Χάρης Κανδηλώρος: Πρώτη έκθεση μοντέρνας γλυπτικής με ξύλο και βότσαλο
Georgia Bliatsou and her Springtime Stories
Η έκθεση έχει παραταθεί μέχρι 15 Ιουνίου
Painter Georgia Bliatsou presents her new solo exhibition Springtime Stories at Astrolavos Art Gallery. She focuses on stories related to Mother Nature, to the perpetual cycle of life, sending her message for the protection of the planet, the need for the harmonious coexistence of all living beings, balance and sustainable development. The use of vibrant colors and mixed techniques with acrylics, ink and gold leaves highlights her optimism, love for life and nature as well as her hope for a better future.
Drawing inspiration from her childhood happily spent in the beautiful countryside and the birth of her granddaughter Kyveli, she lets her personal experiences craft her artistic language and capture the essence of life itself.
Georgia Bliatsou studied Painting at the Athens School of Fine Arts under Dimitris Mytaras and Demosthenes Kokkinidis. She taught painting for fifteen years in secondary education and so far has presented 27 solo exhibitions and has taken part in many group exhibitions, both in Greece and abroad. Her works can be found in the Orthodox Academy of Crete, the Vorres Museum, the Diachronic Museum of Larissa, the International Hippocrates Foundation in Kos, the Rowaq Al-Balqa Foundation in Amman, Jordan, a private collection in Philadelphia, USA, the Credit Lyonnais and many private collections in Greece and abroad. She lives and works in Athens and Kea.
Georgia Bliatsou talks to Greek News Agenda* about her artistic vision, concerns, and her love for life and nature.
You grew up in the Greek countryside, in “the light, the flowering landscapes, and the unforgettable smells and tastes”. How has this influenced your art?
Our childhood accompanies us throughout our life’s journey. I was lucky to grow up in the countryside, in Larissa, surrounded by the Thessalian plain and the magical mountains of Olympus and Ossa. My parents taught me to love nature. The garden of our house was full of flowers and vegetables. Sunflowers, roses, gardenias, apple trees, pears, peaches, olives trees… Such wonderful aromas, flavors, and colors.
Mountain trips were always like a walk in paradise. Makeshift swings in the trees, tablecloths on the grass with freshly baked bread and cheese, fruit, and unforgettable flavors. Nature taught me to be practical, not to be afraid of insects, not to be wasteful, to share, to protect and most of all not to destroy. These basic principles were established during my childhood. Over the years my love for the history of my homeland, my country where also added.
Bees play a central role in your work. What is it about them that fascinates you? What do they symbolize?
This exhibition, Springtime Stories, has five sections, focusing on landscapes, flowers, honey (bees), milk (sheep, goat, cow), and the human being (the little girl). Essentially, it is about the environment, the food, and the human being. It is about what is nowadays at risk. They are all equally important. After all, balance is what matters in nature.
My motto “Together in life for mutual benefit” is the message to maintain the desirable sustainable development for all living beings. Everything is necessary. The health of all ecosystems is the balance of our planet. As for the bee, it is the largest and oldest botanist on our planet. It is one of the oldest living species with a life span of at least 150,000,000 years. According to ancient Greek literature, she is the Goddess of creation and fertility. It is a symbol of immortality. They gave us honey, a drop from heaven, sent by the gods to humans. Milk and honey are gifts. These extraordinary complex substances hold physical and cultural ties; they are the promise of Abundance and happiness found in many mythologies and cultures. In the Old Testament, they represent the Promised Land.
The little girl in your painting symbolizes a better future. Does it represent your optimistic view of things?
The little girl represents the theme of Man in my exhibition. This is due to many reasons. First of all, this little girl is my granddaughter Kyveli to whom I dedicate this exhibition. Kyveli was a Phrygian deity. She was the goddess of wild nature, the creative powers of the Earth, and fertility. The goddess of the earth and mother of the gods. Known later to the Greeks as Rhea and often presented as Rhea-Kyveli, she was a uniting power.
Besides the immense joy, the birth of my granddaughter filled me with many questions about her future, the environment, food, and a potentially dystopian world. The fact that the birth of a girl is considered undesirable, the abuse of children, and their deaths in wars are also issues of concern.
Of course, children represent the optimistic side of life. The new generation. Will they live in a better world or a dystopian society?
Your exhibition raises several environmental issues. Was this a conscious choice?
I chose to depict the beauty of the landscape, of animals, of man. We need to be optimistic. Unfortunately, fear, violence, and destruction prevail; the more our society becomes addicted to these negative facts, the more they will increase. Take for example violence between minors; how can they be any different when they are exposed to such violence? Their toys are models of violence, the mobile phone has a dominant place in their lives. The lack of contact with the family. Let’s not forget that many children were deprived of their grandparent’s warmth due to COVID-19. There are many artistic approaches to environmental issues. Does the challenge activate the viewer? It is important to get across values that are essential to the concept of Man. Let us revisit the principles of life and sustainable development.
You argue that ‘creation is communication’. How do you perceive this communication?
Creation is communication. Through art, music, photography and all the arts in general, you can feel, and be moved. Artistic creation has no borders. You don’t have to speak the language of a country when you see a painting or listen to its music. That’s what I mean by communication. Creation is about knowledge, which is achieved when you decide to take action in your life. So it is a constant search for what I choose to see, to listen, to learn. We need to avoid the role of the consumer and become more selective.
* Interview by Dora Trogadi
Ιntro Photos: Left the artist Right: Smells Like Spring
TAGS: ARTS
Πλούτος, του Αριστοφάνη από τον Γιάννη Κακλέα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
Την κωμωδία του Αριστοφάνη «Πλούτος» θα παρουσιάσει το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, σε μετάφραση – ελεύθερη απόδοση κειμένου & σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024.
Στο πλαίσιο της καλοκαιρινής του περιοδείας, ο «Πλούτος» θα παρουσιαστεί στις 19 & 20 Ιουλίου στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Στο ρόλο του Χρεμύλου ο Μάνος Βακούσης που τιμήθηκε πρόσφατα με το Μεγάλο Βραβείο Θεάτρου «Κάρολος Κουν». Στο θίασο συμμετέχει, στο ρόλο της Ελπινίκης, η Αλεξάνδρα Παλαιολόγου. Στο μουσικό μέρος της παράστασης παίρνουν μέρος οι Χατζηφραγκέτα, η Nalyssa Green και ο Τελευταίος Καλεσμένος.
Στην Παράβαση του έργου εμφανίζεται η Ιστορικός- Καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μαρία Ευθυμίου.
