Μαριέττα Πεπελάση: «Πώς μπορείς να μπεις στα παπούτσια του άλλου αν δεν γνωρίζεις ο ίδιος από πόνο;»

Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα //fractalart.gr

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου της η Μαριέττα Πεπελάση υπογραμμίζει: «Αγαπώ τους ανθρώπους χρόνια τώρα. Προσπαθώ να τους καταλάβω, να νιώσω τους πόνους και τις λύπες, τις αγωνίες και τις απογοητεύσεις, τις χαρές και τις ελπίδες τους. Μα πάνω απ’ όλα αγαπώ εκείνους που μπορούν να δώσουν την αγάπη που σαν αμόλυντο νεράκι αναβλύζει και ρέει απ’ τις πηγές των ιερών βουνών. Αυτοί είναι οι ήρωές μου σ’ αυτά τα κείμενα. Τα δικά τους πρόσωπα αιχμαλώτισαν την ψυχή μου και τη σκέψη μου. Όλοι αυτοί που —αν και ζούμε σε σκληρά και τραχιά χρόνια— εξακολουθούν να αγαπούν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Μόνη ανάγκη, το αίσθημα ότι ανήκουμε στην ομάδα της ωκεάνιας αγάπης.»

Γι’ αυτήν την «ωκεάνια αγάπη» θελήσαμε να την ρωτήσουμε πάνω απ’ όλα!

 

-Κυρία Πεπελάση, συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν οι «Προσωπογραφίες» σας;

Οι συνθήκες ήταν και προσωπικές και συγκυριακές: ο θάνατος του πατέρα μου, οι αφηγήσεις των φίλων μου, μια επιγραφή που έγραφε «θαλάσσια μπάνια»… Ο εγκλεισμός μας και η πανδημία, η συνεχής αυτοκριτική που κάνουμε όλοι μας στη ζωή…

-«Όλοι αυτοί που —αν και ζούμε σε σκληρά και τραχιά χρόνια— εξακολουθούν να αγαπούν χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Μόνη ανάγκη, το αίσθημα ότι ανήκουμε στην ομάδα της ωκεάνιας αγάπης.» Ήταν ο απόηχος της ανάγνωσης αλλά και η δική σας ιδιαίτερη επισήμανση. Πώς γίνεται όλο αυτό αλήθεια σε καιρούς τόσο σκληρούς και μοναχικούς;

Μα είναι το μόνο που μας σώζει. Όσοι από μας κρατάμε μέσα μας ως λάβαρο τις ανθρώπινες αξίες. Η ανάγκη της ανιδιοτελούς προσφοράς… Η βαθιά αίσθηση ότι σ’ αυτή τη ζωή δεν ήρθα να εξυπηρετηθώ αλλά να υπηρετήσω…

Όμως αυτό χρειάζεται και ισχυρή αυτογνωσία. Ανθρώπους που έχουν πονέσει για να καταλάβουν τον ανθρώπινο πόνο. Να έχουν τριφτεί μέσ’ τις μυλόπετρες της ζωής. Να είναι σε θέση να νοιώσουν την χαρά της δημιουργίας. Να είναι ολοκληρωμένοι και να επιθυμούν να μοιράσουν την ευλογία της εκπλήρωσής τους. Και φυσικά να έχουν αλληλεγγύη κι αγάπη. Αγάπη που να εμπεριέχει μέσα της ειλικρίνεια, ισοτιμία, ενότητα, μη βία… Τότε και μόνον δεν μπορούμε παρά να προχωρήσουμε στην ωκεάνια αγάπη.

Κι ένα παράδειγμα για όλα αυτά μας το δίνει η μυθολογία. Εκείνη η μάχη του ανθρώπου, η συνεχής μάχη ενάντια στο ζωώδες εαυτό του. Ο Ηρακλής που σκοτώνει την Λερναία Ύδρα….

