Φράνσις Φουκουγιάμα: Περισσότερες αποδείξεις πλέον ότι αυτό είναι πραγματικά το τέλος της ιστορίας
Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, έγινε πασιφανές ότι υπάρχουν βασικές αδυναμίες στον πυρήνα των φαινομενικά ισχυρών αυταρχικών κρατών
Κατά την τελευταία δεκαετία, η παγκόσμια πολιτική έχει διαμορφωθεί σε μεγάλο βαθμό από φαινομενικά ισχυρά κράτη των οποίων οι ηγέτες δεν περιορίζονται από το δίκαιο ή τους συνταγματικούς ελέγχους και ισορροπίες. Τόσο η Ρωσία όσο και η Κίνα έχουν υποστηρίξει ότι η φιλελεύθερη δημοκρατία βρίσκεται σε διαρκή παρακμή και ότι ο δικός τους αυταρχικός τρόπος διακυβέρνησης μπορεί να ενεργεί αποφασιστικά και αποτελεσματικά, ενώ οι δημοκρατικοί αντίπαλοί τους συζητούν, αμφιταλαντεύονται και αποτυγχάνουν να τηρήσουν τις υποσχέσεις τους. Αυτές οι δύο χώρες αποτέλεσαν την εμπροσθοφυλακή ενός ευρύτερου αυταρχικού κύματος που ανέτρεψε τα δημοκρατικά κεκτημένα σε ολόκληρο τον κόσμο, από τη Μιανμάρ μέχρι την Τυνησία και από την Ουγγαρία μέχρι το Ελ Σαλβαδόρ. Τον τελευταίο χρόνο, ωστόσο, έχει γίνει εμφανές ότι υπάρχουν βασικές αδυναμίες στον πυρήνα αυτών των ισχυρών κρατών.
Οι αδυναμίες είναι δύο ειδών. Πρώτον, η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια ενός μόνον ηγέτη στην κορυφή οδηγεί σε χαμηλής ποιότητας λήψη αποφάσεων και με την πάροδο του χρόνου ενδεχομένως θα οδηγήσει σε πραγματικά καταστροφικές συνέπειες. Δεύτερον, η απουσία δημόσιας συζήτησης και αντιπαράθεσης στα “ισχυρά” κράτη, καθώς και οποιουδήποτε μηχανισμού λογοδοσίας, σημαίνει ότι η υποστήριξη του ηγέτη είναι επιφανειακή και μπορεί να διαβρωθεί σε ανύποπτο χρόνο.
Οι υποστηρικτές της φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν πρέπει να ενδώσουν σε μια μοιρολατρία που αποδέχεται σιωπηρά τη ρωσοκινεζική γραμμή ότι τέτοιες δημοκρατίες βρίσκονται σε αναπόφευκτη παρακμή. Η μακροπρόθεσμη πρόοδος των σύγχρονων θεσμών δεν είναι ούτε γραμμική ούτε αυτόματη. Με την πάροδο των χρόνων, έχουμε δει τεράστια πισωγυρίσματα στην πρόοδο των φιλελεύθερων και δημοκρατικών θεσμών, με την άνοδο του φασισμού και του κομμουνισμού στη δεκαετία του 1930, ή τα στρατιωτικά πραξικοπήματα και τις πετρελαϊκές κρίσεις των δεκαετιών του 1960 και του ’70. Και όμως, η φιλελεύθερη δημοκρατία άντεξε και επανήλθε επανειλημμένα, επειδή οι εναλλακτικές λύσεις είναι τόσο κακές.
