Του Πέτρου Σατραζάνη
Ελλάς, η χώρα της φωτιάς. Θα μπορούσε να ήταν μια φράση κλειδί, ποιητική προέκταση με βάθος και βάρος αν δεν ήταν τόσο μακάβρια κυριολεξία.
Από την Ηρακλείτεια παραδοχή ότι τα πάντα τα κυβερνά ο κεραυνός ζούμε για άλλη μια φορά σειρά αντιφάσεων που συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Για παράδειγμα, πώς γίνεται να ξεσπούνε συντονισμένα πυρκαγιές το μήνα Ιούλιο και Αύγουστο και η υποστελέχωση των αρμόδιων σωμάτων να μοιάζει σκανδαλωδώς ισχνή; Πώς είναι δυνατόν μια χώρα με θλιβερή κι επαναλαμβανόμενη προϊστορία στις πυρκαγιές να μοιάζει τόσο ασυντόνιστη και δίχως κεντρικό σχεδιασμό για τη φύλαξη των δασών της;
Είναι επόμενο και φυσικό οι κακές γλώσσες να προσπαθούν να εργαλειοποιήσουν -μια λέξη που ακούγεται πολύ συχνά τελευταία – την καταστροφή εγώ θα αντιπρότεινα: να κεφαλαιοποιήσουν το ζόφο και τον πανικό μιας προδιαγεγραμμένης ολιγωρίας.
Πώς είναι επίσης δυνατόν στρατιές οπλισμένων Κροατών χουλιγκαν/νεοναζί να μην παροπλίζονται από τις δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας;
Όλοι γυρίζουν και κοιτάζουν την ηγεσία-την κάθε ηγεσία. Και ίσως δικαίως.Αυτός που ηγείται φέρει συνήθως μια ευθύνη και σίγουρα η θητεία του δεν κρίνεται από μια ή πολλές ‘’άτυχες’’ στιγμές αλλά από την ικανότητα οργάνωσης και αποτελεσματικότητας ειδικά σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.
Η επικαιρότητα μαινόμενη σε κάθε επίπεδο εδώ και πάρα πολύ καιρό δίνει την εντύπωση ότι η χώρα έχει μηδενίσει τα κοντέρ της αποτελεσματικότητάς της · παραδομένη λες σε κάποια κατάρα εξαθλίωσης των συνθηκών ζωής του πληθυσμού της.
Ναυάγια που εγείρουν εθνικό πένθος (λίγο πριν τις εθνικές εκλογές) και καμένη Ελλαδική γη/εθνική περιουσία (μετά τις εκλογές) .
Το κίνημα της ξαπλώστρας, ήρθε αυθόρμητα να εκφράσει μια ερωτηματική αλήθεια που έμοιαζε άρρητη.
‘’Γιατί έχει γεμίσει πανάκριβες ξαπλώστρες η Ελλάδα; ‘’
Η καταπάτηση και το υπερκέρδος επάνω στο δικαίωμα των πολιτών να απολαμβάνουν τις παραλίες τους μάλλον σαν δικαίωμα το ίδιο υπερβαίνει τα πάντα, ακόμη και τη λογική.
Θα περίμενε κανείς έστω κάποια ΜΚΟ να συνδράμει τώρα που πλήττεται άλλο ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.
Είναι αυτή η διαφορά στο ποιος κάνει την αρχή, ποιος ξεκινά να κατέβει έχοντας ένα πλακάτ, ένα αίτημα, διατρανώνοντας την αγωνία του ως τμήμα του πολιτειακού γίγνεσθαι.
Ποιος συνειδητοποιεί ότι ο δημόσιος χώρος είναι μια καθημερινή εξ-άσκηση δημοκρατίας;
Την ίδια στιγμή στον Έβρο χωρικοί σώζουν οι ίδιοι τα χωριά τους από την πυρκαγιά.
Είναι κι αυτό μια σημειολογική προαίσθηση; Θα δείξει.
Τα μεγάλα παλλαϊκά κινήματα της δεκαετίας του ’60 που σαρώθηκαν από την δικτατορία συνυφασμένα με πρόσωπα σύμβολα (Σωτήρης Πέτρουλας, Γρηγόρης Λαμπράκης) έδιναν ένα στίγμα, συγκεκριμενοποιούσαν ένα όραμα μέσα από μια κοινή πεποίθηση ότι η Δημοκρατία είναι ο πρώτος στόχος.
Σήμερα παρακολουθούμε την Αριστερά του Κοινοβουλίου να ρητορεύει και να αναλύει τα συνήθη περί καπιταλισμού.
