Δεν ήταν μόνο ή απλώς θέμα χρόνου: η εκδήλωση χυδαίων συμπεριφορών και η καταγραφή θλιβερών ακροτήτων στον χώρο του Κοινοβουλίου αποτελούσε νομοτελειακή εξέλιξη.
Το εκλογικό σώμα, η κοινωνία, όλοι εμείς δηλαδή που έχουμε το δικαίωμα να βρισκόμαστε πίσω από το παραβάν και να επιλέγουμε όχι μόνο κόμμα, αλλά και πρόσωπα που θα μας εκπροσωπήσουν ή και θα μας κυβερνήσουν, βιώνουμε εδώ και καιρό μια βαθύτατη κρίση αξιών, ιδεών, εξαιτίας της εξόχως προβληματικής παιδείας που –παθητικά αποδεχόμαστε να– λαμβάνουμε. Τα κρούσματα βίας εντείνονται και πολλαπλασιάζονται στην καθημερινότητά μας, στο σπίτι, στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, στην εργασία ή και στον δρόμο. Μοιάζουν, πλέον, να είναι ο κανόνας. Χρειάζεται να θυμίσουμε ότι μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ακόμα και η ερωτική πράξη έχει μετατραπεί σε ύβρι – ώς και σε απειλή επιβολής ισχύος προς ένα πρόσωπο με το οποίο βρισκόμαστε σε σύγκρουση;
Αντιθέτως, η ήρεμη συμπεριφορά, η αυτοσυγκράτηση και η έκφραση συμπόνιας εκλαμβάνονται ως ενδείξεις αδυναμίας και ηττοπάθειας, όταν δεν απορρίπτονται σαν γραφικότητες.
«Αυτοί είμαστε», που θα έλεγε και ο Δημήτρης Κουτσούμπας. Και εκ του αποτελέσματος, όπως αυτό αποτυπώνεται επαναλαμβανόμενα την τελευταία σχεδόν 15ετία στους κόλπους της εθνικής αντιπροσωπείας, προκύπτει ότι ο κοινοβουλευτικός καθρέφτης μας δεν θα μπορούσε να δείχνει κάτι διαφορετικό στην επιφάνειά του όταν τον κοιτάζουμε. Οι απρεπείς, χυδαίες και βίαιες συμπεριφορές δεν έχουν χωροταξικό περιορισμό. Τα άθλια κρούσματα εμφανίζονται σε όλο το πολιτικό φάσμα και έχουν αρνητικούς πρωταγωνιστές, από πολιτικούς αρχηγούς έως και βουλευτές στων οποίων το βιογραφικό μπορεί να γράφεται ότι είναι γιατροί ή/και καθηγητές πανεπιστημίου, ή που είναι –κατά δήλωση τους– επιτυχημένα πρόσωπα στον ιδιωτικό – επιχειρηματικό τομέα.
Είναι αυτό το αποτέλεσμα που δείχνει πως μεταξύ όσων επιλέγουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα, ισχυρή ομάδα είναι εκείνη η οποία «στέλνει» στη Βουλή πρόσωπα ακατάλληλα να διαθέτουν βήμα δημόσιας παρουσίας και λόγου. Μπορεί να αλλάξει αυτό; ‘Ισως.
Βραχυπρόθεσμα, υπάρχει ενδεχόμενο κάποιας αλλαγής των κακώς κειμένων αν στην επόμενη εκλογική διαδικασία προσέλθει στην κάλπη εκείνη η σιωπηρή μειοψηφία που απέχει, εκδηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο την απογοήτευσή της ή και την απέχθειά της προς τους θεσμούς και εκείνους/ες που τους εκπροσωπούν. Μακροπρόθεσμα, μπορούμε να μετασχηματίσουμε τη σημερινή ασχήμια, δρομολογώντας με αίσθηση ευθύνης από όλους σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και στις κοινωνικές δομές, μέσω των οποίων έχουμε την ευκαιρία και πρέπει να συνδημιουργήσουμε ένα περιβάλλον αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης και ειρηνικής συνύπαρξης.
Αν παραμείνουμε αδρανείς, απλώς ας έχουμε επίγνωση πως φίλος του κακού είναι το χειρότερο. Και μας περιμένει, με ανυπομονησία, χαμογελώντας μνησίκακα.