Στους ανθρώπους σε διάφορους πολιτισμούς δεν αρέσει να ζουν υπό καθεστώτα δικτατορίας και εκτιμούν την ατομική τους ελευθερία. Καμία αυταρχική κυβέρνηση δεν παρουσιάζει μια κοινωνία που να είναι, μακροπρόθεσμα, πιο ελκυστική από τη φιλελεύθερη δημοκρατία, και θα μπορούσε επομένως να θεωρηθεί ο στόχος ή το τελικό σημείο της ιστορικής προόδου. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων – μετανάστες – που ψηφίζουν με τα… πόδια – αφήνοντας φτωχές, διεφθαρμένες ή βίαιες χώρες για να ζήσουν όχι στη Ρωσία, την Κίνα ή το Ιράν, αλλά στη φιλελεύθερη, δημοκρατική Δύση – αποδεικνύουν περίτρανα αυτό.
Ο φιλόσοφος Χέγκελ επινόησε τη φράση το τέλος της ιστορίας για να αναφερθεί στην άνοδο του φιλελεύθερου κράτους από τη Γαλλική Επανάσταση ως τον στόχο ή την κατεύθυνση προς την οποία τείνει η ιστορική πρόοδος. Για πολλές δεκαετίες μετά από αυτό, οι μαρξιστές δανείζονταν από τον Χέγκελ και υποστήριζαν ότι το πραγματικό τέλος της ιστορίας θα ήταν μια κομμουνιστική ουτοπία. Όταν έγραψα ένα άρθρο το 1989 και ένα βιβλίο το 1992 με αυτή τη φράση στον τίτλο, σημείωσα ότι η μαρξιστική εκδοχή ήταν σαφώς λανθασμένη και ότι δεν φαινόταν να υπάρχει μια ανώτερη εναλλακτική λύση στη φιλελεύθερη δημοκρατία. Έχουμε δει τρομακτικές ανατροπές στην πρόοδο της φιλελεύθερης δημοκρατίας τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά οι ανατροπές δεν σημαίνουν ότι η υποκείμενη αφήγηση είναι λάθος. Καμία από τις προτεινόμενες εναλλακτικές λύσεις δεν φαίνεται να τα πηγαίνει καλύτερα.
Πούτιν: Ο μόνος που λαμβάνει αποφάσεις
Οι αδυναμίες των ισχυρών κρατών ήταν εμφανείς στη Ρωσία. Ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ο μοναδικός υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων- ακόμη και η πρώην Σοβιετική Ένωση είχε ένα πολιτικό γραφείο όπου ο γραμματέας του κόμματος έπρεπε να ελέγχει τις πολιτικές ιδέες. Είδαμε εικόνες του Πούτιν να κάθεται στην άκρη ενός μακρού τραπεζιού με τους υπουργούς Άμυνας και Εξωτερικών του λόγω του φόβου του για το COVID – ήταν τόσο απομονωμένος που δεν είχε ιδέα πόσο ισχυρή είχε γίνει η ουκρανική εθνική ταυτότητα τα τελευταία χρόνια ή πόσο σθεναρή αντίσταση θα προκαλούσε η εισβολή του. Ομοίως, δεν έμαθε τίποτα για το πόσο βαθιά είχε ριζώσει η διαφθορά και η ανικανότητα μέσα στον ίδιο του τον στρατό, πόσο άθλια λειτουργούσαν τα σύγχρονα όπλα που είχε αναπτύξει ή πόσο ανεπαρκώς εκπαιδευμένο ήταν το σώμα των αξιωματικών του.
Η ρηχότητα της υποστήριξης του καθεστώτος του έγινε φανερή από τη βιασύνη των νέων Ρώσων ανδρών προς τα σύνορα, όταν ανακοίνωσε τη “μερική” κινητοποίησή του στις 21 Σεπτεμβρίου. Περίπου 700.000 Ρώσοι έφυγαν για τη Γεωργία, το Καζακστάν, τη Φινλανδία και κάθε άλλη χώρα που θα τους δεχόταν, αριθμός πολύ μεγαλύτερος από αυτόν που πραγματικά κινητοποιήθηκε. Αυτοί που έμειναν πίσω και επιστρατεύτηκαν ρίχνονται κατευθείαν στη μάχη χωρίς επαρκή εκπαίδευση ή εξοπλισμό, και ήδη εμφανίζονται στο μέτωπο ως αιχμάλωτοι πολέμου ή θύματα. Η νομιμοποίηση του Πούτιν βασίστηκε σε ένα κοινωνικό συμβόλαιο που υποσχόταν στους πολίτες σταθερότητα και μια μικρή ευημερία σε αντάλλαγμα την πολιτική παθητικότητα, αλλά το καθεστώς έχει αθετήσει αυτή τη συμφωνία και βλέπει τώρα τις συνέπειες.