Θα βρίσκεται (φαντάζομαι) στο μυαλό κάθε υποψιασμένου και οπωσδήποτε καλόπιστου ψηφοφόρου ή έστω ιδεολογικού της φίλου : Πως είναι δυνατόν να μη διανθίζεται η εκδοχή ότι ‘’ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός’’ με μια εμπεριστατωμένη ανάλυση του σύγχρονου τεχνικοποιημένου καπιταλισμού;
Η ‘’μακρά ιστορία στους αγώνες και τα κινήματα’’ δεν αποτελεί ιερό λείψανο ούτε γνώση σε καλούπι που περιφέρεται ως ιστορικό τεκμήριο -κάτι σαν ένσημα- που δικαιώνουν κοινοβουλευτική παρουσία. Πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι οι σφοδρότεροι απάτριδες είναι οι απανταχού καπιταλιστές.
Εξ’ όσων γνωρίζω, από τη μια το ΜέΡΑ25 επιχείρησε να εγείρει μια συζήτηση περί του μετα-καπιταλισμού χωρίς όμως το επόμενο, κρίσιμο βήμα.
Το ΚΚΕ επίσης διοργανώνει συχνά ενδιαφέροντα συνέδρια όπου αναλύεται η κομματική πείρα ιδωμένη βέβαια διαρκώς ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Αν ο καπιταλισμός πρέπει να χτυπηθεί με τα ίδια του τα όπλα όπως συχνά αναφέρεται, τότε θα πρέπει να εξαντλήσουμε την τεχνολογική αρτιότητα που ο ίδιος μας έδωσε. Η θεμέλιος αντίφαση που παγώνει κάποια προοπτική γόνιμης ανάλυσης εκφράζεται στο ερώτημα του πώς αυτή η εξέλιξη της τεχνικής θα οδηγήσει στην αυτοδιάλυση του καπιταλισμού εφόσον η ίδια ακριβώς συνθήκη αποξενώνει(αγαπημένος όρος και μύχιος φόβος του Μαρξ η αποξένωση) το σύγχρονο άνθρωπο; Θα περίμενα με μεγάλη αγωνία μιαν απάντηση σε κάτι τέτοιο.
Η σύγχυση και τα fake news δίνουν προβάδισμα στο φόβο και την αγωνία. Κι ως συνήθως ο καλύτερος φίλος του φόβου και της εξαθλίωσης είναι η ακροδεξιά.
Ο Έβρος, καίγεται. Οι πυρκαγιές είναι παντού και οι εστίες είναι όπως φαίνεται στρατηγικά σχεδιασμένες ώστε να κάνουν τη φωτιά κάτι που ήδη είναι. Ανίκητη.
Θα πρέπει με κάποιον τρόπο να κατανοηθεί ότι αμυντικός εξοπλισμός και στρατηγική χάραξη-διασφάλιση δε σημαίνει εθνικιστική ανάφλεξη αλλά είναι η βάση ενός κράτους που επιθυμεί να παίξει ενεργά στην γεωστρατηγική σκακιέρα της σύγχρονης πολλαπλότητας.
Οι διεθνείς σχέσεις δεν καθορίζονται από εμφυλιοπολεμικά απωθημένα και επιχειρήματα διαδικτυακού καφενείου. Αυτομαστιγώματα και ομολογίες φυγής-αυτομόλησης από τη χώρα επειδή το εκλογικό σώμα ψήφισε κάτι που δεν μας αρέσει είναι δείγμα ύψιστης Μεσογειακής ανωριμότητας με επίγευση βαλκάνιας οργής. Λες και το πρόβλημα είναι ένα κουμπί που δεν πατιέται.
Μπορεί κάλλιστα όποιος ο επιθυμεί, να επισκεφθεί μια από της χώρες που εικάζει ότι λειτουργεί παραδειγματικά αλλά μόνο ζώντας εκεί ως εργαζόμενος πολίτης καθότι ο τουρισμός και η αναψυχή δε συνιστά σοβαρή κατάθεση. Έπειτα με καθαρό μυαλό να κοινωνήσει την εμπειρία του.
Το ηθικώς δίκαιο όπως καλλιεργείται στο μυαλό πολλών δεν συμπαρίσταται σε καμία γεωστρατηγική ανάγκη, δυστυχώς.
Κλείνοντας με ένα ενδιαφέρον απόσπασμα της ιστορικής ομιλίας του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία το 1944 παρατηρούμε να θάλλει εντός της μια διαχρονική αλήθεια, μια -όπως φαίνεται- πικρή διαπίστωση και γιατί όχι μια εξεγερτική προτροπή .
«Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει να βρει κέρδη σ’ όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια.
Γι’ αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Εμείς, το μόνο πού διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας»