Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι κοινωνιστής
Ο Ανδρέας Πανθέος, ο Φρανσουά Φλοριάν και ο Καπετάν Μχάλης είναι το ίδιο πρόσωπο. Πώς γίνεται αυτό; Τίποτα δεν είναι ανέφικτο για τον Αιμίλιο Χειλάκη.
Ο Αιμίλιος Χειλάκης είναι από εκείνους τους ανθρώπους με τους οποίους συνομιλείς με τις ώρες, μεταπηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο, χωρίς να βαρεθείς ούτε δευτερόλεπτο. Στην περίπτωσή του φυσικά, η ζεστή του φωνή έρχεται ως bonus. Τον συνάντησα εννέα χρόνια μετά από την πρώτη μας συνέντευξη και δεν έχουν αλλάξει πολλά- δεν τον προλαβαίνεις: Πρωταγωνιστεί στους “Πανθέους” του ΣΚΑΙ, συνσκηνοθετεί και παίζει στο “Μη σου τύχει…!” στο Θέατρο Αθηνών και υποδύεται τον Καπετάν Μιχάλη του Νίκου Καζαντζάκη στην ομώνυμη ταινία που κυκλοφορεί τα Χριστούγεννα. Επισης, ακόμα πιστεύει σε έναν καλύτερο κόσμο, απλώς χρειάζεται πια περισσότερο χρόνο για να απολαμβάνει τις στιγμές με τους δικούς του ανθρώπους, από τους οποίους έχει την “πιο ωραία απαίτηση”, όπως λέει: “Δε θέλω ούτε να το εικάζω, ούτε να το ανακαλύπτω. Θέλω αυτοί που με αγαπούν να μου το λένε”.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΡΑΦΑΕΛΛΑ ΡΑΛΛΗ για το esquire
Φημίζομαι για τους ρόλους του “κακού”, που κάνω. Μου λέει ο παραγωγός της σειράς: “Πώς θα κάνεις, τώρα εσύ, το απόλυτο καλό;”. Είναι ο πιο ευγενής, αλτρουιστής, ουμανιστής που έχει αποδοθεί ποτέ στα ελληνικά γράμματα.
Τα τόσο καλά πρότυπα, στις μέρες μας, είναι πιο αναγκαία;
Δύο λέξεις θα σου πω: Blue Horizon. Πώς φτάσαμε να νομιμοποιείται κάποιος να σπρώξει κάποιον άλλον από ένα πλοίο; Ένας θυμός έρπεται κάτω από την κοινωνία μας, και υπάρχουν στιγμές που κορυφώνεται. Οι γυναικοκτονίες είναι κάτι αντίστοιχο, εγκλήματα κατά του αδυνάμου. Γιατί δεν ψηφίζουμε βάσει του προγράμματος με το οποίο θέλουμε να κυβερνηθούμε; Δεν υπάρχει πιο σημαντική περίοδος, από εμένα, για να ακουστώ ξανά “κοινωνιστής”. Αν μεταφραστεί ως “κομμουνιστής” ή “σοσιαλιστής”, δεν έχω πρόβλημα. Είμαι ένας άνθρωπος, ο οποίος θέλει να προστατέψει τον διπλανό του και να προστατευτεί από τους ανθρώπους που τον κυβερνούν.
Πώς στέκεσαι απέναντι στα ζοφερά γεγονότα;
Θα πρέπει να κινούμαστε προς τα θετικά παραδείγματα – όχι ότι υπάρχουν μόνον αυτά. Θα ήθελα να μιλάμε περισσότερο για τον Γιάννη Μπέζο, τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, για ανθρώπους που δουλεύουν και κάνουν ό,τι μπορούν για να φροντίσουν τους άλλους, παρά να γκρινιάζουμε για όσους δεν το κάνουν. Μπορώ να μιλήσω και με τον κ. Δένδια. Δε θα τον ψηφίσω ποτέ, αλλά τουλάχιστον γνωρίζω ότι υπάρχει κάποιος που ασχολείται με αυτό που χρειαζόμαστε. Η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο, δεν είναι Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός. Η δημοκρατία μας δεν φοβάται ούτε Σπαρτιάτες, ούτε Χρυσή Αυγή, ούτε τίποτα. Ας υπάρχουν, γιατί όσο υπάρχουν θα ξεφουσκώσουν. Περισσότερο φουσκώνει ένας φυλακισμένος “μάρτυρας”, παρά ένας ελεύθερος άνθρωπος που φαίνεται ότι δεν πρεσβεύει το καλό.
