Η νέα ταινία “Jeanne du Barry” με τον Johnny Depp είναι υπερβολικά υποτονική και λίγο αδιάφορη

57

Μετά τις νομικές μάχες με την πρώην σύζυγο του, ο  αμερικανός σταρ επέστρεψε στην οθόνη και μάλιστα πρωτοστάτησε στην έναρξη του φεστιβάλ των Καννών. Ομως η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί είναι μια βαρετή σαπουνόπερα εποχής, στην οποία ο ίδιος καταβάλλει ελάχιστη προσπάθεια, γράφει ο Nicholas Barber του BBC.

Κάποτε ο Johnny Depp, αν δεν ήταν ο βασιλιάς της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, ήταν σίγουρα ένας από τους τολμηρούς πρίγκιπές της. Όμως το στέμμα του έχει χάσει τη θέση του. Μετά τις πολυδιαφημισμένες δικαστικές διαμάχες του με την πρώην σύζυγό του,  το Χόλιγουντ ίσως είναι πιο επιφυλακτικό στο να τον βάλει σε μπλοκμπάστερ αυτές τις μέρες.

Στη Γαλλία τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Η Maïwenn όχι μόνο επέλεξε τον Depp για να υποδυθεί τον Λουδοβίκο XV στο έργο της, “Jeanne du Barry”, αλλά πέτυχε ώστε η ταινία να ανοίξει το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Ήταν μια αμφιλεγόμενη επιλογή – κι αυτό πριν ακόμη η Maiwenn μηνυθεί από έναν εκδότη περιοδικού για επίθεση. Αν οι διοργανωτές του Φεστιβάλ ήθελαν να δηλώσουν ότι δεν τους ενδιαφέρει η κοινή γνώμη, αυτός ήταν σίγουρα ένας τρόπος για να το κάνουν.

 

Είναι κρίμα που η ίδια η ταινία είναι τόσο ασήμαντη. Εκτός από τη σκηνοθεσία και το σενάριο, η Maïwenn πρωταγωνιστεί ως Jeanne Bécu, μια γυναίκα από ταπεινό περιβάλλον που έγινε η αγαπημένη ερωμένη του βασιλιά τη δεκαετία του 1760.

Είναι το είδος της ιστορίας που έχει ειπωθεί με αναθεωρητική, φεμινιστική στόφα στη Μαρία Αντουανέτα – Coppola –  στο The Favourite του Γιώργου Λάνθιμου και στο Corsage της Marie Kreutzer. Η Maïwenn έχει επιλέξει μια πιο παραδοσιακή, στιβαρή προσέγγιση από την οποία λείπει τόσο το σφηνοειδές πνεύμα όσο και η γήινη αυθεντικότητα. Μας μεταφέρει μεθοδικά στα βασικά επεισόδια της ζωής της Bécu από τα κουρέλια στον πλούτο, αλλά αφήνει έναν αφηγητή να περιγράφει τις περισσότερες δραματικές στιγμές. Τα παλάτια, τα φουστάνια και οι περούκες ύψους ενός μέτρου είναι υπέροχα, αλλά τα έχουμε δει εκατό φορές στο παρελθόν. ‘Αρα τι;

Είναι απογοητευτικό, γιατί υπάρχουν δείγματα από την αρχή του έργου ότι η ταινία θα μπορούσε να έχει ένα πιο σκανδαλώδες πνεύμα. Η Bécu παρουσιάζεται ως ένα κορίτσι που το διώχνουν από το μοναστήρι επειδή διάβαζε πρόστυχα βιβλία, και στη συνέχεια παρουσιάζεται ξανά ως μια νεαρή γυναίκα που μετακομίζει στο Παρίσι και καθιερώνεται ως περιζήτητη εταίρα, με τη βοήθεια του αριστοκράτη νταβατζή της, Le Comte du Barry (Melvil Poupaud). Αυτός κανονίζει να συναντήσει τον βασιλιά, οπότε υποβάλλεται άνετα σε γυναικολογική εξέταση από τους βασιλικούς γιατρούς και χαχανίζει με το πρωτόκολλο του παλατιού που της διδάσκει ένας αυστηρός αλλά γλυκά υπομονετικός ταγματάρχης (Benjamin Lavernhe): κανείς δεν επιτρέπεται να γυρίσει μακριά από την Αυτού Μεγαλειότητα όταν βγαίνει από ένα δωμάτιο, εξηγεί, οπότε πρέπει να κάνουν κλικ-κλακ προς τα πίσω με μικροσκοπικά, ανακατεμένα βήματα.

