Σωτηρία Αλεβίζου Ι Τοπία μετέωρου χρόνου, στον ΤΕΧΝΟΧΩΡΟ
Η αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση της Σωτηρίας Αλεβίζου με τίτλο «Τοπία μετέωρου χρόνου», σε επιμέλεια του Ιστορικού Τέχνης Παντελή Τσάβαλου. Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 17:30-22:30, και η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 21 Οκτωβρίου 2023.
Με σήμα κατατεθέν τη γραμμή και το σχέδιο η Σωτηρία Αλεβίζου δημιουργεί τοπία που το συναίσθημα ξεχειλίζει, εμπνευσμένα από τη φύση γύρω μας αλλά αποδοσμένα με έναν τρόπο απόλυτα ξεχωριστό και μοναδικό. Η φύση και η ανθρώπινη φιγούρα μπλέκονται μέσα σε ένα χρόνο που αιωρείται, κρύβοντας παράλληλα βαθύτερα νοήματα για την ανθρώπινη ύπαρξη. Παρατηρώντας κανείς τα έργα της νιώθει μια έντονη συγκίνηση για τον χρόνο που τρέχει προκαλώντας μας την ανάγκη συνεχώς να τον δαμάσουμε. Καθώς ο χρόνος μας προσπερνάει δημιουργεί την αίσθηση της στασιμότητας, της ακινησίας και μιας προσωπικής ματαίωσης ότι θα τον νικήσουμε. Η Σωτηρία Αλεβίζου καταθέτει με την τέχνη της τον εαυτό της, τις σκέψεις, τις ανησυχίες και τις επιθυμίες της με μια καθηλωτική ευαισθησία που τη χαρακτηρίζει και αν μη τι άλλο παρασέρνει τον θεατή σε μια πραγματικότητα διαφορετική αλλά εξαιρετικά ελκυστική.
Ο Ιστορικός Τέχνης Παντελής Τσάβαλος μεταξύ άλλων αναφέρει για την έκθεση: «Τα έργα της Σωτηρίας Αλεβίζου κινούνται με άνεση και ευαισθησία σε όλες αυτές τις πολλαπλές φύσεις του σχεδίου. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να καταγράφουν όψεις τις πραγματικότητας, μοιάζουν με τοπία. Κορμοί δέντρων, κλαδιά, φυλλωσιές, άνθη, όλα αποδίδονται με σχεδιαστική δεινότητα και λεπτομέρεια που μαρτυρά οξυμένη παρατηρητικότητα, αυξημένη ευαισθησία και ενσυναίσθηση, καθώς και μια βαθιά εσωτερική ανάγκη να διατηρηθούν μέσω της καταγραφής αυτές οι μικρές, αλλά πολύτιμες στιγμές της ζωής ενός ζωντανού οργανισμού» και συνεχίζει λέγοντας « Αποτελούν τα τοπία ενός μετέωρου χρόνου, μέσα στον οποίο η φύση και ο άνθρωπος είναι ένα ταυτόσημο, οντολογικό σύμπαν το οποίο προσπαθούν να διαμορφώσουν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και ενάντια στις αντιξοότητες της φευγαλέας στιγμής που αλλάζει διαρκώς.»
