Το όμορφο σπίτι στο Sirmione
To όμορφο σπίτι κρυφοκοιτάζει μέσα από το σκούρο πράσινο των δέντρων της Via Catullo, στην καρδιά της χερσονήσου Sirmione. Αυτό το όμορφο σπίτι είναι τώρα πανάκριβα ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, με… έτοιμη στο πιάτο τη φήμη από την προηγούμενη οικοδέσποινα, τη Μαρία Κάλλας. Εδώ ήταν για χρόνια η θερινή κατοικία του βερονέζου Giovanni Battista Meneghini. Κατέκτησε τεράστια φήμη (προσδίδοντας και εμπορική αξία στο μικρογράφημα που λέγεται Sirmione, και βρίσκεται στη λίμνη Garda, λίγα χλμ έξω από τη Βερόνα), χάρη στην κυρία Μενεγκίνι, την Μαρία Κάλλας. Η βίλα, ένα κτίριο τριών ορόφων, εμβαδού 780 τετ. μέτρων είχε διακοσμηθεί προσωπικά από την Κάλλας. Πριν λίγα χρόνια ο Δήμος αποφάσισε να διαμορφώσει καλόγουστα το πάρκο που ακολουθεί το δρόμο του σπιτιού και αυτό το πάρκο φερει πλέον το όνομά της.
To Sirmione είναι ένας τόπος ευλογημένος από τη θέση και το τοπίο του. Τι άλλη τύχη να ζητούσε; Κι όμως, του έλειπε ένας μύθος, κάτι σαν φωτεινή αστραφτερή αύρα για να κάνει τη φήμη και την ομορφιά του να διαρκέσει στην πάροδο του χρόνου. Βρήκε το μύθο του όταν έφτασε η Άννα Μαρία Σοφία Καλογεροπούλου, η μεγαλύτερη ίσως προσωπικότητα του λυρικού τραγουδιού στην ιστορία.
Πέρασαν σαράντα πέντε σχεδόν χρόνια από τον θάνατό της. Ήταν 53ων ετών, όταν αναχώρησε. (Παρίσι, 16 Σεπτ.1977). Εξακολουθεί ωστόσο να είναι ζωντανή, παρούσα στο Σιρμιόνε, στο μυαλό και την καρδιά όσων την γνώρισαν εκεί και όσων μπορεί να μην την γνώρισαν ποτέ, αλλά μεγάλωσαν με τις ιστορίες των γονιών τους, που είναι θαυμαστές της. Εάν κλείσετε τα μάτια σας για μια στιγμή στη Via Catullo, μπορείτε ακόμα να την ακούσετε να τραγουδά από τη βεράντα της βίλας της. Είναι ένα γλυκό και υπέροχο τραγούδι του νου και τη καρδιάς μας, μια πανέμορφη και υγιέστατη αυταπάτη. Ντουέτο με τα φύλλα να φυσούν στον άνεμο από το πάρκο, το αφιερωμένο σε αυτήν που συντηρείται ιδανικά.
Η Κάλλας έφτασε εδώ για πρώτη φορά το 1952 έχοντας ήδη εγκατασταθεί μόνιμα με τον σύζυγό της στη Βερόνα. Το σπίτι της στη Βερόνα είναι κι αυτό σημείο αναφοράς της πόλης και συνοδεύεται από αναμνηστική πλακέτα.
Η Κάλλας αγάπησε πολύ τον τόπο, λέγεται ότι μόνο στο Σιρμιόνε απολάμβανε τις εκτός δημοσιότητας μέρες και εβδομάδες περπατώντας στους δρόμους χαλαρή, χαμογελαστή, μιλώντας με τους κατοίκους, ψωνίζοντας στα μικρά μαγαζάκια για το νοικοκυριό της. Ωστόσο, επτά χρόνια αργότερα, η βίλα έγινε σκηνή ενός τραγικού αποχαιρετισμού, όταν η Κάλλας μαζί με τον Αριστοτέλη Ωνάση, πήγαν στο σπίτι της Via Catullo για να ανακοινώσουν στον σύζυγο της ότι είναι ερωτευμένοι . Επιθυμούσαν να μιλήσουν με τον Μενεγκίνι για την ανάγκη διαζυγίου. Ένα σιωπηλό δείπνο συνοδεύτηκε από μια έντονη συζήτηση και εν τέλει οδηγήθηκαν στον τραγικό σε συνέπειες χωρισμό. Η Villa Meneghini-Callas πωλήθηκε λίγα χρόνια αργότερα.
