Ο Martin Amis, το πάλαι ποτέ enfant terrible που έγινε βρετανικός λογοτεχνικός γίγαντας πέθανε στο σπίτι του στη Φλόριντα σε ηλικία 73 ετών. Η σύζυγός του, η συγγραφέας Isabel Fonseca, δήλωσε ότι η αιτία ήταν ο καρκίνος του οισοφάγου.
Στο Experience, τον πολυδιαφημισμένο τόμο των απομνημονευμάτων του, που εκδόθηκε στην αλλαγή της χιλιετίας, ο Amis υποστήριξε ότι η παιδική του ηλικία στην Ουαλία ήταν ειδυλλιακή, ακόμη και, μερικές φορές, “αρκαδική”.
Το πρόβλημα με το να είσαι ένας συνειδητά fin de siècle, αποκαλυπτικός συγγραφέας είναι τι κάνεις αφού έχει αρχίσει ο νέος αιώνας και ο κόσμος είναι ακόμα εκεί. Ο Martin Amis, του οποίου η μετάβαση από enfant terrible σε – ανάλογα με την άποψη του καθενός – αμφιλεγόμενο άνθρωπο των γραμμάτων ή τρομερό γέρο βαρετό, χρειάστηκε περισσότερα από 30, γεμάτα άγχος, χρόνια για να ολοκληρωθεί, δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το συνηθισμένο. Μπορεί να ήταν πλούσιος και διάσημος, με σπίτια στις πιο προνομιούχες συνοικίες του Λονδίν
ου και της Νέας Υόρκης, αλλά η πνευματική του διεύθυνση παρέμενε η Desolation Row.
Εν μέσω της επιτυχίας και των λογοτεχνικών επιτευγμάτων, έμοιαζε να προσκαλεί την ανησυχία. Έτσι, τόσο ο βιασμός και η δολοφονία της ξαδέλφης του, Λούσι Πάρτινγκτον, από τον κατά συρροή δολοφόνο Φρεντ Γουέστ, όσο και η ανακάλυψη, όταν ήταν 47 ετών, ότι είχε μια χαμένη κόρη, τη Ντιλάιλα, ηλικίας 19 ετών, έμοιαζαν να ταιριάζουν με την αναστατωμένη ιστορία του.
Μέχρι την αλλαγή του αιώνα, μετά την οποία άρχισε να εξασθενεί, ο Amis σπάνια βρισκόταν εκτός του προσκήνιου φωτός. Η συγγραφική του σταδιοδρομία, η οποία ξεκίνησε με την έκδοση του The Rachel Papers το 1973, χαρακτηρίστηκε από μια ξεχωριστή συγγραφική δεινότητα. Οι κριτικοί και το αναγνωστικό κοινό τον αγαπούσαν ή τον μισούσαν. Δεν τον αγνοούσαν. Ακόμη και όταν η ιδιότυπη παραγωγή του γινόταν όλο και πιο προβλέψιμη, παρέμενε σεβαστός για την υψηλή ευφυΐα που έφερε στο έργο του και για την έντονη ενέργεια με την οποία υπερασπιζόταν την άποψή του.
Ήταν η πιο χαρακτηριστική -κάποιοι θα έλεγαν αλαζονική- μυθιστορηματική φωνή που βγήκε από την Αγγλία τη δεκαετία του 1980. Το Money, που εκδόθηκε το 1984, ήταν ένα ζοφερό, αλλά και αριστοτεχνικό ορόσημο στα χρόνια της Θάτσερ – μια επίπληξη σε όλα όσα η Σιδηρά Κυρία, όπως το έβλεπε ο Amis, είχε βοηθήσει να απελευθερωθούν στον κόσμο. Το London Fields (1989) απεικόνιζε μια πόλη στην οποία οι χειρότεροι, αλλά και οι καλύτεροι, είχαν χάσει κάθε πεποίθηση – και ο φόνος μπορούσε να αγκαλιαστεί ως μέσο διαφυγής από την αθλιότητα των σύγχρονων αξιών.
Λίγοι από τη γενιά των συγγραφέων του στην Αγγλία επιχείρησαν μια τόσο ολοκληρωμένη ανάλυση της κοινωνικής παρακμής στον μεταμοντέρνο κόσμο. Ακόμα λιγότεροι απόλαυσαν τον βαθμό της παγκόσμιας αναγνώρισης που πέτυχε, με προφανέστερη την Αμερική. Το θέμα του Amis ήταν ανελέητο: η υποβάθμιση των ατομικών αξιών και η ενσωμάτωση της απληστίας, της αδιαφορίας και της σκληρότητας στη δημόσια ηθική. Αλλά ήταν τόσο έντονη η εστίασή του και τόσο εγκληματολογική η μεθοδολογία που εφάρμοζε στο έργο του, ώστε κάθε μυθιστόρημα αποκάλυπτε κάποια νέα πτυχή της ολοένα και πιο σκοτεινής κοσμοθεωρίας του.