Λίγα λόγια για το έργο:
Ο Χρεμύλος ανησυχεί για το μέλλον του γιου του. Ποιον δρόμο θα πρέπει να επιλέξει στη ζωή του: τον τίμιο, που θα τον αναγκάσει να ζει στη φτώχεια και στην ανέχεια ή τον δρόμο της ατιμίας και της διαφθοράς, που θα τον βοηθήσει να ζήσει άνετα τη ζωή του; Η συνάντηση με τον Πλούτο, που κυκλοφορεί τυφλός και τιμωρημένος από τον Δία, θα τον βοηθήσει να λύσει το πρακτικό του πρόβλημα. Τι θα γίνει όμως με το ηθικό; Μπορεί να συμβαδίσει ο πλούτος με την αρετή; Ποια η διαφορά των ανθρώπων με λεφτά από τους πραγματικά πλούσιους ανθρώπους; Και ποιο είναι τελικά το συμφέρον των πολιτών; Ο άκρατος ατομικός πλουτισμός ή ένα πλούσιο δημόσιο ταμείο;
Ο Πλούτος παρουσιάστηκε το 388 π.Χ., σε μια εποχή που η Αθηναϊκή οικονομία είχε υποστεί μεγάλο πλήγμα μετά την ήττα του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Ο Γιάννης Κακλέας υπογράφει τη μετάφραση- ελεύθερη απόδοση & σκηνοθεσία του αριστοφανικού κειμένου και αναμετριέται με την ουτοπία του σατιρικού ποιητή, φέρνοντας επί σκηνής διλήμματα και προβληματισμούς που επιμένουν στον χρόνο.
culture now. gr
Ποια είναι η Στόρμι Ντάνιελς που “γκρέμισε” τον Τραμπ
Ο Ντόναλντ Τραμπ και η Στόρμι Ντάνιελς ξαναβρέθηκαν στον ίδιο χώρο, πριν από λίγες ημέρες, κατά τη δίκη του πρώην προέδρου στη Νέα Υόρκη, για πρώτη φορά έπειτα από 18 χρόνια. Η ένταση ήταν εμφανής σε όσα συνέβησαν.
Μάρτυρας σε μια δίκη που την αφορά άμεσα, για τα χρήματα που της έδωσε ο Τραμπ για να μην μιλήσει, η Ντάνιελς ήταν στην αρχή νευρική. Μιλούσε ακατάπαυστα -σε σημείο να της κάνουν παρατήρηση να μην μιλά τόσο γρήγορα- αλλά στην πορεία ανέκτησε την ψυχραιμία της και μίλησε γι’ αυτές τις λίγες ώρες που πέρασαν μαζί και τελικά οδήγησαν στην καταδίκη του Τραμπ.
Αργότερα, μία από τις δικηγόρους του Τραμπ επιτέθηκε κατά της Ντάνιελς και της αξιοπιστίας της, φέρνοντας τις δύο γυναίκες σε έντονη λεκτική αντιπαράθεση. Λίγο πολύ της είπε ότι τα της ερωτικής επαφής ήταν προϊόν της φαντασίας της (ο Τραμπ έχει αρνηθεί αυτό το σημείο).
Μπορεί να κατανοήσει κανένας πολύ καλά πώς και γιατί αυτοί οι δύο άνθρωποι και ο περίγυρός τους είχαν νεύρα τεντωμένα. Από την αποκάλυψη της συνάντησης των δυο τους, η φήμη της Στόρμι εκτοξεύτηκε, αυτή του Ντόναλντ παρά λίγο να καταρρακωθεί.
Η 45χρονη σήμερα Στόρμι Ντάνιελς γεννήθηκε στη Λουζιάνα στον αμερικανικό Νότο, και μεγάλωσε στην πρωτεύουσά της, το Μπατόν Ρουζ. Το πραγματικό της όνομα είναι Στέφανι Κλίφορντ.
Μεγάλωσε κοντά σε μια μητέρα που την παραμελούσε, όπως έλεγε αργότερα. Από το λύκειο κιόλας, η Στέφανι ήταν οικονομικά ανεξάρτητη, πιάνοντας δουλειά στα 17 της ως χορεύτρια σε στριπ κλαμπ. Μέσα σε δυο βράδια «έβγαζα περισσότερα από όσα έβγαζα ένα οκτάωρο φτυαρίζοντας κοπριές», έλεγε αργότερα.
Από το κλαμπ το πέρασμα στον χώρο του πορνό -μπροστά από την κάμερα και ως σκηνοθέτρια- δεν άργησε να έλθει. Πήρε το ψευδώνυμό της από τη Στορμ, την κόρη του μπασίστα των Mötley Crüe, του Nikki Sixx, και το αγαπημένο της ποτό, το ουίσκι Jack Daniel’s.
Ως ηθοποιός και αργότερα σκηνοθέτρια ερωτικών ταινιών στο Λος Άντζελες απέσπασε βραβεία AVN, τα «Όσκαρ» του χώρου του πορνό. Εν τω μεταξύ, έκανε και κάποιες εμφανίσεις σε χολυγουντιανές ταινίες όπως στο «The 40-Year-Old Virgin» και στο «Knocked Up».
Οι συμμαχίες της Τζόρτζια Μελόνι εν όψει των ευρωεκλογών
Ποιοι θέλουν να επωφεληθούν από τις κινήσεις της και ποια είναι τα πιθανά σενάρια
Η Τζόρτζια Μελόνι εξελίσσεται σε πρόσωπο – κλειδί στην αναμέτρηση για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αλλά και των υπολοίπων σημαντικών θέσεων των ευρωπαϊκών θεσμών. Αν κανείς απλώς καταγράψει την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών, θα αντιληφθεί ότι αρκετοί επιδιώκουν τη στήριξή της. Με μία βασική προϋπόθεση: Επιδιώκουν μία στήριξη «τόσο-όσο». Θέλουν να επωφεληθούν από τη δυναμική της και τις ψήφους που ελέγχει στην ευρωομάδα των Συντηρητικών (ECR), χωρίς όμως το στίγμα της «συμμαχίας με την ακροδεξιά». Από την άλλη, η ίδια η πρωθυπουργός της Ιταλίας έχει επιδείξει κατά τη θητεία της ουσιαστικό φιλοευρωπαϊκό προφίλ, έχει «λειάνει» αρκετές γωνίες στις Βρυξέλλες, ωστόσο και εκείνη καλείται να πετύχει μία δύσκολη ισορροπία: Να διατηρήσει το ισχυρό προφίλ που δημιούργησε χωρίς να «καεί» ταυτιζόμενη με αντιευρωπαϊκές πολιτικές δεξιότερα από αυτήν.
Ας καταγράψουμε, λοιπόν, τα σενάρια που έχουμε διαβάσει ή και διαπιστώσει το τελευταίο διάστημα.
Η Μελόνι έχει συμμαχήσει με την Φον Ντερ Λάιεν
Η πρωθυπουργός της Ιταλίας πράγματι υποστήριξε την τελευταία διετία αρκετές από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επίσης, η ανανέωση της θητείας της Προέδρου της Επιτροπής είναι πιθανό να απαιτήσει την εξασφάλιση στήριξης από ορισμένους ευρωβουλευτές (και) δεξιότερα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Μία ανοικτή ωστόσο, στήριξη από το ECR θα αποτελέσει αιτία σύγκρουσης με τους Ευρωσοσιαλιστές και ενδεχομένως επώδυνης εσωστρέφειας εντός του ΕΛΚ. Το σενάριο αυτό θα ευδοκιμήσει κατά συνέπεια μόνο αν οι ισορροπίες παραμείνουν ως έχουν. Διακριτικές.
Η Μελόνι έχει συμμαχήσει με τη Λεπέν
Θα το εκφράσουμε λίγο διαφορετικά. Η Μελόνι συνομιλεί και κρατά σαφώς ανοικτό το δίαυλο επικοινωνίας στα δεξιά της. Γνωρίζει ωστόσο ότι μία τέτοια συμμαχία όχι μόνο δε θα ευδοκιμήσει πόσο μάλλον μακροημερεύσει -η Λεπέν θεωρεί ότι κοινή ομάδα ID και ECR σχηματίζουν τη δεύτερη δύναμη εντός του Κοινοβουλίου- αλλά το πιθανότερο είναι να ενεργοποιήσει διαλυτικές τάσεις εντός των Συντηρητικών που θα κοιτάξουν προς το Λαϊκό Κόμμα. Συνεπώς, κατά την άποψή μας, το σενάριο αυτό δύσκολα θα φέρει αποτελέσματα. Ειδικά πριν από τις ευρωεκλογές.
