Ο Μάρτιν Σκορσέζε γράφει γιατί πρέπει να διατηρήσουμε τις κινηματογραφικές αίθουσες ζωντανές

Χρόνια μετά το πρώτο καμπανάκι για το κλείσιμο του τελευταίου συνεργατικού σινεμά του Παρισιού, το θρυλικό La Clef βρίσκεται μια ανάσα στο να σωθεί, αφού οι κοινότητες που το υποστήριξαν όλα αυτά τα χρόνια (Cinéma La Clef Revival Collective) δήλωσαν πως υπέγραψαν μια συμφωνία αγοράς και απευθύνουν πρόσκληση για τη συγκέντρωση του ποσού των 600.000 ευρώ ώστε το σινεμά να λειτουργήσει ξανά τον Ιανουάριο του 2024.

Ανάμεσα σε όσους δημόσια στηρίζουν τη σωτηρία του La Clef και ο Μάρτιν Σκορσέζε με το παρακάτω συγκινητικό κείμενο.

Χαιρετισμούς από τη Νέα Υόρκη.

Υποστηρίζω πλήρως και με σθένος την προσπάθεια της συλλογικότητας να αγοράσει το κτίριο και να διατηρήσει έτσι τον κινηματογράφο σε λειτουργία.

Αναφορικά με το σινεμά, τείνουμε να θεωρούμε πάρα πολλά πράγματα δεδομένα. Κάποτε, υποθέσαμε ότι κάποιος ήταν υπεύθυνος για τις κόπιες ταινιών και τη συντήρησή τους. Και ξαφνικά ανακαλύψαμε ότι δεν ήταν έτσι στην πραγματικότητα. Καταλάβαμε ότι έπρεπε να ενωθούμε, να συντονίσουμε τις προσπάθειές μας και να ευαισθητοποιήσουμε όλους τους κινηματογραφιστές και τους λάτρεις του κινηματογράφου.

Υποθέσαμε ότι οι ταινίες θα παρουσιάζονταν σωστά – είτε προβάλλονται σε οθόνες, είτε προβάλλονται στην τηλεόραση, είτε παίζονται σε VHS, DVD, Blu-ray είτε τώρα σε 4K και σε streaming. Αλλά προβλήθηκαν σε λάθος φορμα, κόπηκαν για διαφημίσεις, το κάδρο τους πειράχθηκε αυθαίρετα, επιταχύνθηκαν ώστε να ανταποκριθούν στα κενά ανάμεσα στα διαφημιστικά διαλείμματα, χρωματίστηκαν.

Ενας άλλος αγώνας, μια άλλη συλλογική προσπάθεια.

Νομίζαμε ότι μπορούσαμε ακόμα να δούμε ταινίες στη μεγάλη οθόνη. Αλλά με τα χρόνια, οι παραδοσιακές αίθουσες και τα ανεξάρτητα σινεμά έκλεισαν μαζικά, οι κινηματογραφικές λέσχες έπαψαν να υπάρχουν, οι εμπορικές αίθουσες υπέκυψαν στις ταινίες franchise και η πανδημία οδήγησε στο κλείσιμο ακόμη μεγαλύτερου αριθμού κινηματογραφικών αιθουσών σε όλον τον κόσμο.

Τέλος, πιστεύαμε ότι η κινηματογραφική τέχνη θα επωφεληθεί από τον ελάχιστο σεβασμό. Αλλά σήμερα χλευάζεται συνεχώς, από όλες τις πλευρές, και στις πλατφόρμες του streaming, όλες οι ταινίες έχουν υποβαθμιστεί σε «περιεχόμενο», μια λέξη για την οποία τρέφω απερίφραστα αγνό και καθαρό μίσος.

Γιατί λοιπόν να μας συγκινεί η εξαφάνιση ενός ακόμη κινηματογράφου; Γιατί έχει σημασία. Κάθε αίθουσα μετράει. Κάθε αίθουσα φέρει τα ίχνη όλων των ανθρώπων που έχουν συγκεντρωθεί εκεί για να παρακολουθήσουν μια βωβή ταινία του Λιούμπιτς, μια κλασική ταινία του Σουλεϊμάν Σισέ ή την τελευταία ταινία του Πολ Τόμας Αντερσον ή τις Αλίτσε Ρορβάκερ, μεταξύ αμέτρητων άλλων ταινιών και αναδρομικών αφιερωμάτων. Σκεφτείτε όλους εκείνους τους λάτρεις του κινηματογράφου που συναντήθηκαν κάτω από το φωτοστέφανο ενός προβολέα. Και η ιστορία του La Clef πρέπει να διατηρηθεί ακόμη πιο πολύτιμη, γιατί πήρε ζωή από ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν εδώ για την αγάπη του κινηματογράφου και της ελευθερίας που τον συνοδεύει.

Το κτίριο πρέπει να σωθεί και οι προβολείς να συνεχίσουν να λειτουργούν – τελεία, τέλος ιστορίας.