίτσια, εξεγείρεται και οδηγείται σε σκηνές άγριας ωμότητας. Με πραγματικούς κωφάλαλους που ερμηνεύουν τους ρόλους τους με τις εκφράσεις και τις κινήσεις του σώματος (θυμίζοντας τον βωβό κινηματογράφο), με πλάνα εικαστικά εντυπωσιακά, με ρυθμό που κυλάει άνετα, ο σκηνοθέτης παρακολουθεί τα παιδιά, στις καθημερινές «απασχολήσεις» τους σε μια σχολή όπου οι δάσκαλοι είναι σχεδόν απόντες, για να μας οδηγήσει σε ένα εκπληκτικό φινάλε που κυριολεκτικά σε παγώνει.

Στις καλές ταινίες και η «Μόντρις» του Γιούρις Κουρσιέτις, συμπαραγωγή ανάμεσα στη Λατβία, τη Γερμανία και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Ο σκηνοθέτης καταγράφει με λιτότητα και ευαισθησία το καθημερινό δράμα ενός εξεγερμένου, εθισμένου στο τζόγο, έφηβου μαθητή, που αρνείται να επικοινωνήσει με τη μοναχική μητέρα του αλλά και με την υπόλοιπη κοινωνία και ο οποίος, κάποια στιγμή, προσπαθεί να ανακαλύψει τον εξαφανισμένο πατέρα του. Στην κάπως άνιση, αμερικανική «Εκτός ελέγχου» της Ανία Μαρκάντ, μια γυναίκα, αναπληρώτρια/θεραπεύτρια του σεξ, που βοηθά άντρες με σεξουαλικά προβλήματα, αρχίζει να αντιμετωπίζει η ίδια προβλήματα με τον άντρα που προσπαθεί να βοηθήσει.

Ανιση και η πρώτη ταινία του κύριου ελληνικού προγράμματος, «Η εκδίκηση του Διονύσου» του Δημήτρη Κολλάτου. Είδος πολιτικής μπροσούρας ενάντια στο Μνημόνιο και τους υπεύθυνους για την επιβολή του. Ενα είδος επιφανειακού, γκονταρικού μανιφέστου (της μαοϊκής περιόδου), με τον Κολλάτο να στήνει στο «εκτελεστικό του απόσπασμα» τους κύριους υπεύθυνους για την κρίση, αν και από αυτό λείπουν πρόσωπα όπως ο Κώστας Καραμανλής ενώ καμιά αναφορά δεν γίνεται στη Χρυσή Αυγή. Στα συν της ταινίας (θα μπορούσε άνετα να περιοριστεί σε 70-75 λεπτά), οι αναφορές στη Θράκη και την προδοσία της Κύπρου από την εποχή της καραμανλικής πολιτικής.

Πηγή: Ελευθεροτυπία

[Widget_Twitter id=”1″]

Μια σπουδή πάνω στον έρωτα και το όνειρο είναι το τρίτο βιβλίο της Σάντρας Βούλγαρη «Οι ζωές της Χλόης» ( εκδόσεις Φίλντισι) που μετά τον «Ισμαήλ» και τον «Κήπο με τα Όνειρα»  καλεί το αναγνωστικό κοινό σε μια περιπλάνηση στον γοητευτικό κόσμο των ηρώων της συγγραφέως.

Η παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 8μ.μ. στο Polis Art Café (Πεσμαζόγλου 5, Στοά του Βιβλίου). Για το βιβλίο θα μιλήσουν η δημοσιογράφος Ρίτσα Μασούρα και η παραμυθού Σάσα Βούλγαρη. Αποσπάσματα θα διαβάσει η ηθοποιός Ρηνιώ Κυριαζή. Θα συνοδεύσει στο πιάνο η σολίστ Μιμή Ρουφογάλη.

Το νέο της βιβλίο είναι γραμμένο, όπως λέει η ίδια, περισσότερο ως ένα σενάριο για μια ταινία ή ένα θεατρικό έργο και σαν ένας πίνακας με πολλά επίπεδα. Σκηνές, εικόνες από τις παράλληλες πραγματικότητες μιας γυναίκας που αναζητεί τον εαυτό της κυρίως μέσα από τον έρωτα. Η Χλόη, ο Μιχαήλ και ο Ερμής, είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας που εκτυλίσσεται στο παρόν. Ανάμεσα στα κεφάλαια που εξιστορούν στιγμές της ζωής τους, εναλλάσσονται οι μονόλογοι μιας γυναίκας, οι αναδρομές σε προηγούμενες «ζωές» της Χλόης αλλά και εικόνες ονειρικές που συμπληρώνουν την ιστορία.

Μια τρυφερή, πολύπλευρη ιστορία που κινείται ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα και συμφιλιώνει τη θεωρία για άλλες ζωές με το σήμερα.

Τα σχέδια που κοσμούν την έκδοση φιλοτέχνησαν ο Φαέθων Γρυπάρης, η Ελένη Ζερβού και η Κατερίνα Σωτηρίου.

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

H Σάντρα Βούλγαρη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Η μητέρα της είναι Αγγλίδα, ο πατέρας της ήταν ο δημοσιογράφος Κώστας Βούλγαρης, ανηψιός του Τήνιου γλύπτη Ιωάννη Βούλγαρη. Σπούδασε χορό στο επαγγελματικό τμήμα της Κρατικής Σχολής Χορού με δασκάλους της τον Γιάννη Μέτση, την Βίκυ Μαραγκοπούλου, τον Λεωνίδα Ερενίδη, την Ντένυ Ευθυμίου, την Ζουζού Νικολούδη, την Σοφία Σπυράτου κ.ά. Με υποτροφία του ιδρύματος Ωνάση συνέχισε τις σπουδές της στο Laban Centre του Λονδίνου.

«Οι ζωές της Χλόης» είναι το τρίτο της βιβλίο. Από τις εκδόσεις Κέδρος κυκλοφορεί η νουβέλα της με τίτλο «Ισμαήλ» (2012) και από τις εκδόσεις Πατάκη το βιβλίο με ιστορίες για παιδιά «Ο κήπος με τα όνειρα» (2012). Tα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια η Σάντρα Βούλγαρη εργάζεται ως δημοσιογράφος στο Πολιτιστικό Τμήμα της εφημερίδας «Καθημερινή».

[Widget_Twitter id=”1″]