Η Μελόνι έχει συμμαχήσει με τον Μακρόν
Δεν είναι μυστικό ότι ο Γάλλος πρόεδρος δε στηρίζει την ανανέωση της θητείας της Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν στην Προεδρία της Επιτροπής. Μία συμμαχία συνεπώς σε επίπεδο αρχηγών κρατών με την Ιταλίδα πρωθυπουργό, ειδικά αν δεν εναντιωθεί σε αυτή ο Σοσιαλιστής Καγκελάριος Όλαφ Σολτς είναι εξαιρετικά πιθανό να δημιουργήσει αρνητικό κλίμα για την ανανέωση της θητείας της Φον Ντερ Λάιεν. Η αλήθεια είναι ότι αν -έστω και επικοινωνιακά- διατηρηθεί το τρέχον διαφαινόμενο φλερτ Μελόνι – Λεπέν, είναι δύσκολο να προχωρήσει αυτό το σενάριο. Η Λεπέν εύλογα παραμένει κόκκινο πανί για τον Μακρόν και τα αναμενόμενα εκλογικά αποτελέσματα (νίκη της ακροδεξιάς στη Γαλλία και υποχώρηση των Φιλελευθέρων στην Ευρωβουλή) δυσκολεύουν την προσέγγιση του Γάλλου προέδρου με τη Μελόνι. Περισσότερο στο Ευρωκοινοβούλιο παρά στο Συμβούλιο. Επίσης, τα σενάρια περί συμφωνίας στο πρόσωπο του Μάριο Ντράγκι για ένα κοινοτικό αξίωμα πράγματι έχει ισχυρή βάση αλλά ταυτόχρονα εγείρει πολιτικές αντιδράσεις στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό για τη Μελόνι. Το σχετικό ερώτημα άλλωστε παραμένει διαχρονικό εντός ΕΕ: Επιθυμείτε έναν ομοεθνή σας στην ηγεσία ενός ευρωπαϊκού θεσμού αν προέρχεται από διαφορετική πολιτική οικογένεια; Ένας Φιλανδός θα απαντούσε καταφατικά χωρίς καν να το σκεφτεί. Ένας Νοτιοευρωπαίος, δυσκολότερα.
Πρόκειται για δίλλημα που εκτός των Ιταλών ενδεχομένως να κληθούν να το αντιμετωπίσουν και οι Πορτογάλοι στην περίπτωση του Αντόνιο Κόστα. Έχουμε ήδη αναφερθεί στο ενδεχόμενο.
Τέλος, στην «ελληνοκεντρική» ερώτηση, πώς τοποθετείται η χώρα μας απέναντι στα παραπάνω σενάρια, η άποψή μας είναι ότι οφείλουμε να τα προσεγγίσουμε ευρύτερα. Εν συντομία και με κίνδυνο να υπεραπλουστεύσουμε τα υφιστάμενα δεδομένα, σημειώνουμε πως σε ό,τι αφορά την οικονομική πολιτική και διακυβέρνηση της Ένωσης, τα συμφέροντα Γαλλίας, Ιταλίας και Ελλάδας είναι παραπλήσια. Σε ό,τι αφορά κρίσιμες πολιτικές όπως η αμυντική συνεργασία επίσης παραμένουμε κοντά στη Γαλλία. Ταυτόχρονα, όμως, η Ελλάδα έχει -εύλογα- επενδύσει στην ανανέωση της θητείας της Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν στην Επιτροπή όπως και στην αναβάθμιση της σχέσης της με χώρες που στο παρελθόν δεν το συνηθίζαμε. Η (σημερινή) ταχέως αναπτυσσόμενη Πολωνία του Ντόναλτ Τουσκ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Και σε αυτό θα επανέλθουμε σύντομα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
Σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της διαΝΕΟσις, έξι στους δέκα Έλληνες πιστεύουν ότι από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περισσότερο ωφελημένη βγήκε η Ευρωπαϊκή Ένωση. 45% πιστεύουν ότι η χώρα μας συνολικά ζημιώθηκε από τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. Μήπως έχουν δίκιο; Γιατί τι έχει κάνει δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση για εμάς;
Ναι, θα μου πείτε τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Το πρώτο πράγμα που λένε όλοι είναι οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Κάπου 160 δισ. ευρώ τα τελευταία 35 χρόνια, τα μισά περίπου σε αγροτικές επιδοτήσεις, τα υπόλοιπα σε ΕΣΠΑ, ΚΠΣ και άλλα πακέτα, λεφτά ζεστά, μετρητά, όχι δάνεια, που μπήκαν στη χώρα και έγιναν δρόμοι, υποδομές, έργα, το Taxis, αγροτουριστικές μονάδες, και άλλα πράγματα, λιγότερο επωφελή, αλλά πάντως μπήκαν, και συνεχίζουν να μπαίνουν. Η Ελλάδα υπήρξε μια από τις πιο ωφελημένες χώρες της Ένωσης σ’ αυτό τον τομέα, εισπράττοντας ποσά που φτάνουν το 1-1,2% του ΑΕΠ της από την Ευρώπη κάθε χρόνο. Ταυτόχρονα με τις επιδοτήσεις και τα ΕΣΠΑ, στην Ελλάδα ήρθαν φτηνά και μεγάλα δάνεια από οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα οποία κι αυτά έγιναν μεγάλα έργα όπως η Αττική Οδός, η Εγνατία, όλες οι ανακατασκευασμένες εθνικές οδοί, η γέφυρα του Ρίου Αντιρρίου, το αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, το Αττικό Μετρό και άλλα. Τι άλλα, δηλαδή, σχεδόν όλα τα έργα υποδομών που έχουν γίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα έχουν γίνει κυρίως με ευρωπαϊκά λεφτά. Αν δεν ήμασταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτά θα έπρεπε να χτιστούν με λεφτά του ελληνικού κράτους, δηλαδή με τους φόρους των Ελλήνων και με δανεικά, ή να μή γίνουν καθόλου, και να είμαστε όπως ήμασταν πριν από την Ευρώπη που το Αθήνα – Καλαμάτα γινόταν σε εφτά ώρες μέσω Αχλαδόκαμπου.
