Ο καρδιολόγος, συνθέτης και συγγραφέας Θανάσης Δρίτσας συνομιλεί με τον ποιητή και ιατρό αναισθησιολόγο Βασίλειο Φλαμπουράρη με αφορμή την έκδοση της νέας ποιητικής του συλλογής.
Ο Βασίλης Φλαμπουράρης (εκείνος προτιμά το «Βασίλειος» όπως αποδεικνύουν τα εξώφυλλα των ποιητικών του βιβλίων) είναι «μάχιμος» γιατρός (Επιμελητής Α) αναισθησιολόγος στο Σισμανόγλειο Νοσοκομείο αλλά μάχεται όχι μόνον για την διατήρηση της ζωής. Επίσης δίνει κρίσιμες μάχες με τις λέξεις, τις συλλαβές και τα γράμματα για την διατήρηση (και) της ζωής του πνεύματος. Ανήκει σε μια μειονότητα συναδέλφων γιατρών οι οποίοι εξακολουθούν ακόμη να διατηρούν «πνευματικά αντανακλαστικά» ενώ σπανιότερα βέβαια ωθούνται και οι ίδιοι σε λογοτεχνική ή άλλη καλλιτεχνική δημιουργία. Ο Φλαμπουράρης κυκλοφόρησε το 2017 την πρώτη ποιητική του συλλογή με τίτλο «Ερωτικά Σκιρτήματα» και έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολλές ποιητικές ανθολογίες και έχει βραβευθεί για το έργο του. Είναι τακτικό μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών.
Η συνομιλία και επικοινωνία μαζί του αποκαλύπτει έναν σεμνό άνθρωπο, με καθαρή σκέψη, με μεγάλο σεβασμό και αγάπη στο ιατρικό του λειτούργημα και στον πάσχοντα άνθρωπο. Με εντυπωσιάζει η μινιμαλιστική ποιητική του αντίληψη και η λιτότητα «ουσίας» των γενικά σύντομων ποιητικών του κειμένων. Θεωρεί ότι «το τριαντάφυλλο του κήπου ξέρει» καλύτερα από όλους τι είναι η ποίηση και ότι ο ίδιος υποδύεται τον «πιλότο της γραμμής του απείρου», όσον μάλιστα αφορά «Το Αλάτι» γράφει τα εξής σε κάποιο ποίημα του: «Αλάτι. Το χιόνι της θάλασσας, η αλμύρα της ζωής. Η άνωση ενάντια στα βάρη της επιβίωσης. Το ουσιαστικότερο υλικό της αιωνιότητας. Έχει μυαλό το γαλάζιο νερό.».
«Ήταν ένα ντροπαλό παιδί/κρατούσε στην αγκαλιά του ένα λευκό περιστέρι/Ανέμενε ευλαβικά να μεγαλώσει και να πετάξει/ Να ζήσει ελεύθερο σε αρμονία με τη φύση/Μέχρι που χάθηκε στο γαλάζιο δάσος».
Με μεγάλη χαρά ανακάλυψα (εγώ) τον πρώτο αναισθησιολόγο με τόσο βαθιά ποιητική αίσθηση! Ακολουθεί ο διάλογος μου (σε μορφή ερωταπαντήσεων) με τον Β. Φλαμπουράρη στο πλαίσιο της κυκλοφορίας του νέου ποιητικού του βιβλίου με τίτλο «Εικόνες στον Αγέρα» από τις εκδόσεις Ιωλκός (Απρίλιος 2023):
Πόσο πίσω πηγαίνει στη ζωή σου η σχέση σου με την ποίηση;
Η πρώτη μου επαφή με την ποίηση «χρονολογείται» το 1980 όταν ήμουν 7 ετών. Διάβασα για πρώτη φορά τα «Άπαντα Ποιητικά» του Κ.Π. Καβάφη. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα λόγω του νεαρού της ηλικίας μου να τα κατανοήσω επαρκώς.
Είχαν οι γονείς ή το ευρύτερο περιβάλλον σου σχέση με τέχνη;
Η αγαπημένη μου μητέρα, η οποία μάλιστα απεβίωσε νωρίς, λάτρευε το θέατρο και τον κινηματογράφο. Τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, μαζί με τον μικρότερο αδερφό μου, μας έπαιρνε μαζί της στις τεράστιες τότε αίθουσες της κοσμοπολίτικης Αθήνας.
Υπάρχει κάποιο συμβάν της ζωής σου το οποίο πυροδότησε την έναρξη της σχέσης σου με το γράψιμο;
Ένας αθώος παιδικός έρωτας.
Ποιος ποιητής πιστεύεις ότι έχει ασκήσει, αν μπορείς να εντοπίσεις κάποιον, την μεγαλύτερη επίδραση στον τρόπο που σκέπτεσαι και γράφεις;
Αρχικώς θα έλεγα ο Καβάφης και μετέπειτα η τεράστια Κική Δημουλά.
Υπάρχει σχέση μεταξύ της ιατρικής και της ποιητικής σου ιδιότητας πιστεύεις ή όχι;
Η ιατρική μου ιδιότητα, την οποία θεωρώ λειτούργημα έχει απώτερο σκοπό την προστασία και θεραπεία της υγείας του ανθρώπου. Η ποίησή μου είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον άνθρωπο. Οι ανθρώπινες αξίες, η φιλοσοφία, η θρησκεία, η φύση με τη μορφή των εικόνων, των μεταφορών, των αλληγοριών αποτελούν τα κυρίως θέματα της γραφής μου. Συνεπώς τα βιώματα μου στον χώρο του νοσοκομείου, οι ανθρώπινες σχέσεις μεταξύ ιατρού και ασθενούς, μεταξύ συναδέλφων, αποτελούν σημαντικά ερεθίσματα στη διαμόρφωση των λιτών αλλά περιεκτικών ποιημάτων μου.