Η κακή λήψη αποφάσεων και η ρηχή υποστήριξη του Πούτιν οδήγησαν σε ένα από τα μεγαλύτερα στρατηγικά λάθη στην μνήμη των ανθρώπων. Μακριά από το να αποδείξει το μεγαλείο της και να ανακτήσει την αυτοκρατορία της, η Ρωσία έχει γίνει παγκόσμιο αντικείμενο γελοιοποίησης και θα υποστεί περαιτέρω ταπεινώσεις στα χέρια της Ουκρανίας τις επόμενες εβδομάδες. Ολόκληρη η ρωσική στρατιωτική θέση στα νότια της Ουκρανίας είναι πιθανό να καταρρεύσει και οι Ουκρανοί έχουν μια πραγματική ευκαιρία να απελευθερώσουν τη χερσόνησο της Κριμαίας για πρώτη φορά από το 2014. Αυτές οι ανατροπές έχουν προκαλέσει τεράστιο πρόβλημα στη Μόσχα- το Κρεμλίνο πατάει ακόμη πιο σκληρά στις διαφωνίες. Το αν ο ίδιος ο Πούτιν θα μπορέσει να επιβιώσει από μια ρωσική στρατιωτική ήττα είναι ένα ανοιχτό ερώτημα.
Τι συμβαίνει σήμερα στην Κίνα
Κάτι παρόμοιο, αν και λιγότερο δραματικό, συμβαίνει στην Κίνα. Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του κινεζικού αυταρχισμού κατά την περίοδο μεταξύ των μεταρρυθμίσεων του Ντενγκ Σιαοπίνγκ το 1978 και της ανάληψης της εξουσίας από τον Σι Τζινπίνγκ το 2013 ήταν ο βαθμός στον οποίο ήταν θεσμοθετημένος. Οι θεσμοί σημαίνουν ότι οι κυβερνώντες πρέπει να ακολουθούν κανόνες και δεν μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν. Το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα επέβαλε πολλούς κανόνες στον εαυτό του: υποχρεωτική ηλικία συνταξιοδότησης για τα στελέχη του κόμματος, αυστηρά αξιοκρατικά πρότυπα για την πρόσληψη και την προαγωγή, και πάνω απ’ όλα ένα όριο θητείας 10 ετών για την πιο υψηλόβαθμη ηγεσία του κόμματος. Ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ καθιέρωσε ένα σύστημα συλλογικής ηγεσίας ακριβώς για να αποφύγει την κυριαρχία ενός μόνο εμμονικού ηγέτη όπως ο Μάο Τσετούνγκ.
Πολλά από αυτά έχουν διαλυθεί υπό τον Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος θα λάβει την ευλογία του κόμματός του για να παραμείνει ως ανώτατος ηγέτης για τρίτη πενταετή θητεία στο 20ό Συνέδριο του κόμματος. Στη θέση της συλλογικής ηγεσίας, η Κίνα έχει περάσει σε ένα προσωποπαγές σύστημα στο οποίο κανένας άλλος ανώτερος αξιωματούχος δεν μπορεί να πλησιάσει τον Σι.