Αλλά εντάξει, οι επιδοτήσεις και τα φτηνά γιγάντια δάνεια για υποδομές είναι το εύκολο. Τίποτα άλλο έχει κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση;
Τις κοινοτικές οδηγίες, θα πει κάποιος. Για παράδειγμα, την οδηγία 91/271/ΕΟΚ για τα υγρά απόβλητα. Που απαιτούσε από όλα τα κράτη μέλη να φτιάξουν υποδομές επεξεργασίας λυμάτων σε όλους τους οικισμούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκδίδει πάρα πολλές τέτοιες οδηγίες, που αναγκάζουν τα μέλη της να υπακούουν στους ίδιους κανόνες. Από αυτές τις οδηγίες, άλλες αφορούν στην προστασία του περιβάλλοντος, άλλες στην ασφάλεια των μεταφορών, στις προδιαγραφές που πρέπει να πληρούν προϊόντα και υπηρεσίες, στην προστασία των αγορών από τα καρτέλ, ένα σωρό πράγματα τα οποία κανονικά θα έπρεπε να κάνουν τα επιμέρους κράτη ξεχωριστά το καθένα αλλά, ας πούμε, η Ελλάδα δεν τα έκανε και πάρα πολύ καλά. Γι’ αυτό πριν εφαρμόσει την οδηγία 91/271/ΕΟΚ και φτιάξει το κέντρο επεξεργασίας λυμάτων στην Ψυττάλεια, τα λύματα της Αθήνας χύνονταν γλυκά στο Σαρωνικό και οι ακτές ήταν ένας μεγάλος βόθρος στον οποίο ελάχιστοι τολμούσαν να πλατσουρίσουν. Γενικά οι μισοί νόμοι που ψηφίζονται από το ελληνικό κοινοβούλιο είναι κυρώσεις ευρωπαϊκών κανονισμών. Το μισό νομοθετικό έργο της χώρας γίνεται στις Βρυξέλλες. Κάποιοι μεγαλύτεροι που θυμούνται πώς ήταν η Ελλάδα όταν αυτοί που νομοθετούσαν ήταν μόνο Έλληνες βουλευτές, και άλλοι που διαβάζουν σήμερα για τα πρόστιμα που πληρώνει σήμερα η Ελλάδα επειδή αρνείται να εφαρμόσει κάποιες από αυτές τις κοινοτικές οδηγίες (π.χ. για τις χωματερές) καταλαβαίνουν ότι αυτή η βοήθεια είναι ευπρόσδεκτη. Ή μάλλον, όχι ευπρόσδεκτη. Απαραίτητη.
Ε και τι, πολλά λεφτά και κανόνες για να μην μας πνίγουν τα σκουπίδια και σκοτωνόμαστε στους δρόμους. Τι άλλο μας έχει δώσει η Ευρώπη;
Κάποιος θα έλεγε ότι η συμμετοχή μας στην ευρωζώνη έσωσε την οικονομία μας από τον πληθωρισμό και τη χειραγώγηση του νομίσματος από λαϊκιστές πολιτικούς, και επίσης έδωσε πρόσβαση σε φτηνά στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια για τους πολίτες, και προσιτό τραπεζικό δανεισμό για τις επιχειρήσεις. Κάποιος άλλος θα ανάφερε τα ταξίδια, ότι μπορείς να πας στη Βαρκελώνη με τον ίδιο τρόπο που πας στη Θεσσαλονίκη, χωρίς συνάλλαγμα, χωρίς τελωνείο, χωρίς καν διαβατήριο. Άλλος θα επισήμαινε τους δεκάδες χιλιάδες φοιτητές που είχαν την ευκαιρία να ζήσουν και να σπουδάσουν για κάποιους μήνες σε άλλες χώρες, άλλος θα ανάφερε τους κοινούς κανόνες πιστοποίησης και ελέγχου για όλες τις χώρες, την κοινή αγορά εργασίας.
Κάποιος άλλος, δε, θα έλεγε ότι τίποτε από αυτά, ούτε καν τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια, δεν είναι το πιο σημαντικό, και ότι η μεγαλύτερη ευεργεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άλλη: Η πρωτοφανής σε διάρκεια ειρήνη που έχει επικρατήσει σε μια ήπειρο που, πριν συνασπιστεί σε έναν υπερεθνικό οργανισμό, είχε πυροδοτήσει και τους δύο παγκόσμιους πολέμους και, ακόμα πιο πριν, σφαζόταν σε διαρκείς και επαναλαμβανόμενους πολέμους για χιλιάδες χρόνια. Επίσης, η επικράτηση και η κατοχύρωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε μια ήπειρο όπου γίνονταν απόπειρες στρατιωτικών πραξικοπημάτων ακόμα και μέχρι τη δεκαετία του ’80.
Οπότε τι έχουμε; Μια συμμαχία μερικών από τις ισχυρότερες χώρες του κόσμου, στην οποία εμείς μπήκαμε από τους πρώτους, η οποία μας έχει προσφέρει εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε επιχορηγήσεις και φτηνά δάνεια, χιλιάδες κανονισμούς και οδηγίες που έχουν κάνει τη ζωή μας καλύτερη με εντελώς πρακτικούς και συγκεκριμένους τρόπους, θωράκιση για τη δημοκρατία και τους πολύπαθους θεσμούς μας, ελευθερία να ταξιδεύουμε και να δουλεύουμε σε νέα μέρη, ένα ισχυρό νόμισμα που μας εξασφάλιζε φτηνά δάνεια και χαμηλό πληθωρισμό, και γεωπολιτική προστασία και σταθερότητα που για την περιοχή στην οποία βρίσκεται η χώρα μας είναι πρωτοφανής στα χρονικά.
Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας – (Ελλάδα 2.0)
Το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας (Ελλάδα 2.0) φιλοδοξεί να αλλάξει τη δυναμική της αγοράς μέσω μεταρρυθμίσεων και εστιασμένων επενδύσεων προς ένα εξωστρεφές, ανταγωνιστικό, πράσινο και ψηφιακό μοντέλο ανάπτυξης.
Το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας μέσω του Ευρωπαϊκού μηχανισμού σκοπεύει να διαθέσει επιχορηγήσεις ΕΥΡΩ 18.4 δις και δάνεια ΕΥΡΩ 12.7 δις για τη στήριξη των επενδύσεων και των μεταρρυθμίσεων σε όλες τις επιχειρήσεις.
Στο πλαίσιο αυτό, το χρηματοδοτικό πρόγραμμα στοχεύει στην παροχή οικονομικών κινήτρων προς τις επιχειρήσεις για να προωθήσουν τις επενδύσεις τους στους παρακάτω πέντε (5) στρατηγικούς πυλώνες
Κομισιόν για ελληνικό Ταμείο Ανάκαμψης: Πάει καλά η υλοποίηση – Διασφαλίστε την επάρκεια της δημόσιας διοίκησης
https://www.insider.gr/oikonomia/310447/komision-gia-elliniko-tameio-anakampsis-paei-kala-i-ylopoiisi-diasfaliste-tin
Από τα Ολύμπια του Ευαγγέλη Ζάππα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του σήμερα
Σισμανόγλειο Μέγαρο Κωνσταντινούπολη
Εγκαίνια Παρασκευή 31 Μαϊου 2024
Διάρκεια έκθεσης: 31 Μαΐου – 5 Σεπτεμβρίου 2024
Διοργάνωση: Γενικό Προξενείο της Ελλάδας
στην Κωνσταντινούπολη
Συνδιοργάνωση: Σύλλογος των Αθηναίων & Ζάππειος Σχολή
Επιμέλεια: Ίρις Κρητικού
Εγκαινιάζεται την Παρασκευή 31 Μαΐου 2024, στις 18.30, στο Σισμανόγλειο Μέγαρο στην Κωνσταντινούπολη, η ιστορική και εικαστική έκθεση «Το όραμα του Ευαγγέλη Ζάππα: από τα Ολύμπια του 1859 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του σήμερα».
Ειρήνη Βογιατζή Ολύμπια, 2024 Σινική μελάνη σε χαρτί ακουαρέλας, 29×21 εκ.