Το Sirmione είναι ένα πανέμορφο σημείο. Ήσυχο, φροντισμένο, πολύ τουριστικό για πολλούς μήνες, χάρη στη λίμνη, τα ιστορικά και ανέπαφα αρχαιολογικά του σημεία, το πράσινο των πάρκων του και την αύρα του, που παραπέμπει σε σκηνικό ταινίας του Visconti.
https://www.youtube.com/watch?v=Nk5KrlxePzI
Η παρουσία της Κάλλας είναι ακόμα ζωντανή στη χερσόνησο.Έφτασε εδώ στο απόγειο της καριέρας της, όταν θριάμβευσε στα θέατρα και είχε τον κόσμο στα πόδια της. Εκείνη την εποχή, η Κάλλας θεωρούσε αυτό το μέρος μια όαση ειρήνης στην οποία να καταφεύγει, μακριά από το χάος που τον περιέβαλλε. Αγάπησε αυτή την ήσυχη και ήρεμη ατμόσφαιρα που μόνο αυτή η γωνιά μπορούσε να της προσφέρει: αγαπούσε τα ιαματικά λουτρά, απολάμβανεδ τον καφέ της στο Caffè Grande Italia.
Ήταν τόσο δεμένη με τον τόπο που ακόμη και όταν έφυγε δεν σταμάτησε να το σκέφτεται, διατηρησε επικοινωνία στελνοντας καρτ ποστάλ στους ανθρώπους με τους οποίους ήταν πιο δεμένη.«Θα ήθελα να τελειώσω τις μέρες μου στη Σιρμιόνε και να θαφτώ σε αυτόν τον επίγειο παράδεισο». Έτσι έγραψε η Μαρία Κάλλας σε ένα από τα γράμματά της. Αλλά η μοίρα της ήταν διαφορετική.Πολλά έχουν ειπωθεί για τον θάνατό της, δημιουργώντας μια δίνη ψεύτικων φημών. Κάποιοι είπαν ότι οι στάχτες της εκλάπησαν από το νεκροταφείο του Παρισιού και σκορπίστηκαν στη λίμνη Γκάρντα. Άλλοι, πιστεύουν ότι θάφτηκε στο Colombare. Η Κάλλας ήταν σιγουρα η ψυχή αυτού του μαγευτικού τόπου: Ενας χώρος πανέμορφος στο δημαρχείο προορίζεται για εκθέσεις και εκδηλώσεις αφιερωμένες σε αυτήν,ένα εστιατόριο φερει το όνομά της και βέβαια, το πάρκο στο οποίο αναφερθήκαμε. Επιπλέον, κάθε καλοκαίρι το μουσικό φεστιβάλ προς τιμήν της κάνει πολύ κόσμο να τη θυμηθεί εκεί και να δακρύσει.
Θα φύγω όμως από το θέμα μου, χωρίς να φύγω… θα ανοίξω με την σύμφωνη γνώμη σας ένα βιβλίο. Είναι 1957 και η Μαρία Μενεγκίνι-Κάλλας αποφασίζει να καταγράψει μνήμες και στιγμές από τη ζωή της, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία της. Από εκεί ξεκινά η αφήγηση στο βιβλίο «Μαρία Κάλλας: Γράμματα και αναμνήσεις», που στηρίζεται σε αναμνήσεις και τις σημειώσεις της αλλά και σε κείμενα και σχόλια του Γάλλου σκηνοθέτη και φωτογράφου Τομ Βολφ. Περιέχει κομμάτια από την αυτοβιογραφία της, που φιλοδοξούσε να εκδώσει αλλά δεν πρόλαβε καν να ολοκληρώσει Το βιβλίο του Βολφ κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Ανδρέα Παππά.
«Απεχθάνομαι να μιλώ για τον εαυτό μου, λέει η Κάλλας. Αφήνω πάντα τους άλλους να μιλούν ελεύθερα για λογαριασμό μου, σίγουρη πως έχω να κάνω με ανθρώπους ευφυείς, καλοπροαίρετους και γενναιόδωρους. Δυστυχώς, βέβαια, ακριβώς επειδή αφήνω τους άλλους να μιλούν, βρέθηκα να πρωταγωνιστώ σε ανυπόστατα σκάνδαλα που κάνουν τον γύρο του κόσμου. Προκειμένου να διορθώσω τις τόσες ανακρίβειες, αποφάσισα τώρα, αν και με μια κάποια επιφύλαξη, να αναφερθώ στους κυριότερους σταθμούς της προσωπικής μου ζωής και της καλλιτεχνικής μου πορείας. Η αφήγησή μου δεν έχει, συνεπώς, καμιά επιτήδευση, πολλώ μάλλον,Θεός φυλάξοι! καμιά πρόθεση για αντιπαράθεση. Επιθυμώ να την παρακολουθήσει ο αναγνώστης με το πνεύμα που την υπαγόρευσα».