65
Στερήθηκε τον πολύμορφο κόσμο,
τα πρόσωπα, που μένουν πάντα
όπως ήταν,
τους παραδίπλα δρόμους,
που τώρα πια είναι μακρινοί,
και τον ουράνιο θόλο,
που κάποτε ήταν απέραντος.
Απ’ τα βιβλία δεν του απομένει
παρά μονάχα ό,τι έχει συγκρατήσει
η μνήμη, η όψη αυτή της λήθης,
που διατηρεί το μέγεθος
μα όχι την αίσθηση
και τίποτ’ άλλο από τίτλους
δεν του καθρεφτίζει.
Η παγίδα παραμονεύει. Στο κάθε βήμα
μπορεί να γλιστρήσεις μέσα της.
Είμαι ο αργοκίνητος φυλακισμένος
ενός καιρού που μισοκοιμάται,
χωρίς να ξεχωρίζει τα πρωινά
από τα δειλινά του.
Νύχτωσε. Κανένας άλλος δεν υπάρχει.
Με το στίχο πρέπει να δημιουργήσω
το άχαρο σύμπαν μου.
* Από «Άπαντα Τα Ποιήματα», εκδ. Πατάκη, Μετάφραση: Δημήτρης Καλοκύρης