Με αφορμή το Ολυμπιακό έτος 2024 και τη θερινή διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι, επιθυμούμε να υπενθυμίσουμε τον πολύ σημαντικό μα αρκετά άγνωστο ρόλο που έπαιξαν ο ευεργέτης Ευαγγέλης Ζάππας (1800-1865) και στη συνέχεια ο εξάδελφος και συνεχιστής του έργου του Κωνσταντίνος Ζάππας (1814-1892) στη γέννηση της ιδέας της Αναβίωσης των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων κατά τη νεότερη ιστορία. Πολύτιμος αρωγός και αφετηρία της υπό παρουσίαση έκθεσης, τα πλούσια σχετικά αρχεία του Συλλόγου των Αθηναίων και η πολυετής έρευνα του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά για το όραμα του Ευαγγέλη Ζάππα και τα Ολύμπια. *
Αγγέλα Γιαννακίδου – Εθνολογικό Μουσείο Θράκης Η εκκωφαντική σιωπή της συλλογικής μνήμης, 2024 Μικτή τεχνική με ένθετα στοιχεία και μεταξωτά υφάσματα Θράκης σε πλεξιγκλάς, 60x45x9 εκ.
Κλαίρη Τσαλουχίδη – Χατζημηνά Aμαλία, η θλιμμένη βασίλισσα των φοινίκων, 2024 Μελάνι και χρωματιστά μολύβια σε χειροποίητο χαρτί, 20×30 εκ.
Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου Από το 1896, 2024 Ξυλομπογιές και μολύβι σε χαρτί, 11×7 εκ.
Η σύλληψη της ιδέας αυτής από τον βαθύπλουτο φιλόπατρη Έλληνα της Βλαχίας Ευαγγέλη Ζάππα, «που επιθυμούσε το όνομά του να λάμψει αθάνατο, ανάμεσα σε αυτά του Ηρακλή, ιδρυτή των Ολυμπιακών Αγώνων και του Θησέα, ιδρυτή των Παναθηναίων», επισφραγίστηκε με σχετική επιστολή του στο βασιλιά Όθωνα, με πρόταση διεξαγωγής των αγώνων την ημέρα της εθνικής ανεξαρτησίας και με χρηματοδότηση ύψους 1.000.000 φράγκων, στα ερείπια του αρχαίου Παναθηναϊκού σταδίου.
Αλεξάνδρα Ισακίδη Πηγαίνοντας στα Ολύμπια, 2024 Aκουαρέλα και soft pastel σε χαρτί, 50×64 εκ.
Ανδρέας Γεωργιάδης Νυχτερινό Ζάππειο, 2024 Mελάνι σε χειροποίητο χαρτί, 33×66 εκ.
Το συγκινητικό οικουμενικό του όραμα στο όνομα του οποίου ποτέ δεν εφείσθη εξόδων, εμπνευσμένο από τα ποιητικά ιδεαλιστικά κείμενα του Παναγιώτη Σούτσου, μεγαλύτερο και συλλογικότερο από τα δεδομένα της εποχής του, αν και δεν έγινε κατανοητό, προκειμένου να μην απολεσθεί η προτεινόμενη υπέρογκη δωρεά, μετατράπηκε από τον επιφυλακτικό Όθωνα με τη συμβουλή του υπουργού των Εξωτερικών Αλέξανδρου Ρίζου Ραγκαβή, στην αντιπρόταση της διοργάνωσης των «Ολυμπίων». Ενός δηλαδή «ανά τετραετία διαγωνισμού βιομηχανικών και γεωργικών προϊόντων στεγασμένων σε κατάλληλο νέο κτήριο στην περιοχή του αρχαίου Παναθηναϊκού σταδίου που θα συνοδεύονταν από αθλητικούς αγώνες και άλλους διαγωνισμούς».
Αποστόλης Ιτσκούδης Αθλητής, 2024 Ακρυλικά σε καμβά, 30×25 εκ.
Το αόρατο αλλά ωσεί παρόν αθηναϊκό νήμα που ενώνει έκτοτε το Ζάππειο, τον Φωκιανό και το Καλλιμάρμαρο Στάδιο, η αχνή ανάμνηση της γυάλινης κρεμαστής οροφής πάνω από την οδό Πειραιώς με τους 1.000 εμπορικούς εκθέτες στην πλατεία Κουμουνδούρου και το αρχικό ξύλινο κτήριο του Ζαππείου με το θαυμαστό εσωτερικό, ο βραβευμένος στα Ολύμπια κήπος της Αμαλίας και η αναγγελία των ονομάτων των νικητών από τους κήρυκες με τη συνοδεία σάλπιγγας, η διοργάνωση αγώνων Τέχνης στο Ζάππειο με τη συμμετοχή πολλών ιερών τεράτων της εποχής με την ευκαιρία της τέταρτης Ζάππειας Ολυμπιάδας και πολλά ακόμη μικρά και μεγαλύτερα επεισόδια και ανεξίτηλα κειμήλια μνήμης, ξεδιπλώνονται συνοπτικά και συμβολικά στην παρούσα έκθεση. Τα τέσσερα Ολύμπια ή Ζάππεια, όπως επίσης ονομάζονταν οι εμπορικοί, αθλητικοί και καλλιτεχνικοί αυτοί αγώνες, διοργανώθηκαν διαδοχικά και με αρκετές καταγεγραμμένες περιπέτειες στην Αθήνα (1859, 1870, 1875 και 1889), οδηγώντας μετ’ εμποδίων αλλά εντέλει ουσιαστικά στο αρχικό όραμα του Εαγγέλη Ζάππα: την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων.
Βιργινία Φιλιππούση Πορτραίτο του Ευαγγέλη Ζάππα, 2024 Γραφίτης, υδατοχρώματα και σινική μελάνη σε χαρτί ακουαρέλας, 80×60 εκ.
Βασίλης Λιαούρης Σπουδή πορτραίτου Κωνσταντίνου Ζάππα, 2024 Λάδι σε καμβά, 40×30 εκ.
Σε διοργάνωση του Γενικού Προξενείου της Ελλάδος στην Κωνσταντινούπολη, με τη συνδιοργάνωση, την αμέριστη στήριξη και την παροχή σπάνιων αρχείων από τον Σύλλογο των Αθηναίων, με την επιστημονική αρωγή του Προέδρου του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά και σε επιμέλεια της Ίριδος Κρητικού, σχεδιάστηκε μια λιτή αλλά πυκνή σε σύμβολα έκθεση, με επιλεγμένα ιστορικά κειμήλια και αναπαραγωγή ιστορικού υλικού, αλλά και με τη συμμετοχή είκοσι τεσσάρων διακεκριμένων εικαστικών, πολλοί από τους οποίους έλκουν την καταγωγή τους ή δραστηριοποιούνται στην Ήπειρο, τη Θράκη και την Κωνσταντινούπολη. Η μεταφορά της έκθεσης στην Αθήνα προγραμματίζεται για το προσεχές φθινόπωρο.
Παναγιώτης Μπελντέκος Παναθηναϊκό Στάδιο (Καλλιμάρμαρο), 2024 Μικτή τεχνική σε μουσαμά, 35×68 εκ.
