Η αήττητη δύναμη των γυναικών
Mona Chollet, Réinventer l’amour. Comment le patriarcat sabote les relations hétérosexuelles (Επανεφεύροντας τον έρωτα. Πως η πατριαρχία σαμποτάρει τις ετερόφυλες σχέσεις), éditions La Découverte, Παρίσι, 2021.
ΤΟ BLOG ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΣΤΑΒΕΡΗ lifo.gr
L’OBS. Με πάνω από 250.000 αντίτυπα να έχουν πωληθεί από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του το 2018, το βιβλίο “Μάγισσες. Η αήττητη δύναμη των γυναικών” ήταν μια έκρηξη. Πώς βιώσατε αυτή την καταπληκτική επιτυχία;
Mona Chollet. Ήταν παράξενο, γιατί είχα την εντύπωση ότι είχα κάνει κάποιες αρκετά προσωπικές εκμυστηρεύσεις, ενώ το βιβλίο δεν είχε σχεδιαστεί για να αγγίξει τόσο πολλούς ανθρώπους. Όταν υπέγραψα το συμβόλαιο, έξι μήνες πριν από το #MeToo, ο εκδότης μου δεν ήταν καθόλου πεπεισμένος, και μου είπε μάλιστα: “Είσαι σίγουρη, ένα ολόκληρο βιβλίο για μάγισσες;” Στη συνέχεια, ενώ έγραφα, είχαμε την υπόθεση Γουάινστιν… Όλος αυτός ο θυμός και αυτό το κύμα αλληλεγγύης, ήταν πολύ όμορφο. Η αρχή του κινήματος με συνεπήρε πραγματικά.
Ήταν αυτός ο συλλογικός προβληματισμός που σας οδήγησε να γράψετε αυτό το νέο δοκίμιο, “Επανεφεύροντας τον έρωτα”;
Είναι πάνω απ’ όλα ένα προσωπικό ενδιαφέρον, ακόμη κι αν έβλεπα πολύ καλά ότι ήταν ένα ενδιαφέρον που το μοιραζόμουν με πολλούς. Αισθάνθηκα ότι είχα αδικηθεί ως γυναίκα, και ειδικότερα ως ετεροφυλόφιλη γυναίκα, από ορισμένες πτυχές της κοινωνικοποίησής μου, ενώ υπήρχαν άλλες που θεωρούσα ότι ήταν πιο υπερασπίσιμες. Έπρεπε να κάνω ένα ξεκαθάρισμα.”
Συνέντευξη της Monat Chollet στην Cécile Daumas και την Johanna Luysse
Libération, 09.09.2021
“Το σημερινό μοντέλο του ετερόφυλου έρωτα λειτουργεί μόνο όταν οι γυναίκες το βουλώνουν”.
Ξεκίνησε πολύ πριν από το #MeToo, ήταν μια φυσική διαδρομή που ήρθε με το νέο φεμινιστικό κύμα. Γυναίκες μίλησαν για τη βία, και όχι μόνο: για την οικιακή εργασία, για τη συναίνεση… Αυτή η έξαρση έκανε σχεδόν αναπόφευκτη τη συζήτηση για τον ετεροφυλόφιλο έρωτα. Ξεφεύγει από τις σχέσεις κυριαρχίας; Δεν έχουμε απαραίτητα όρεξη να θέτουμε τέτοιο ερώτημα στον εαυτό μας. Ελπίζουμε ότι η αγάπη θα είναι ένα καταφύγιο, προστατευμένο από τη βία του έξω κόσμου. Αλλά μόλις το δούμε λίγο βαθύτερα, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό δεν ισχύει.
Το σημερινό μοντέλο μπορεί να λειτουργήσει μόνο όταν, συνολικά, οι γυναίκες το βουλώνουν. Επομένως, αν δεν θέλουν πια να το κάνουν, ερχόμαστε σε αδιέξοδο. Είχα μία σταθερή σχέση για πολύ καιρό. Αυτό που βίωσα ήταν γεμάτο καλή θέληση. Ωστόσο, είχα την εντύπωση ότι το απλό γεγονός της διαφορετικής ανατροφής, της διαφορετικής κοινωνικοποίησης ως γυναίκα σε σχέση με τον έρωτα, δημιουργούσε απογοητευτικές καταστάσεις. Μας έχουν μάθει να περιμένουμε απολύτως τα πάντα από αυτόν. Τον βλέπουμε κάπως μυστικιστικά, σαν να είναι το μεγάλο γεγονός της ζωής, που μας προσδίδει την ταυτότητά μας. Αντίθετα, η κοινωνικοποίηση των ανδρών είναι διαφορετική. Είναι γενικά πιο προετοιμασμένοι να είναι επιφυλακτικοί απέναντι στον έρωτα, να το βλέπουν σαν κάτι που θα περιορίσει τις ελευθερίες τους και να μην του δίνουν την ίδια αξία. Φυσικά, δεν ενσαρκώνουν και δεν βιώνουν όλες οι γυναίκες και όλοι οι άνδρες αυτή την προδιαγεγραμμένη κατάσταση στο σύνολό της. Υπάρχουν πολλές αποχρώσεις, ευτυχώς!
Η αξία που δίνεται συχνά στις γυναίκες είναι γιατί είναι “σωτήριες”. Πρόκειται για μια αποτίμηση της τυφλής και άνευ όρων δωρεάς. Αντίθετα, οι άνδρες δεν εκπαιδεύονται στην ιδέα ότι θα πρέπει να φροντίζουν τις γυναίκες. Αντιθέτως, υπάρχει μια μεγάλη κοινωνική “κατανόηση” για τα συναισθήματά τους, τη συγκινησιακή τους κατάσταση. Υπάρχει μια ανομολόγητη συναίνεση γύρω από το γεγονός ότι αυτό που μετράει είναι η ευημερία των ανδρών, με μια μορφή σεβασμού, οίκτου ή επιείκειας για αυτό που αισθάνονται. Μπαίνουμε συχνά στη θέση τους.