Τουρκία: Ο Ερντογάν κατέρχεται στην προεδρική αναμέτρηση ως ξεκάθαρο φαβορί.
Ομως πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν ότι ο Τούρκος πρόεδρος ευθύς αμέσως θα βυθιστεί στην τεράστια δεξαμενή των σοβαρών προβλημάτων – οικονομικών κυρίως – που ο ίδιος δημιούργησε κατά την πολυετή του θητεία.
Σήμερα, οι υποστηρικτές της τουρκικής αντιπολίτευσης θα φτάσουν στις κάλπες με την αίσθηση μιας διαφαινόμενης ήττας και με το φόβο ότι έχασαν την καλύτερη ευκαιρία των τελευταίων δεκαετιών να ανατρέψουν τον πρόεδρο Ερντογάν. Αλλά αν τελικά ο Ερντογάν κερδίσει, όπως προβλέπουν οι δημοσκοπήσεις, τα προβλήματά του και της Τουρκίας μπορεί να είναι μόνο η αρχή.
Μετά από 20 χρόνια στην εξουσία, ο Ερντογάν έρχεται στην προεδρική αναμέτρηση ως το ξεκάθαρο φαβορί. Πριν από δύο εβδομάδες, στον πρώτο γύρο, διέψευσε τις προσδοκίες νικώντας οριακά τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, τον γκρίζο αντίπαλο της αντιπολίτευσης.
Ωστόσο, ενώ ο πρόεδρος και το κόμμα του, το ΑΚΡ, δεν έχασαν, όπως πολλοί είχαν προβλέψει, ούτε και πέτυχαν μια ηχηρή νίκη. Παρά τους ισχυρισμούς της αντιπολίτευσης για νοθεία στους ψηφοφόρους, ο Ερντογάν πέτυχε το χαμηλότερο επίπεδο υποστήριξης που έχει συγκεντρώσει σε προεδρικές εκλογές. Η βάση του, που κάποτε ήταν τόσο αφοσιωμένη, έχει αρχίσει να μαραίνεται.
Σε περίπτωση που θριαμβεύσει σήμερα, θα παραμείνει στο τιμόνι μιας χώρας που αντιμετωπίζει πολυάριθμες βαθιές κρίσεις που δημιουργήθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τα χέρια του.
Το όνειρο του Ερντογάν είναι να είναι ο ηγέτης ενός μουσουλμανικού έθνους που συγκαταλέγεται στις μεγάλες δυνάμεις του κόσμου. Όμως η Τουρκία είναι εύθραυστη: οικονομικά διαλυμένη, με ραγδαίο πληθωρισμό και ένα νόμισμα σε πτώση, κατεστραμμένη από τους σεισμούς του Φεβρουαρίου και διχασμένη από την οργή για τα τέσσερα εκατομμύρια των προσφύγων της. Το δικαστικό σώμα έχει ξεκοιλιάσει και δειλιάσει μετά τις εκκαθαρίσεις του Ερντογάν, ο ανελεύθερος χαρακτήρας αυξάνεται και η χώρα δεν έχει καμία πιθανότητα να γίνει μέλος της ΕΕ σύντομα.
Οι νίκες του Ερντογάν στην εξωτερική πολιτική, όπως η διαπραγμάτευση μιας συμφωνίας για τα σιτηρά με τη Ρωσία και την Ουκρανία, η επέκταση των τουρκικών επιχειρήσεων στην Αφρική και η πώληση μη επανδρωμένων αεροσκαφών Bayraktar σε όλο τον κόσμο, παίζουν καλά με τη βάση του, αλλά δεν προσφέρουν σταθερότητα, ευημερία και ανάπτυξη στο εσωτερικό.
Οι σχέσεις με την ΕΕ, οι οποίες αναζωογονήθηκαν μετά την αντιμετώπιση του σεισμού, εκφυλίζονται στη συνήθη ανταγωνιστική τους κατάσταση, ιδίως επειδή ο Ερντογάν και οι υποστηρικτές του πιστεύουν ότι οι δυτικές χώρες υποστήριξαν την αντιπολίτευση στις δημοσκοπήσεις.
Εάν εκλεγεί, ο Ερντογάν θα συνεχίσει πιθανότατα να ματαιώνει τις προσπάθειες της Σουηδίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ – χρησιμοποιώντας το βέτο του για να εμποδίσει την ένταξή της. Ο Ερντογάν έχει απαιτήσει από τη Στοκχόλμη να παραδώσει 120 Τούρκους πολίτες τους οποίους χαρακτηρίζει “τρομοκράτες”, ενώ αρνείται να εκδώσει έναν σουηδοτουρκικό φερόμενο ως εγκέφαλο των ναρκωτικών που ζει στην Ανατολία, όπου η αστυνομία λέει ότι συνεχίζει να ελέγχει τις πωλήσεις ναρκωτικών και να διατάσσει δολοφονίες στην πατρίδα του.
