Μεταναστευτικό: Η Ελλάδα δεν είναι προορισμός. Βρίσκεται όμως στη γεωγραφική θέση που συγκλίνουν όλα τα τόξα

Γράφει ο Αλέκος Μάρκελλος, ανταποκριτής της ΕΡΤ στην Αυστραλία.

Το μεταναστευτικό, «δε λύνεται».

Αντιμετωπίζεται σε κάποιο βαθμό ή είναι «διαχειρίσιμο», στο βαθμό που είναι ρεαλιστικό αυτό και αναλόγως με τις εκάστοτε μεταβαλλόμενες συνθήκες.

Και πρόκειται, ως το κυριότερο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο πρόβλημα, -ή μάλλον συνέπεια «προβλημάτων»- μόνο να αυξηθεί.

Πριν μιλήσουμε για «πολιτικές» ας ξεφύγουμε από την περιοριστική εικόνα της προσωρινότητας και της κατά περίπτωση αντιμετώπιση όσων τραγικών επιφυλάσσει, όπως στην τραγωδία ανοιχτά της Πύλου.

Μια ματιά στο χάρτη, αρκεί.

Τα βέλη αφορούν κίνηση και πρόθεση εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.

Οι λόγοι αρκούν να χωρέσουν σε μια «απλή « πρόταση:

-«Για μια καλύτερη ζωή…».

Οι λόγοι, οι αιτίες που όλοι αυτοί οι άνθρωποι, προερχόμενοι από τόσο διαφορετικές -και όμως, τόσο «ανάλογες» τελικά- χώρες της Ασίας και της Αφρικής, τα Βαλκάνια, πρώην σοβιετικές χώρες,κα να «επιθυμούν» να θέσουν τα πάντα σε απόλυτο ρίσκο για εβδομάδες και μήνες σε ακραίες κακουχίες πείνα, δίψα, αρρώστιες, εκβιασμούς, βασανισμούς και ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, διαφέρουν μόνο ως προς το «μίγμα δυστυχίας» που βιώνουν, ανάλογα με το «που»…

Από την Ερυθραία μέχρι το Πακιστάν και από την κεντρική Αφρική μέχρι την Παλαιστίνη, από το Μπανγκλαντές μέχρι την Νότιο Αφρική φτώχεια, βία, αρρώστιες, φτώχεια, βία, αρρώστιες, καύσωνες, (ξανά), πυρκαγιές, ξηρασία, εμφύλιοι, ισλαμιστές, έρημος, πλημμύρες, σεισμοί…

Φτώχεια, βία, αρρώστιες.

Και η μόνη προοπτική για το αύριο είναι, να χειροτερέψει από πολύ, έως παρά πολύ.

Και να βλέπει στην ξεχαρβαλωμένη τηλεόραση σε ένα καφέ-παράγκα μέσα στο λιπύρι της Αφρικανικής στέπας, το Βερολίνο και το Λονδίνο, αμερικανικές ταινίες και, ευτυχισμένους, υγιείς, πλούσιους ανθρώπους.

Και να είναι παντού γύρω, όλα ξερά, ήλιος και σκόνη, αίμα και δυστυχία.

Φτώχεια, απόλυτη φτώχεια, κάθε μορφής.

Και το αισθάνεται στα βάθη της ύπαρξης του γιατί, έχει μέτρο σύγκρισης.

Οπτικοποιημένο, υπαρκτό.

-«Υπάρχουν αυτές οι πόλεις, υπάρχουν αυτοί οι τόποι, θέλω κι εγώ, (και θα κάνω τα πάντα), όπως ο Μοχάμεντ από δίπλα που πήγε στη Σουηδία (ή κάπως έτσι) και του δώσαμε σπίτι, επιδόματα, δουλειά, γιατρούς.

Στέγη, ασφάλεια, ποιότητα ζωής».

