Shabana Basij-Rasikh στην Whasington Post
Οι καρδιές μπορεί να απογοητεύονται, αλλά το πνεύμα ποτέ. Ακούστε λοιπόν, εσείς που δολοφονείτε αφγανές. Να ξέρετε ότι είμαστε φτιαγμένες από ατσάλι που σφυρηλατήθηκε μέσα από αλλεπάλληλες φωτιές από γενιά σε γενιά. Μην υποτιμάτε τη δύναμη του ατσαλιού. Στην Καμπούλ, το πρωί της 30ής Σεπτεμβρίου, σχεδόν 400 νέοι Αφγανοί, κυρίως μέλη της εθνικής μειονότητας των Χαζάρα της χώρας μου, είχαν μεταβεί σε φροντιστήριο για να δώσουν εξετάσεις για το κολέγιο. Ήταν χωρισμένοι ανά φύλο σύμφωνα με τους περιορισμούς που είχαν επιβάλει οι Ταλιμπάν. Τα κορίτσια σε μια αίθουσα, τα αγόρια σε άλλη. Τα κορίτσια ήταν περισσότερα από τα αγόρια, καθώς το κλείσιμο των σχολείων για κορίτσια από τους Ταλιμπάν είχε καταστήσει τα ιδιωτικά κέντρα, όπως το συγκεκριμένο, τα μόνα μέρη όπου τα κορίτσια μπορούσαν να ελπίζουν ότι θα συνέχιζαν την εκπαίδευσή τους. Ήταν Παρασκευή. Η ιερή ημέρα του Ισλάμ. Οι μαθητές συμμετείχαν ήσυχα στις εξετάσεις όταν ένας άνδρας μπήκε στο τμήμα των κοριτσιών και πυροδότησε τα εκρηκτικά που ήταν δεμένα στο σώμα του”.
“Η επίθεση στην Καμπούλ σκοτώνει κορίτσια με μεγάλα όνειρα” ήταν ο τίτλος της εφημερίδας The Post. Είναι ένας τίτλος που περιγράφει τόσο το έγκλημα όσο και το κίνητρό του. Περισσότεροι από 50 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνο το πρωί της Παρασκευής στη γενέτειρά μου, και σχεδόν όλες τους ήταν κορίτσια για τα οποία η εκπαίδευση ήταν ο δρόμος για να γίνουν ανεξάρτητες γυναίκες. Είχαν τολμήσει να ονειρευτούν. Και γι’ αυτό πέθαναν. Αλλά αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν ζει.Το σχολείο μου για κορίτσια από το Αφγανιστάν και εγώ λειτουργούμε στην εξορία από τότε που επέστρεψαν οι Ταλιμπάν, και από την ημέρα που οι μαθήτριές μου και εγώ φτάσαμε με ασφάλεια στη Ρουάντα το περασμένο καλοκαίρι, έχω κάνει ένα αίτημα στον κόσμο: Μην αποστρέφετε τα βλέμματά σας από το Αφγανιστάν.
Μην αποστρέφετε το βλέμμα από τις γυναίκες που διαδήλωσαν στους δρόμους της Καμπούλ την επομένη του βομβαρδισμού, καταγγέλλοντας την ανικανότητα των Ταλιμπάν να προστατεύσουν τις ίδιες και τις ελευθερίες τους. Σε απάντηση, οι Ταλιμπάν τις χτύπησαν και έριξαν σφαίρες για να τις σκορπίσουν και τις αποκάλεσαν πόρνες που…χρηματοδοτούνται από τη Δύση.
Παρόλα αυτά, “δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε”, δήλωσε μια γυναίκα.
Μην αποστρέφετε το βλέμμα σας από τα κορίτσια του Αφγανιστάν που έκαναν αίτηση για να ενταχθούν στο σχολείο μας στη Ρουάντα,καθώς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και να έρθουν σε μας που ήδη είμαστε εξόριστες. Η 14χρονη θέλει να φοιτήσει στο ΜΙΤ και να γίνει χειρουργός και η οποία, σύμφωνα με τα λόγια της, θαυμάζει “το κουρασμένο πρόσωπο ενός γιατρού”. Η 15χρονη έχει γράψει 30 σελίδες ενός μυθιστορήματος. Η 17χρονη μου είπε στη συνέντευξη για την εισαγωγή της ότι αν μπορούσε να πάει οπουδήποτε στον κόσμο, “θα επέστρεφα στο Αφγανιστάν. Είμαστε η νέα γενιά και η χώρα μας χρειάζεται.” Το Αφγανιστάν τη χρειάζεται, το ίδιο και ο κόσμος. Αν είναι αλήθεια ότι τα μορφωμένα κορίτσια παντρεύονται αργότερα, αποκτούν λιγότερα παιδιά και κερδίζουν υψηλότερα εισοδήματα -και είναι- τότε προκύπτει ότι η εκπαίδευσή τους αποφέρει οφέλη που δεν είναι μόνο οικογενειακά ή κοινωνικά, αλλά και διεθνούς ενδιαφέροντος. Η εκπαίδευση των κοριτσιών πρέπει να θεωρείται επιτακτική ανάγκη της εξωτερικής πολιτικής, όπως ακριβώς θεωρείται ορθά ως ηθική αναγκαιότητα και βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.
Δεν είμαι η μοναδική φωνή που εκφράζει αυτή την αλήθεια και ξέρω ότι οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να ακούσουν. Μόλις αυτό το μήνα, οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν περιορισμούς στη χορήγηση βίζας στην ηγεσία των Ταλιμπάν που “εμπλέκονται στην καταπίεση των γυναικών και των κοριτσιών”. Είναι μια αρχή – αλλά μόνο μια αρχή. Άλλα έθνη πρέπει να ακολουθήσουν και πρέπει να δράσουν επειγόντως για να εξασφαλίσουν ελεύθερη και ασφαλή πρόσβαση στην τάξη.
Επείγον. Είναι αυτό που λείπει και αυτό που είναι απαραίτητο. Τόσα πολλά κορίτσια περιμένουν. Κορίτσια όπως η 16χρονη που μου μίλησε από το Αφγανιστάν, ελπίζοντας ότι υπήρχε κάποιος τρόπος να φοιτήσει στο σχολείο μας. “Έχω πραγματικά πολλές επιθυμίες”, είπε. “Θέλω να ασχοληθώ με την υπηρεσία της κοινωνίας μου, όπου οι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ισότιμα και με σεβασμό. Για ένα κορίτσι που αγαπάει την εκπαίδευση, δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη σκληρότητα από το να κλείνουν τις πόρτες των σχολείων μπροστά της”.
“Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι κάτω από τη σημαία των Ταλιμπάν”, είπε. “Αλλά ακόμη κι αν βρεθώ κάτω από το σπαθί τους, δεν θα εγκαταλείψω τα όνειρά μου”.
Στις 30 Σεπτεμβρίου, και τις ημέρες που ακολούθησαν με πόνο ψυχής, διάβασα τον μακρύ κατάλογο με τα ονόματα των νεκρών Αφγανών κοριτσιών που ανασύρθηκαν από τα συντρίμμια του φροντιστηρίου τους. Έψαχνα το όνομα αυτού του κοριτσιού.
Δεν ήταν εκεί.
Σε αυτές τις μέρες του πόνου, παλεύει, ένα κορίτσι με μεγάλα όνειρα. Ένα κορίτσι από ατσάλι.
Shabana Basij-Rasikh, a Washington Post Global Opinions contributing columnist, is co-founder and president of the School of Leadership, Afghanistan.