Στην έκθεση συμμετέχουν: Όλγα Αλεξοπούλου, Νίκος Βατόπουλος, Ειρήνη Βογιατζή, Ανδρέας Γεωργιάδης, Αγγελική Γιαννακίδου (εκπροσώπηση του Εθνολογικού Μουσείου Θράκης), Στρατηγούλα Γιαννικοπούλου, Μαρία Διακοδημητρίου, Αλεξάνδρα Ισακίδη, Αποστόλης Ιτσκούδης, Δέσποινα Καλλιγά, Νίκος Κιτμερίδης, Μαρία Κοσμίδου, Βασίλης Λιαούρης, Μηνάς Μαυρικάκης, Μάνος Μπατζόλης, Παναγιώτης Μπελντέκος, Ρούλη Μπούα, Γεύσω Παπαδάκη, Σπυριδούλα Πολίτη, Βαγγέλης Πουλής, Βίκυ Σαμουηλίδου, Κλαίρη Τσαλουχίδη-Χατζημηνά, Βιργινία Φιλιππούση, Άρτεμις Χατζηγιαννάκη.
Νίκος Βατόπουλος Γράμμα από την Αθήνα, 2024 Φωτογραφικό κολλάζ με χαρτί Φλωρεντίας, καρτ ποστάλ, επιστολή και σπάραγμα από σχέδιο του Δημήτρη Λαλέτα, 50×40 εκ.
Μάνος Μπατζόλης Αθλητές, 2024 Γύψος, υλικά που βρέθηκαν στον δρόμο, λουλάκι, φύλλα υπεραιωνόβιων ελιών από την Αθήνα και την Κρήτη, σπόροι, χώμα από το Καλλιμάρμαρο, διαστάσεις μεταβλητές (ύψος κάθε φιγούρας 40 εκ.)
Ιδιαίτερα συγκινητική, είναι ακόμη η συμμετοχή των μαθητών του Ζαππείου Εκπαιδευτηρίου (έργο κι αυτό λαμπρό του Κωνσταντίνου Ζάππα στην Κωνσταντινούπολη, ιδρυθέν το 1875 κατά την επιθυμία και στη μνήμη του εξαδέλφου του και ένα από τα τρία ελληνικά σχολεία που παραμένουν ως σήμερα σε λειτουργία), που έχοντας ήδη συμμετάσχει σε εικαστικά εργαστήρια με θέμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες – σε υλοποίηση της πρότασης της συμμετέχουσας εικαστικού Όλγας Αλεξοπούλου-, θα παρουσιάσουν επίσης τα έργα τους. Αξίζει, τέλος, να σημειωθεί ότι στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων που συνοδεύουν την έκθεση, τα παιδιά του Ζαππείου θα συμμετέχουν το Σάββατο 1η Ιουνίου στις 11.00, σε ένα πρωτότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων που θα πραγματοποιηθεί στο Ζάππειο Εκπαιδευτήριο.
Γεύσω Παπαδάκη Από την αρχαιότητα στο παρόν, 2024 Ακρυλικά σε καμβά, 25×30 εκ., 25×30 εκ., 18×24 εκ., 25×15 εκ., 13×18 εκ.
Μαρία Διακοδημητρίου Εν Κωνσταντινουπόλει, 2024 Πολυεπίπεδη σύνθεση με μικτή τεχνική, 50×80 εκ.
* Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς. «Τα Ολύμπια 1859-1889. Χρόνια ελληνικού ρομαντισμού». Εκδ. Ίδρυμα ΣΟ.Φ.Ι.Α, Αθήνα 2005
Πληροφορίες για το κοινό
«Το όραμα του Ευαγγέλη Ζάππα:
από τα Ολύμπια του 1859 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του σήμερα»
Εγκαίνια έκθεσης: Παρασκευή 31 Μαΐου 2024
Σισμανόγλειο Μέγαρο, Μεγάλη Οδός του Πέραν (Istikal Cadessi) Νο 60
Διάρκεια έκθεσης: 31.5 – 5.9.24
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα – Παρασκευή: 12.00-17:00
Μικρή ιστορική αναδρομή
«Τα πρώτα Ολύμπια με αγωνίσματα που θύμιζαν περισσότερο ακροβατικά δρώμενα και απευθύνονταν σε ένα πολυπληθές αλλά απαίδευτο κοινό, με έπαθλο χρήματα, δίπλωμα και κλαδί ελιάς, πραγματοποιήθηκαν στην πλατεία Λουδοβίκου (μετέπειτα πλατεία Κοτζιά) στις 15 Νοεμβρίου 1859. Η δεύτερη Ζάππεια Ολυμπιάδα, πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο του 1870, στον πρόχειρα διαμορφωμένο στίβο του Παναθηναϊκού Σταδίου. Τα τρίτα Ολύμπια πραγματοποιήθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο στις 18 Μαΐου 1875, με υπεύθυνο αγώνων τον Ιωάννη Φωκιανό, διευθυντή του Δημόσιου γυμναστηρίου. Με τη δική του επίβλεψη και χρήματα του Ζάππα, κατασκευάστηκε το Κεντρικό Γυμναστήριο το 1878, ενώ γύρω του σχηματίστηκε μια σχετικά σταθερή ομάδα φοιτητών και νέων που ασκούνταν τακτικά, θεμελιώνοντας τον πρώτο συμπαγή αθλητικό πυρήνα της Αθήνας. Με δική του πρωτοβουλία και συγκέντρωση πόρων οργανώθηκε η τέταρτη και τελευταία Ζάππεια Ολυμπιάδα τον Μάιο του 1889, στο Κεντρικό Γυμναστήριο. Τα τέταρτα Ολύμπια μπορούν να θεωρηθούν οι πρώτοι ολοκληρωμένοι αθλητικοί αγώνες που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, η μετάβαση από τον «ακροβατικό» αθλητισμό της πρώτης διοργάνωσης στον δόκιμο γυμναστικό. Εξαιτίας των προβλημάτων ρευστοποίησης και της αδυναμίας μεταφοράς της περιουσίας του Ζάππα σε μια δύσκολη για την Ελλάδα εποχή, ο θεσμός δεν μπόρεσε να συνεχιστεί. Είχε ήδη ωστόσο δοθεί το εναρκτήριο λάκτισμα για την ίδρυση αθλητικών σωματείων και τη διοργάνωση αγώνων μέσω του Φωκιανού».
«Τα εγκαίνια του Ζαππείου που επίσης υλοποιήθηκε χάρη στην δωρεά του Ευαγγέλη Ζάππα, με στόχο την κατασκευή ιδανικού εκθεσιακού Μεγάρου σε παρακείμενο του Γυμναστηρίου χώρο, είχαν ήδη πραγματοποιηθεί στις 20 Οκτωβρίου 1888. Το Παναθηναϊκό στάδιο που λίγα χρόνια αργότερα, το 1896, θα φιλοξενούσε τους Α΄ Διεθνείς Ολυμπιακούς Αγώνες και την πρωτοβουλία του Πιέρ ντε Κουμπερτέν, ήταν επίσης ήδη διαμορφωμένο και έτοιμο να δεχτεί ένα γεγονός διεθνούς εμβέλειας, ενώ το κοινό είχε πλέον μεγαλύτερη συνείδηση της πνευματικής κληρονομιάς και των αθλητικών ιδανικών των προγόνων του». *
* οι πληροφορίες προέρχονται από την εξαντλημένη έκδοση:
Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς. «Τα Ολύμπια 1859-1889. Χρόνια ελληνικού ρομαντισμού». Εκδ. Ίδρυμα ΣΟ.Φ.Ι.Α, Αθήνα 2005
Γιάννης Μπεκιάρης, “ Δ ι φ υ ή ς ” Στην γκαλερί “7”
Εγκαίνια έκθεσης Τρίτη, 28 Μαϊου 2024
Διάρκεια έκθεσης 28.5. – 15.6.24
Επιμέλεια έκθεσης: Ιρις Κρητικού
Το άλλο εγώ: ζωγραφίζοντας τη διπλή οντότητα της ύπαρξης
διφυής -ής -ές [δifiís]: που έχει διπλή φύση ή υπόσταση· δισυπόστατος
Half bitterness we know, we know half sweetness;
This world is all on wax, on wane:
When shall completeness round time’s incompleteness,
Fulfilling joy, fulfilling pain?–
Lo, while we ask, life rolleth on in fleetness
To finished loss or finished gain.