Βιογραφικό
Η Σωτηρία Αλεβίζου γεννήθηκε το 1968 στη Χαλκίδα. Μαθήτευσε στο Εργαστήρι Τέχνης Χαλκίδας του Δημήτρη Μυταρά, ζωγραφική με τους Γιάννη Αδαμάκο, Άγγελο Αντωνόπουλο και Ιστορία της Τέχνης με τη Βασιλίκα Σαριλάκη και τον Παντελή Τσάβαλο. Το διάστημα 1993-1996 διδάχτηκε ζωγραφική από τον Εδουάρδο Σακαγιάν, Βυζαντινή Αγιογραφία από τους Γιάννη Καρούζο, Κώστα Μαρκόπουλο και Χρήστο Λιόνδα και Θεωρία Τέχνης από το Νίκο Ζία και Ιωάννη Καρατζόγλου στη σχολή Ι.Μ Πειραιά. Το διάστημα 2003-2006 διδάχθηκε Βυζαντινή Αγιογραφία από τον Γιώργο Κόρδη στην «Εικονουργία». Έχει πάρει μαθήματα βασικού σχεδίου με την Ελένη Ζούνη και ακουαρέλας με τη Ρουμπίνα Σαρελάκου. Έχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάρια Αγγειοπλαστικής – Κεραμικής και Αρχαιολογίας. Από τον Ιούλιο του 2021 συμπράττει με τη συλλογικότητα εικαστικών καλλιτεχνών ARC (Art Revisited Collective). Έχει λάβει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα. Ζει και εργάζεται στη Χαλκίδα.
Χορηγοί επικοινωνίας είναι οι Art22, www.artpointview.gr, Axia news.
Χορηγός οίνου Μέγα Σπήλαιο
Εγκαίνια έκθεσης: 28 Σεπτεμβρίου 2023 17:30-22:30
Ημέρες και ώρες λειτουργίας:
Τρίτη, Πέμπτη, Παρασκευή 11:00 – 14:30 & 17:30 – 20:30
Τετάρτη 11:00-17:00, Σάββατο 11:00-16:00
Κυριακή, Δευτέρα κλειστά
Αίθουσα τέχνης Τεχνοχώρος
Λεμπέση 12, Αθήνα | metro Ακρόπολη
Τηλέφωνο 211 182 38 18
www.technohoros.org | info@technohoros.org
ΤΟΠΙΑ ΜΕΤΕΩΡΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Η πολλαπλή φύση του σχεδίου και τα έργα της Σωτηρίας Αλεβίζου
Το σχέδιο, αυτή η πρωταρχική, παγκόσμια και διαχρονική μορφή τέχνης με την πολλαπλή του φύση υλοποιεί ένα μεγάλο εύρος λειτουργιών. Καταγράφει τις όψεις της πραγματικότητας απέναντι στην αδυσώπητη ροή του χρόνου, αποτελεί εργαλείο κατανόησης της πραγματικότητας, καθώς, την ώρα που το χέρι τις καταγράφει, οι μικρές λεπτομέρειες του κόσμου μεταμορφώνονται σε σημαίνοντα με πολλαπλά σημαινόμενα, προβολές από τη μεγάλη και πολύτιμη παρακαταθήκη της μνήμης και της εμπειρίας. Το σχέδιο καθιστά ορατό αυτό που δεν υπάρχει στον κόσμο και που το συλλαμβάνει, ως σκέψη ή ιδέα ο ανθρώπινος νους, έχει επίσης τη μαγική ιδιότητα να πλάθει την εικόνα ενός αγαπημένου ή επιθυμητού πράγματος, προσφέροντάς μας την αίσθηση ενός μικρού θαύματος δημιουργεί νέες πραγματικότητες, δεν καταγράφει απλώς τις υπάρχουσες.
Τα έργα της Σωτηρίας Αλεβίζου κινούνται με άνεση και ευαισθησία σε όλες αυτές τις πολλαπλές φύσεις του σχεδίου. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται να καταγράφουν όψεις τις πραγματικότητας, μοιάζουν με τοπία. Κορμοί δέντρων, κλαδιά, φυλλωσιές, άνθη, όλα αποδίδονται με σχεδιαστική δεινότητα και λεπτομέρεια που μαρτυρά οξυμένη παρατηρητικότητα, αυξημένη ευαισθησία και ενσυναίσθηση, καθώς και μια βαθιά εσωτερική ανάγκη να διατηρηθούν μέσω της καταγραφής αυτές οι μικρές, αλλά πολύτιμες στιγμές της ζωής ενός ζωντανού οργανισμού.
Μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει την ανθρώπινη φύση αυτών των μορφών. Καθώς αναπτύσσονται, απλώνονται, γέρνουν, θροΐζουν, αγγίζονται, συνδιαλέγονται, συμπλέκονται, απομακρύνονται και ξανασμίγουν, μοιάζουν με ανθρώπινες μορφές που βιώνουν τις μεταπτώσεις της ανθρώπινης κατάστασης. Ανακαλούν την βανγκογκική αίσθηση της εμψυχωμένης φύσης. Αποτελούν τα στιγμιότυπα μιας ταινίας της οποίας είναι οι πρωταγωνιστές και της οποίας την εξέλιξη προσπαθούν να διαμορφώσουν. Είναι τα σχεδιασμένα πλάνα αυτής της ταινίας της ζωής οι εξελίξεις της οποίας μας είναι άγνωστες, αλλά οι επιθυμίες των πρωταγωνιστών της φαίνεται να τη διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό. Αποτελούν τα τοπία ενός μετέωρου χρόνου, μέσα στον οποίο η φύση και ο άνθρωπος είναι ένα ταυτόσημο, οντολογικό σύμπαν το οποίο προσπαθούν να διαμορφώσουν σύμφωνα με τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και ενάντια στις αντιξοότητες της φευγαλέας στιγμής που αλλάζει διαρκώς.
Τα έργα της Σωτηρίας δεν είναι αποτυπώσεις υπαρκτών αντικειμένων, αλλά καταστάσεων. Καταστάσεων πραγματικών, ιδεατών ανεκπλήρωτων, επιθυμητών ή πραγματοποιηθέντων. Ίσως αποτελούν και εκφράσεις προσωπικών προβληματισμών, αναζητήσεων και επιθυμιών, καθώς το σχέδιο παρέχει πάντα αυτή την υποκειμενική δυνατότητα, να μπορούμε να δηλώσουμε τον εαυτό μας και την ύπαρξή μας μέσα σε μια κατάσταση, να χαρτογραφήσουμε τη θέση μας σε αυτήν, να εγγράψουμε την παρουσία ή την απουσία μας, να αποκρυπτογραφήσουμε τις μικρές λεπτομέρειές της, να ανατρέψουμε ή να συμφιλιωθούμε με τις λεπτές αποχρώσεις και τους υποδόριους υπαινιγμούς της. Συνδέονται περισσότερο με την νεορομαντική τάση του σχεδίου σήμερα, που στοχεύει στην αποδέσμευση και κυριαρχία του συναισθήματος και της διαίσθησης ενάντια στους κανονιστικούς φραγμούς της λογικής και του ντετερμινισμού. Τα σχέδιά της ενέχουν μεν κινητικότητα, ρευστότητα, την αίσθηση του μετέωρου χρόνου και του αδιόρατου φόβου της απώλειας, αλλά ταυτόχρονα ο χρόνος που βρίσκεται σε προσωρινή παύση, μαζί με την ευθραυστότητα αυτών των προσωπικών στιγμών και καταστάσεων αποδίδεται με επιμέλεια, δεξιοτεχνία, συνθετική και δομική συγκρότηση οδηγώντας σε ένα άρτιο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που συνάδει με τη μεγάλη παράδοση του κλασικού σχεδίου. Στα έργα της το σχέδιο ολοκληρώνεται σε ένα αρμονικό αποτέλεσμα και απομακρύνεται πλήρως από την εμμονή του μεταστρουκτουραλισμού και της κριτικής θεωρίας στις δομικές και διαδικαστικές σχέσεις και να παγιώνεται στο σημείο εκείνο του μετέωρου χρόνου που η επιθυμία συναντά την πραγμάτωσή της.
