ΜΗΝ ΠΕΙΣ…
Άκουσε, εγώ εκείνους τους ανέμους πού μου εμπιστεύθηκες
τους φυλάω ακόμα. Μη λάχει και ξεφύγουνε και κινδυνέψεις
στο ταξίδι σου από εδώ μέχρις εκεί πού ονειρεύτηκες.
Όμως, εσύ, το ξέρω, όσα δικά μου σου εμπιστεύθηκα
στα σκοτεινά-βεγγαλικά δεξιά κι αριστερά τα τίναξες.
Γι’ αυτό μην αύριο πείς πώς τάχα δεν με πρόδωσες.
Μην πείς πώς σού είναι ξένη η θλίψη μου.
Μην πείς πώς δεν ευθύνεσαι για το πυρπόλημά μου…
Πρωτίστως, μη με κρίνεις!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Γραικιώτης
Πριν ένα χρόνο στις 8 Οκτωβρίου 2020 έφυγε από τη ζωή η ποιήτρια Έλενα Στριγγάρη. Μια καλή φίλη των νεανικών μου χρόνων της γενιάς της αμφισβήτησης με την οποία συνεργάστηκα σε μια ομάδα νέων διανοουμένων στα πρώτα χρόνια της ποιητικής της δράσης. Η Έλενα υπήρξε από τα πιο δραστήρια μέλη μιας ομάδας αμφισβήτησης ενός πολιτικού και ποιητικού κατεστημένου στα χρόνια της δικτατορίας
Η Έλενα όταν την γνώρισα ήταν μια όμορφη κοπέλα, δραστήρια ποιήτρια που όπως σημείωσε και ο Κώστας Σοφιανός στην έκδοση «Αντιχουντικά μέσα στη χούντα: «Η Ελενα Στριγγάρη, ανεξαρτήτως της ποίησής της (…), υπήρξε εκ των πλέον δραστήριων-“ιδρυτικών” μελών εκείνης της ευάριθμης-άτυπης, ομάδας νέων ποιητών και ποιητριών που, περί το 1970, εισέβαλαν στα λογοτεχνικά πράγματα με κύρια χαρακτηριστικά, στο μεν ιδεολογικό πεδίο την αμφισβήτηση των πατριαρχικών κανονιστικών αξιών, στο δε γλωσσικό την de facto περιφρόνηση της καλλιέπειας»
Η ποίηση της Στριγγάρη απομυθοποιεί σε πολλές της στιγμές, ακόμα και την ίδια της την φωνή, διαμορφώνει με έναν ατομικό δικό της τρόπο την δομή της σύνθεσής της, την ποιότητα της γραφής της. Το εννοιολογικό της περιεχόμενο. Την αποδομή αναδεικνύοντας έναν καταιγισμό αντισυμβατικών σκέψεών της μέσα στην εικονογραφία της, επιδιώκοντας όχι μόνο να σταθεί ένα ισχυρό ανάχωμα ενάντια στο κατεστημένο αλλά να ενεργοποιήσει στην συνείδηση του αναγνώστη την βούληση την επιθυμία για ένα καλύτερο αύριο, για ένα δικαιότερο μέλλον της κοινωνίας και των ανθρώπων.
Ο λόγος της δεν είναι μία πρόταση συμβιβασμού αλλά ρήξης απέναντι σε οτιδήποτε εμποδίζει την προσωπική της ελευθερία. Μια αφύπνιση που αναπτύχθηκε μέσα σε δύσκολους πολιτικά καιρούς. Η ομορφιά της ποίησής της δεν είναι πληρεξούσιος μια ξένης αντιστασιακής ιδιοκτησίας αλλά μια φωνή ιδιοκτήτρια, αυθεντικά αντικομφορμιστική και δυναμική. Ακόμα και στις γεμάτες πόθο και ερωτική νοσταλγία ερωτικές της στιγμές χαράς και θλίψης.
Η Έλενα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950, σπούδασε γραφικές τέχνες και δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές.
Η παρουσία της στον χώρο της ποιήσεως δηλώθηκε το 1967, όταν τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο στον πανελλήνιο διαγωνισμό που οργάνωσε ο Αντώνης Σαμαράκης. Το 1968 με συνεργασία του Τάκη Σπηλιάκου εξέδωσε την «Ποιητική Ανθολογία Νέων» και τον επόμενο χρόνο το περιοδικό «Κιβωτό της Τέχνης». Το 1970 οργάνωσε έκθεση ποιητικού κολλάζ. Την ίδια χρονιά βγήκε και το βιβλίο της «Υπό το φώς των προβολέων» με ένα μεγάλο συνθετικό ποίημα («Μια ποιήτρια στην πτώση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας») και τέσσερα μικρότερα («Αποχαιρετισμός», «Πάρε με πίσω», «Σημείο της ταύτισης του άσπρου με το μαύρο», «Οι 3 εκκλησίες»). Το εκδοτικά ιδιόμορφο βιβλίο της συγκροτείται εκτός από τους στίχους και από ασπρόμαυρες εικόνες εναρμονισμένες με την όλη θέση της ποιήτριας’ και η πνευματική και ιδεολογική της θέση βρίσκεται στην προμετωπίδα του βιβλίου της: Φράντς Κάφκα: «Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί πού δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πίσω από τη γη. Φαίνεται προορισμένο περισσότερο για να σκοντάφτουν οι άνθρωποι παρά να βαδίζουν πάνω σ’ αυτό». Η ποίησή της, εκτός από ευαισθησία, έχει οπωσδήποτε και τη σφραγίδα της πνευματικότητας και της οξείας διερευνήσεως των αντικειμένων της.