Christina Rossetti (1830 – 1894)
Recognize yourself in he and she who are not like you and me.
Carlos Fuentes (1928 – 2012)
Η αντίφαση και αλληλεπίδραση μεταξύ της δισυπόστατης νεαρής γυναικείας φιγούρας και του γηραιού ανερμάτιστου alter ego της στο μυθιστόρημα «Αύρα» του Carlos Fuentes (1962), αποκαλύπτει μια καθηλωτική διαδικασία του κατακερματισμού του εαυτού που καθώς μεγαλώνει, αποκτά διπλή ταυτότητα. Μέσα από τη μυθοπλασία της Aura και την ευρύτερη φιλοσοφία του Fuentes για το πέρασμα του χρόνου, τη δυσυπόστατη γυναικεία μορφή και το αλλόκοτο υφάδι της πλοκής που αναδύεται από την όσμωση των δύο, ανιχνεύουμε τον αγωνιώδη παλμό μιας γυναίκας που αναπολεί, επικαλείται και αναπλάθει τη νεότερη και συντροφευμένη ερωτικά μορφή της ως τον πραγματικό της εαυτό.
«Το πορτραίτο διαχρονικά», γράφει η Alexandra K. Wettlaufer, στην εξαιρετική μελέτη της, «σπάνια αποτελεί μια απλή η διάφανη αναπαράσταση κάποιου ατόμου από ένα άλλο: ο σύνδεσμος αυτός μεταξύ του καλλιτέχνη και του υποκειμένου του, στην ειλικρινή, μεγάλη ζωγραφική, αποτελεί μια πολιτική και αισθητική συναλλαγή νοημάτων και σημάνσεων. Σύμφωνα με τη διπλή έννοια της μεταβίβασης μιας εικόνας, που με τον τρόπο αυτό κοινωνείται αλλά ταυτόχρονα διαιρείται, το οπτικό μοίρασμα καθορίζει την κοινωνική, αισθητική και ιδεολογική νομιμότητα της εικόνας μέσω της ένταξης και του αποκλεισμού, αποφασίζοντας ακριβώς ποιος ή τι είναι «ορατό». 1
Τα διφυή πορτραίτα του Γιάννη Μπεκιάρη, δουλεμένα οπτικά με τον συναρπαστικό τρόπο του μαγικού ρεαλισμού του Fuentes -δίνοντας δηλαδή εσωτερική αληθοφάνεια στο φανταστικό και μη πραγματικό-, μα κυρίως εκπορευόμενα από την παραπάνω περιγραφόμενη διαδικασία της διπλής μεταβίβασης που ξεδιπλώνει και καθιστά ορατά τα ψυχικά βάθη της εικόνας, χαράσσονται στη μνήμη όχι μόνον για την εξαιρετική πλαστική τους αξία και τη σπαρακτική τους δυναμική αλλά γιατί έχουν συλλάβει με δεξιότητα το ίδιο το εκχύλισμα της ανθρώπινης εμπειρίας και της πολυσχιδούς θηλυκής φύσης, απεικονίζοντας ψυχογραφικά και ζωγραφικά τόσο τη φυσική όσο και την πνευματική υπόσταση της ύπαρξης. Κάτω από τις οργανικές μεταβάσεις του non-finito και τις εντάσεις του σχεδίου, τις εκτοξεύσεις των αναπάντεχων συναντήσεων και την τολμηρή περιπέτεια της γραμμής, τις επινοημένες πολλαπλότητες των σημείων φυγής και τις επιτόπιες εκρήξεις του ωμού συμπαγούς χρώματος, ελλοχεύει η δυαδικότητα της απεικονιζόμενης γυναικείας οντότητας. Μια δυαδικότητα ενσυναισθητική, ψυχική και διαχρονική, που μιλά για αγάπη και ζήλεια, για ειρήνη και πόλεμο, για ελπίδα και φόβο, για ομορφιά και ασχήμια, για θυμό και συγχώρεση, ξεπερνώντας την ίδια τη ζωγραφική διαδικασία και την παρούσα φυσική παρουσία του πίνακα.
Η ζωγραφική του Γιάννη Μπεκιάρη διαπραγματεύεται με τρόπο ρηξικέλευθο και οργανικό την έννοια των αντίθετων, τον κυριολεκτικό και μεταφορικό σφοδρό στρόβιλο του εύφλεκτου ενδιαιτήματος της συνύπαρξή τους.
Οι αναβλύζουσες σχεδιαστικά γυναικείες φιγούρες και τα ρωμαλέα αντιφατικά κυρίαρχα μωβ, πράσινα, ερυθρά και φαιά χρωματικά πεδία μάχης και έκφρασης που τις εμβολίζουν και τις διατρέχουν, αντιπροσωπεύουν τους δύο αντίθετους πόλους που κατοικούν εν δυνάμει εντός μας, συνυπάρχοντας άλλοτε αρμονικά και άλλοτε εν πολέμω, προκειμένου να διατηρήσουν την αυτοδυναμία τους.
Η ταραχώδης αυτή εικονοποιημένη διαδικασία ύπαρξης, που πυροδοτεί αέναα τη γόνιμη μάχη αλλά και την πνευματική και συναισθηματική ζύμωση του βίου, αποτελεί την πυρηνική απτική και εννοιολογική θεματολογία της έκθεσης.
Σύμφωνα με τον Πλατωνικό μύθο, οι άνθρωποι είχαν αρχικά δημιουργηθεί με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και ένα κεφάλι με δύο πρόσωπα. Φοβούμενος τη δύναμή τους, ο Δίας τους χώρισε σε δύο χωριστά μέρη, καταδικάζοντάς τους να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους αναζητώντας το άλλο τους μισό. Σύμφωνα πάλι με τη Θεογονία του Ησιόδου, ο μύθος της Πανδώρας συνδέεται επίσης με τη διφυή γυναικεία φύση, καθώς η Πανδώρα αποτελεί (για τους άνδρες) ένα κατεξοχήν αρχέτυπο της συνύπαρξης του καλού και του κακού (καλὸν κακόν). Στην πραγματικότητα, η Πανδώρα ενσωματώνει την ευρύτερη άυλη διαλεκτική σχέση θετικής και αρνητικής όψης του κόσμου, σχέση που αποτελεί στον Ησίοδο βασική ιδέα για την κατανόηση της πολυπλοκότητάς του.