Όπως αναφέρει ο Walter Benjamin και πολλοί άλλοι θεωρητικοί, «το σχέδιο υπάρχει σε ένα άλλο επίπεδο μέσα στην ανθρώπινη ψυχή – είναι ένας τόπος για σημεία με τα οποία χαρτογραφούμε τον φυσικό κόσμο, αλλά είναι το ίδιο το κατεξοχήν σημάδι της ύπαρξης. Επομένως, το σχέδιο δεν είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, αλλά μια επινόηση για την κατανόηση της θέσης μας μέσα στο σύμπαν», στοιχείο που είναι πρωταρχικό και κυρίαρχο στο καλλιτεχνικό έργο της Σωτηρίας Αλεβίζου και που μας οδηγεί να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό που έλεγε ο Paul Klee, ότι δηλαδή η τέχνη δεν αποδίδει το ορατό, το πραγματοποιεί.
Παντελής Τσάβαλος
Ιστορικός Τέχνης
LANDSCAPES OF SUSPENDED TIME
The multiple nature of drawing and the works of Sotiria Alevizou
Drawing, this primary, universal and timeless art form with its multiple nature, implements a wide range of functions. It records the aspects of reality in the face of the inexorable flow of time, it is a tool for understanding reality, since, while the hand records them, the small details of the world are transformed into signifiers with multiple signifieds, projections from the great and precious legacy of memory and experience. Drawing makes visible what does not exist in the world and which is conceived, as a thought or idea by the human mind, it also has the magical property of creating the image of a favourite or desirable thing, offering us the feeling of a small miracle, as it creates new realities, does not simply record existing ones.
The works of Sotiria Alevizou move with ease and sensitivity to all these multiple natures of drawing. At first sight they seem to record aspects of reality, they look like landscapes. Tree trunks, branches, foliage, flowers, everything is rendered with drawing skill and detail that testifies to heightened observation, increased sensitivity and empathy, as well as a deep inner need to preserve through recording these small, but precious moments of the life of a living organism.
A closer look reveals the humanity of these figures. As they grow, stretch, tilt, rustle, touch, converse, intertwine, drift apart, and reunite, they resemble human forms experiencing the vicissitudes of the human condition. They recall Van Gogh’s sense of animated nature. They are the snapshots of a film of which they are the protagonists and whose development they are trying to shape. They are the drawn shots of this film of life whose developments are unknown to us, but the desires of its protagonists seem to shape it to a large extent. They are the landscapes of a suspended time, in which nature and man are an identical, an ontological universe which they try to shape according to their needs and desires and against the adversities of the fleeting moment that is constantly changing.
The works of Sotiria are not depictions of real objects, but of situations. Situations real, ideal, unfulfilled, desirable or realized. They may also be expressions of personal concerns, quests and desires, as drawing always provides this subjective possibility to be able to declare ourselves and our existence in a situation, to map our place in it, to register our presence or absence, to decipher its small details, to subvert or reconcile with its subtleties and subcutaneous allusions.
They are linked more to the neoromantic trend of design today, which aims to unblock and dominate emotion and intuition against the normative barriers of logic and determinism. Her drawings involve mobility, fluidity, the sense of suspended time and the subtle fear of loss, but as time is temporarily paused, along with the fragility of these personal moments and situations, is rendered with diligence, skill, compositional and structural coherence leading to a perfect artistic result that is in line with the great tradition of classical design. In her works, drawing is completed in a harmonious result and moves completely away from the persistence of poststructuralism and critical theory in structural and procedural relations and is consolidated at that point of suspended time when desire meets its realization.
As Walter Benjamin and many other theorists put it, “drawing exists at another level within the human psyche – it is a locus for signs by which we map the physical world, but it is Itself the pre-eminent sign of being. Therefore, drawing is not a window on the world, but a device for understanding our place within the universe”, an element that is primary and dominant in the artistic work of Sotiria Alevizou and that leads us to better understand what Paul Klee said, namely that art does not render the visible, it realizes it.
Pantelis Tsavalos
Art Historian