Πριν από 9 χρόνια, μου είχες πει ότι “το εγώ είναι αυτό που μας κινητοποιεί”. Πώς οριοθετείται σωστά το “εγώ” από το “εμείς”;
Εγώ είμαι ένας αριστερός που πιστεύει στην αριστεία, στο πώς ένας άνθρωπος στον τομέα του γίνεται εξαιρετικός. Η αριστοκρατία είναι το πρόβλημα, ο άριστος δεν μπορεί να γίνει αρχηγός των πάντων. Το “εγώ θέλω να γίνω ο πιο καλός ηθοποιός” θρέφει ένα “εμείς” ενός ελληνικού θεάτρου με πολλούς καλούς καλλιτέχνες. Αν εγώ και ο κάθε εγώ “θέλω να γίνω ο καλύτερος από όλους”, έχουμε θέμα.
>Ο τίτλος της μαύρης κωμωδίας “Μη σου τύχει…!”, στο μεταξύ, είναι πολύ επίκαιρος.
Ναι… Η παράσταση είναι μία διασκευή που έχουμε κάνει με τον Μανώλη Δούνια και περιστρέφεται γύρω από έναν επαγγελματία δολοφόνο σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και τον Φρανσουά Φλοριάν, που υποδύομαι εγώ, έναν απατημένο σύζυγο που θέλει να αυτοκτονήσει. Στην προσπάθειά του αυτήν, όμως, δυσκολεύει την επαγγελματική δραστηριότητα του πρώτου, διότι τον αποσυντονίζει.
Πολλή απιστία φέτος, βλέπω.
Άσε, έχω φάει πολύ κέρατο! [γέλια] Ο υπόλοιπος κόσμος βέβαια γύρω τους, είναι γυναίκες που προσπαθούν να αποσοβήσουν τους θανάτους. Γιατί μέσα μας, η γυναίκα πάντα φέρει ζωή. Αν το αποδεχτούμε, κάπως θα γαληνέψουν τα πράγματα. Εδώ που τα λέμε, θα μπορούσε να είναι και ένα πολύ σκληρό δράμα.
Αλήθεια, γιατί τελευταία βλέπουμε κυρίως τηλεοπτικά δράματα εποχής;
Η ελληνική τηλεόραση πάντα έβλεπε κάτι που είχε επιτυχία και πήγαινε μετά να το μιμηθεί. Ανέκαθεν, επίσης, υπήρχε μία vintage-νοσταλγία.
Εδώ έχουμε εξιδανικεύσει την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου.
Έχει εξιδανικευτεί διότι μέχρι σήμερα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι μεγάλες παροχές του ήταν δανεικά. Αν είχε πει “σας δίνουμε λεφτά, επενδύστε τα, γιατί θα πρέπει να τα γυρίσουμε πίσω”, ακόμα το ΠΑΣΟΚ θα κυβερνούσε. Δημιούργησε μία τάση ανθρώπων που θεωρούν ότι όλα είναι εύκολα, ότι μπορούν να είναι πρωταθλητές για πάντα χωρίς κόπο. Η εναλλαγή στις χρόνιες καταστάσεις δημιουργεί μία ίαση στα κοινωνικά προβλήματα, αφού πάντα ο πρώτος θα πάσχει από φιλαυτία και αλαζονεία.
Κάπως έτσι δεν χάσαμε το πρωτάθλημα φέτος; Με την “κοιλιά” στα μέσα της χρονιάς!