Στη Συρία, η Τουρκία έχει εγκαθιδρύσει τον έλεγχο τμημάτων του βορρά εξαπολύοντας μια σειρά εισβολών. Αλλά οι ορκισμένοι εχθροί της Τουρκίας, οι Κούρδοι της Συρίας, εξακολουθούν να κατέχουν ένα τεράστιο τμήμα κατά μήκος των νότιων συνόρων της Τουρκίας, θέτοντας σε κίνδυνο την εθνική της ασφάλεια.
Η οικονομία βρίσκεται σε ανησυχητική πτώση. Οι τιμές των συνηθισμένων αγαθών έχουν ξεφύγει για πολλούς. Οι οικογένειες της μεσαίας τάξης αναγκάστηκαν να περικόψουν τις δαπάνες τους- ορισμένοι από τους φτωχούς πεινάνε. Ο Ερντογάν, ωστόσο, έχει δεσμευτεί να συνεχίσει να μειώνει τα επιτόκια, μετά από χρόνια κατά τα οποία αυτό τροφοδότησε διψήφιο πληθωρισμό.
Ο πρόεδρος επιθυμεί απεγνωσμένα μια ακόμη θητεία, κατά τη διάρκεια της οποίας θα μπορούσε, τον Οκτώβριο, να δει την εκατονταετηρίδα της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι υποστηρικτές του λένε ότι είναι σωστό ο μεγαλύτερος ηγέτης της Τουρκίας μετά τον Ατατούρκ να ηγηθεί των εορτασμών. Ο Ερντογάν θέλει να τον θυμούνται ως μεγάλο μουσουλμάνο πολιτικό άνδρα. Αντ’ αυτού, μπορεί να τον θυμούνται ως τον ηγέτη που έβαλε την Τουρκία στον 21ο αιώνα -μέσω αξιοσημείωτων προσπαθειών για την αναμόρφωση του συστήματος υγείας και των υποδομών της- και της έδωσε επιρροή στην παγκόσμια σκηνή, μόνο και μόνο για να παραλύσει την οικονομία και το δικαστικό σύστημα και να σφίξει τη λαβή του ανελεύθερου χαρακτήρα.
Εν μέσω της μάχης για την προεδρία, κάτι σάπιο στο κέντρο της Τουρκίας έχει διαφανεί. Μερικές φορές μοιάζει σαν το μόνο πράγμα που ενώνει αυτή τη χώρα των περίπου 85 εκατομμυρίων ανθρώπων να είναι η απέχθεια για τους Σύρους πρόσφυγες. Οι Σύροι φοβούνται τις επιθέσεις και έχουν δίκιο. Καταστήματα έχουν λεηλατηθεί και έχουν σημειωθεί καυγάδες και δολοφονίες που οι οικογένειες υποπτεύονται ότι έχουν ρατσιστικά κίνητρα. Το ξεκάθαρο αντιπροσφυγικό συναίσθημα είναι φυσιολογικό μεταξύ μεγάλων τμημάτων της τουρκικής κοινωνίας, και ήταν εδώ και πολύ καιρό.
Αλλά οι εκλογές και η ιδέα ότι οι Σύροι που απέκτησαν την τουρκική υπηκοότητα (ένα ελάχιστο ποσοστό του εκλογικού σώματος) ήταν κατά κάποιο τρόπο πίσω από την ισχυρή παρουσία του Ερντογάν στον πρώτο γύρο, του έδωσαν μια πολύ πιο άμεση, πιο άσχημη διάσταση.
Σε σύγκριση με ορισμένα μέλη της αντιπολίτευσης, η στάση του Ερντογάν για τους πρόσφυγες φαίνεται εξαιρετικά φιλελεύθερη. Ενώ έχει συμμαχήσει με υπερεθνικιστές και έχει απελάσει παράνομα χιλιάδες Σύρους, διαμορφώνει, προς το παρόν τουλάχιστον, την πολιτική του με όρους τήρησης των παγκόσμιων προτύπων προστασίας. Το παλιό χάσμα μεταξύ κοσμικών και θρησκευόμενων Τούρκων γίνεται όλο και λιγότερο σημαντικό, καθώς άνθρωποι από όλο το πολιτικό φάσμα κινούνται προς όλο και πιο σκληρές μορφές εθνικισμού.
Με αυτό το διακύβευμα, το μέλλον της Τουρκίας μοιάζει εξαιρετικά ζοφερό, όποιος και αν θριαμβεύσει σήμερα.