Κάποιοι τον θεώρησαν μισάνθρωπο, αλλά θα ήταν μάλλον πιο σωστό να πούμε ότι απογοητευόταν και μελαγχολούσε από τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας που, κατά τη γνώμη του, όλο και περισσότερο κυριαρχούσαν. Μπορούσε να δει την ομορφιά και την αρετή να παραμονεύουν από κοινού στις σκιές. Μπορούσε επίσης να εκτιμήσει την πλούσια κωμωδία της ζωής και την οδυνηρότητα των προσχημάτων της. Ωστόσο, στο τέλος, ήταν μια απαισιόδοξη προοπτική, θεωρώντας ότι η προσωπική πρόοδος ήταν αναγκαστικά πεπερασμένη και ασήμαντη, ενώ το ίδιο το σύμπαν, χωρίς να κινείται από κανένα καθοδηγητικό χέρι, κινούνταν αναπόφευκτα προς το χάος και την καταστροφή.
Η ζωή του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του διανθίστηκε συχνά από συναισθηματικές εισβολές – γεγονός που είχε πλήρη επίγνωση. Ως ο μικρότερος γιος του Kingsley Amis, μεγάλωσε στη μακρά σκιά ενός συγγραφέα του οποίου η ασυδοσία, η διαλείπουσα εχθρότητα και ο μνημειώδης εγωισμός τον δοκίμαζαν μέχρι την ωριμότητά του. Η μετέπειτα παιδική του ηλικία ήταν βαθιά ανασφαλής. Οι γονείς του χώρισαν όταν ήταν 14 ετών και η εκπαίδευσή του σώθηκε από την καταστροφή μόνο την τελευταία στιγμή. Αργότερα, έχοντας γίνει διάσημος, βρέθηκε αντικείμενο ατελείωτης κερδοσκοπίας των μέσων ενημέρωσης, με επίκεντρο την ερωτική του ζωή, τα παιδιά του, τον πλούτο του, ακόμη και τα δόντια του. Όταν εγκατέλειψε το Λονδίνο για την Αμερική στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η ανάγκη του για μια ήσυχη, πιο στοχαστική ζωή, βασισμένη στην οικογένεια και τους φίλους, ήταν αισθητή.
Ο Martin Louis Amis γεννήθηκε στην Οξφόρδη το 1949. Ο πατέρας του εργαζόταν με ερευνητική υποτροφία στο πανεπιστήμιο και είχε νοικιάσει ένα εξοχικό σπίτι στο κοντινό χωριό Eynsham. Η μητέρα του, Hilly (το γένος Bardwell), πρώην φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών Ruskin, είχε γεννήσει τον αδελφό του, Philip, ένα χρόνο πριν και αργότερα θα αποκτούσε μια αδελφή, τη Sally. Η οικογένεια είχε λίγα χρήματα και ο πατέρας του, αφού εξάντλησε άλλες δυνατότητες, δέχτηκε μια θέση διδασκαλίας στο University College του Swansea, όπου θα αποκόμιζε τις εμπειρίες που ενέπνευσαν το πρώιμο αριστούργημά του, Lucky Jim.
Ο Martin ήταν ταυτόχρονα ένα κυκλοθυμικό και ένα εξωστρεφές παιδί. Ήταν προφανώς έξυπνος, αλλά ιδιόρρυθμος, καθώς άρχισε να καπνίζει πριν κλείσει τα δέκα του χρόνια. Ο Κίνγκσλεϊ, με τον τρόπο του, ήταν ένας στοργικός πατέρας, σίγουρα όχι κτηνώδης. Το πρόβλημά του ήταν ότι ήταν απασχολημένος με τη συγγραφή του και τις διάφορες ενήλικες σχέσεις του και αφιέρωνε ελάχιστη προσοχή στα παιδιά του κάθε μέρα.
Στο Experience, τον πολυδιαφημισμένο τόμο των απομνημονευμάτων του, που εκδόθηκε στην αλλαγή της χιλιετίας, ο Amis υποστήριξε ότι η παιδική του ηλικία στην Ουαλία ήταν ειδυλλιακή, ακόμη και, μερικές φορές, “αρκαδική”. Υπήρχε, όπως άφησε να εννοηθεί, μια σχεδόν ποιμενική, “Cider With Rosie” ποιότητα στην πρώιμη ζωή του, η οποία θα ερχόταν σε έντονη αντίθεση με τη φρίκη (σχετικά μιλώντας) των εφηβικών του χρόνων. Φοίτησε στο τοπικό σχολείο, έπαιζε με τον αδελφό του και τα ξαδέλφια τους και άκουγε με αυξανόμενη γοητεία τις συζητήσεις του πατέρα του με φωστήρες όπως ο ποιητής Φίλιπ Λάρκιν, ο μυθιστοριογράφος Άντονι Πάουελ, ο κριτικός Τέρενς Κιλμάρτιν και ο δημοσιογράφος Χένρι Φέρλι – όλοι γίγαντες στον τομέα τους.