Τι είναι ποίηση άραγε; Μπορεί κανείς να ορίσει την ποίηση;
Η ποίηση δεν είναι δυνατόν να οριστεί με απόλυτη ακρίβεια. Και όπως αναφέρω στην τελευταία μου ποιητική συλλογή «Εικόνες στον αγέρα»: «Περί ποιήσεως ο λόγος. Ποίηση, τονική ατασθαλία ή ρυθμική μελωδία του λόγου; Ίσως κάτι άρτιο γραμματικής και στίξης ή μήπως κάτι που διακατέχεται από τη φαντασιακή αναρχία του πάθους των ζώντων, αλλά εγκλωβισμένων συναισθημάτων του εκάστοτε ποιητή; Το τριαντάφυλλο του κήπου ξέρει».
Στην εποχή μας, ιδιαίτερα στην Ελλάδα, πολύ λίγοι άνθρωποι διαβάζουν λογοτεχνία. Επίσης οι εκδότες προσπαθούν να περιορίσουν τις καθαρά ποιητικές τους εκδόσεις λόγω χαμηλής εμπορικότητας. Σε ποιους απευθύνεσαι εσύ σήμερα με τα ποιητικά σου κείμενα και τι αναμένεις από μια έκδοση των ποιημάτων σου;
Κυρίως σε κείνους που τους αρέσει να διαβάζουν ποίηση. Θα επιθυμούσα τα παιδιά και οι νέοι να εισέλθουν σε αυτόν το μαγικό κόσμο της ποιήσεως διότι έχουν να αποκομίσουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντιμετώπιση της ζωής. Δεν αναμένω σχεδόν τίποτα, παρά μόνο επιθυμώ όσοι διαβάσουν τα ποιήματα μου να γίνουν ίσως ακόμα καλύτεροι άνθρωποι. Να κοιτούν τη ζωή κατάματα, με αισιοδοξία.
Γράφεις στον υπολογιστή απευθείας τα ποιητικά σου κείμενα ή χειρόγραφο αρχικά; Κρατάς σημειώσεις πάνω στις οποίες δουλεύεις τα ποιήματα σου ή γράφεις απευθείας ολόκληρο το κάθε ποίημα;
Τα πρώτα χρόνια τα έγραφα οπουδήποτε μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους: σε σημειωματάριο, σε ένα σχισμένο χαρτί, στο μαθητικό θρανίο, στην παλάμη του χεριού μου. Μετέπειτα στο σημειωματάριο του κινητού, στον υπολογιστή μου. Συνήθως γράφω ένα ποίημα σταδιακά και το διορθώνω, μάλιστα πολλές φορές το διαβάζω σε διάφορους ακροατές και ζητώ τη γνώμη τους. Ο κύριος κριτής, εν τέλει είναι η σύζυγός μου Vesela Flamburari η οποία είναι διάσημη συγγραφέας παιδικών βιβλίων, βραβευμένη με κρατικό βραβείο στην χώρα γεννήσεώς της, τη Βουλγαρία. Μάλιστα η ιδία είναι κριτής στην απονομή του κρατικού βραβείου παιδικής λογοτεχνίας.
Ήταν η απόφαση να γίνεις γιατρός κάποιου είδους πεπρωμένο;
Αποκλειστικώς δική μου απόφαση, διότι πάντοτε ήθελα να βοηθάω στο μέγιστο τον άνθρωπο.
Τι επέδρασε σε αυτή την απόφασή σου;
Η μητέρα μου, ήταν νοσηλεύτρια και διαρκώς με έπαιρνε μαζί της στο νοσοκομείο.
Τι σε οδήγησε να επιλέξεις την Αναισθησιολογία ως ειδικότητά σου;
Η ειδικότητα είναι κάτι σαν την Ανάσταση του Κυρίου. Προστατεύεις τον άνθρωπο και του δίνεις νέα ζωή.
Τι άποψη έχουν οι συνάδελφοι σου στο νοσοκομείο που εργάζεσαι για την ποιητική σου πλευρά;
Με σέβονται και με τιμούν για αυτή την ιδιαιτερότητά μου.
Πότε έγραψες το πρώτο σου ποίημα και αν το έχεις δημοσιεύσει κάπου;
Το έγραψα όταν ήμουν 7 ετών και το δημοσίευσα στην πρωτόλεια ποιητική μου συλλογή «Ερωτικά σκιρτήματα».
Διάβασε μας το ποίημα σου αυτό.
«Παροξυσμός.
Ο έρωτας είναι τυχαίος, κεραυνοβόλος, αλλά και μαγευτικός. Ο άνεμος είναι βίαιος, γοργός, αλλά και ρωμαλέος. Κοινή η μοίρα, η ορμή τους. Αιώνια διαρκούν-παροξυσμοί οργής και πάθους-Τέλος δεν έχουν».
Σε ποιο ποίημα σου πιστεύεις ότι ίσως καθρεφτίζεται καλύτερα ο εαυτός σου;
«Ο κλόουν του ουρανού.
Έστησα μια αιώρα σε δύο τεράστιους κορμού μήπως και ταξιδέψω πάνω από τα σύννεφα. Μα εκείνα είχαν διαφορετική γνώμη. Κατάβρεξαν την ανεμελιά μου- τον άκρατο ρομαντισμό μου. Θέλησα να υποδυθώ τον πιλότο της γραμμής του απείρου».