Όσοι είχαν σπεύσει να παραπονεθούν ότι οι εκλογές της 21ης Μαΐου θα έμεναν στην ιστορία ως οι πιο ανιαρές της μεταπολίτευσης, σίγουρα δεν περίμεναν ότι η έκβασή τους θα προκαλούσε έναν σεισμό ανάλογο με αυτόν που μετακίνησε τις τεκτονικές πλάκες του πολιτικού συστήματος στις διπλές εκλογές του 2012.

Τότε, βέβαια, ήταν οι εκλογές του θυμού των αγανακτισμένων εναντίον του Mνημονίου, που οδήγησαν τον Μάιο εκείνου του έτους στην κατάρρευση τον μέχρι τότε κραταιό  δικομματισμό. Όπως ήταν οι εκλογές του φόβου εξαιτίας του κινδύνου για την έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη που, στις εκλογές του Ιουνίου, συγκράτησαν τις δυνάμεις των συστημικών κομμάτων. Τώρα όμως ήταν οι εκλογές της σιωπής, της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώματος που παρακολουθούσε βουβή ή έδειχνε να αδιαφορεί για τον κομματικό ανταγωνισμό, που έκαναν την έκπληξη ενός αποτελέσματος που αναδιατάσσει τις πολιτικές  δυνάμεις  επαναπροσδιορίζοντας τους μεταξύ τους συσχετισμούς.

Η απάντηση στο ερώτημα για το πώς και γιατί παρήχθη αυτό το αποτέλεσμα χρειάζεται περισσότερη ανάλυση υπό το φως και των ευρημάτων που περιέρχονται στα exit pols.

To γεγονός πάντως παραμένει ότι, στην πραγματικότητα, οι χθεσινές εκλογές ήταν επίσης διπλές. Δεν ήταν μόνον εκλογές για την διακυβέρνηση.  Ήταν και εκλογές για την αντιπολίτευση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε  προσωπικά τις πρώτες. Ο Αλέξης Τσίπρας έχασε πανηγυρικά τις δεύτερες.

Τις έχασε από μια Νέα Δημοκρατία που είναι το πρώτο κυβερνών κόμμα και που, μετά από 4 χρόνια στην εξουσία, διπλασιάζει το προβάδισμά του από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Κι από ένα ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, που υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη επιστρέφει σε ρόλο πρωταγωνιστή των εξελίξεων, διεκδικώντας την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της αντιπολίτευσης, στο όνομα της αποκατάστασης της χαμένης της αξιοπιστίας και της ανάγκης να λειτουργήσει ευθυγραμμιζόμενη με το κοινό αίσθημα και τον ρεαλισμό του. Ιδιαίτερα υπό συνθήκες αυξανόμενης κοινωνικής ανασφάλειας που είναι σίγουρο ότι τροφοδοτεί την πολιτική διαμαρτυρία και ενισχύει τα αντισυστημικά ρεύματα. Είναι, ωστόσο, άλλο τόσο σίγουρο ότι η ίδια ανασφάλεια ταυτόχρονα ενεργοποιεί τα συντηρητικά ανακλαστικά όχι μόνον των νοικοκυραίων και των πιο μετριοπαθών μεγαλύτερης ηλικίας στρωμάτων, αλλά και των νεότερων που μεγαλώνουν με την αγωνία της εξόδου από το σπιράλ των αλλεπάλληλων, πολύμορφων και πολυεπίπεδων κρίσεων.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα κριθεί πολύ σύντομα από τον τρόπο που θα διαχειριστεί την νίκη του και την ταχύτητα των μεταρρυθμίσεων στο κράτος.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης θα κριθεί σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου από τη συνέπεια, την καθαρότητα και την αποτελεσματικότητα  της στρατηγικής του για την αναπλήρωση του κενού που αφήνει πίσω του ο ΣΥΡΙΖΑ.

Από εκεί άλλωστε θα εξαρτηθεί και σε ποιο βαθμό θα είναι διορθωτικό  των ισορροπιών του πολιτικού συστήματος το αποτέλεσμα της επικείμενης δεύτερης εκλογικής αναμέτρησης. Ειδάλλως θα επικρέμεται ο κίνδυνος μιας ανισορροπίας επιζήμιας  όχι μόνον για την Αντιπολίτευση, αλλά και για την ίδια την Δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή.

Kreport.gr