Αστρονομική ποιότητα ζωής, κι ας ζει (για μας τους Ευρωπαίους) ο Μοχάμεντ στην πλέον υποβαθμισμένη περιοχή της Ευρωπαϊκής μεγαλούπολης, «φτωχός», ανάμεσα σε «πλούσιους».

Και όμως, ζάμπλουτος…

Απίστευτα ζάμπλουτος, όσο ποτέ δε θα αισθανθούμε το πόσο βαθειά πραγματικά, το ζεί.

Γιατί, ισχύει.

Οι τόποι «τους», είναι αβίωτοι.

«Έμεις» δε θα αντέχαμε ούτε μήνα.

Και έτσι θα παραμείνουν.

Ή μάλλον, όχι.

Θα χειροτερέψουν, η μετανάστευση λόγω κλιματικής αλλαγής θα εκτοξευθεί εντός δεκαετίας και τίποτε αυτή την ώρα δε δείχνει πως αυτό θα αλλάξει.

Και η Ελλάδα;

Κοιτάξτε το χάρτη με τα βέλη:

-Η Ελλάδα δεν είναι προορισμός.

Αλλά είναι στην γεωγραφική θέση που συμβάλουν όλα τα τόξα.

Η Τουρκία μπορεί να εκμεταλλεύεται όπως μπορεί -και με την εργαλειοποίηση και με τους εκβιασμούς- τους μετανάστες που είτε συρρέουν είτε «διευκόλυνε να συρρεύσουν» στο έδαφός της, αλλά τα κύματα των μεταναστών που καταφθάνουν εκεί, πραγματικά είναι.

Και από την «Ευρώπη των ονείρων τους», τους χωρίζει, η Ελλάδα.

Και, η «Ευρώπη των ονείρων τους», όλο και σκληραίνει τη δυνατότητα τους να φτάσουν ή να παραμείνουν, αλλά, ότι και να γίνει, «πρώτες χώρες» εισόδου στην Ευρώπη, δεν είναι.

Ούτε τα λοιπά Βαλκάνια είναι.

Η Ελλάδα και η Ιταλία είναι.

Όσο θα αυξάνουν οι ροές και ταυτόχρονα θα σφίγγει η «ευρωπαϊκή στρόφιγγα», που είναι πιθανότερο να καταλήξουν;

Να εγκλωβιστούν;

Καθώς, θα φτάνουν.

Τι μπορεί να κάνει η Ελλάδα;

Αυτά που κάνει και τα κάνει, όσο μπορεί.

Αλλά οι καιροί, απαιτούν περισσότερα.

Μπορεί να ζητά και να συνεχίσει να λαμβάνει ευρωπαϊκή συνεργασία, να ενισχύσει τις ναυτικές δυνάμεις επιτήρησης και αστυνόμευσης και να αποκτήσει πιο δραστικό επιχειρησιακό ρόλο «στις πολλές καρδιές» του προβλήματος:

-Είναι δουλειά της ΕΥΠ να λειτουργήσει με περισσότερη εξωστρέφεια και αποφασιστικότητα.

-Να κινηθεί δραστικά με μυστικές επιχειρήσεις «βάθους» στα πανίσχυρα κυκλώματα διακίνησης, να «απασφαλίσει», «διαβρώσει», αποδιοργανώσει και καταστρέψει όσα περισσότερα μπορεί.

Αν γίνεται;

Γίνεται ήδη, και σε στενή συνεργάσιμα με αντίστοιχες ξένες υπηρεσίες.

Τα μεγέθη λένε πως, δε γίνεται αρκετά.

Καμμία Ελλάδα δε μπορεί ούτε να «κλείσει τα σύνορα», ούτε να τους «απελάσει».

(Που, πως;).

Μόνο να πολλαπλασιάσει την επιφυλακή και την αποτελεσματικότητα της φύλαξης των συνόρων μπορεί.

Το κάνει.

Και χρειάζεται πραγματική και πολιτική στήριξη η προσπάθεια αντί για μικροκομματικές, ψηφοθηρικές γελοιότητες.

Ανάρτηση στο facebook