Το Δουβλίνο είναι πράσινο, ωραίο και γεμάτο παμπ: η πατρίδα της μπίρας και του χειμωνιάτικου φαγητού με βάση την πατάτα σε όλες τις εκδοχές. Κάμποσα χιλιόμετρα (24) έξω από το Δουβλίνο είναι το Greystones, στο county Wicklow, που έχει πάρει το όνομά του από τα Wicklow mountains. Το Greystones είναι λιμάνι πάνω στην Ιρλανδική Θάλασσα, γραφικό, φουλ τουριστικό (το καλοκαίρι) με 22.000 κατοίκους που δεν του φαίνονται γιατί είναι απλωμένο στην ακτή και στα απέραντα λιβάδια, πνιγμένο στο πράσινο, ωραιότατο με τη βουκολική αύρα των ιρλανδικών εξοχών που έχουμε δει όλοι στις ταινίες – αν έχουμε δει ταινίες από την Ιρλανδία, που αποκλείεται να τις χάσαμε, έχουν μεγάλη παραγωγή.

Το Greystones, ή Γκρίζες Πέτρες, έχει πάρει το όνομά του από τις τεράστιες παραλίες, την North Beach, την South Beach όπως και την μικρότερη The Cove – όλες έχουν πάρα πολλές γκρίζες πέτρες, είναι αλήθεια, και πολλές μαύρες πέτρες πάνω σε γκριζόμαυρη άμμο, οπότε το εφέ είναι γκρίζο.  Άμμος, βράχια και πέτρες δείχνουν ηφαιστειογενή, με θεαματικό τρόπο επειδή είναι σαν σκηνικά, έχουν έναν τεράστιο ουρανό από πάνω και απίστευτο πράσινο πίσω τους. Δεν είναι διάσημο  το Greystones, απλώς έχει μετακομίσει εδώ ο αδερφός μας με την οικογένειά του, και είναι πράγματι ειδυλλιακό, ιδανικό για να μεγαλώνεις παιδιά (μέχρι να γίνουν 16, οπότε και πήζουν). Είναι γαλήνιο μέρος, με μονοπάτια περιπάτου παντού, με την απαραίτητη High Street. Οι παμπ έχουν πινακίδες από το 1700: η πόλη εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους χάρτες το 1712, αν και ήταν πάντα λιμάνι για ψαρόβαρκες – το 1795 αναφέρεται ως «σημαντικός ψαρότοπος και ντόκος». Από τότε έχουν περάσει πολλά τέρμινα, η πόλη εξαπλώθηκε, αναπτύχθηκε, απέκτησε τουριστικό ενδιαφέρον και άρχισε να προσελκύει διασημότητες, εκτός από κόσμο.

Δυστυχώς οι διασημότητες είναι εγχώριες, αθλητές, δημοσιογράφοι και σταρ της Ιρλανδίας που δεν τους καλοξέρουμε, με εξαίρεση τον Bono που τον ξέρουν και οι πέτρες λόγω των U2 του, ο φίρμα-στην-Ιρλανδία Damien Rice, αλλά και ο ίδιος ο σουπερστάρ Leonardo Dicaprio, ο οποίος αποκλείστηκε στη διάρκεια της πανδημίας σε μια φάρμα ή σπιτάρα κάπου εδώ κοντά και μάλλον μόλιαζε κάθε βράδυ, τι άλλο να έκανε. Η ηθοποιός Saoirse Ronan έχει γεννηθεί κάπου κοντά, και η Sinead O’ Connor έζησε για χρόνια είτε στο Greystones είτε στο γειτονικό Dalkin. Όλα αυτά τα μέρη έχουν κίνηση, θέατρα, συναυλίες, πολιτιστικές εκδηλώσεις, θεατρικές ομάδες, κυρίως από άνοιξη μέχρι φθινόπωρο. Στον δρόμο περπατάνε ηλικιωμένα ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι, οι (λιγοστοί) επαναστατημένοι έφηβοι πίνουν μπίρες στα παγκάκια της παραλίας, το trekking είναι τρόπος ζωής, όχι απλώς χόμπι.

