Θέατρο Ιλίσια
Μέχρι την Κυριακή συνεχίζεται η «Γερμανίδα Γραμματέας» του Christopher Hampton με τη Ρένη Πιττακή στο θέατρο Ιλίσια. Ο αριστοτεχνικός μονόλογος για τις ενοχές και τις ηθικές εκπτώσεις του καθενός μας παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.
Υπάρχουν κάποια έργα, όπως αυτό του Κρίστοφερ Χάμπτον, που η αξία τους βασίζεται ακριβώς σε ό,τι αφηγούνται. Εν προκειμένω στις εξομολογήσεις μιας εκ των γραμματέων του Γιόζεφ Γκέμπελς: H Μπρουχίλντε Πόμσελ αφηγήθηκε τη ζωή της στους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ «A German life», και από αυτή την αφήγηση άντλησε ο Χάμπτον το μονόλογό του. Η Πόμσελ, διατρέχοντας τη ζωή της, από την ανατροφή μέσα σε μια οικογένεια που δίδασκε ότι η πειθαρχία είναι σημαντικότερη από την αγάπη, φτάνει στα χρόνια του πολέμου, όταν έφτασε να εργάζεται στο Υπουργείο Προπαγάνδας. «Κι αυτοί οι ιδεαλιστές, γιατί μιλούσαν; Θα ήταν ζωντανοί τώρα», λέει κάποια στιγμή, ενώ ομολογεί ότι γράφτηκε στο ναζιστικό κόμμα ελαφρά τη καρδία και το ψήφισε, γιατί «έτσι έκαναν οι περισσότεροι».
Ο Γιάννης Μόσχος και η Ρένη Πιττακή αναδεικνύουν πολυπρισματικά το πορτρέτο αυτής της γυναίκας που παίζει συνεχώς με την εικόνα της, με αυτή που πλασάρει στους θεατές, αυτή που έχει πείσει τον εαυτό της ότι είναι, αλλά και με μια εικόνα που έρχεται ίσως από τη συνείδησή της και, πού και πού, αντιστέκεται. Αφελής, απολιτίκ, ανόητη, πανέξυπνη ή κυνική, η Πόμσελ της Ρένης Πιττακή είναι όλα αυτά, καθώς ισορροπεί μεταξύ ελαφράδας και αμηχανίας, προσπαθώντας να δημιουργήσει την πιο πειστική αφήγηση για τον εαυτό της («εμείς δεν ξέραμε τίποτα, η δουλειά μας ήταν να μεταφέρουμε φακέλους»), ενώ η φιγούρα της στα βίντεο αναμετριέται συνεχώς μαζί της. Είναι σημαντική αυτή η παράσταση, κυρίως επειδή αναδεικνύει ότι το τέρας του φασισμού (αλλά όχι μόνο) δεν προσωποποιείται αποκλειστικά στους ενεργούς πρωτεργάτες, αλλά εκτρέφεται πολύ εύκολα διά της παθητικής οδού δίπλα μας, μέσα μας.