Και φυσικά χρειάζεται και η παιδεία. Αλλά δυστυχώς είναι και όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που οδηγεί στο αντίθετο. Και όλα μοιάζουν σα να θέλουμε να εξοντώσουμε τον άνθρωπο…

 

 

-Αλήθεια πώς γίνεται μέσα από κατά βάση «πικρές ιστορίες» να αναδύεται τόσο Φως;

Για να βγεις στο Φως θα πρέπει να περάσεις από το σκοτάδι. Υπάρχει Ανάσταση δίχως Σταύρωση; Αν και πιστεύω ότι το φως υπάρχει σε κάθε άνθρωπο. Αλλά για να μπορέσουμε να το φτάσουμε θα πρέπει να περάσουμε μέσα από πολλές δοκιμασίες. Οι μυλόπετρες που είπαμε…

-Μπορεί η Τέχνη να σταθεί σαν αντιστάθμισμα στους σημερινούς καιρούς;

Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για ποια τέχνη μιλάμε. Τι θέλει να πει και ποια τα κίνητρα… όταν η Τέχνη έχει γίνει χρηματιστήριο. Και πόσο μπορεί να αντέξει ο καλλιτέχνης που δεν είναι σ’ αυτή την ατμόσφαιρα…

Από την άλλη και βεβαίως η Τέχνη είναι η απάντηση γιατί το ότι δημιουργείς εσύ ο ίδιος, αυτό από μόνο του σου δίνει δύναμη για να πας παραπέρα. Κι έτσι μπορείς και αγνοείς το σύστημα και συνεχίζεις δημιουργώντας. Αναζητώντας τους ομοίους σου.

 

-Εσείς που αισθάνεστε ότι ανήκετε; Στην ποίηση, στη μουσική, στη ζωγραφική ή στην πεζογραφία;

Εγώ είμαι ψυχοθεραπεύτρια. Και όλα αυτά είναι εκφράσεις του εαυτού μου και όλων των άλλων προς εμένα.

-Βοηθά η Ψυχολογία να μπαίνεις στην ψυχή των ανθρώπων και των ηρώων; Η Ψυχολογία είναι για να αντέχεις, να λυτρώνεσαι ή να πλησιάζεις την αλήθεια που σε πονά;

Η Ψυχολογία σαν Ψυχολογία δεν βοηθάει. Εκείνο που βοηθάει είναι η Αυτογνωσία. Πώς μπορείς να μπεις στα παπούτσια του άλλου αν δεν γνωρίζεις ο ίδιος από πόνο;

 

 

-Θα ‘θελα να πούμε τι ακριβώς σημαίνει για τη ζωή μας σήμερα η πρόσφατη και ξεχωριστή γιορτή.

Το πρώτο κομμάτι της, το λόγιο, είχε να κάνει με τους ήρωες, τις ιστορίες, το πέρασμα για το Φως που είναι μέσα από τον πόνο.

Το δεύτερο μέρος ήταν όλη αυτή η χαρά που ξανανταμώναμε, είμαστε και πάλι μαζί μετά από την τόση απομόνωση μέσα στο φόβο.

Αυτή η υπέροχη ελληνική λέξη, Χαρμολύπη! Όπου το Πάσχα, την Παρασκευή πενθούμε και την Κυριακή, μόλις δυο μέρες μετά, ανασταίνουμε! Οι κυκλικοί χοροί που ακολούθησαν! Όλοι μαζί σε ένα παγκόσμιο δεσμό! Η δύναμη της Ομάδας που είναι τεράστια! Όλο αυτό που σε στηρίζει και σε δυναμώνει!

Και εδώ θα πω πως έχω παρατηρήσει πως σ’ όλα αυτά μπροστάρηδες είναι οι γυναίκες! Οι γυναίκες διαβάζουν, πηγαίνουν στα θέατρα, σηκώθηκαν να χορέψουν… Οι άντρες φαίνονταν σα να κουβαλάνε μεγαλύτερο βάρος.

Οι γυναίκες ανοίγουνε δόμους, δείχνουνε δρόμους, ειρηνικούς, διαφορετικούς δρόμους! Όπως τότε που ανακάλυψαν την γεωργία και γι’ αυτό έχουμε και γυναίκα Θεά, την Δήμητρα, όλα αυτά είναι και σαν μια κραυγή που να λέει «επιτέλους ασχοληθείτε και με κάτι άλλο!»