Γενικά, βρέχει. Κι άμα έχεις λουστεί την βροχή της Ιρλανδίας (ακατάπαυστη, χοντροστάγονη και δυνατή), αν έχεις σταθεί έστω  τρία δευτερόλεπτα κάτω από μια ιρλανδέζικη νεροποντή, ξέρεις ότι είναι πολύ «νερουλότερη» από αυτήν της Τρίπολης ή των Ιωαννίνων (=οι πιο βροχερές πόλεις της Ελλάδας). Η ιρλανδέζικη βροχή πάει από το 0 στο 100 την ώρα που σηκώνεις το κεφάλι να κοιτάξεις τον ουρανό, ο οποίος χάνεται ξαφνικά πίσω από μαύρα σύννεφα, και μέχρι να κατεβάσεις το κεφάλι έχεις πιει μισό κιλό νερό πριν καν ανοίξεις το στόμα σου…

Στα πράσινα μέρη πλάι στη θάλασσα σαν το Greystones, όπου έχουν να παλέψουν με την θαλασσινή και τη βροχερή υγρασία, όπου φριζάρει μέχρι και το μουστάκι σου, οι άνθρωποι έχουν βρει τρόπους να παλεύουν το κλίμα. Η παραλία είναι ενισχυμένη, για να μην μαζεύει η θάλασσα τη στεριά, και τα σπίτια έχουν διπλά τζάμια – είναι ίδια όταν τα βλέπεις στη σειρά, όπως στο «Αστερίξ στη Βρετανία», που ο Οβελίξ σπάει τη λάθος πόρτα επειδή το 9 γύρισε ανάποδα κι έγινε 6, κι άντε να αναγνωρίσεις μετά την πόρτα σου. Οι παραθαλάσσιες πόλεις είναι ασφαλείς, περιποιημένες και κάπως σαν να έχουν μείνει σε παλιότερες εποχές, χωρίς τους μπελάδες της μεγαλούπολης. Νομίζω συνέχεια ότι βρίσκομαι σε ταινία/σειρά, ίσως επειδή βλέπουμε (τη σειρά) Bad Sisters, γυρισμένη στην Ιρλανδία πλάι στη θάλασσα…

Πηγαίνουμε σε μια πολύ λασπωμένη φάρμα με αλπακά, εμείς μαζί με εκατοντάδες λασπωμένα παιδάκια: η φάρμα έχει γύρω στα ογδόντα αλπακά, μερικά κουρεμένα σα νεοσύλλεκτοι, άλλα τριχωτά σα χίπηδες, και πληρώνεις εισιτήριο για να τα χαϊδέψεις – με προσοχή, γιατί φτύνουν. Βελάζουν σα να βαριούνται, «μεεεεε», με περιφρόνηση, αλλά είναι χαριτωμένα. Βλέπουμε πύργους, ερείπια πύργων, κάστρα, κάτι εντυπωσιακά σπίτια που περιμένεις να βγει από μέσα τουλάχιστον η Maggie Smith με καπελαδούρα. Οι Βοτανικοί κήποι είναι υπέροχοι, με εξωτική βλάστηση, η λίμνη είναι μισή ώρα από το Greystones κι έχει μονοπάτια περιπάτου τριγύρω. Οι Ιρλανδοί κάνουν περιπάτους βρέχει-δε-βρέχει – αλλιώς θα έπρεπε να κάθονται συνέχεια μέσα και δεν είναι τέτοια άτομα. Τρώμε στο γιαπωνεζο-κινέζικο «Izakaya», σε μια ιταλική πιτσαρία, σε μία ιρλανδέζικη παμπ. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πεινάσεις στην Ιρλανδία, ούτε θα ξεμείνεις από μπίρα, ακόμα κι άμα την πιεις στη βροχή. Οι ντόπιοι μιλάνε μεταξύ τους ιρλανδικά και δεν καταλαβαίνεις ούτε τελεία: «κρακ», με ακριβώς αυτή τη μη-προφορά, σημαίνει πλάκα, χαβαλές, κατάσταση που έχει γέλιο και χαβαλέ. Ακούγεται σαν σκληρό ναρκωτικό αλλά είναι αθώο. Όπως σχεδόν όλα στο φιλικό, ευγενικό και φιλόξενο Greystones.

Με ήλιο, ένα παγωμένο πρωινό, το τοπίο είναι εντυπωσιακό. Η θάλασσα έχει τεράστια πλατιά κύματα που σκάνε στις γκρίζες πέτρες της παραλίας, τα δέντρα είναι πανύψηλα, με τρίμετρα κλαδιά και πυκνά φυλλώματα, οι θάμνοι, τα γρασίδια, τα παρτέρια, τα πεζοδρόμια, τα πυκνά δάση, οι πεδιάδες, οι λόφοι , τα βουνά…. Όλα είναι μεγάλα και καταπράσινα, πιο πράσινα από το πράσινο του ΠΑΣΟΚ, πιο πράσινα από οποιοδήποτε πράσινο έχεις δει στη ζωή σου. Μοσχοβολάει βροχή, μανιτάρι, και πράσινο. Είσαι στην Ιρλανδία. Σε παίρνει να δοκιμάσεις άλλη μία τοπική μπίρα χαζεύοντας το πράσινο φόντο, μετά από κάμποσο περπάτημα –πού αλλού;– μέσα στο πράσινο…

Μανίνα Ζουμπουλάκη/. AthensVoice.gr