Πάντα επιστρέφεις, λύπη μου
στου στήθους μου τη λίμνη-

Τ’ απόβραδο
έρχεται ο γαλάζιος θεός
ρυτιδώνοντας
με τα σκελετωμένα του χέρια
τη στιλπνή της επιφάνεια
τα νύχια του
-δέκα μισοφέγγαρα-
θερίζουν
τη λασπωμένη της γαλήνη
Ω, πώς παφλάζει ο έρωτας
στο νερό του κορμιού σου!

Στον βυθό της λίμνης
-αυτός, ο κάτω ουρανός
είναι γαλάζιος
Στην ανίερη νύχτα
δεν βρίσκω πια μέλλον να σε ψάξω
και οι σκληρές μας αγκαλιές
είναι κάτι αιχμηρές λέξεις
που γίνονται σταυροί
και μας καρφώνουν
στην όχθη.