Το ειδύλλιο δεν κράτησε πολύ. Κατά τη διάρκεια ενός έτους στο Νιου Τζέρσεϊ, όπου ο Κίνγκσλεϊ ήταν επισκέπτης υπότροφος στο Πρίνστον, ο Μάρτιν, ηλικίας εννέα ετών, “παρενοχλήθηκε” από έναν άγνωστο ξένο σε ένα πάρτι. Στη συνέχεια, το 1962, ο κόσμος του κατέρρευσε. Ο Κίνγκσλεϊ ξεμυαλίστηκε με τη συνάδελφό του συγγραφέα Ελίζαμπεθ Τζέιν Χάουαρντ, ξεκινώντας μια έντονη σχέση που έμελλε να διαρκέσει πολύ περισσότερο από το διαζύγιό τους χρόνια μετά. Ο Μάρτιν σοκαρίστηκε. Η μητέρα του πήρε τα παιδιά σε μια βίλα στη Μαγιόρκα που είχε ήδη νοικιάσει ο πατέρας τους για ένα πειραματικό έτος στο εξωτερικό, ελπίζοντας ότι ο σύζυγός της θα ακολουθούσε. Δεν το έκανε.
Καθώς ξημέρωνε ο 21ος αιώνας, η δημιουργικότητα του Amis συνέχισε να μειώνεται, αφήνοντάς τον γεμάτο ιδέες και φόβο, αλλά προσπαθώντας να βρει τα μέσα να εκφράσει τα δύο με τρόπους που θα προσέλκυαν μια νέα γενιά αναγνωστών. Το Koba the Dread (2002) γράφτηκε ως επίθεση στα εγκλήματα του Λένιν και του Στάλιν, αλλά παραλίγο να προκαλέσει ρήξη με τον “Hitch”, τον κολλητό του, τον οποίο κατηγορούσε ότι συμπαθούσε τα τέρατα του σοβιετικού κομμουνισμού. Ήταν τυχερός στο ότι ο Χίτσενς, αν και δυσανασχετούσε με την κατηγορία, δεν ήταν διατεθειμένος να την αφήσει να θέσει σε κίνδυνο τη φιλία τους, η οποία συνεχίστηκε, σύμφωνα με τον Έιμις, ως “μια αγάπη της οποίας ο μήνας είναι πάντα ο Μάιος”, μέχρι το θάνατο του δοκιμιογράφου από καρκίνο του λαιμού το 2011.
Τα επόμενα βιβλία ήρθαν και έφυγαν λιγότερο ως λογοτεχνικά ορόσημα παρά ως δείκτες της διάθεσης του συγγραφέα. Το Yellow Dog (2003), βυθισμένο στη βία και την πορνογραφία, θεωρήθηκε από τον Amis ως ένα από τα καλύτερά του, αλλά γενικά θεωρήθηκε απογοήτευση, προκαλώντας μια αντίδραση αξιοσημείωτη για την αίσθηση της πληγωμένης υπερηφάνειας: “Κανείς”, έγραψε με γδούπο, “δεν θέλει να διαβάσει ένα δύσκολο λογοτεχνικό μυθιστόρημα ή να ασχοληθεί με ένα πεζογραφικό ύφος που του θυμίζει πόσο χοντρός είναι”.
Φαίνεται ότι δεν πτοήθηκε από την υποδοχή που επιφύλαξε στον Κόμπα το φόβητρο – ή Κόμπα τον βάρβαρο, όπως τον αποκάλεσε ένας εξυπνάκιας – ο Amis επέστρεψε στα δεινά του σταλινισμού στο Σπίτι των συναντήσεων (2006), ένα μυθιστόρημα που, ενώ διαδραματίζεται στα γκουλάγκ, αναμφισβήτητα προϊδεάζει για την εποχή του Βλαντιμίρ Πούτιν. Αυτό έτυχε καλύτερης υποδοχής από τους κριτικούς, αλλά αποδείχθηκε το τελευταίο του βιβλίο που είχε απήχηση που διήρκεσε πέρα από την εβδομάδα έκδοσής του.
Το Inside Story, η οιονεί αυτοβιογραφική, ημι-μυθιστορηματική συνέχεια της Expirence προκάλεσε λίγη αναστάτωση όταν κυκλοφόρησε το 2020, αλλά περισσότερο ως περιέργεια παρά ως έργο τέχνης. Γεμάτο λύπη για χαμένες αγάπες και επίγνωση της θνητότητάς του, μπορεί να θεωρηθεί σήμερα ως ένας αποχαιρετισμός στον Amis, η τελική τελεία σε μια συγγραφική καριέρα που διήρκεσε περισσότερο από μισό αιώνα.