Αυτή η συγκέντρωση της εξουσίας σε έναν άνθρωπο έχει με τη σειρά της οδηγήσει σε κακή λήψη αποφάσεων. Το κόμμα έχει παρέμβει στην οικονομία, παρακωλύοντας τον τομέα της τεχνολογίας, κυνηγώντας αστέρια όπως η Alibaba και η Tencent- ανάγκασε τους Κινέζους αγρότες να φυτεύουν βασικά προϊόντα που χάνουν χρήματα, επιδιώκοντας την αγροτική αυτάρκεια- και επέμεινε σε μια στρατηγική μηδενικού COVID που κρατά σημαντικά τμήματα της Κίνας υπό συνεχή αποκλεισμό, ο οποίος έχει μειώσει την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Η Κίνα δεν μπορεί εύκολα να αντιστρέψει το zero-COVID, επειδή δεν έχει καταφέρει να αγοράσει αποτελεσματικά εμβόλια και βρίσκει ένα μεγάλο μέρος του ηλικιωμένου πληθυσμού της ευάλωτο στην ασθένεια. Αυτό που φαινόταν πριν από δύο χρόνια σαν μια θριαμβευτική επιτυχία στον έλεγχο του COVID έχει μετατραπεί σε μια παρατεταμένη πανωλεθρία.
Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στην αποτυχία του υποκείμενου μοντέλου ανάπτυξης της Κίνας, το οποίο βασιζόταν σε μεγάλες κρατικές επενδύσεις σε ακίνητα για να κρατήσει την οικονομία σε εγρήγορση. Τα βασικά οικονομικά υποδηλώνουν ότι αυτό θα οδηγούσε σε μαζική κακή κατανομή των πόρων, όπως και συνέβη στην πραγματικότητα. Πηγαίνετε στο διαδίκτυο και ψάξτε για κινεζικά κτίρια που ανατινάζονται, και θα δείτε πολλά βίντεο με τεράστια συγκροτήματα κατοικιών που δυναμιτίζονται επειδή δεν υπάρχει κανείς να αγοράσει διαμερίσματα σε αυτά.
Το Ιράν των διαδηλώσεων
Τα αυταρχικά σφάλματα δεν περιορίζονται μόνο στην Κίνα. Το Ιράν συγκλονίστηκε και συγκλονίζεται από εβδομαδιαίες διαδηλώσεις μετά το θάνατο της Mahsa Amini από την αστυνομία ηθικής τάξης. Το Ιράν βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση: Αντιμετωπίζει τραπεζική κρίση, ξεμένει από νερό, έχει δει μεγάλες μειώσεις στον τομέα της αγροτικής παραγωγής και παλεύει με τις εξουθενωτικές διεθνείς κυρώσεις και την απομόνωση. Παρά το καθεστώς του παρία, διαθέτει έναν καλά μορφωμένο πληθυσμό, στον οποίο οι γυναίκες αποτελούν την πλειοψηφία των αποφοίτων πανεπιστημίων. Και όμως, το καθεστώς διοικείται από μια μικρή ομάδα ηλικιωμένων ανδρών με κοινωνικές αντιλήψεις που έχουν ξεπεραστεί από πολλές γενιές. Δεν είναι περίεργο που το καθεστώς αντιμετωπίζει τώρα τη μεγαλύτερη δοκιμασία νομιμοποίησής του. Η μόνη χώρα που μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμη πιο κακοδιαχειριζόμενη είναι μια άλλη δικτατορία, η Βενεζουέλα, η οποία έχει δημιουργήσει τη μεγαλύτερη ροή προσφύγων στον κόσμο την τελευταία δεκαετία.
Οι πανηγυρισμοί για την άνοδο των ισχυρών κρατών και την παρακμή της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι επομένως πολύ πρόωροι. Η φιλελεύθερη δημοκρατία, ακριβώς επειδή κατανέμει την εξουσία και βασίζεται στη συναίνεση των κυβερνώντων, βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση παγκοσμίως απ’ ό,τι πολλοί πιστεύουν. Παρά τα πρόσφατα κέρδη των λαϊκιστικών κομμάτων στη Σουηδία και την Ιταλία, οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης εξακολουθούν να απολαμβάνουν έναν ισχυρό βαθμό κοινωνικής συναίνεσης.