Σε αυτές τις εισαγωγικές σκηνές, η επιλογή του Depp ξαφνικά αποκτά απόλυτο νόημα. Εδώ είναι κάποιος που ξέρει πώς είναι να έχεις άσεμνο πλούτο και μια παρέα λακέδων που ικανοποιούν κάθε ιδιοτροπία του, αλλά ποτέ δεν τον αφήνουν να ησυχάσει. Με ένα γοητευτικό μισό χαμόγελο και ένα γούρλωμα των ματιών, μας δείχνει πόσο βαριέται ο Λουί με αυτή τη φασαρία και καταλαβαίνουμε γιατί μπορεί να τον ελκύει η εταίρα. Δυστυχώς, η ασέβειά της δεν διαρκεί. Μόλις εγκαθίσταται στο παλάτι των Βερσαλλιών, οι ενήλικες κόρες του Λουδοβίκου (καρατερίστριες σαν τις άσχημες αδελφές της Σταχτοπούτας) σκανδαλίζονται που μια κοινή θνητή περιφέρεται εκεί. Αλλά η ριζοσπαστική επιρροή της ισοδυναμεί με την έναρξη μιας μόδας να φοράει ριγέ φορέματα.

Πρόκειται για ένα παράξενα συντηρητικό και βασιλικό εγχείρημα. Τόσο η Ζαν όσο και η ταινία στο σύνολό της θαυμάζουν τον Λουδοβίκο άνευ όρων, συγχωρώντας τον, για παράδειγμα επειδή είχε μια σειρά παραγωγής από ερωμένες και επειδή της χάρισε ένα αφρικανικό αγόρι ως δώρο, σαν να ήταν κατοικίδιο. Αυτή η επιείκεια μπορεί να είναι ιστορικά ακριβής, αλλά αφήνει την ηρωίδα να φαίνεται σαν ένα χαλάκι της γης χωρίς δική της ατζέντα ή επιθυμίες πέρα από το να κρατάει τη θέση της ως η γυναίκα που κρατάει ο βασιλιάς. Ούτε μπορούμε να πιστέψουμε την έπαρση ότι πρόκειται για μια ιστορία αγάπης για τους αιώνες, επειδή δεν υπάρχει αρκετή χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών. Η Maïwenn δεν έχει τον μαγνητισμό που απαιτείται για τον ρόλο – είναι απίθανο να είχε επιλεγεί αν δεν ήταν η σκηνοθέτης – και ο Depp είναι υποτονικός σε σημείο που μόλις και μετά βίας έχει συνείδηση.

Είναι αναζωογονητικό να βλέπουμε μια συγκρατημένη, διακριτική ερμηνεία από αυτόν για αλλαγή, αλλά δύσκολα μοιάζει με άνθρωπο που βρίσκεται στη δίνη ενός πάθους που αλλάζει τη ζωή του. Λαμβάνοντας υπόψη το ριψοκίνδυνο θέμα, η ταινία είναι φοβερά ντροπαλή σχετικά με το τι μπορεί να κάνει η Jeanne για να τον κάνει να την αγαπήσει τόσο πολύ, επίσης.

Αξίζει να θυμηθούμε ότι την τελευταία φορά που το Φεστιβάλ των Καννών άνοιξε με ένα βιογραφικό δράμα για την ευρωπαϊκή βασιλική οικογένεια, ήταν η Γκρέις του Μονακό, και η Ζαν ντι Μπάρι δεν είναι καθόλου τόσο κακή όσο εκείνη. Είναι μια αξιοσέβαστη, αξιοπρόσεκτη, ήπια σαπουνόπερα, και αν είστε οπαδός των αμαξών με άλογα και των χρυσοποίκιλτων διαμερισμάτων, τότε θα μπορούσατε να κάνετε κάτι χειρότερο. Αλλά θα μπορούσατε επίσης να κάνετε και κάτι πολύ καλύτερο. Ο συνδυασμός του Depp και της Maïwenn μπορεί να φάνταζε αρχικά επικίνδυνος, αλλά αυτή τη φορά το παίζουν εκ του ασφαλούς.BBC. By Nicholas Barber