Αλλά ενώ η δημοτικότητα του Amis μειώθηκε, ο πλούτος του αυξήθηκε. Το 1995, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που σημαδεύτηκε σχεδόν εξίσου από το τένις και το σνούκερ όσο και από τα λογοτεχνικά επιτεύγματα, απέλυσε τον Pat Kavanagh, τον μακροχρόνιο ατζέντη του, για χάρη του Αμερικανού Andrew Wylie, του “Τσακαλιού”, ο οποίος του εξασφάλισε προκαταβολή 500.000 λιρών για το The Information και ένα βιβλίο διηγημάτων. Η ρήξη του με την Kavanagh αποδείχτηκε τραυματική, γιατί ήταν παντρεμένη με τον Julian Barnes, και ο Barnes κήρυξε αμέσως πόλεμο στον παλιό του φίλο, ανοίγοντας ένα ρήγμα μεταξύ τους που, σε αντίθεση με εκείνο με τον Hitchens, δεν θα επουλωνόταν ποτέ πραγματικά.
Ο Τύπος, ο οποίος είχε ξαναρχίσει την ανοιχτή εποχή για τον Amis μετά τη διάλυση του γάμου του με την καλλιτέχνιδα άγριας ζωής Antonia Phillips και τον νέο γάμο του με τη γεννημένη στη Νέα Υόρκη Ουρουγουανή συγγραφέα Isabel Fonseca, ήταν ενθουσιασμένος. Όταν μαθεύτηκε ότι είχε ξοδέψει μια μικρή περιουσία για να ανακατασκευάσει τα ετοιμόρροπα δόντια του, η χαρά της Fleet Street ήταν απεριόριστη, και δεν αποτέλεσε έκπληξη όταν ο Amis ανακοίνωσε ότι είχε χάσει την αγάπη του για την Αγγλία και ξεκινούσε για μια νέα ζωή στην Ουρουγουάη.
Τι Νοέμβριο του 2000, είχε συντριβεί όταν η μικρότερη αδελφή του, η Sally, αυτοτραυματίστηκε σε ηλικία μόλις 46 ετών σε ένα δημοτικό διαμέρισμα στο βόρειο Λονδίνο. Είχαν έρθει κοντά στα παιδικά τους χρόνια, αλλά η Sally – η έμπνευση (αν είναι αυτή η λέξη) για το μυθιστόρημά του “Η έγκυος χήρα” του 2010 – ήταν ιδιόρρυθμη, χωρίς σαφή αποδοχή των ορίων και ζούσε μια απερίσκεπτη ζωή, “σαν να βρισκόταν στη σκηνή”, προτού βυθιστεί στον αλκοολισμό.
Ο Amis είχε δύο γιους από την πρώτη του σύζυγο. Και οι δύο είναι συγγραφείς. Ο Λούις είναι δημοσιογράφος και ενίοτε μυθιστοριογράφος, με έδρα το Λας Βέγκας- ο Τζέικομπ είναι πολιτικός σχολιαστής, με δεσμούς με το Ινστιτούτο Hudson. Εκτός από τη Ντελίλα, τη Σιλ, ο Έιμις είχε δύο κόρες από τη δεύτερη σύζυγό του – τη Φερνάντα, δικηγόρο και ακαδημαϊκό, και τη μικρότερη αδελφή της, την Κλίο, που γεννήθηκε το 1999. Τον επιζούν, όπως και ο Φίλιππος, καλλιτέχνης και γραφίστας, και η κόρη της Σάλι, Κάθριν.
Μετά την εξαιρετικά αρνητική υποδοχή του Yellow Dog, ο Amis σχολίασε: “Καθώς μεγαλώνεις συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά τα πράγματα – βραβεία, κριτικές, προκαταβολές, αναγνώστες – είναι όλα showbiz, και η πραγματική δράση ξεκινά με τη νεκρολογία σου.
“Οι συγγραφείς δεν συνειδητοποιούν πόσο καλοί είναι γιατί είναι νεκροί όταν αρχίζει η δράση: με τις νεκρολογίες. Και τότε η αλήθεια αποκαλύπτεται 50 χρόνια αργότερα από το πόσα από τα βιβλία σου διαβάζονται. Νιώθεις την τιμή να σε κρίνει κάτι που δεν είναι ποτέ λάθος: ο χρόνος”.
Ο Martin Amis, μυθιστοριογράφος, γεννήθηκε στις 25 Αυγούστου 1949. Πέθανε στις 19 Μαΐου σε ηλικία 73 ετών.
Με πληροφορίες από τους Times του Λονδίνου