Το μεγάλο ερωτηματικό παραμένουν, δυστυχώς, οι Ηνωμένες Πολιτείες. Περίπου το 30-35% των ψηφοφόρων τους εξακολουθούν να πιστεύουν την ψευδή αφήγηση ότι οι προεδρικές εκλογές του 2020 «εκλάπησαν», και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει καταληφθεί από τους οπαδούς του Ντόναλντ Τραμπ του MAGA, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν για να τοποθετήσουν αρνητές των εκλογών σε θέσεις εξουσίας σε όλη τη χώρα. Αυτή η ομάδα δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία της χώρας, αλλά είναι πιθανό να ανακτήσει τον έλεγχο τουλάχιστον της Βουλής των Αντιπροσώπων αυτόν τον Νοέμβριο, και ενδεχομένως την προεδρία το 2024. Ο υποτιθέμενος ηγέτης του κόμματος, ο Τραμπ, πέφτει όλο και πιο βαθιά σε μια συνωμοσιολογική τρέλα, στην οποία πιστεύει ότι θα μπορούσε να αποκατασταθεί αμέσως ως πρόεδρος και ότι η χώρα θα πρέπει να παραπέμψει ποινικά τους προκάτοχους του στην προεδρία, συμπεριλαμβανομένου ενός που είναι ήδη νεκρός.
Υπάρχει μια στενή σχέση μεταξύ της επιτυχίας των ισχυρών κρατών στο εξωτερικό και της λαϊκιστικής πολιτικής στο εσωτερικό. Πολιτικοί όπως η Μαρίν Λεπέν και ο Ερίκ Ζεμούρ στη Γαλλία, ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, ο Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία και φυσικά ο Τραμπ στις ΗΠΑ έχουν εκφράσει συμπάθεια για τον Πούτιν. Βλέπουν στο πρόσωπό του ένα μοντέλο για το είδος της εξουσίας του ισχυρού άνδρα που θα ήθελαν να ασκήσουν στη δική τους χώρα. Εκείνος, με τη σειρά του, ελπίζει ότι η άνοδός τους θα αποδυναμώσει τη δυτική υποστήριξη προς την Ουκρανία και θα σώσει την παραπαίουσα “ειδική στρατιωτική επιχείρησή” του.
Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν θα επιστρέψει αν οι άνθρωποι δεν είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για λογαριασμό της. Το πρόβλημα είναι ότι πολλοί που μεγαλώνουν ζώντας σε ειρηνικές, ευημερούσες φιλελεύθερες δημοκρατίες αρχίζουν να θεωρούν δεδομένη τη μορφή διακυβέρνησής τους. Επειδή δεν έχουν βιώσει ποτέ μια πραγματική τυραννία, φαντάζονται ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις κάτω από τις οποίες ζουν είναι οι ίδιες κακές δικτατορίες που συνωμοτούν για να τους αφαιρέσουν τα δικαιώματά τους, είτε πρόκειται για την Ευρωπαϊκή Ένωση είτε για την κυβέρνηση στην Ουάσιγκτον. Αλλά η πραγματικότητα έχει παρέμβει. Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αποτελεί μια πραγματική δικτατορία που προσπαθεί να συντρίψει μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία με ρουκέτες και τανκς και μπορεί να χρησιμεύσει για να υπενθυμίσει στη σημερινή γενιά τι διακυβεύεται. Αντιστεκόμενοι στον ρωσικό ιμπεριαλισμό, οι Ουκρανοί καταδεικνύουν τις οδυνηρές αδυναμίες που υπάρχουν στον πυρήνα ενός φαινομενικά ισχυρού κράτους. Καταλαβαίνουν την πραγματική αξία της ελευθερίας και δίνουν μια μεγαλύτερη μάχη για λογαριασμό μας, μια μάχη στην οποία όλοι μας πρέπει να συμμετάσχουμε.
Ο Francis Fukuyama είναι ο Olivier Nomellini Senior Fellow στο Freeman Spogli Institute for International Studies του Πανεπιστημίου Stanford.