Η έννοια του δυϊσμού, φωτίζει τη φύση της καλλιτεχνικής έκφρασης και το πώς, μέσω της οπτικής αντίληψης εκείνη μας προσεγγίζει. Η τέχνη, αποτελώντας όχι μόνον μια οπτική αναπαράσταση του κόσμου και των ανθρώπινων συναισθημάτων, αλλά επίσης έναν καθρέφτη ανακλαστικό της εσωτερικής λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού, γεφυρώνει κατά κάποιο τρόπο το χάσμα μεταξύ του φυσικού και του μεταφυσικού, αποτυπώνοντας τις απτές και τις άυλες πτυχές της πραγματικότητας σε ένα ενιαίο οπτικοποιημένο πεδίο. Στην έξεργη ψυχική και νοητική συνθήκη που ζωγραφίζεται από τον Γιάννη Μπεκιάρη, αντιλαμβανόμαστε ότι η άυλη αυτή οντότητα ίσως εντέλει να ελλοχεύει και στον φυσικό κόσμο. Ο εγγενής δυισμός της γυναικείας φύσης, διατυπώνεται έξεργα μέσω της μεταφυσικής καλλιτεχνικής πρόθεσης του ζωγράφου, που ενεργοποιεί τα φυσικά δομικά στοιχεία του έργου του.
Με αυτή την έννοια, ο Γιάννης Μπεκιάρης δημιουργεί έναν παλλόμενο φυσικό και μεταφυσικό αγωγό, μετατρέποντας τα κοχλάζοντα αντιφατικά συναισθήματα σε συναρπαστικές απεικονισμένες φιγούρες. Προσκαλώντας τον θεατή σε έναν πρισματικό τρόπο θέασης και αντίληψης που υπερβαίνει το απτό της μορφής τους.
Ίρις Κρητικού
Αρχαιολόγος – Ιστορικός της Τέχνης
Ο Γιάννης Μπεκιαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981.
Σπούδασε στην σχολή κάλων τεχνών Θεσσαλονίκης στο τμήμα εικαστικών και εφαρμοσμένων τεχνών από το 2001-2005. απ όπου αποφοίτησε με άριστα , και συνέχισε της μεταπτυχιακές του σπουδες στο Canterbury Christ Church University απ όπου αποφοίτησε με άριστα.
Ζει και εργάζεται στο Λονδίνο .
ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ
2011 :Gallery “7” Αθήνα
2014“Double decker Hellenic centre” , London
2024«Διφυής» Gallery “7” Αθήνα
ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ: Στην Εστία της Νέας Σμύρνης έκθεση γλυπτών της Πωλίνας Κασιμάτη
Εγκαίνια, Τετάρτη, 5 Ιουνίου στις 7 το απόγευμα
Διάρκεια έκθεσης έως 5 Ιουλίου 2024
Ατομικές Εκθέσεις
2019 “Το Εφήμερο – The Ephemeral Project” curator Σωζήτα Γκουντούνα, Αρχαιολογικός χώρος Κεραμεικού.
2018 “Lens of Clay” curator Σωζήτα Γκουντούνα, Μουσείο Νεώτερης Κεραμεικής.
2016 “Αφιέρωμα στον Lorenzo Bernini” Villa Rospigliosi, Lamporecchio, Tuscany, Italy.
Ομαδικές Εκθέσεις
2013 2η Agaenale, curator Σωζήτα Γκουντούνα, Κιβωτός, Μύκονος.
2013 ‘I never promised you a rose garden’, γκαλερί Genesis, Αθήνα.
2012 “Beer and Art, Olympic Beer Factory, Ριτσώνα.
2011 “11th Plateau”, Ιστορικό Μουσείο Ύδρας.
2005 “Moments in Time” Curator Αθηνά Σχινά, Πολυχώρος Πολιτισμού Αθηναΐς.
Παραγγελίες
“Η Κουκουβάγια” για το St. Catherine’s British School
Κωνσταντίνος Καραμανλής για το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής
Σταύρος Νιάρχος για το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος στην γενέτειρά του Βαμβακού Σπάρτης.
Σταύρος Νιάρχος για το ΕΛΕΠΑΠ στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Βάσος Χατζηιωάννου για το ίδρυμα Χατζηιωάννου στην Λευκωσία.
Κωνσταντίνος Λεβέντης για το ίδρυμα Λεβέντη στην Λευκωσία.
Αθηνά Γεροντοπούλου για την εταιρεία φίλων του ανθρώπου, Αθήνα
Μάνα της Χίου, σύνθεση με μητέρα και παιδιά για την Gexa στην Χίο
Το Διεθνές Δικαστήριο έδωσε εντολή στο Ισραήλ να σταματήσει την επίθεση στη Ράφα
Το Διεθνές Δικαστήριο έδωσε εντολή στο Ισραήλ να σταματήσει άμεσα την επίθεση που διεξάγει τις τελευταίες εβδομάδες στην πόλη της Ράφα στα νότια της Λωρίδας της Γάζας. Σύμφωνα με την απόφαση, το Δικαστήριο «δεν έχει πειστεί» ότι η εκκένωση της Ράφα και άλλα μέτρα του Ισραήλ είναι επαρκή για τον άμαχο πληθυσμό.
Στο πλαίσιο αυτό, το Δικαστήριο υποστήριξε το αίτημα της Νότιας Αφρικής να σταματήσει ο ισραηλινός στρατός την επίθεσή του στη Ράφα. Παράλληλα, το δικαστικό όργανο διέταξε το Ισραήλ να ανοίξει το συνοριακό πέρασμα της Ράφα ώστε να αρχίσει και πάλι να μπαίνει ανθρωπιστική βοήθεια για τους άμαχους Παλαιστίνιους. Κάλεσε επίσης την ισραηλινή κυβέρνηση να επιτρέψει την απρόσκοπτη είσοδο ερευνητών στη Λωρίδα της Γάζας.
Σε προηγούμενες αποφάσεις του, το Δικαστήριο είχε διατάξει το Ισραήλ να αποτρέψει πράξεις γενοκτονίας κατά των Παλαιστινίων και να επιτρέψει τη ροή βοήθειας στη Γάζα.
Ωστόσο, δεν είχε καλέσει το Ισραήλ να σταματήσει τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις.
Με φόντο την απόφαση, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπέντζαμιν Νετανιάχου συγκάλεσε τηλεφωνική σύσκεψη με τη συμμετοχή πολλών υπουργών της κυβέρνησής του. Η σύσκεψη επρόκειτο να ξεκινήσει στις 17.00 (τοπική ώρα και ώρα Ελλάδας). Εκπρόσωπος της ισραηλινής κυβέρνησης δήλωσε λίγο πριν βγει η απόφαση του Δικαστηρίου ότι «καμία δύναμη στη γη δεν θα εμποδίσει το Ισραήλ να προστατεύσει τους πολίτες του και να κυνηγήσει τη Χαμάς στη Γάζα».
Το Ισραήλ εξαπέλυσε την επίθεσή του στη Ράφα μέσα στον Μάιο, αναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους να εγκαταλείψουν την πόλη η οποία είχε γίνει καταφύγιο για περίπου το ήμισυ των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων της. Η Ράφα, στο νότιο άκρο της Γάζας, ήταν επίσης η κύρια οδός για την είσοδο βοήθειας. Διεθνείς οργανώσεις αναφέρουν ότι η ισραηλινή επιχείρηση απέκοψε τη Γάζα και αύξησε τον κίνδυνο λιμού για τον πληθυσμό.