Δεν ήταν θέμα φιλαυτίας, αλλά βιολογικού πολέμου των ΑΕΚτζήδων που διέσπειραν τον κορονοϊό στα αποδυτήρια της Λεωφόρου! [γέλια] Εντάξει μωρέ, όταν παίζει Μπαρτσελόνα – Ρεάλ, λέγεται ποδόσφαιρο. Όταν παίζει Παναθηναϊκός – ΑΕΚ, λέγεται 11 επί 11. Πηγαίνω στο γήπεδο με τον φίλο μου τον Γιώργο Καραγκούνη, τον λατρεύω. Ο ένας αρχηγός της Εθνικής και του Παναθηναϊκού, εγώ με όποιο κύρος έχω ως καλλιτέχνης, και είμαστε σαν παιδάκια. Δεν έχει να κάνει με το αν η ομάδα μας είναι καλή ή κακή, ούτε με το ποιος είναι ο Γιώργος. Είναι αυτός που είναι, μία εμβληματική φυσιογνωμία. Μαζί περνάμε καλά, και αν δεν θέλει να πάμε γήπεδο, βλέπουμε τον αγώνα στο σπίτι του. Δεν κομπορρημονώ για τη φιλία μας, αλλά για το ότι με εκείνον μπορώ να είμαι 15 χρόνων.
Με Αταμάν, θα πάρουμε φέτος πρωτάθλημα;
Παντού θα πάρουμε! Και στο τάβλι. Και στο χόκεϊ επί πάγου! [γέλια] Δεν ξέρω, αλλά θα είμαστε πολύ καλύτερα, δεν θα είναι χαώδης η διαφορά. Πέρυσι, έλεγες εντάξει, να πάω γήπεδο γιατί είναι η ομάδα μου, αλλά δεν είναι ωραίο μπάσκετ αυτό. Αντιθέτως, θαύμαζες αυτό του Ολυμπιακού και ταυτόχρονα σκεφτόσουν “σας παρακαλώ, παιδιά, που θα θαυμάσω του Ολυμπιακού, δεν γίνονται αυτά!”.
Θα τα ξεπεράσουμε όλα αυτά για τα οποία ντρεπόμαστε καθημερινά;
Μπορεί σε 200 χρόνια, όταν ίσως έχουμε χωνέψει καλά τις αρχές του Διαφωτισμού, που είναι ευρωπαϊκές, αλλά θεωρούμε ότι είναι δικές μας ως παιδιά των αρχαίων Ελλήνων. Είμαστε εμποτισμένοι από νεποτισμό, κοτζαμπασισμό, ραγιαδισμό και με αυτά ακόμα παλεύουμε. Το “πρόσφορο” της σημερινής Δεξιάς είναι του κοτζάμπαση, το αντίστοιχο των αριστερών είναι αυτό του κολίγου. Ο ένας μιλά μόνο για τα δικαιώματα αυτού που κατέχει, ο άλλος για τα αντίστοιχα του εργάτη. Οι υποχρεώσεις όλων μας πού είναι; Ξέρεις ποια είναι η διαφορά του εθνικού και του εθνικιστικού; Το εθνικό μας αφορά όλους και πρέπει να προστατεύουμε την ευημερία του, εθνικιστικό είναι να πιστεύουμε ότι αυτό είναι καλύτερο όλων. Ο εθνικισμός είναι η αριστοκρατία μίας κατά τ’ άλλα πολύ σωστής ιδέας, του πατριωτισμού, που δεν ανήκει ούτε στους δεξιούς ούτε στους αριστερούς. Η αρμονική συμβίωση είναι το “κλειδί”.
Στη δική σου 20χρονη συμβίωση με την Αθηνά Μαξίμου, ποιο είναι το “μυστικό”;
Τα δύσκολα είναι τα ωραία. Το εύκολο είναι να φύγεις όταν διαφωνείτε. To δύσκολο είναι να μείνεις, να απολαύσεις τη διαφορετικότητά σας και να βρεις έναν κοινό δρόμο. Μου αρέσω όταν με βλέπω με την Αθηνά, νιώθω καλά, όμορφα και περήφανος. Άρα το εγώ μου, δημιουργεί ένα πολύ ωραίο εμείς.
*Ευχαριστούμε το Beauty Killed The Beast (Παραμυθίας 14, Αθήνα) για την ευγενική φιλοξενία στο πλαίσιο της φωτογράφισης/συνέντευξης.