Ο δεύτερος θάνατος του Μπίσμαρκ
Τρακτέρ και «Ντατσούν» στην Πύλη του Βρανδεμβούργου, χωρίς τρένα για τρείς μέρες ενώ πλησιάζει κύμα απεργιών των γιατρών και των νοσηλευτών.
Αν τα παραπάνω συνέβαιναν στην Γαλλία, στην Ισπανία και την Ιταλία θα κατατάσσονταν στο παραδοσιακό έλλειμμα εργασιακής ειρήνης κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης που χαρακτηρίζει τις παραπάνω χώρες.
Η Γερμανία από την πρώτη ενοποίηση του 1870 και με εξαίρεση την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαιμάρης είναι η κατ εξοχήν χώρα της εργασιακής ειρήνης, της συνδιαχείρισης και συναίνεσης Εργοδοσίας-Εργαζομένων.
Η επιλογή ήταν πολιτική μετά το 1870 όταν ο Καγκελάριος Μπίσμαρκ αποφάσισε αντί να πάρει κατασταλτικά μέτρα κατά της Σοσιαλδημοκρατίας και των Συνδικάτων νομοθέτησε το πρώτο στην Ευρώπη Κράτος Πρόνοιας.
Στην ίδια κατεύθυνση κινήθηκαν μετά το 1945 ο Αντενάουερ και ο Ερχαρντ με την Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς.
Σήμερα εύλογα τίθεται το ερώτημα αν η συγκρουσιακή πολιτική των συνδικάτων είναι συγκυριακή η πιστοποιεί μια μόνιμη στροφή.
Η Γερμανία από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία πριν από δύο χρόνια ζεί ένα τέλος εποχής .
Όταν καταρρέουν οι στενές σχέσεις με τη Ρωσία, όταν δεν υπάρχει ευρωπαϊκό όραμα αντάξιο της ισχυρότερης χώρας της Γηραιάς Ηπείρου και η περιοριστική δημοσιονομική πολιτική γίνεται μονόδρομος, δεν υπάρχει χώρος για συναίνεση για εργασιακή ειρήνη και κοινωνική συναίνεση.